บทที่25 เจ้าจะเป็นภรรยาเขาได้อย่างไร

บทที่25 เจ้าจะเป็นภรรยาเขาได้อย่างไร พอคิดได้ เฉินซื่อก็รีบไปหาชิวซิ่ง แน่นอน หลิ่วหม้านหยุนยังไม่รู้ นางไม่รู้อะไรเลย จนกระทั่งเฉินซื่อส่งเสร็จแล้ว ถึงมาบอกนาง “หม้านหยุน เข็มที่อยู่ในลู่จ่าวจิงนั้นได้หรือยัง” พอเข้าไปในห้อง โล่กงยี่ก็ถามขึ้นมาทันที “ยังแช่ไม่พอ ยายังไม่ซึมเข้าไป อีกอย่างต้องให้ลู่จ่าวจิงซึมเข้าไปในเข็มให้หมดก่อนถึงจะมีผลมากกว่า เช่นนี้ตอนข้าฝังเข็มก็จะได้เอายาฝังเข้าไปในขาของพ่อได้ ถ้าเจ้าอยากให้ขาของพ่อหายดี เจ้าก็ควรจะฟังข้า” หลิ่วหม้านหยุนนั่งลงบนเก้าอี้ เทชาให้ตัวเองดื่ม นางนั่งรถม้ามาทั้งวัน นางหิวน้ำมาก “หม้านหยุน เจ้าลำบากแย่แล้ว ข้าจะช่วยเจ้าเอง” โล่กงยี่เดินเข้าไปจะเทชาให้นางดื่ม ยังเป่าให้ชาอุ่นหน่อย จากนั้นเขาก็ส่งไปให้หลิ่วหม้านหยุน “เจ้าทำอะไรน่ะ?” หลิ่วหม้านหยุนมองดูเขาอย่างสงสัย “จะซื้อใจเจ้าไงล่ะ”โล่กงยี่พูดไปตามตรง ท่าทางยอมแพ้เช่นนี้ หลิ่วหม้านหยุนก็คิดว่าเขาจะไม่มีเสียอีก ถ้าเป็นเวลานี้ โล่กงยี่ก็คุกเข่าลงบนที่ขัดผ้า เช่นนั้นภาพนี้คงจะสวยงามน่าดู? “หม้านหยุน เจ้าคิดอะไรอยู่?ดีใจขนาดนั้นเชียว?” โล่กงยี่เห็นนางยิ้มอ่อนๆก็เริ่มหลงเสน่ห์นางเข้าให้ “ไม่บอกเจ้าหรอก” หลิ่วหม้านหยุนพูดจบก็กลับหลังหันให้เขาทันที นางไม่กล้าสบตาชายตรงหน้า นางกลัวว่าตัวเองจะตกหลุมรักเขาเข้าจนโงหัวไม่ขึ้น นางยิ่งไม่บอกเขา เขาก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้น โล่กงยี่รู้ว่าตัวเองไม่เคยมีความรู้สึกนี้เลย “หรือว่าคืนนี้เจ้าอยากให้ข้าดูแลเจ้าดีๆ ตอบแทนที่เจ้าช่วยพ่อข้า?” โล่กงยี่ยิ้มและอุ้มนางขึ้นมาพาดบ่าทันที หน้าอกของนางติดแน่นกับแผ่นหลังของเขา หลิ่วหม้านหยุนหน้าแดงฉ่ำ หัวใจเต้นเร็วถี่“โล่กงยี่!เจ้าจะทำอะไร?เป็นบ้าอะไรของเจ้า!ปล่อยข้าลงมาเดี๋ยวนี้!” “คิดว่าตัวเองมีวิชาการแพทย์!แล้วจะมาว่าสามีตัวเองเป็นบ้าได้เหรอ!เจ้าจะเป็นภริยาของคนอื่นได้ยังไงกัน?” เสียงเขาเหมือนซาตาน ทำเอาหญิงสาวกลัวมากขึ้น นี้ยังไม่พออีก โล่กงยี่ใช้มือตบก้นนาง ตบไปสามทีเต็มๆ ความน่าอายนั้น ทำเอาหลิ่วหม้านหยุนอยากเอาปี๊บมาคุมหัว “โล่กงยี่เจ้ากล้าตี…ตี…” บริเวณที่เขาตีนั้นเป็นบริเวณที่ไม่ควรจะตี หลิ่วหม้านหยุนกัดฟันไม่พูดต่อ “ตีอะไรเจ้างั้นเหรอ?เจ้าพูดให้ละเอียดหน่อย?” โล่กงยี่พูดไปก็ตีก้นนางไปด้วย “เจ้า…เป็นโรคจิตเหรอ……” นอกจากคำพูดนี้ หลิ่วหม้านหยุนก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาว่าเขาแล้ว หรือว่า โล่กงยี่เกิดมาก็อยากโดนด่างั้นเหรอ ใครจะไปรู้ โล่กงยี่โดนด่าไปไม่กี่คำ เหมือนเขายิ่งสะใจ เขาอุ้มนางและปล่อยลงบนเตียง จากนั้นทั้งค่ำคืนนั้น หลิ่วหม้านหยุนก็แทบจะไม่ได้หลับเลย วันต่อมา หลิ่วหม้าหยุนตื่นขึ้นมาพร้อมกับสองขาที่ด้านชาไม่มีแรง นางลุกขึ้นมาผลักชายที่ทับนางออกไป โล่กงยี่ยังคงนอนหลับอยู่ ผลักยังก็ไม่ยอมตื่น หลิ่วหม้านหยุนหยิบเข็มขึ้นมา มองผ่านแสงเทียนออกมาเป็นสีที่นางต้องการพอดี นี้สิถึงจะเป็นเข็มที่ดีที่สุด “กงยี่ เจ้าลุกขึ้นมาสิ!หรือว่าเจ้าไม่อยากให้ขาท่านพ่อหายเร็วๆ?” หลิ่วหม้านหยุนไปหัวเตียง และพูดกับเขาอย่างตื่นเต้น ผ่านไปสักพัก โล่กงยี่ก็รีบลุกขึ้นมาทันที สายตามองดูนางอย่างเหลือเชื่อ“เจ้าพูดจริงงั้นเหรอ?ตอนนี้เหรอ?” “ใช่ ตอนนี้เลย…แต่ยังต้องเตรียมของอีกหน่อย จะได้รักษาให้ท่านพ่อได้…”หลิ่วหม้านหยุนพูด แต่ด้านนอกก็เริ่มสว่างแล้ว โล่กงยี่บีบหน้านางอย่างพึงพอใจ“เช่นนี้เหรอ?พวกเรานอนต่อดีไหม” โล่กงยี่จับนางไว้ไม่ให้นางไป เล่นอยู่บนตัวนางไม่ปล่อยนางไป เขาไม่ปล่อยไปแน่ ครั้งนี้ก็คงจะต้องโต้รุ่งเลยทีเดียว สองสามีภริยาตื่นขึ้นมาตอนสายๆ หลิ่วหม้านหยุนตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่หมดสภาพ “กินข้าวได้แล้ว” โล่ยี่เหลียนเคาะประตูเสียงดัง ท่านแม่สั่งเขามาดังนั้น ว่าให้เรียกพี่ชายพี่สะใภ้ให้ลุกขึ้นมาโดยเร็ว “พี่ชาย พี่สะใภ้ รีบลุกเร็วเข้า วันนี้แม่ทำยำปลาหวาน อร่อยมากเลยนะ” หมิงถางก็พูดขึ้นบ้าง หลิ่วหม้านหยุนลุกขึ้นด้วยขาที่สั่นชา แต่โล่กงยี่ยังคงมีแรงเหมือนเดิม ยังลุกขึ้นหัวเราะเยาะนางอีก โล่กงยี่หัวเราะและพูดกับนางว่า“หม้านหยุน จะให้ข้าบอกน้องชายน้องสาวว่าเจ้าลุกไม่ขึ้นไหม พรุ่งนี้ค่อยลุกก็ได้?” “เจ้ากล้าเหรอ?” หลิ่วหม้านหยุนหยิบหมอนขึ้นแล้วปาใส่หัวเขาอย่างแรง ถ้าพูดไปเช่นนี้จริงๆ หลิ่วหม้านหยุนก็คงอับอายไปยันลูกหลานแน่ “ข้าไม่กล้าหรอก…ข้าไม่กล้าหรอก…แฮร่” โล่กงยี่แกล้งพูด จากนั้นก็ไปเปิดประตู แล้วเขาก็แกล้งไอ“คอกแคะๆ…” “พี่ชาย ท่านเป็นอะไรกัน?เมื่อวานกับพี่สะใภ้ดึกขนาดนั้นเลยเหรอ?”โล่ยี่เหลียนถามอย่างไม่ทราบสาเหตุ เฉินซื่อที่ยุ่งอยู่ในครัวก็พูดขึ้นว่า“เด็กๆ เป็นอะไรกัน?” “คอกแคะๆ……”โล่กงยี่ยังคงไออย่างรุนแรง เฉินซื่อคิดสักพักก็รู้แล้วว่า“ข้ารู้แล้วๆ เมื่อวานกลับมาต้องเหนื่อยแน่เลย…นั่งในรถม้าก็โดนลม ต้องเป็นเช่นนี้แน่เลย…ไม่เป็นไร…เดี๋ยวแม่ต้มยาให้ดื่ม…” คงจะเหนื่อยมาก? หลิ่วหม้านหยุนก็รู้สึกหมั่นไส้เขามาก โล่กงยี่แสดงเก่งมากเกินไป ทั้งๆที่เขาทำให้นางเหนื่อยแท้ๆ แล้วนั่งในรถม้าโดนลมงั้นเหรอ เหอะ…… หลิ่วหม้านหยุนรู้ว่าตัวเองพูดไป ท่านแม่ก็คงไม่เชื่อ นางคงจะเชื่อจริงๆว่าโล่กงยี่นั่งรถม้าจนเหนื่อยมากเกินไป…… แต่ว่าหลิ่วหม้านหยุนรู้ว่า กงยี่แกล้งเช่นนี้ก็จะได้ปิดบังตัวตนที่แท้จริงของเขาได้ ส่วนตัวตนที่แท้จริงของเขา หลิ่วหม้านหยุนก็ยัต้องคิดดีๆ แต่ดูท่าทางของโล่กงยี่แล้ว เขาไม่บอกนางตอนนี้แน่ ความสงสัยของคนเหมือนแมว วนอยู่ในใจไม่หยุด