บทที่23 ไม่มีตัวตน

บทที่23 ไม่มีตัวตน ถ้ากัดไปหนึ่งคำ คงจะมีน้ำหวานไหลออกมาเยอะแน่ อย่างน้อยตอนนี้โล่กงยี่ก็คิดเช่นนี้อยู่ “พอแล้ว ลูกเขย ลูกสาว มากินเร็วเข้า!” หลี่ซื่อเดินเข้ามาพูดกับสองสามีภริยา “ครับ ท่านแม่” โล่กงยี่พูดตอบอย่างมีมารยาท แม่ยายที่ใจดีเช่นนี้ โล่กงยี่คิดว่านางคล้ายกับแม่ตัวเองมาก คำนี้ควรจะเป็นหลิ่วหม้านหยุนพูด ทำไมโล่กงยี่แย่งไปพูดก่อนกัน ตอนนี้เขาทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเจ้าบ้านซะงั้น หลิ่วหม้านหยุนไม่รู้ว่าควรดีใจหรือควรเสียใจดี ที่จริงก็ไม่เป็นไร หลิ่วหม้านหยุนคิดว่าไม่เป็นไร หลิ่วเป่ยเทียนซื้ออาหารมาเพิ่ม หลี่ซื่อก็เอาอาหารนั้นใส่จาน อาหารที่ซื้อมาเป็นอาหารสำเร็จรูปแล้ว หลี่ซื่อเพียงแค่ใส่พริกและหัวหอมลงไปผัดด้วยกันหน่อย ก็ออกเตาได้แล้ว “ทุกคนมากินข้าวเร็วเข้า” ตายายตักอาหารให้โล่กงยี่เต็มถ้วย โล่กงยี่กินอย่างสง่างาม ขนาดหลิ่วหลิงอู่ที่ได้เรียนหนังสือก็ยังนับถือกับกิริยามารยาทบนโต๊ะอาหารของโล่กงยี่ รัศมีผู้ดีของเขาแผ่สว่างไปทั่ว ทำเอาหลิ่วหลิงอู่ยอมรับ หลิ่วหรูเยียนก็เริ่มรู้สึกเสียดาย ถ้าตัวเองแต่งงานไปและไม่ใช่หลิ่วหม้านหยุนไปแทน เช่นนั้นคุณชายตรงหน้าคงจะเป็นสามีของนางนานแล้ว “สามี รีบกินเข้า เราต้องกลับไปก่อนฟ้ามืดนะ” หลิ่วหม้านหยุนพูดเร่ง โล่กงยี่ก็พยักหน้าตอบเบาๆ การพูดคุยของสองสามีภริยา กลับทำเอาหลิ่วหรูเยียนที่เห็นแล้วก็ต้องอิจฉา หลิ่วหรูเยียนกินไปแค่ไม่กี่คำ ลุกขึ้นมาและพูดว่า“ข้ากินอิ่มแล้ว พวกท่านกินต่อเถอะ” “น้องสาว เจ้ากินอีกหน่อยสิ”หลิ่วหลิงอู่ตะโกนเรียก ในใจก็คิดว่าน้องสาวเป็นอะไรกัน หรือว่าเห็นโล่กงยี่แล้วก็รู้สึกเสียดายงั้นเหรอ? แต่ในโลกนี้ไม่มียาย้อนเวลาเสียหน่อย นายหญิงแก่เห็นดังนั้นก็รู้ทันทีว่าหลิ่วหรูเยียนเริ่มชอบโล่กงยี่เข้าแล้ว เหอะ! นายหญิงแก่กลับไม่ชอบกิริยาท่าทางของหลิ่วหรูเยียน ฉากนี้ หลิ่วหม้านหยุนก็เห็นอยู่ เช่นนี้ต่อไปหลิ่วหรูเยียนคงจะอยู่ในบ้านหลังนี้ยากแล้วล่ะ! ขนาดนายหญิงแก่ยังดูออกเลย อย่าว่าแต่นายท่านหลิ่วเลย และคนในบ้านทั้งหมด ซ่างกวนซื่อดูออกแต่ก็ต้องอดทน รอทุกคนกินข้าวเสร็จ ซ่างกวนซื่อก็เข้าไปในห้องของหลิ่วหรูเยียน“ลูก เจ้าคงจะชอบเขาเข้าแล้วสิ? เจ้าต้องรู้นะว่าก่อนหน้านั้นเจ้าไม่เอาเองเลยโยนให้หลิ่วหม้านหยุนไป” “ท่านแม่ ท่านว่ากระไรกัน ข้า…ข้าไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียหน่อย ท่านอย่าคิดมากไป” หลิ่วหรูเยียนไม่ยอมรับ ซ่างกวนซื่อก็พูดไม่ได้อีก “ไม่ได้ชอบจริงเหรอ?” ซ่างกวนซื่อก็พูดต่อว่า“ทางที่ดีอย่าเลยนะ แม้จะมีจริง ตั้งแต่วันนี้ไปก็ต้องเก็บไว้ในใจ เจ้าต้องรู้ว่าเมื่อกี้สายตาที่ยายมองเจ้านั้นเปลี่ยนไปแล้ว นางรู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้ารู้ไหม?” “ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ” หลิ่วหรูเยียนพูดไปแต่นางก็แค่พูดไปอย่างนั้น ยายแก่นั้นจะดูอะไรออกกัน น้าสามหลินซื่อดึงมือสามีนางไปที่ห้องและพูดว่า“สามี ท่านเห็นหรือไม่? เมื่อกี้หรูเยียนมองดูโล่กงยี่เหมือนชอบ ก่อนหน้านั้นยังไม่อยากได้คนอื่น ตอนนี้เห็นหยุนเอ๋อดีกับคนอื่น ตัวเองก็อิจฉา เหอะๆ” “พอแล้ว เรื่องพวกนี้พูดกับข้าได้ แต่อย่าไปพูดกับคนอื่นเชียว” อาสามหลิ่วเป่ยเหอพูดต่อว่า“ก่อนหน้านั้นเขาก็บอกแล้วนี่ว่าเด็กนั้นป่วยเป็นวัณโรค ใกล้ตายแล้ว ข้าดูแล้วก็ยังไหวอยู่ ยังอยู่ได้อีกสามถึงห้าปี ถึงเวลาหม้านหยุนอาจจะมีลูกหลานในตระกูลโล่ก็ได้” “อืมๆ ข้าก็ว่างั้น” น้าสามพยักหน้า“ข้าก็อยากให้สามีของหยุนเอ๋อดีขึ้น เช่นนั้นพวกเราอยู่ที่บ้านตระกูลหลิ่วก็จะได้อยู่ดีกินดีหน่อย” พูดจบ หลินซื่อก็เอาของออกมาให้สามีดู“สามี ดูนี้สิ นี้คืออะไร?” “รังนก?!”หลิ่วเป่ยเหอมองตาเป็นประกาย “ใช่สิ เมื่อกี้ ข้ากำลังจะช่วยหยุนเอ๋อล้างจาน” หลินซื่ออมยิ้ม“นี้เป็นของที่หยุนเอ๋อให้ข้าเพราะอยากขอบคุณเราสองคน ตามหลักแล้ว ของขวัญจากบ้านสามี พวกเราบ้านสามก็ต้องมีส่วนแบ่งบ้าง” คำพูดนี้ หลิ่วเป่บเหอเชื่อ ถ้าเกิดหลิ่วหม้านหยุนไม่ให้ล่ะก็ ไม่แน่คนบ้านสองก็คงฮุบเอาไปหมดแล้ว ไม่มีทาง ใครจะไปรู้ นายหญิงแก่เข้าข้างแต่บ้านสอง! “ยังดีที่หยุนเอ๋อยังนึกถึงพวกเราอยู่ เด็กคนนี้ ข้าคิดว่าเป็นเด็กดีมาก!” หลิ่วเป่ยเหอรู้ดีภูมิใจ เหมือนกับว่า หลิ่วหม้านหยุนเป็นลูกสาวแท้ๆอย่างนั้น พอนึกถึงตอนที่หลิ่วหม้านหยุนต้องกินสารหนูข่าว หลิ่วเป่ยเหอก็น้ำตาไหลเพราะนางไม่น้อย วันนี้พอคิดดูแล้ว น้ำตานี้ไหลได้คุ้มค่ามาก “เจ้าว่าเราจะมีลูกที่ดีอย่างหม้านหยุนอย่างนี้เมื่อไหร่กัน?” หลิ่วเป่ยเหอพูดขึ้นและทำเอาหลินซื่อเจ็บปวดใจในขณะเดียวกัน พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันมานานหลายปีก็ยังไม่มีลูกเสียที หรืออาจจะได้โรคที่มีลูกไม่ได้ แต่หมอดังที่อยู่ในเมืองต่างๆพวกเขาก็ไปหามาหมดแล้ว ก็ไม่มีวิธีอะไรเลย หลิ่วเป่ยเหอถอนหายใจ“เฮ้อ!นี้อาจจะเป็นชะตากรรม!ชะตากรรม!สวรรค์อยากปล่อยให้เราสองคนตายไปเองโดยไม่มีลูกหลาน” “เป่ยเหอ เจ้าอย่ากังวลใจไปเลย ข้าไม่ดีเอง ข้า…เป็นความผิดข้าทั้งหมด…” หลินซื่อคิดดูแล้วตัวเองก็เป็นคนที่ผิดเอง หลิ่วเป่ยเหอเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปปลอบใจ“เจ้าก็รู้ ข้าไม่ได้จะโทษเจ้า ข้าโทษตัวเองต่างหาก” จากนั้น สองสามีภริยาก็กอดกันร้องไห้ หลินซื่อใจเย็นลงและพูดว่า“เป่ยเหอ ถ้าข้ามีลูกชายได้เหมือนกับพี่รองพี่สะใภ้รองได้ คงไม่ต้องทนให้คนตระกูลเจ้าเหยียด ตอนนั้น ข้าเห็นหยุนเอ๋อก็ดื้อดึง!เจ้าก็รู้ข้าเป็นน้าสาม ในใจก็รู้สึกโกรธ ข้าอยากจะว่าพี่รองพี่สะใภ้รอง สุดท้ายข้าก็ไม่ได้ทำ เพราะข้ารู้ว่า ข้าหลินเจียวไม่มีลูก อยู่ในตระกูลหลิ่วก็เหมือนไม่มีตัวตน”