ตอนที่48 สงคารมเย็น

ตอนที่48 สงคารมเย็น นัชชากลับถึงห้องทำงาน เรื่องที่เธอไปถึงห้องเตชิตก็กระจายไปทั่ว เรื่องมันด่วนมาก เธอไม่ทันได้คิดอะไรมาก เดินตรงไปกาเตชิตถึงห้อง ทำให้ตกเป็นข่าวซุบซิบของคนอื่นอีกครั้ง มันก็เป็นเรื่องเดิมๆนั่นแหละ เมื่อก่อนคนบอกว่าเธอมีคนหนุนหลัง แต่คนที่คอยหนุนหลังเธอเป็นใครไม่มีใครกล้าพูด แต่วันนี้เธอกลับกล้าเดินเข้าไปในห้องทำงานของเตชิต แล้วยังกลับมาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นก็ทำให้เตชิตตกเป็นประเด็น นัชชามองดูสายตาที่ระมัดระวัง รวมถึงสายตาของแก๋ก็เริ่มเกรงๆ เธอพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โลกนี้มีสิ่งหนึ่งที่เร็วพอๆกับแสงก็คือข่าวซุบซิบ เธอไม่รู้ว่าคนอื่นจะต่อว่าเธอยังไง เธอพยายามไม่ใส่ใจ นั่งอนู่ที่โต๊ะทำงาน นัชชายกน้ำขึ้นมาดื่ม แต่พอนึกึงสายตาเย็นชาของเตชิตเมื่อครู่ทำให้เธอขนลุก จรรยาได้คลิป ก็เดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนใจบุญ ที่ยอมยกโทษให้เพราะสงสารรเด็กในท้อง เธอสนใจอย่างเดียว ดลัวว่าเตชิตจะเข้าใจผิด เธออิบายแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังแถมยังไล่ให้เธอออกมา นัชชารู้สึกกลุ้ม ถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาจินต์ นัชชา: อยู่มั้ย จินต์: อยู่ๆ นัชชา: เมื่อกี้เหมือนจะทำให้เตชิตโกรธ แบบโมโหแบบจริงจัง จินต์: .......เธอมีปัยญานั้นด้สยหรอ ไม่น่าเชื่อ เล่ามาๆ (หน้าเหมือนอยากรู้อยากเห็น) นัชชาพิมพ์เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ให้จินต์ฟัง ไม่ถึงนาทีเธอก็ส่งสติกเกอร์ตกใจกลับมมา นัชชา: หมายความว่าไง จินต์: ฉันขอชื่นชมในความกล้าของแก เธอเป็นคนแรกที่กล้าถีบหัวส่ง ทำเรื่องแบบนี้กับเขา นัชชา: ฉันถีบหัวส่งที่ไหน ฉันอธิบายให้เขาฟังแล้ว ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อเด็ก แต่รู้สึกเหมือนไม่มีประโยชน์เขาไม่ฟัง จินต์: ไร้สาระ ไม่ว่าจะเป้นใครก็ยอมรับไม่ได้ป่ะ ฉันว่าเตชิตไม่จับแกมัดไว้ตีแกก็ดีแค่ไหนแล้ว แกคิดดูดีๆ เขาอุตสาลดตัวลงมาช่วยแก พอสุดท้ายแกหักหลังเขาแล้วไปเข้าข้างบ้านนั้น เป็นใครใครก็โกรธ นัชชากดพิมพ์แต่สุดท้ายก็ลบทิ้ง จินต์ก็ส่งข้อความมาอีก จินต์: เธอใจอ่อนง่ายไปหน่อย เธออาจจะทำเพื่อเห็นแก่เด็ก แต่เตชิตเขาคงไม่คิดแบบนั้น เพราะเธอกับดวิษเคยมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นระหว่างพวกแก ถ้ากลัวว่าเขาจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ก็ไปเอาใจโอ๋เขาหน่อย โอ๋หรอ พอคิดได้แค่นี้นัชชาก็ขนลุกซู่ คงยังไม่ทันที่จะโอ๋เขาสำเร็จ เธอคงโดนสายตาเย็นชาของเขาจ้องจนเธอแข็งตายก่อน ไม่ใช่ใครที่ไหนจะสามารถรับแรงกดดันจากเขาได้ คุยไปได้ไม่กี่ประโยค ก็มีคนเรียกเธอ เธอไม่กล้าชักช้ารีบวางมือถือแล้วไปทำงานต่อ จนถึงเวลาเลิกงาน เธอมองดูเวลา ตอนนี้เตชิตคงยังไม่กลับบ้าน เธอนึกถึงคำพูดของจินต์เธอเลยรีบเก็บกระเป๋าแล้วรีบเดินออกมา “นัชชา” ยังเดินไม่พ้นประตูห้องทำงานก็มีคนเรียกเธอ เธอตกใจหันหลังมามอง ดีที่เป็นแก๋ “ว่าไง” แก๋ยื่นมือชี้ไปที่ห้องทำงานของเวทิดา “เธอจะรีบไปไหน” นัชชารู้สึกผิด “………ใช่ วันนี้ฉันมีธุระต้องไปทำ” “โอเค ไปเถอะ ถ้ามีอะไรเดี่ยวบอกแกอีกที” มองดูท่าทางของแก๋ เธอก็อดไม่ได้ที่จะอธิบาย “แก๋ คือเรื่องเมื่อเช้า.................” “โถ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ แกไปเถอะ” นัชชาถามด้วยความสงสัย “แกเข้าใจจริงๆหรอ” แก๋ยิ้ม “ฉันรู้ว่าแกไม่ใช่คนแบบนั้น” คำนี้ทำให้นัชชายกยิ้มอย่างดีใจ “ขอบใจนะ” เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอยังไง ขอแค่มีคนเดียวที่เข้าใจเธอแค่นั้นก็พอแล้ว ..................................... นัชชาลงลิฟท์มึงชั้นจอดรถใต้ดิน ก่อนหน้านั้นเธอเคยนั่งรถเตชิตมาหลายครั้ง คันที่เขาขับบ่อยสุดคือเบนท์ลีย์ทิมไวแอตต์ แต่เธอวนหาหลายรอบแต่ก็ไม่เจอ นัชชากดเบอร์โทรหาตรัณ เธอถามอย่างรีบร้อน “เลขาตรัณ คุณรู้มั้ยว่าวันนี้เตชิตขับรถคันไหนมาทำงาน” ตรัณตอบกลับอย่างมีมารยาท “เบนท์ลีย์คันเดิม” นัชชาหยุดแล้วมองหา “ตอนนี้ฉันอยู่โรงรถ ทำไมมองไม่เห็นล่ะ” “คุณนัชหาคุณเตชิตหรอครับ” ตรัณชงัก “เขากลับไปแล้วครับ” “เขาเลิกงานแล้วหรอ” นี่มันแค่ห้าโมงเย็น เขาไม่เคยเลิกงานเช้าขนาดนี้ “ครับ คืนนี้ต้องไปพบลูกค้า” “โอเค ขอบคุณนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ” หลังจากวางสาย เธออุตสาห์มาดักรอเขาก่อนแต่สุดท้ายก็คลาดกัน หรือเป็นเรพาะว่าเตชิตรูว่าเธอจะมาดักรอ เลยตั้งใจหลบหน้าเธอ นัชชาเดินคอตกออกจากบริษัท ต่อรถกลับมา เป็นเวลาที่ทุกคนเลิกานรถไฟฟ้าคนเยอะมาก มากจนไม่มีแม้แต่ที่จับ กว่าจะถึงบ้านก็ประมาณทุ่มครึ่งแล้ว เธอถอดรองเท้า ล้มตัวนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมีเพียงสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับจากณัชชนม์ เธอโทรกลับ แล้วบอกกับแม่ว่าช่วงนี้อย่าไปเจอคนบ้านดวิษ รอให้เธอจัดการปัญหาทุกอย่างเสร็จก่อน ณัชชนม์ไม่ได้พูดอะไรมากบอกแค่ว่าให้เธอดูแลตัวเองดีๆ หลังจากวางสาย เธอก็กดหาเบอร์เตชิต เป็นหมายเลขที่สวยจำง่าย ถ้าเอาเงินนี้คงจะซื้อรถได้คันหนึ่งแล้วล่ะ เธอมองดูนาฬิกา แอบลังเล แต่เธอก็เลือกที่จะโทรไป ตูตูๆ ดังนานมาก แต่ไม่มีคนรับสาย นัชชากำมือแน่น อยู่ๆเธอเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ในจังหวะที่เธอเริ่มท้อ สายก็ถูกรับ พร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังมาก นัชชาดีใจกำลังจะอ้าปากพูด แต่ปลายสายกลับเป็นเสียงผู้หญิงพูดขึ้นมาก่อน “ฮัลโหล หาใครคะ”