ตอนที่47 เธอจะใจร้ายให้เด็กไม่มีพ่อได้ลงคอจริงๆหรอ

ตอนที่47 เธอจะใจร้ายให้เด็กไม่มีพ่อได้ลงคอจริงๆหรอ เตชิตไม่สนใจว่าจรรยาจะรู้สึกยังไง ยกมองดูนาฬิกาในมือ “ใกล้ถึงเวลาแล้ว เชิญคุณกลับไปเถอะ ผมไม่ไปส่งนะครับ” เขาพูดจาดีมาโดยตลอดตั้งแต่ต้น เพราะการที่เขาวางตัวดีมันยิ่งทำให้จรรยารู้สึกเกรงกลัว เธอล้วงมือถือขึ้นมากด ไม่รู้ว่ากดอะไรไม่รู้ ไม่นานเธอก็เงยหน้าพูดต่อ “คุณเตชิต ฉันว่า70%มันมากไป ฉันยกให้นัชชาได้แค่ทั้งหมด30%” เตชิตไม่ได้ตั้งใจจะต่อรองกับเธอ พูดตัดบทเป็นนัยๆ “พูดจบแล้วใช่มั้ย” จรรยาเห็นเขากำลังจะเดินออกไป เลยรีบลุกขึ้นยืน “คุณช่วยนัชชาขนาดนี้ คุณได้ประโยชน์อะไรจากเธอ” เตชิตชงักฝีเท้า นิ่งไปสักพัก ในใจก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วตอบนิ่งๆ “เพราะฉัน.............” ยังไม่ทันพูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก นัชชาที่หอบเหนื่อยยืนอยู่ในห้อง ตรัณดินตามหลัง “คุณเตชิตคุยอยู่กับแขก คุณเข้าไปไม่ได้..................” นัชชาเห็นทั้งสองยืนอยู่ในห้อง ขมวดคิ้วถามจรรยาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ตรัณเห็นนัชชาเดินเข้าไปในห้อง เขากำลังจะไปห้าม แต่เตชิตส่งสายตาห้าม แล้วให้ออกไปก่อน ในห้องเหลือเพียงสามคน เตชิตหันหลัง มองไปที่โทรศัพท์ในมือจรรยา “คุณส่งข้อความบอกเธอหรอ” จรรยาตื่นกลัว ในมือมือออกเหงื่อมากมาย ถ้าอยู่นานกว่านี้ ต้องโดนแรงกดดันมากมายจากเตชิตแน่ๆ เธอเลยเปลี่ยนไปคุยกับนัชชา “นัช ฉันมาวันนี้เพื่อจะคุยกับคุณเตชิตเรื่องเธอกับดวิษ เรื่องในคลับคืนนั้นดวิษเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาก็ไม่คิดวาเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ เธออย่าถือสาเอาความเขาเลยนะ” “อย่าถือสาหรอ” นัชชาอึ้ง ถ้าจรรยาไม่ใช่ผู้ใหญ่ เธอไม่รู้จริงว่าเธอจะพูดอะไรออกมา “มีเรื่องอะไร ไปคุยกันเป็นการส่วนตัว ที่นี่เป็นบริษัทมันดูไม่ค่อยเหมาะสม” จรรยาเห็นนัชชาเปลี่ยนไป ไม่เหมือนนัชชาคนเก่า คิดว่าที่เธอกล้าขนาดนี้เพราะเตชิตคอยหนุนหลัง ในใจไม่พอใจจนอยากตบเธอ แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ “นัช ฉันรู้ว่าเธอเกลียดดวิษ แต่เห็นแก่การเคยเป็นสามีภรรยากัน เรื่องเป็นแบบนี้ถือว่าไม่มีบุญวาสนาต่อกัน ถึงแม้ว่าจะแยกทางกันแล้ว แต่ความรู้สึกครั้งนั้นมันจริง เธอไม่จำเป็นต้องทำให้เดวิษถึงกับหมดทางเดินต่อในชีวิต” “คนที่ไม่สำนึกคือเขา ไม่ใช่ฉัน” “ดวิษก็มีความผิด แต่...............” จรรยาหยุดพูดแล้วมองไปที่เตชิต “แต่ถ้าคลิปนั้นหลุดออกไป ดวิษแย่แน่ๆ” นัชชาไม่เข้าใจที่เธอพูด ขมวดคิ้วถาม “คลิปอะไร” “เธอไม่รู้หรอ” จรรยาอึ้ง เหล่มองไปที่เตชิต เขาหน้านิ่งแต่สายตาที่มองมาสามารถฆ่าคนตายได้ จรรยา มนุษย์ป้ารู้ขึ้นมาทันที ก้าวเข้าไปจนเกือบจะสิงร่างนัชชาแล้ว “นัช ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น วันก่อนที่เธอถูกคนรังแก คุณเตชิตมีหลักฐาน และยังจะเอาไปปล่อย ถ้าหลุดไปจริงๆ ดวิษจบแน่ๆ ฉันมีเขาเป็นลูกชายฉันแค่คนเดียว ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จะมีชีวิตอยู่ยังไง” นัชชาไม่รู้เรื่องนี้ เรื่องที่คลับก็ผ่านไปเป็นครึ่งเดือนแล้ว นัชชาไม่อยากไปนึกถึงเรื่องในคืนนั้น ที่แท้เตชิตก็มีหลักฐาน ถ้าเป็นจริงอย่างที่จรรยาพูด หลักฐานชิ้นนี้สำคัญมาก แต่เธอรู้ว่าหลักฐานนี้สำคัญแค่ไหน ไม่ใช่แค่เรื่องหย่า ดวิษคงต้องได้รับโทษหนัก เธอตั้งใจจะแก้แค้นบ้านนี้ แต่ไม่ได้จะถึงขั้นจะส่งดวิษเข้าคุก เตชิตยังไม่ยอมเปิดปากพูด ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เยงแต่มองหน้านัชชา เหมือนกำลังรอคำตอบจากเธอ จรรยาเห็นว่าเธอเงียบไป เลยรู้ว่าเธอกำลังลังเลอยู่ พอนึกถึงอนาคตของดวิษ เธอเลยกัดกรามยอมคุกเข่าลง นัชชาตกใจก้าวขาถอยหลัง จรรยาจับมือนัชชา “นัช ฉันรู้ว่าดวิษทำไม่ดีกับเธอ แต่ในฐานะที่เราเคยเป็นคนบ้านเดียวกัน เธอทำมันได้ลงคอหรอ ฉันให้สัญญาว่าจะให้ดวิษยอมหย่าดีๆ หลังหย่าจะไม่ให้ไปย่งกับเธออีก เธอช่วยปล่อยเขาไปสักครั้งนะ” นัชชา “ลุกขึ้นยืนก่อน” “ฉันขอร้องนัช เห็นแก่ที่เธอเคยเรียกฉันว่าแม่....................” จรรยายังไม่ทันด้พูดจบ เตชิตก็เดินไปโอบนัชชาจากข้างหลัง ทำให้มือที่จรรยาจับอยู่หลุดออก จรรยาเงยหน้ามองทั้งคู่ ดูเหมาะสมกันมาก แกล้งบีบน้ำตา เตชิตรำคาญ เดินไปโทรศัพท์ “เรียกรปภ.มาลากเธอออกไป” จรรยาได้ยินดังนั้น ก็เริ่มตื่นตระหนก เลยรีบคลานเข้าไปจับมือนัชชาไว้ “นัช ช่วยดวิษสักครั้ง เธอคงไม่ใจร้ายถึงกับจะพรากพ่อไปจากเด็กหรอกใช่มั้ย” นัชชาถูกจรรยาพูดให้ไคว้เคว เธอไม่อยากให้ดวิษมีชีวิตที่สุขสงบ เขาทำเรื่องไม่ดีกับเธอมากมาย เธอไม่ใช่เทวดาที่จะอภัยได้ง่ายๆโดยไม่รู้สึกอะไร ยิ่งไปกว่านั้น เตชิตก็ทุ่มเทเพื่อคดีครั้งนี้ไปตั้งมากมาย ถ้าเธอให้อภัยไปง่ายๆ มันก็ไม่ยุติธรรมกับเตชิต เมื่อกี้เธอว่าไงนะ เด็กหรอ พ่อหรอ ในหัวมีเสียงมากมายตีกัน เธอนึกถึงคำพูดของดวิษ ‘ปณิตาท้อง’ เธอเซ คำพูดนี้จี้ใจเธอ ถึงเธอจะเกลียดดวิษกับปณิตามากแค่ไหน แต่ลูกในท้องไม่ผิด มันไม่ใช่ความผิดของเด็ก.................... เมื่อปีนั้น ตอนที่เมทนีถูกจับ เธอรู้ความรู้สึกนั้นดี ถ้าเกิดเด็กไมมีพ่อตั้งแต่เล็กๆ เธอก็จะเป็นคนที่พรากพ่อไป กลายเป็นคนแบบนั้นแบบที่เธอเกลียด ภายในห้องเงียบสนิท เตชิตมองหน้าที่ขาวซีดของเธอ หันหลังจะไปหยิบโทรศัพท์ แต่ถูดมือเล็กยื้อไว้ เขาชงักเท้า อากาศในห้องเหมือนถูกแช่แข็ง สายตาคมมองมาทางเธอ ไม่รอให้เธอได้พูด เขาก็พูดเตือนเธอไว้ก่อน “คิดให้ดีก่อนที่จะพูดมันออกมา” นัชชาใจเต้น แต่เธอก็ไม่ได้ปล่อยมือออกจากแขนเสื้อเขา ลูกตาอยู่ไม่นิ่ง เธอหลับตาลง แล้วพูดออกไป “คุณเอาคลิป............ให้เขาไปเถอะ”