บทที่30 เจ้ากล้าว่าสามีตัวเองเสื่อมสภาพทางเพศเหรอ

บทที่30 เจ้ากล้าว่าสามีตัวเองเสื่อมสภาพทางเพศเหรอ ต่อมา หลิ่วหม้านหยุนก็ร้องตกใจว่า“อ๊า!” “หม้านหยุนเจ้าใช้แรงมากเกินไปแล้ว ถ้าเจ้าอยากจับอันนั้นก็บอกก่อนสิ” โล่กงยี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ทั้งๆที่เขาเป็นคนแกล้งนางให้จับโดนเจ้านั้นแท้ๆ ทำไมถึงบอกว่าตัวเองอยากจับกัน ใช้โอกาสนี้ หลิ่วหม้านหยุนก็จับเอาไว้แน่น ทำเอาโล่กงยี่เจ็บจนปากสั่น “ข้ายอมแพ้แล้วๆ หม้านหยุน ข้าผิดไปแล้ว” โล่กงยี่เอาหัวซบลงบนตักหลิ่วหม้านหยุนและพูดว่า“เอาเช่นนี้ หม้านหยุน ตอนนี้เจ้าช่วยข้านวด ข้าสัญญาว่าจะทำตัวเรียบร้อย ไม่แกล้งเจ้าแล้ว ได้ไหม?” เขาพูดเช่นนี้แต่ตอนนี้กลับมาโดนหน้าอกนางก่อนเสียแล้ว ไม่ผิดเลยพูดแค่นิดเดียว โล่กงยี่ก็แกล้งนางได้อีกแล้ว นายมันชั่วร้าย บ้ากาม! ชาตินี้ข้าคงติดหนี้เจ้าสินะ! หลิ่วหม้านหยุนคิดในใจ แต่เพื่อความอยู่รอดต่อไป นางก็ต้องฟังเขา หลิ่วหม้านหยุนนวดเท้าให้เขา เพราะพึ่งล้างมาเท้าของเขาเลยไม่มีกลิ่นเหม็น กลับกันยังมีกลิ่นยาสมุนไพร นี้เป็นโรคที่หลิ่วหม้านหยุนยังไม่เคยเจอมาก่อน อาการนี้น่าจะเป็นเพราะผู้หญิงมีทักษะการดมกลิ่นที่ดี “หม้านหยุน เจ้าทำอะไรน่ะ” โล่กงยี่เห็นนางเหมือนกำลังดมเท้าตัวเองอยู่ เท้าเป็นของต่ำ นางจะไปดมเช่นนั้นไม่ได้ อีกอย่าง โล่กงยี่เคารพในตัวหลิ่วหม้านหยุน ไม่อยากให้นางทำเช่นนี้ “ไม่ได้ทำอะไร แค่ลองดมเท้าเจ้าดู เท้าเจ้าทำไมถึงมีกลิ่นสมุนไพรแปลกๆกัน ข้าก็ไม่รู้ทำไมถึงเป็นเช่นนี้” นางที่เป็นหมอแผนโบราณก็ไม่รู้ว่าคืออะไร พูดจบ หลิ่วหม้านหยุนก็นวดเท้าให้เขาต่อ นางนวดไปทางหยินป๋าย ต้าตู ไท่ป๋าย กงซูน ซางชิว ซานยินเจียว ทั้งหมดที่พูดมาเป็นจุดนวดที่ทำให้ผ่อนคลายมากที่สุด นางนวดได้ดีมาก นางนวดและแบ่งน้ำหนักได้พอดี ที่ไหนควรเบาควรหนัก นางก็ทำได้หมด ทำเอาโล่กงยี่เคลิ้มนอนอยู่บนเตียงใกล้หลับแล้ว “หม้านหยุน เจ้านวดได้สบายมาก อ่า…ฮู้…สบายจังเลย……” โล่กงยี่รู้สึกสบายมาก เสียงพูดก็เบาลงเรื่อยๆ พอสุดท้ายก็ไม่มีเสียงเลย โล่กงยี่รู้สึกสบายเหมือนเท้าเหยียบอยู่บนก้อนเมฆนุ่มๆ หลิ่วหม้านหยุนใช้นิ้วโป้งกดลงไปที่ซานยินเจียวกดลากลงไปถึงยินหลิง กดอย่างนั้นไปสามสิบที การนวดเช่นนี้เรียกว่านวดให้คนที่เหนื่อยกับการเดินมานานจะสามารถผ่อนคลายจากการนวดนี้ได้ ชาติก่อนนางก็ใช้วิธีนี้ในการดูแลสามีตัวเอง พอนึกถึงตรงนี้ หลิ่วหม้านหยุนก็คิดว่า ขอแค่เขาไม่ใช่คนที่เจ้าชู้ก็พอแล้ว “หม้านหยุนทำไมไม่นวดต่อแล้วล่ะ เร็วสิ……” โล่กงยี่สบายจนไม่อยากให้นางหยุดนวดเลย หลิ่วหม้านหยุนก็คิดได้ว่าการนวดตั้งแต่ซานยินเจียวไปจนถึงยินหลิงนอกจากสามารถรักษาอาการเหนื่อยล้าได้แล้ว ยังสามารถรักษาอาการเพศเสื่อมสภาพอาการนกเขาไม่ขันได้อีก “หม้านหยุน เร็วเข้าสิ!เร็วเข้า!ที่ตรงนั้นเลย!เจ้านวดต่อสิ…อั้ยหย่า…สบายจริงๆเลย…” ครั้งนี้ โล่กงยี่นอนลงบนเตียง กัดฟัน กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง เสียงก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนทุกคนได้ยินเสียงหมด ทำเอาโล่เหวินเฟิงสองสามีภริยาได้ยิน“พ่อเด็ก สองคนนั้นพรุ่งนี้คงจะเหนื่อยมากแน่” “แม่เด็ก กงยี่เป็นเช่นนี้ได้ นั้นเป็นเพราะมีแรงแล้ว วัณโรคก็คงจะหายในไม่ช้า”โล่เหวินเฟิงพูดอย่างดีใจแม้จะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ยังไงก็เหมือนตัวเองตอนเป็นหนุ่ม “ท่านแม่ พี่ชายพี่สะใภ้อยู่ในห้อง มีเสียงอะไรกัน” โล่ยี่เหลียนเดินออกมา ขยี้ตาและพูด เฉินซื่อเห็นดังนั้นก็เรียกให้โล่ยี่เหลียนเข้าห้องไป“เป็นเด็กเป็นเล็ก อยู่ตรงนี้ทำไมกัน รีบไปนอนเร็วเข้า” “ท่านแม่ ข้าปวดฉี่”หมิงถางก็ตื่นมาแล้ว หลิ่วหม้านหยุนได้ยินเสียงด้านนอกแล้ว เสียงของสามีทำเอาคนทั้งบ้านตื่นขึ้นมาหมดเลย เห็นสามีกำลังได้ใจ หลิ่วหม้านหยุนก็ไม่อยากขัด“สามี จุดนี้ที่เจ้ารู้สึกสบายเป็นเพราะยังสามารถรักษาอาการเพศเสื่อมสภาพนั้นก็คือนกเขาไม่ขัน นั้นก็เพราะว่า……” “เจ้ากล้าว่าข้านกเขาไม่ขันงั้นเหรอ?”โล่กงยี่รู้สึกโกรธจัด นางพูดเช่นนี้เหมือนกำลังจะอยากทดสอบความเป็นชายของเขา ต่อมา โล่กงยี่ก็จับหลิ่วหม้านหยุนนอนลงบนเตียงและพูดว่า“ได้ ข้าจะให้เจ้าลองตรวจดูว่าเพศข้าเสื่อมสภาพจริงหรือไม่” เช้าวันต่อมา หลิ่วหม้านหยุนจับเอวลุกขึ้นมา สองขาด้านชา ก็ต้องกลิ้งไปทำอาหารเช้าในครัวต่อ “หยุนเอ๋อ ต่อไปเจ้ากับกลงยี่ก็เพลาๆลงบ้าง รู้ไหม?อยากทำไปเพราะตัวเองกำลังเป็นหนุ่มสาว…….” เฉินซื่อไม่ได้นอนทั้งคืน นางกังวลมากแต่ก็ต้องพูดกับสะใภ้บ้าง“หยุนเอ๋อ พ่อกับแม่ก็เคยเป็นวัยรุ่น แต่เรื่องในห้องก็เพลาๆลงบ้าง เข้าใจไหม?” “ทราบแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่” หลิ่วหม้านหยุนหน้าร้อนฉ่า รอกลับห้องไป นางจะจับเขาซ้อมซะให้เข็ด ใครให้เขาออกเสียงร้องกัน ผิดแล้วจริงๆ หลิ่วหม้านหยุนรู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว โล่กงยี่ทำลายชื่อเสียงนางไปตั้งนานแล้ว เห็นสะใภ้เข้าใจ เฉินซื่อนางก็ดีใจ หันไปก็เอากุญแจให้หลิ่วหม้านหยุน “ท่านแม่ นี้คืออะไรเจ้าคะ?” “นี้เป็นกุญแจห้องยาของตระกูลโล่เรา เจ้าแต่งมาบ้านพวกเราเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านนี้ก็ควรจะให้เจ้าน่ะถูกแล้ว” เฉินซื่อยิ้ม หลิ่วหม้านหยุนจับกุญแจไว้ แม้จะเล็กแต่ในใจนางกลับมีคุณค่ามาก “เด็กดี เก็บไว้เร็ว เดี๋ยวก็ต้องกินข้าวเช้าแล้ว เรียกสามีพาเจ้าไปที่ห้องเก็บยาสิ” เฉินซื่อพูดกำลังจะเอาผ้ากันเปื้อนมาคาดเอวตัวเอง ใครจะไปรู้ว่าต่อมา หลิ่วหม้านหยุนกลับรีบพยุงนาง เพราะเฉินซื่ออาจจะล้มได้ “อั้ยหย่า ทำไมข้ารู้สึกเวียนหัวเนี่ย” เฉินซื่อนวดหัวเบาๆ หน้าตานางบ่งบอกว่าปวดมาก เห็นสีหน้าท่านแม่ไม่ค่อยดี ยิ่งไปกว่านั้นก็คือนัยน์ตาสีดำสองข้างกลับดำมากเกินไป “ท่านแม่ เมื่อคืนท่านนอนไม่หลับใช่หรือไม่?” หลิ่วหม้านหยุนรีบไปพยุงนางนั่งลง จากนั้นก็นวดหัวให้ท่านแม่ นางใช้นิ้วโป้งกดลงตรงยิ่นถาง สองมือก็ขนาบข้างเอาไว้สองข้าง