已经是第一章了
บทที่181 ประธานผู้เชื่อฟัง
บทที่181 ประธานผู้เชื่อฟัง
นับดูจากเวลา คนที่จะต้องรออยู่ในห้องรับรองที่สนามบินในเวลานี้ กลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่
“จิรภาสล่ะ” จิดาภาถาม
“อยู่ที่ออฟฟิศ” ตฤณพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนั้นออกมาซื้อยา เลยรีบเอามือไปซ้อนไว้ข้างหลัง แต่ไม่ทันซะแล้ว
“เขาไม่สบายหรอ ” จิดาภาถาม คิ้วเธอกระตุกขึ้นเล็กน้อย และรีบเดินเข้าไปด้านใน
“คือ .. พักนี้ท่านประธานบอกว่าปวดหัว ก็เลยใช้ให้ผมออกไปซื้อยามา”
“พักนี้ ? พักนี้คือนานเท่าไร ตอนอยู่ที่บ้านเขาไม่เคยพูด” จิดาภายังฟังยิ่งร้อนใจ
“ประมาณ เขาไม่อยากให้เธอเป็นกังวล” ตฤณรู้สึกว่าไม่รู้จะทำอย่างไร เลยยื่นเอาถุงยาที่ซื้อมาให้จิดาภา “ฉันคิดว่า ท่านประธานก็ต้องการพบคุณมากเช่นกัน”
จิดาภารับเอาถุงยามา และรีบเดินเข้าไปในออฟฟิศ
เหลือพี่นัฎและตฤณยืนอยู่ตรงนั้นกันสองคน เขาทั้งสอบสบตากัน บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด
พี่นัฎหน้าแดงมาก และเริ่มไอคอกแคกๆ เธอรวบรวมความกล้าที่จะพูดออกมา “เรื่องของน้องชายฉันครั้งก่อน แล้วก็เรื่องพาสปอร์ต ขอบคุณคุณมากนะ”
ตฤณกระพริบตาและค่อยๆพยักหน้า
……….
ภายในออฟฟิศ
จิรภาสนั่งพิงอยู่ที่โซฟาหนังสีดำ นั่งหลับตาเงียบๆอยู่ บนในหน้าของเขาเริ่มมีเหงื่อไหลออกมาบางๆ ถ้าหาว่าไม่ถึงขนาดปวดจนทนไม่ไหวแบบนี้ เขาไม่มีทางที่จะหยุดทำงานแน่นนอน
“จิรภาส…”จิดาภาเรียกชื่อเขาและรีบเดินเข้าไปหา
พอได้ยินเสียงของเธอ จิรภาสรีบลืมตาขึ้นทันทีและพยายามเก็บอาการว่าปวดหัว และรีบทำสีหน้าว่าไม่เป็นอะไร “เธอมาได้อย่างไร ไม่ได้ไปสนามบินแล้วหรอ”
เขารู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมากที่ต้องแกล้งทำเหมือนว่าตัวเองไม่เป็นอะไร จิดาภาเห็นอย่างนั้น เธอยิ่งรู้สึกปวดใจ
“กินยา !”
จิรภาสเห็นท่าทางที่ดูรีบร้อนของเธอ เขาอยากจะพูดบางอย่าง แต่พอเห็นเธอมีน้ำตาคลอ เขาเลยพูดอะไรไม่ออก
“กินยาก่อน ถึงจะหาย”
เธอกอดเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอและเอาแก้วไปจ่อที่ริมฝีปากของเขา
จิรภาสไม่ลังเลใจอีก เขารีบกินยาเข้าไป
ตอนนี้หัวใจของจิดาภาเหมือนหล่นลงไปที่พื้น เธอจูบลงบนหน้าผากของเขาเบาๆ และค่อยๆเอามือลูบไปที่ผมของเขา
ปล่อยให้เขาอยู่ในอ้อมกอดของเธอและหายใจอย่างเงียบๆ
ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที ยาเริ่มออกฤทธิ์จิรภาสเริ่มกลับมามีสติอีกครั้ง เขาเอื่อมมือไปสะกิดจิดาภาเบาๆ และเอาตัวออกจากอ้อมกอดของเธอ
แต่จิดาภาก็ยังเป็นกังวล เธอเอาแต่จ้องไปที่ใบหน้าของเขาโดยไม่พูดอะไร
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ปวดหัวนิดหน่อยเท่านั้น”จิรภาสค่อยๆพูดออกมา “ไปตรวจมาแล้ว…”
“ฉันกลัว ฉันไม่รู้ว่าฉันจะช่วยอะไรคุณได้ ถ้าหาก….”จิดาภาทรุดตัวเองเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ไหลลงมาอาบแก้มของเธอ
ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเข้ามาจิดาภาสามารถใจเย็นจัดการกับมันได้ มีเพียงแค่เรื่องของจิรภาสเท่านั้นที่สามารถทำให้เธอร้อนรนและศูนย์เสียการควบคุมอย่างง่ายดาย
จิรภาสกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนออกแรงกอดเธอให้แน่นขึ้น ค่อยๆเอามือลูบไหล่ของเธอและปลอบเธอเบาๆ
“ฉันไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่ดี ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้”
ที่จริงแล้วร่างกายของเขานั้นไม่ใช่ของเขาเพียงคนเดียวอีกต่อไปแล้ว เขาต้องดูแลร่างกายตัวเองให้ดี ถึงจะทำให้เธอสบายใจ น้ำตาของเธอไม่เพียงแต่ไหลอยู่บนใบหน้าของเธอแต่มันได้ไหลอยู่ในจิตใจของเขาเช่นกัน
จิรภาสยังกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้น เขาค่อยพูดขึ้นว่า “ภายในไม่กี่วัน เดี๋ยวฉันจะไปตรวจให้ละเอียด แล้วจะเอาผลการตรวจมาให้เธอดูนะ”
จิดาภาร้องไห้อย่างหนักและกอดเขาแน่นยิ่งขึ้น
จิรภาสรู้ว่าการที่เธอแสดงออกอย่างนี้ จะแสดงออกก็ต่อเมื่อเวลาที่เธอตื่นเต้นหรือเวลาที่เธอโกรธเท่านั้น
จิรภาสยอมเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอโดยที่เขาขัดขวางเธอและยังกอดเธอไว้และพูดว่า “กินยาไป รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว , ไม่ต้องกังวลไป …”
จิดาภายอมปล่อยเขาออก แต่ความเจ็บปวดในใจแบบที่ไม่สามารถจางหายไปได้
จิรภาสมองเวลาที่นาฬิกา “ไม่ทันแล้ว คุณต้องไปสนามบิน เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณ”
เขาพูดจบแล้วลุกขึ้น แต่จิดาภายังไม่ยอมที่จะแยกออกจากเขา จิรภาสอุ้มเธอขึ้นมา ทั้งสองคนรีบเก็บของอย่างง่ายๆ และออกไปจากออฟฟิศด้วยกัน
ด้านนอกตฤณกับพี่นัฎยังนั่งข้างกันอยู่ด้วยบรรยากาศอึมครึม พอเห็นพวกเขาออกมาทั้งสองก็พูดออกมาพร้อมกัน
“เกิดอะไรขึ้น”
ทำไมรอบดวงตาของจิดาภานั้นแดงขนาดนั้น
“ฉันจะไปส่งพวกเธอที่สนามบิน คุณดูแลเธอให้ดีๆ ระหว่างทางมีอะไรเกิดขึ้นติดต่อฉันได้ตลอดเวลา”
พี่นัฎตอบรับและก้มหัวลงเล็กน้อย
พวกเขารีบขึ้นรถและมุ่งหน้าไปที่สนามบิน ระหว่างทางจิดาภาไม่ยอมพูดอะไรสักคำเอาแต่กำไปที่เสื้อของจิรภาส
เพื่อป้องกันไม่ให้นักข่าวพบว่า จิรภาสจอดรถในที่จอดรถพิเศษและใช้สายตาพี่นัฎพาจิดาภาลงจากรถ
พี่นัฎรีบลงจากรถและวิ่งไปที่ประตูอีกข้าง “จิดาภา พวกเราต้องไปกันแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นที่ปารีส งานจะกองเท่าภูเขา ไม่รู้ว่าจะต้องทำนานกี่วันกี่คืนถึงจะเสร็จ”
จิดาภาค่อยๆมองไปที่จิรภาส แล้วเดินตามพี่นัฎลงจากรถ แต่ว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็พูดขึ้นว่า “พี่นัฎ แต่ฉันยังไม่วางใจ”
พี่นัฎพึ่งจะเข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงมีท่าทีที่กระสับกระส่ายแบบนั้น เธอค่อยๆยิ้มและพูดออกมา “จิดาภา เธอรู้ดีกว่าใคร ว่าเธอไม่ใช่คนที่ชอบลังเล ไม่ว่าเธอจะเลือกทางไหน เธอก็ไม่เคยเสียใจในภายหลังอยู่ดี”
“ถ้าหากว่าเธอจะไป ฉันก็จะสนับสนุนเธอ”
พอได้ยินที่พี่นัฎพูด จิดาภารีบหมุนตัววิ่งออกไปข้างนอกแบบไม่ต้องคิด แต่ว่ารถของจิรภาสยังไม่ได้ขับออกมาจากที่จอดรถ
จิรภาสถามออกมา “กลับมาทำไม เธอทำอะไรตกไว้บนรถหรอ”
“ไม่มี ฉันแค่อยากเห็นผลตรวจของคุณด้วยตาของตัวเอง ให้ตฤณจัดการเถอะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางวางใจได้แน่”
“ฉันไม่สามารถไปต่างประเทศได้ ฉันไม่สามารถเห็นสุขภาพของคุณเป็นเรื่องเล็กน้อย”
จิรภาสมองไปที่หน้าของเธอ และยิ้มออกมา “โอเค งั้นไปโรงพยาบาลกัน”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ลำบากกับคุณขนาดนี้ จะผลักไสเธอได้อย่างไร
ตฤณรีบจัดการเรื่องนัดตรวจสุขภาพ จิดาภาคอยดูแลอยู่ตลอด ตั้งแต่ไปตรวจจนรอผลการตรวจ พอผลการตรวจออกมา ผลที่ได้คือ ไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงแค่เหนื่อยจากการทำงาน
“วางใจได้แล้วใช่ไหม มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ฉันจะระวังตัวให้ดี” เขาโอบรอบไหล่ของเธอและพูดเบาๆ
ผลการตรวจของจิรภาสก็อยู่ตรงนี้ จิดาภาก็เห็นผลการตรวจกับตาของเธอเอง เธอค่อนข้างเบาใจ แต่พอคิดถึงเมื่อกี๊ที่เห็นเขาปวดหัวแล้ว เธอก็จับมือของเขาไว้และพูดว่า “ไปปารีสกับฉันเถอะ ฉันอยากจะอยู่กับคุณตลอดเวลา”
ในโอกาสแบบนี้เขาจะได้พักผ่อน
จิรภาสไม่มีทางเลือก เขาได้แต่ลูบผมเธอ “จะเอาแบบนี้จริงๆหรอ”
“ตฤณ จองตั๋วเครื่องบิน!” จิดาภาลากเขาเดินออกไปด้วยท่าทางที่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
จิรภาสได้เพียงตอบตกลง ต่อหน้าของเธอ เขาไม่สามารถพูดคําปฏิเสธได้เลย
已经是最新一章了
加载中
