บทที่29 ข้าเชื่อในวิชาแพทย์ของเจ้า

บทที่29 ข้าเชื่อในวิชาแพทย์ของเจ้า “ยังไม่รีบกินอีก?!” สายตาโล่กงยี่ตอนนี้มีความเย็นชาอ่อนๆ หลิ่วหม้านหยุนมองออกว่าเขาพูดอย่างจริงจัง นางก็รีบกินข้าวในถ้วยให้หมด โล่กงยี่เห็นหลิ่วหม้านหยุนกินเสร็จก็รีบวิ่งไปห้องครัวเก็บถ้วยจาน จากนั้นก็เตรียมน้ำล้างเท้าเข้าห้องไป สะใภ้แม่ศรีเรือนเช่นนี้ดีจริง โล่กงยี่นับว่าโชคดีมาก อย่างน้อยโล่กงยี่ก็พูดคำๆนี้ในใจตัวเอง “หม้านหยุน เจ้าช่างแสนดีนักที่เตรียมน้ำให้ข้า เจ้ารู้ไหม ท่านพ่อท่านแม่ดีใจมากแค่ไหน” โล่กงยี่ที่เดินเข้ามาแล้วก็นั่งลงบนเตียง ถลกขากางเกงขึ้นมาและพูดว่า“หม้านหยุน เจ้ารู้แล้วใช่ไหมว่าควรทำยังไง?” พูดจบโล่กงยี่ก็ขมวดคิ้ว เขาคิดว่าท่าทางนี้หล่อมาแต่หลิ่วหม้านหยุนที่เห็นแล้วกลับมองว่าน่ามันเขี้ยวนัก! “เจ้าลงมาเดี๋ยวนี้!เจ้านั่นแหละล้างให้ข้า!” หลิ่วหม้านหยุนที่อดทนมาตั้งนานก็ดึงโล่กงยี่ลงจากเตียง “โอ๊ย!”โล่กงยี่ร้องตกใจไม่คิดว่าหลิ่วหม้านหยุนจะมีแรงมากขนาดนี้ ใช่สิ เมื่อกี้บนโต๊ะกินข้าว โล่กงยี่ก็ประกาศอวยชัยของตัวเองบนโต๊ะไปแล้ว คราวนี้ก็ต้องตานางบ้าง แม้โล่กงยี่จะอยากยอมรับคำพูดที่หลิ่วหม้านหยุนเคยพูดว่าชายหญิงมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน แต่โล่กงยี่ก็ยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ไม่รอโล่กงยี่พูด หลิ่วหม้านหยุนก็ยันเท้าไปที่อกเขาและพูดว่า“โล่กงยี่!เจ้าคงไม่คิดว่าข้าหลิ่วหม้านหยุนยกน้ำล้างเท้านี้มาให้เจ้านะ?ขอโทษด้วย เจ้านั่นแหละที่ต้องล้างให้ข้า!” “อะไรนะ?!” โล่กงยี่อึ้ง เสียดายที่พ่อแม่พึ่งชมนางไปว่าเป็นสะใภ้แม่ศรีเรือน ยังชมว่าหลิ่วหม้านหยุนดูแลสามีดี แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเช่นนี้ “เจ้าจะล้างหรือไม่ล้าง?ม้างละก็ พรุ่งนี้ข้าก็จะบอกความลับของเจ้ากับทุกคน!” หลิ่วหม้านหยุนขู่ นางพูดหยอกล้อแต่ทหารลับของโล่กงยี่ไม่ได้คิดเช่นนี้ ผ่านไปสักพักก็มีลมผ่านมาทำเอาหลิ่วหม้านหยุนยืดตัวตรงขนลุกซู่ เหมือนกับว่าหลิ่วหม้านหยุนไปทำให้เขาโกรธเข้า แต่ที่สำคัญกว่านั้น นางกลับทำให้โล่กงยี่โกรธมากกว่าอีก หลิ่วหม้านหยุนคิดว่าโล่กงยี่จะทำอะไรนาง ใครจะรู้ว่า โล่กงยี่กลับนั่งลงใช้มือสองข้างจับมือหลิ่วหม้านหยุนไว้ และลูบเท้านางพร้อมสัมผัสนางไปด้วย“สามีอาบน้ำให้ภริยาเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ข้า…ข้ายอมทำเช่นนี้…” อย่า อย่าเลย ในเวลาเดียวกันหลิ่วหม้านหยุนก็รู้สึกรับได้กับการกระทำของเขา เขามองดูแล้วเป็นชายที่มีเสน่ห์ตอนนี้มีความอ่อนโยนผสมด้วย ทำเอาหลิ่วหม้านหยุนไปไม่ถูก โล่กงยี่ เจ้ามันบ้าไปแล้วเหรอ? คำๆนี้เกือบหลุดออกจากปาก หลิ่วหม้านหยุนคิดว่า นางคงจะตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้วล่ะ แม้ในใจจะมีความคิดเช่นนี้ แต่หลิ่วหม้านหยุนก็ไม่แสดงออกมา หญิงผู้นี้ วันนี้ข้าจะดูแลเจ้าดีๆเลย ต่อมาเจ้าจะต้องเชื่อฟังข้าดีๆ ไม่เช่นนี้ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสีย! แต่สายตาเช่นนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว รอหลิ่วหม้านหยุนล้างเสร็จ ทันใดนั้น หลิ่วหม้านหยุนก็ให้โล่กงยี่มานั่งข้างเตียงพร้อมกับพูดว่า“สามี มานี้สิเจ้าคะ?” โล่กงยี่ไม่รู้ว่านางอยากทำอะไร แต่ก็ทำตามที่นางบอก โล่กงยี่นั่งข้างเตียงนั้นมองดูหลิ่วหม้านหยุนจับเท้าเขาจากนั้นก็แช่ลงน้ำและนวดให้เขา เพราะสบายมาก โล่กงยี่ก็พูดว่า“เฮ้อ สบายจริง หม้านหยุน เจ้าไปฝึกนวดมาจากไหนกัน?” ชาติก่อนนางเป็นหมอแผนโบราณ แค่เรื่องนวดนางก็ต้องเก่งอยู่แล้ว? “ไม่มีใครสอนหรอก”หลิ่วหม้านหยุนพูดและยิ้ม ทุกครั้งที่ถามอะไรสำคัญๆนางก็ชอบตอบเช่นนี้ แต่ว่า หลิ่วหม้านหยุนก็พูดต่อว่า“สามีเจ้าคะ เมื่อกี้ท่านล้างเท้าให้ข้า ข้าก็ล้างเท้าให้ท่าน นี้เรียกว่าชายหญิงเท่าเทียมกัน ข้าไม่ใช่หญิงที่ชอบใช้อำนาจ แน่นอน ข้าก็ไม่ชอบให้สามีใช้อำนาจเหนือกว่า ข้าต้องการความเท่าเทียมกัน เจ้าเข้าใจข้าหรือไม่?” นางพูดจบ โล่กงยี่ก็มองนางอย่างอ่อนโยน รอโล่กงยี่ยังอยากพูดอีก หลิ่วหม้านหยุนก็ยกน้ำล้างเท้าออกไปแล้ว จากนั้นทหารลับก็โดดออกมาตรงหน้าโล่กงยี่และพูดว่า“นายน้อย กระหม่อมคิดว่านางมีนิสัยแปลกนัก นางอาจจะเป็นหนอนบ่อนไส้ที่ท่านอ๋องหลี่ส่งมาก็ได้ จะให้กระหม่อม……” ต่อมา ทหารลับก็ทำท่าทางฆ่าคน “ยังไม่ต้อง” โล่กงยี่ใจเย็นและดื่มชาที่ทหารลับส่งมาให้ “นายน้อย ท่านคงไม่ได้หลงรักนางเข้าแล้วนะ นายน้อยอย่าลืมว่าเรามีแผนการใหญ่รออยู่” ทหารลับเฉียนหลงกลัวว่านายน้อยจะทำผิดพลาด “นางยังมีประโยชน์พอใช้ได้บ้าง เจ้าไปก่อนเถอะ” โล่กงยี่ตาเปล่งประกายคล้ายคิดอะไรอยู่ “ครับ”เฉียนหลงกระโดดออกไปด้านนอกทันที “สามี เมื่อกี้ใครกันเจ้าคะ?” หลิ่วหม้านหยุนเดินเข้ามารู้สึกมีคนกำลังคุยกันอยู่ “ใคร?ไม่ใช่เจ้าหรอกเหรอ ยังจะมีใครได้ล่ะ?” โล่กงยี่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินไปดับไฟและจับมือหลิ่วหม้านหยุนพูดว่า“หม้านหยุน เราควรพักผ่อนได้แล้ว” “…ท่านยังจะอยากได้อีกเหรอ…”หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกเหนื่อยล้ามาก หลิ่วหม้านหยุนคิดว่าตัวเองตายแน่เลย เสียงที่ต้องการของโล่กงยี่ทำเอานางกลัว ใครจะไปรู้ว่าโล่กงยี่กอดนางไว้แน่นและพูดข้างหูนางว่า“หม้านหยุน ไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิธีไหนในการนวดเท้าให้ข้า ข้ารู้สึกผ่อนคลายและสบายมาก เจ้าช่วยข้านวดอีกหน่อยได้หรือไม่” “สามี ท่านชอบมากเหรอ?” หลิ่วหม้านหยุนหัวเราะเยาะ เขาที่มีเชื้อพระวงศ์กลับโดนหญิงชาวบ้านธรรมดาหัวเราะเยาะ เป็นเรื่องใหม่ของโลกนี้เลย ไม่เป็นไร โล่กงยี่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้หัวใจตัวเองกลับยอมให้นางหัวเราะเยาะได้ เขาหวังว่านางจะหัวเราะเยาะเขาแบบนี้ไปตลอดชีวิต “ถ้าเจ้ารู้ว่าข้าชอบ ก็มาสนองความต้องการให้ข้าสิ”โล่กงยี่พูดเชิงหยอกล้อ หลิ่วหม้านหยุนหน้าแดง เขาพูดธรรมดาแต่กลับเป็นคำพูดสองแง่สองง่าม นางกัดฟันและพูดว่า“สามี ข้าช่วยท่านนวดได้ แต่ว่าให้ข้าจุดเทียนก่อน” “ไม่ต้อง เจ้าก็นวดให้ข้าเช่นนี้แหละ ข้าเชื่อฝีมือเจ้า” โล่กงยี่แน่ใจ พอผิดไฟนั้นก็เป็นเหมือนคนตาบอดกำลังนวดอยู่ เรื่องนี้ไม่ยากสำหรับหลิ่วหม้านหยุนอยู่แล้ว แต่โล่กงยี่ก็เป็นคนที่ชอบแกล้งคนมาก พอหลิ่วหม้านหยุนจับเท้าเขา โล่กงยี่กลับนอนตะแคงทำให้นางจับโดนของต้องห้ามแทน