已经是第一章了
บทที่24 นี่แปลกเกินไปแล้ว
บทที่24 นี่แปลกเกินไปแล้ว
“ความดีที่เจ้ามีต่อหยุนเอ๋อข้าก็รู้ ความทุกข์ในใจเจ้าข้าก็ย่อมรู้”
หลิ่วเป่ยเหอจับมือนางแน่น นอกจากนี้ เขาก็ไม่รู้ควรทำยังไงแล้ว
“ถ้าในใจหยุนเอ๋อมีพวกเราอยู่ ตั้งแต่วันนี้ไป พวกเราก็คิดเสียว่าหยุนเอ๋อเป็นลูกสาวแท้ๆแล้วกัน ส่วนพี่สะใภ้ใหญ่ ข้าจะช่วยเอง ไม่ให้สะใภ้รองรังแกนางมากเกินไป”
พูดถึงตรงนี้ หลินซื่อก็พูดว่า“แต่ตั้งแต่ที่หยุนเอ๋อแต่งงานไปไม่กี่วัน นิสัยของพี่สะใภ้ใหญ่ก็เปลี่ยนไปมาก อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้สะใภ้รองรังแกแล้ว…”
“เจ้าพูดถูก ข้าก็ดูออกอยู่……”
“เป่ยเหอ มีเรื่องหนึ่ง ข้าต้องบอกกับเจ้า เมื่อกี้ที่กินข้าว ข้าก็ได้ยินว่าหยุนเอ๋อช่วยคนจมน้ำไว้ได้ มีวิชาการแพทย์ แต่เรื่องนี้สะใภ้รองก็พูดขัดเสียก่อน เจ้าว่า พวกเราไปให้หยุนเอ๋อดูหน่อยเป็นไง?”
“เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินว่าหยุนเอ๋อเก่งวิชาแพทย์นี้?เจ้าว่าพวกเราจะพึ่งได้ไหม?”
“เป่ยเหอ พึ่งได้ ไม่ได้ก็ต้องลองดูก่อน”
อาสามหลิ่วเป่ยเหอเงียบลง
ภายในห้องครัวหลิ่วหม้านหยุนและหลี่ซื่อสองแม่ลูกกำลังช่วยกันทำงานบ้านและพูดคุยกันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
ส่วนมากก็เป็นสิ่งที่หลี่ซื่อสอนให้ลูกสาวในการเคารพพ่อแม่สามี และปัญหาครอบครัว
“ใช่สิ ลูก แม่เห็นเมื่อกี้เจ้าให้รังนกกับน้าสามไป แม่เห็นท่าทางที่ดีใจของนาง เช่นนี้นางก็จะได้ดีต่อลูกบ้าง”
หลี่ซื่อยิ้มเบิกบาน
“อาสามน้าสามก็ผ่านมาด้วยความยากลำบากเหมือนกัน”
หลิ่วหม้านหยุนเอาถ้วยที่แม่ล้างมาล้างน้ำใหม่หลายๆครั้ง
ลูกสาวพูดเช่นนี้ หลี่ซื่อก็รู้ว่านางพูดถึงอะไร หลายปีมานี้ บ้านสามก็ต้องทนทุกข์ พวกเขาก็โดนบ้านสองดูถูกมากมาย
ใครใช้ให้บ้านสามตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกหลานให้ตระกูลหลิ่วกันล่ะ
“เดี๋ยวมีเวลาข้าจะไปดูให้น้าสามหน่อย…….”
หลิ่วหม้านหยุนพูดอยู่ นางแค่อยากจะตรวจดูให้ว่าหลายปีแล้วทำไมนางไม่มีลูกเสียที
ดูแล้ว หลิ่วหม้านหยุนก็จะทำให้พ่อแม่อยู่ในบ้านนี้ได้อย่างมีศักดิ์ศรีขึ้นมา
แต่ว่า เรื่องนี้ต้องใช้เวลา หลิ่วหม้านหยุนจะพูดเรื่องนี้ก่อนไม่ได้ ต้องมีคนนำก่อน
ไม่เช่นนั้นจะแปลกๆ!
ถึงเวลาหลิ่วหม้านหยุนไม่อยากโดนฮ่องเต้ต้าแล่จับตัวไปเป็นหนูทดลองเอา
“พี่สะใภ้ใหญ่ รังนกที่ท่านเอาจากห้องข้าไป ตอนนี้อยู่ไหน?ข้าจะได้เอามารักษาดีๆ”
ซ่างกวนซื่อเดินเข้ามาในห้องครัวและยิ้ม“กงยี่จะกิน คงไม่กินเยอะขนาดนั้น จะต้องมีเหลือบ้าง ใช่ไหม”
“ใช่ ยังมีเหลืออยู่ แต่ข้าแบ่งไปให้บ้านสามแล้ว และเหลือไว้ให้ตัวเองด้วย ส่วนที่เหลือก็เป็นของเจ้า”
เจิ้งซื่อนำถ้วยชามที่ล้างสะอาดไปตากไว้ และไม่ได้มองดูนางตรงๆ
อะไรนะ?
“ก็…ก็…ก็เหลือแค่นี้เองเหรอ?”
ซ่างกวนซื่อพูดต่อว่า“ทำไมเหลือแค่นี้ล่ะ?!”
“น้ารองพูดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”
หลิ่วหม้านหยุนพูดยิ้มๆว่า“ของของบ้านสองก็เป็นของพวกท่าน ท่านแม่ข้าก็แบ่งได้เท่าเทียมกันดีนี้ ไม่น้อยไปเลย อะไรที่ไม่ใช่ของพวกท่าน ก็ไม่มีสักอย่างเช่นกัน!”
ของพวกนั้นแบ่งได้เท่ากันหมด
บ้านใหญ่ บ้านสอง บ้านสาม ทุกคนได้เท่ากันหมด
รังนกโสมอะไรๆ ไม่มีใครได้มากกว่าใคร
แต่ว่า ก่อนหน้านั้นน้ารองแอบฮุบเอาไว้เอง ดังนั้นน้ารองก็ต้องคิดว่านี้ไม่ยุติธรรม!
ซ่างกวนซื่อทำหน้าดีๆ แต่ตอนนี้กลับเริ่มทำหน้าบูดหน้าเบี้ยวและพูดว่า“หรือว่าหม้านหยุนเจ้าได้เป็นคุณนายตระกูลโล่ ก็ลืมกำพืดตัวเองไปเสียแล้ว?”
“กำพืด?ฟังแล้วก่อนหน้านั้นน้ารองเคยให้อะไรดีๆกับข้าหรือไง?”
หลิ่วหม้านหยุนทำหน้าเย็นชา
ดูสายตาหลิ่วหม้านหยุนแล้ว ซ่างกวนซื่อก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า“เป็นคนอย่าลืมกำพืดตัวเอง ใครที่ทำให้เจ้าได้แต่งงานกับโล่กงยี่ ไม่ใช่เพราะหรูเยียนเหรอ?ถ้าไม่ใช่เพราะหรูเยียน เจ้าจะได้แต่งงานไปเหรอ?”
“นั้นเป็นเพราะหรูเยียนรังเกียจโล่กงยี่ หยุนเอ๋อก็เลยต้องแต่งไปแทน!”
คำๆนี้เป็นเสียงของน้าสามหลินซื่อ นางตะโกนมาจากด้านหลัง
ทำไมน้าสามมาตรงนี้กัน น้าสามออกโรงช่วย หลิ่วหม้านหยุนก็ดีใจ โชคดีที่รังนกพวกนั้นไม่เสียแรงที่ส่งไป
“เหอะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าหลินเจียว?”
ซ่างกวนซื่อมองดูนางตาขวาง“ถ้าเจ้ามีดี เจ้าก็มีลูกสักคนสิ?”
“น้ารองรู้ได้อย่างไรว่าน้าสามจะไม่มีลูก?”
หลิ่วหม้านหยุนพูดขึ้นและเดินไปจับมือน้าสามเบาๆและพูดว่า“น้าสามยังมีบุญวาสนาอยู่”
“เด็กคนนี้นี่……”
น้าสามยิ้มๆ
ซ่างกวนซื่อกลับโกรธจนพูดไม่ออก แต่ก็ต้องอดทนเก็บกลั่นเอาไว้ก่อน
ตอนนี้ ห้องครัวที่ทั้งบ้านต่างร่วมกันใช้ ไม่มีที่ยืนสำหรับซ่างกวนซื่อแล้ว
หลี่ซื่อ หลินซื่อ และหลิ่วหม้านหยุนต่างเกลียดตัวเอง ซ่างกวนซื่อรู้สึกว่าตัวเองยืนตรงนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ข้า…ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
นางพูดแล้วก็ไปแย่งถ้วยในมือหลี่ซื่อมาจากนั้นก็โยนลงพื้นอย่างแรง
“หลินเจียว!ข้าจะฉีกปากเจ้าทั้งซะ!”
ปกติซ่างกวนซื่อเป็นคนที่วางตัวดี ไม่ค่อยใช้กำลัง ที่นางเป็นแบบนี้เป็นเพราะโดนหลิ่วหม้านหยุนว่าเอา
หลิ่วหม้านหยุนกับหลี่ซื่อ เพราะยังมีคนของตระกูลโล่ นางซ่างกวนซื่อยังไม่กล้ายุ่งด้วย แต่บ้านสามหลินเจียวนางเกี่ยวอะไรด้วย?
ซ่างกวนซื่อเลือกคนที่ไม่มีทางสู้ไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นนางไม่มีที่ปล่อยอารมณ์เลย!
“น้าสาม ระวัง!”
หลิ่วหม้านหยุนเห็นแล้วก็รีบดึงน้าสามมา เพราะหลิ่วหม้านหยุนรู้ว่าซ่างกวนซื่อวิ่งมาทางหลินซื่อ และซ่างกวนซื่อก็เหยียบโดนหนังหมู ก็รู้ว่านางต้องล้มแน่
ซ่างกวนซื่อล้มทับที่วางถ้วย นางล้มลงไปลุกขึ้นมาไม่ไหว
“อั้ยหย่า เอวข้า……”
ซ่างกวนซื่อเจ็บจนต้องร้อง แต่กลับไม่มีคนเข้าไปช่วย
ต้องรู้ว่าซ่างกวนซื่อนางเป็นคนไม่ดี ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวนางคิดอะไรไม่ดีอีก
โดนซ่างกวนซื่อหลอกครั้งแรกเป็นคนโง่ ถ้าจะโดนหลอกครั้งที่สองอีก ฝันไปเถอะ!
“อ๊ากก!เลือด…เลือด……”
หลินซื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากมือซ่างกวนซื่อ
นั้นเป็นแผลที่ซ่างกวนซื่อล้มไม่ทันระวัง มือนางเลยมีแผลเข้า นางเจ็บจนต้องร้องโอ้ย
“ท่านแม่ ท่านทำอะไรกัน?ไม่ยืนดีๆ ไม่นั่งบนพื้นทำไมกัน?”
หลิ่วหลิงอู่ที่เข้ามาเห็นก็รู้สึกเห็นใจ
“หลิงอู่ น้ารองเป็นคนทำเอง……”
หลิ่วหม้านหยุนรีบพูด
已经是最新一章了
加载中
