บทที่ 182 การโหมกระหน่ำ

บทที่ 182 การโหมกระหน่ำ ตฤณได้แต่ยืนดูอยู่ที่ข้างๆ คาดไม่ถึงว่าท่านประธานของเขานั้นเป็นคนเชื่อฟังภรรยา แถมยังมีความสุขไปกับมัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดี บนโลกนี้เพียงผู้หญิงเพียงคนเดียวที่สามารถทำจิรภาสเชื่อฟัง คงมีเพียงแค่จิดาภาเท่านั้น หลังจากล่าช้ามาครึ่งค่อนวัน และได้พลาดเที่ยวบินไปแล้ว จิรภาสสั่งให้ตฤณเตรียมเครื่องบินส่วนตัว เพื่อที่เขาจะไปส่งจิดาภาที่ปารีสด้วยตัวเอง ภายในเครื่องบิน พี่นัฎกับตฤณนั่งอยู่ข้างหลัง ดูเอกสารและวิดีโอของใครของมัน จิรภาสและจิดาภานั่งอยู่เงียบๆด้านหน้า จิดาภาจับมือของจิรภาสและบังคับให้เขาพักผ่อน …….. เมื่อเทียบกับเหล่านี้ มันเป็นสถานการณ์ที่แตกต่างกันออกไป ญาณินีอยู่ในโรงพยาบาล ดวงตาอันว่างเปล่าของเธอ จ้องมองไปที่เพดาน รอบตัวเธอนั้นล้อมรอบไปด้วยผนังและของตกแต่งสีขาว และมีกลิ่นของยาฆ่าเชื้อโรค คมสรอยู่เฝ้าที่โรงพยาบาลตลอดเวลา เขาเดินไปเอาน้ำกลับเข้ามาพบว่าเธอตื่นแล้ว “เป็นอย่างไรบ้าง ยังปวดอยู่ไหม” “ตอนนี้ที่บริษัทเป็นอย่างไรบ้าง” ญาณินีจับมือของเขา เธอถามอย่างใจจดใจจ่อ คมสรมีท่าทางลังเลใจ แต่เขาก็ตอบกลับไปตามความเป็นจริง “พวกเหล่าผู้บริหารโกรธมาก พอข่าวออกไป หุ้นของโอเลก็ถูกอายัด และก็มีตำรวจเข้ามาตรวจสอบ แต่ว่าฉันได้ส่งแผนกกฎหมายเข้าไปให้ความร่วมมือกับตำรวจแล้ว” “แม้ว่าข้อกล่าวหาของการลักพาตัวและฆาตกรรมจะมีผลกระทบบางอย่างแต่พวกเขาไม่มีหลักฐาน ไม่ต้องกังวลไป” “แค่ว่า สัญญาที่กำลังเจรจากันอยู่ล้มเหลว นอกจากจิดาภาแล้วศิลปินคนอื่นๆของเราก็ได้รับผลกระทบ รวมทั้งภารดีและจิรสุดา ก็รวมอยู่ในนั้นด้วย” นี่ไม่ใช่การต่อสู้ที่ง่ายเลย ญาณินีฟังเรื่องราวพวกนี้แล้วเธอก็ทรุดลง น้ำตาเธอไหลออกมาไม่หยุด เจ็บปวดที่จะพูดออกมา “ฉันไม่คิดเลย ว่าโอเล่จะมาพังก็เพราะฉัน ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ” คมสรยกมือขึ้นเพื่อจะปลอบใจเธอแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเขาเลยได้แต่ยืนอยู่อย่างเงียบๆ รอจนญาณินีค่อยๆหยุดร้องไห้ อารมณ์ค่อยๆสงบลง เขาค่อยพูดขึ้น “ข้างนอกโรงพยาบนั้นมีแต่นักข่าว ถ้าหากว่าคุณดีขึ้นแล้ว ฉันจะไปทำเรื่องให้คุณออกจากโรงพยาบาล และกลับไปพักผ่อน ดีไหม” “กลับไป? ฉันสามารถไปซ่อนตัวได้ที่ไหน!”ญาณินีมองเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวด คมสรไม่สามารถมองเธอเปลี่ยนเป็นคนบ้าไปได้ เขายื่นมือไปจับที่หัวไหลของญาณินี “คุณตื่นได้แล้ว! กว่าที่คุณจะก้าวขึ้นไปเป็นผู้บริหารของบริษัทโอเล่ได้ คุณต้องสูญเสียไปมากเท่าไร คิดไม่ถึงว่าเพียงเรื่องแค่นี้จะทำให้คุณทำลายมันลง” “โอเล่ ยังไม่ล้ม ยังมีศิลปินอีกมากมายที่กำลังทำงานอยู่ คุณก็แค่ถูกจิดาภาใส่ร้ายเท่านั้น แต่สัญญาของเธอยังอยู่กับโอเล่ คุณกลัวอะไร” “ยิ่งเธอดังมากเท่าไร บริษัทยิ่งได้เงินจากเธอมากเท่านั้น” แวตาของญาณินีเริ่มมีประกาย เขามองไปที่คมสรอย่างจริงจัง “คุณพูดถูก” เธอแค่ล้มลงเท่านั้น เรื่องนี้มันยังไม่จบ เพียงแค่เธอมีสัญญาของจิดาภาอยู่ในมือเท่านั้น ยังต้องกลัวอะไร “ฉันต้องการจะทำลายจิดาภาด้วยมือของฉันเอง” คมสรเห็นเธอมีสติกลับคืนมาแล้ว ค่อยๆพ่นลมหายใจออก โทรศัพท์ของเขา สั่นอยู่ตลอดเวลา เขาเดินออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก “มีเรื่องอะไร” “พี่คม ที่หน้าบริษัทมี เด็กผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง เธอต้องการจะพบจิดาภา ไล่ยังไงก็ไม่ไป” ผู้ช่วยของคมสรพูด เพราะว่าจิดาภาเป็นศิลปิลของโอเล่ ดังนั้นพวกเขาเลยมาที่โอเล่ แต่ไม่ได้คาดคิดว่าจะทำให้เกิดปัญหามากมายขนาดนี้ “มาหาจิดาภา”คมสันขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีเรื่องอะไร” “เธอไม่ยอมพูด แต่ฉันคิดว่าเธอไม่ได้แกล้ง รอมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว เธอไม่ยอมไปไหน”ผู้ช่วยอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “จะกลับไปเดี๋ยวนี้” คมสรพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วย ญาณินีเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ฉันจะกลับบริษัท” คมสรพยักหน้า ทั้งสองคนหลบหนีพวกนักข่าว ออกมาทางด้านประตูหลังของโรงพยาบาล และรีบกลับไปที่บริษัทโอเล่ พอเข้ามาที่โถงด้านในก็พบกับเด็กผู้หญิงคนนั้น ผู้ช่วยเดินเข้ามาบอกว่า “เด็กคนนั้น” คมสรพยักหน้า บอกให้ผู้ช่วยพาญาณินีขึ้นไปด้านบน เขาถอดแว่นกันแดดออก และเดินไปหาเด็กสาวคนนั้น “สวัสดี ฉันเป็นตัวแทนของโอเล่ ชื่อคมสร” เด็กสาวมองไปที่เขาและกล่าวว่า “ฉันมาหาจิดาภา” คมสรยิ้มและอย่างสุภาพว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อจัดการกับเรื่องนี้ คุณบอกกับฉันได้ไหม ว่าทำไมถึงต้องการที่จะพบเธอ” “มาขอให้เธอช่วย”สาวน้อยดึงกระโปรงของเธอและกระพริบตาอย่างหงุดหงิด “คุณสามารถบอกเบอร์โทรศัพท์ของเธอให้กับฉันได้ไหม” คมสรคิดแล้วก็ส่ายหน้า “อันนี้ไม่ได้จริงๆ เพราะว่าจิดาภาเป็นศิลปินของบริษัทเรา เราต้องรักษาความเป็นส่วนตัวของเธอ” “แต่ว่า ฉันสามารถฝากข้อความผ่านฉันได้ และเอาเบอร์โทรศัพท์ของคุณให้เธอ ถ้าหากว่าเธอยินยอมที่จะติดต่อกับคุณ เธอจะติดต่อคุณไป” สาวน้อยได้แต่กุมหมัด เธอค่อนข้างที่จะลังเล เธอรู้สึกว่าคำพูดของคมสรก็สมเหตุสมผล เพราะว่าจิดาภาเป็นบุคคลสาธารณะไม่สามารถให้เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวได้ ดังนั้นเธอจึงพูดสิ่งที่ต้องการจะพูดออกมา “จิดาภาเคยสัญญาว่าจะช่วยชีวิตคน ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างเร่งด่วน ต้องรีบหาเธอให้เจอโดยด่วน” “ฉันไปตามหาเธอตามสถานี ทุกๆที่ที่ตามได้แล้ว แต่ติดต่อเธอไม่ได้เลย พอเธอกลายเป็นคนดัง อยากจะเจอเธอก็เป็นเรื่องที่ยาก” “ฉันต้องการที่จะบอกเธอว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับตระกูลภัทระนิธิธารา เขาคนนั้นคือผู้บริสุทธิ์ เธอไม่สามารถที่จะสัญญาและกลับคำพูดได้” เธอพูดเหมือนจะร้องไห้ คมสรมองไปข้างๆ “คนคนนี้มีแค่จิดาภาเท่านั้นที่ช่วยได้หรือ แล้วคนที่โรงพยาบาล … ” “ช่วยไม่ได้ ถ้าหากช่วยได้ละก็ ฉันไม่ต้องลำบากมาหาจิดาภาหรอก คุณโปรดบอกเรื่องนี้กับเธอด้วย” เด็กสาวพูดจบและจดช่องทางติดต่อของตัวเองลงบนกระดาษส่งให้ คมสร เสร็จแล้วเดินออกไป คมสรมองไปที่เบอร์ติดต่อของเด็กคนนั้น เขารีบเดินไปที่ลิฟต์และเอากระดาษแผ่นนั้นเก็บไว้ แน่นอนว่าไม่ได้เก็บไว้ให้จิดาภา ตระกูลภัทระนิธิธารา? เรื่องนี้ยิ่งนานวันยิ่งน่าสนใจ คมสรสั่งให้ผู้ช่วยไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับชเยศ ในไม่ช้าก็จะได้ข้อสรุป ชเยศมีน้องสาวที่ป่วยหนักอยู่คนหนึ่ง เขาโยนข้อมูลลงบนโต๊ะ คมสรแสยะยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มเย็นชา นี่พระเจ้าก็ยืนอยู่ข้างพวกเขา จิดาภา เธอคงไม่คิดว่าเธอจะต้องมีวันนี้สินะ ใครแพ้ใครชนะ ยังไม่แน่นอน เรื่องที่เด็กสาวบอกวันนี้ จะไม่หลุดออกไปให้จิดาภาได้ยินแม้แต่คำเดียว ………. หลังจากแฟชั่นโชว์ในปารีส จิดาภาได้รับเชิญจากนิตยสารแฟชั่นมากมาย ขอให้เธอถ่ายรูปลงปก เธอใส่เสื้อหนังสีน้ำตาล ปล่อยผมม้วนยาว ยืนพิงอยู่กับรถจักรยานยนต์โพสต์ท่าที่ดูมีเสน่ห์ยั่วยวน หลังจาการแสดงครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนั้น ในระยะเวลาเพียงไม่กี่วันเธอได้รับความนิยมอย่างมากในปารีสเธอได้รับประสบการณ์ที่มีค่ามากมายจนนับไม่ได้ จิรภาสมองไปที่กลุ่มช่างภาพที่กำลังล้อมรอบ จิดาภาอยู่ ในที่สุดเขาก็มีเวลาพักผ่อน ใส่เสื้อคลุมนั่งอยู่ริมถนน อ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย อยู่เป็นเพื่อนภรรยาไปด้วย หลังจากจิดาภาถ่ายแบบเสร็จ จิตใต้สำนึกของเธอสั่งให้เธอหันไปมองทางที่จิรภาสอยู่ แต่กลับไม่เจอเขาเธอรีบหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาเขา “คุณไปไหน” “ฉัน … ไปห้องน้ำมา” มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา จิดาภา ส่งหน้าโกรธ กลับไป “ครั้งหน้ารายงานด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะทิ้งคุณไว้ที่นี่”