บทที่28 โล่กงยี่แสดงได้เหมือนเสียจริง

บทที่28 โล่กงยี่แสดงได้เหมือนเสียจริง ก่อนหน้านี้โล่กงยี่ก็ถูกนางสั่งสอนมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้จะเป็นไรไป “ขอบพระคุณท่านมาก เชิญท่านดื่มชาก่อน” โล่กงยี่พยายามเข้าใจนาง หลิ่วหม้านหยุนดื่มชาได้ครึ่งแก้ว โล่กงยี่ก็แย่งแก้วไป เอาปากประทับตรงที่หลิ่วหม้านหยุนดื่ม จากนั้นก็ดื่มลงไปทั้งหมด “แบบนี้ไม่สะอาดนะ?” ที่จริงแล้ว หลิ่วหม้านหยุนจะบอกว่าเขาไม่ควรดื่มตรงน้ำต่อจากนาง โล่กงยี่รู้ว่านางหมายถึงอะไร“ข้าชอบของที่เจ้าเคยดื่มแล้ว เพราะข้ารู้สึกว่าอร่อยมากกว่าเป็นพิเศษ” คำพูดหวานๆนั้นพูดออกมาจากปากลากงยี่ทำเอาหลิ่วหม้านหยุนที่ได้ยินแล้วก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันที หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกขนลุกแต่นางก็สังเกตได้ว่าสายตาที่เขามองดูตัวเอง เดี่ยวก็อ่อนโยน เดี๋ยวก็เย็นชา เดี๋ยวก็ใจร้าย เดี๋ยวก็ทำเป็นว่ารัก “หม้านหยุน พวกเราควรนอนได้แล้ว” โล่กงยี่พูด อะไรนะ? ตอนนี้พึ่งเวลาไหนเอง? หลิ่วหม้านหยุนส่ายหัวไปมา“ไม่ใช่แล้ว ตอนนี้ยังไม่ค่ำเสียหน่อย” ขณะที่นางพูดก็ถอยหลังไปด้วย กลัวว่าเขาจะจับตัวนางไว้ “ยังห่างจากเวลาอาหารอีกหน่อย เวลาแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!?” ไม่รอนางพูด โล่กงยี่ก็จับเอวนางไว้ และพูดข้างหูนางว่า“ข้าเทชา เทน้ำให้เจ้าดื่มแล้ว เจ้าไม่คิดจะตอบแทนอะไรข้าหน่อยเหรอ?” คำพูดของโล่กงยี่ หลิ่วหม้านหยุนที่ได้ฟังก็เข้าใจทันที เขาช่วยนางไว้ก่อนหน้านั้น นางก็ต้องใช้ร่างกายในการตอบแทน ถ้าจะให้พูดจริงๆ เช่นนั้นหลิ่วหม้านหยุนรักษาขาของโล่เหวินเฟิงได้ จะนับยังไง? หลิ่วหม้านหยุนจะขัดขืน แต่เสื้อผ้าบนตัวนางก็โดนเขาฉุดกระชากลงไปหมด “อ๊าก…เจ้ามันเป็นสัตว์ร้าย!” หลิ่วหม้านหยุนกัดไหล่เขาไป ใครใช้ให้เขามาอยู่บนร่างตัวเองเล่า?จะกัดให้ตายไปเลย!ฮึ! โอ๊ย เจ็บ! โล่กงยี่ไม่พอใจ ตัวตนที่แท้จริงของเขาสูงส่ง อยากได้สนมยังไงก็ได้ แต่กลับต้องมาเจอหญิงชาวบ้านนี้ แม้โล่กงยี่จะเรียกนางว่าชาวบ้านธรรมดา แต่ก็ต้องยอมรับในวิชาการแพทย์ของนาง ในเวลาเดียวกัน โล่กงยี่ก็คิดว่า ได้ร่างกายนาง ได้หัวใจนาง ต่อไปจะต้องให้นางภักดีต่อเขา นั้นถึงจะเรียกว่าดี โล่กงยี่ก็ยิ่งทำนางรุนแรงมากขึ้น ไม่มีแม้แต่ความสงสารเลย เขาจะสั่งสอนให้นางหลาบจำ หลิ่วหม้านหยุนก็ไม่ยอม ใช้เล็บมือทั้งสองข้างข่วนไปที่หลังของเขา ไม่พอ นางก็วางยาพิษใส่ที่คอเขาด้วย หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า…ห้าเม็ดก็พอแล้ว เหมือนเช่นนี้ หลิ่วหม้านหยุนถึงจะรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย รอจนโล่กงยี่ทนไม่ไหว นางปีนขึ้นเตียง ทนกับความชา นางรีบวิ่งไปด้านนอกช่วยโล่ยี่เหลียนทำกับข้าว “พี่สะใภ้ โดนพี่ชายแกล้งอีกแล้วใช่ไหม ถ้าเขาแกล้งพี่ก็บอกข้าได้ ข้าไปบอกกับท่านแม่” โล่ยี่เหลียนใช้มือจับคอหลิ่วหม้านหยุน นางส่องดูกระจกเห็นว่าตัวเองก็โดนพิษเช่นกัน ช่างร้ายกาจนัก! หลิ่วหม้านหยุนอยากจะร้องไห้ โล่กงยี่เจ้ามันยิ่งกว่าสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เสียอีก แต่ปกติทำเป็นกระต่ายตาขาว แสดงจนเหมือนมาก ไม่มีคนจับได้ไม่มีคนคิดว่า คุณชายที่มีโรคป่วย กลับมีตัวตนลึกลับมีคนคอยหนุนหลัง “ไม่มีอะไรๆ น่าจะโดนแมลงกัดน่ะ” หลิ่วหม้านหยุนทำเป็นไม่รู้สึกอะไร และพูดไปว่า“ถ้าเจ้าเห็นว่าข้าเป็นพี่สะใภ้เจ้าจริง เจ้าก็อย่าบอกกับท่านแม่ เดี๋ยวท่านแม่อาจจะกังวลได้ ข้าแค่โดนแมลงกัดเฉยๆ” “พี่สะใภ้ ท่านโดนแมลงกัดนะ จะไม่เป็นไรได้ไง ข้าจะต้องบอกกับท่านแม่ ให้ท่านทายาให้” โล่ยี่เหลียนไร้เดียงสามาก พอเห็นพี่สะใภ้เป็นเช่นนี้ นางก็รู้สึกเห็นใจ ข้าจะทำยังไงกับเจ้าดี น้องสาวข้า หลิ่วหม้านหยุนหมดคำพูด พอสักพัก เฉินซื่อก็เอายามา ขณะเดียวกัน เฉินซื่อก็เห็นโล่กงยี่เดินออกมา คอเขาก็โดน“แมลง”กัดเหมือนกัน แต่นั้นเป็นแมลงจริงเหรอ ทำไมดูแล้วไม่เหมือนเลย คอของสองคนนี้เป็นรอยดูดจากปากนี้… เฉินซื่อที่ผ่านประสบการณ์นี้มา ก็จับมือโล่ยี่เหลียนพูดว่า“ยี่เหลียน เจ้ามากับข้าก่อน ในครัวยังมีกุยฉ่าย ไปช่วยแม้เด็ดหน่อยเร็ว” “ไม่ใช่ ท่านแม่ ท่านจะไม่ทายาให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ก่อนเหรอ?” โล่ยี่เหลียนยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ “ก็จริงนะ แมลงในห้องพี่ชายพี่สะใภ้เยอะไป ถ้ามีหนูอีก ก็ต้องดูดีๆแล้ว ท่านแม่ คืนนี้เอายาเบื่อหนูไปใส่ในห้องพี่ชายพี่สะใภ้หน่อยสิ”โล่ยี่เหลียนพูดอย่างรู้สึกเป็นห่วง ยี่เหลียน พี่สะใภ้ต้องขอบใจเจ้ามากนะ หลิ่วหม้านหยุนอยากหาที่หลบเสียจริง จากนั้นโล่กงยี่กลับยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนยิ้มเยาะหลิ่วหม้านหยุน ทุกคนต่างกินข้าวกัน หลิ่วหม้านหยุนกลับทำหน้าตึง โล่กงยี่ที่เห็นแล้วก็ยักคิ้วไปมาเป็นเชิงหยอกล้อ ทำเอาหลิ่วหม้านหยุนอยากเข้าไปกัดหน้าเขาให้เละ “หม้านหยุน รีบกินเข้า กินเสร็จแล้ว เราจะได้รีบเข้านอน” โล่กงยี่พูดและตักอาหารให้นาง นอนเหรอ เมื่อกี้ยังไม่พออีกเหรอ หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกร่างกายด้านชาไปหมดแล้ว โล่เหวินเฟิงสองสามีภริยาเพราะลูกชายตัวเองป่วยอยู่ แต่ก็ยังตักอาหารให้ภริยาตัวเองได้ พวกเขาก็ดีใจมากแล้ว พวกเขามองดูหลิ่วหม้านหยุนสายตาเปล่งประกาย หลิ่วหม้านหยุนก็ไม่ได้โง่ นางก็ดูออกว่าพวกเขากำลังมองตัวเองอยู่ ความหมายของพ่อแม่คืออยากให้นางที่เป็นลูกสะใภ้ก็ตักอาหารให้สามีบ้าง ใช่ ถ้าอยากอยู่ดีในบ้านหลังนี้ก็ต้องกตัญญูเข้าไว้ “สามี กินเนื้อปลานี้สิ นี้เป็นฝีมือของยี่เหลียน อร่อยมากนะ ฝีมือยี่เหลียนเช่นนี้ ต่อไปแต่งงานไปก็ไม่ต้องอายใคร” หลิ่วหม้านหยุนตักให้โล่กงยี่พร้อมกับชมโล่ยี่เหลียน โล่ยี่เหลียนยิ้มเบิกบาน “คอกแคะๆ เจ้ากินเถอะ รีบกิน…” โล่กงยี่แกล้งไอ ยิ่งทำให้โล่เหวินเฟิงรู้สึกว่าสองสามีภริยาคู่นี้รักกันดีมาก ถ้าเป็นไปได้ หลิ่วหม้านหยุนอยากบอกกับเขาว่า โล่กงยี่ไม่มีโรคไม่ได้ป่วยอะไรเลย เขาแกล้งแสดงเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น โล่กงยี่ยังแสดงได้เหมือนมากอีก หลอกทุกคนในหมู่บ้านได้ถือว่าเก่งมาก ทุกคนก็คิดว่าโล่กงยี่ได้โรคนี้คงจะอยู่ได้อีกไม่นาน