บทที่ 184 EQต่ำ

บทที่ 184 EQต่ำ จิดาภา ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ขยับท่าทางให้สบายที่สุด และหลับไปในอ้อมกอดของเขา การทำงานทั้งวันวันนี้ทำให้เธอเหนื่อยมาก ทางที่เธอกำลังก้าวเดินไปแต่ละก้าวนั้น กำลังเข้าใกล้ตำแหน่งดาราที่ทุกคนทั่วทั้งโลกรู้จัก เธอหวังว่าหลังจากนี้ทางที่เธอเดินนั้นจะกว้างขึ้น อย่างไรก็ตาม คมสรกำลังไล่ตามเธอเข้ามา เมื่อเทียบกับความอบอุ่นและความสงบสุขที่นี่ ตฤณกับพี่นัฎกำลังยุ่งกันอย่างหัวปั่น ตฤณกำลังยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องทั้งหมดของบริษัทเค.เอฟ ส่วนทางพี่นัฎก็กำลังจัดการอยู่กับโฆษณาของจิดาภา บางครั้งที่เธอเห็นตฤณอยู่ข้างๆ เธอมักจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่เธอไม่รู้ว่า พอตฤณเงยหน้าขึ้นมาพบกับแววตาของพี่นัฎนั้น…… ทำให้เขาหยุดขนลุกไม่ได้เลย “ทำไมคุณถึงชอบมองมาที่ฉัน” พี่นัฎหน้าแดง และส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ตฤณ EQของคุณทำไมไม่สามารถเปรียบเทียบกับIQ ของคุณได้เลย เรื่องอย่างนี้ทำไมต้องถามออกมา พูดอีกที คุณไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอ พี่นัฎเม้มริมฝีปากของเธอในใจของเธอตอนนี้ค่อนข้างสับสน ในที่สุดเธอก็ตระหนักได้ว่า การที่เธอสามารถอยู่กับตฤณสองคนในห้องนี้เพียงลำพัง ที่จริงมันเป็นพรที่พระเจ้ามอบให้เธอแล้ว เธอยังจะคาดหวังอะไรมากกว่านี้อีก พี่นัฎเริ่มทำจิตใจให้สงบลง และกำลังเตรียมอ่านเอกสารสัญญาครั้งต่อไป เธอพบว่าเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะถูกดันลงมา แล้วหลังจากนั้น ตฤณก็ย้ายไปนั่งทำงานอยู่ตรงข้ามเธอ “คุณ….คุณย้ายมาทำไม” “เข้ามาใกล้คุณอีกหน่อย คุณจะได้มองฉันได้สะดวกไง” พี่นัฎตกใจ หัวใจของเธอนั้นเต้นแรงตูมตาม ตฤณทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ! เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ตฤณทำไปนั้นมันเพียงแค่ต้องการให้เธอมองหน้าได้สะดวกอย่างนั้นหรอ แบบนี้มัน … ทำให้คนใจสั่นได้มากจริงๆ พี่นัฎหยิกแขนตัวเองอยู่ใต้โต๊ะ ครุ่นคิดว่าจะพุ่งใส่ไปเลยดีไหม “แบบนี้ไม่ดีกว่าเยอะหรอ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณก็จะต้องเอี้ยวหัวมามองฉัน ไม่ปวดคอหรอ”ตฤณพูดออกมาเสียงนิ่งๆ ตอนนี้พี่นัฎเข้าใจแล้วว่า เขาไม่ได้รู้ถึงความในเลยว่าทำไมเธอถึงชอบมองไปที่เขา ไอ้เจ้าโง่เอ้ย….. พี่นัฎหอบเอกสารทั้งหมดขึ้นมา ย้ายไปนั่งที่ที่ตฤณนั่ง เธอไม่ควรจะจินตนาการอะไรไปมากกว่านี้ เพราะว่าเธออยู่กับคนที่ซื่อบื้อมากๆ ไม่ช้าก็เร็วต้องเป็นลมเพราะเขาแน่ ตฤณมองไปที่เธอเห็นเธอกำลังจมปลักอยู่กับเอกสารข้างหน้า อยู่ดีๆเขาก็ยิ้มออกมา ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นประดับไปด้วยรอยยิ้ม มองมุมนี้ น่ารักดี…. ………. ในสัปดาห์นี้ จิดาภาเธอต้องวิ่งรอบไปทุกงาน งานถ่ายปกนิตยสารติดๆกันหลายงาน เพราะว่าตอนนี้ในปารีสเธอค่อนข้างมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก ผู้กำกับชื่อดังในระดับสากลหลายคนกำลังสนใจใบหน้าที่น่าสนใจของเธอในตอนนี้ แต่ว่าตอนนี้จิรภาสไม่สามารถอยู่ที่นี่กับเธอได้แล้ว เขาต้องกลับไปจัดการงานที่บริษัท เมื่อจิดาภาเสร็จงานและกลับถึงวิลล่า จิรภาสก็เก็บของเสร็จแล้ว เธอได้เห็นเขาพักผ่อนอยู่หลายวัน สีหน้าท่าทางของเขาดูกลับมาเป็นปกติ เธอก็วางใจแล้ว เธอไปส่งเขาที่รถ อดไม่ได้ที่จะกอดเขา จูบเขา… “เดี๋ยวฉันก็ได้กลับไปแล้ว รอฉันที่บ้านนะ” จิดาภากอดเขาและยิ้มอย่างอบอุ่น “รอฉันนะ” จิรภาสกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา จูบเบาๆไปที่ศีรษะของเธอ “คุณต้องดูแลตัวเองด้วยนะ หืม?” “วางใจเถอะ” เธอยิ้ม พวกเขาจูบกันอย่างดูดดืมจนเริ่มหายใจติดขัด และพวกเขาค่อยๆแยกออกกันอย่างช้าๆ เป็นค่ำคืนที่มืดมิด ไม่มีใครทันสังเกตว่ามีคนซ่อนอยู่บนกำแพงเพื่อที่จะแอบถ่ายรูปพวกเขา ถึงแม้ว่าระยะห่างจะไกลมา และแสงก็ไม่ค่อยดี เขาไม่สามารถถ่ายหน้าผู้ชายคนนั้นออกมาชัดๆได้ แต่เห็นว่าพวกเขาจูบกันแน่ๆแถมยังจูบแบบดูดดื่มอีกด้วย เขามองภาพและยิ้มอย่างมีความสุข เขาสะกดรอยตามเธอมาตั้งนาน ในที่สุดก็สัมฤทธิผล จิดาภาซ่อนผู้ชายไว้จริงๆ!! รอก่อนเถอะ ใบหน้าที่แท้จริงของเธอจะต้องถูกเปิดเผยให้ทุกคนเห็น ………. พอส่งจิรภาสเสร็จ จิดาภามองดูห้องที่ว่างเปล่า มองไปที่เก้าอี้ที่จิรภาสเคยนั่ง เธอรู้สึกใจหาย เธอไม่สามารถซ่อนความรู้สึกของเธอได้ พอเขาจากไปเธอรู้สึกใจหาย เขาพึ่งออกไปเพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เท่านั้น เธอเริ่มคิดถึงเขาแล้ว เพื่อตำแหน่งดาราที่ทั่วโลกรู้จัก เธอต้องอดทนให้ได้ ประสบการณ์ที่ได้รับที่นี่เป็นสิ่งที่เมื่อเธอกลับประเทศไปแล้วไม่สามารถหาได้อีก เธอต้องการโอกาสและเวทีที่นี่ คนที่รู้สึกใจหายเหมือนจิดาภาก็ยังมีพี่นัฎ ถึงแม้ว่าเธอจะโดนความEQต่ำของตฤณทำให้รับไม่ไหว แต่ว่าตอนนี้พอไม่เจอเขาในใจของเธอรู้สึกแย่มาก “ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว รีบทำงานให้เสร็จไวไว รับกลับไปอยู่กับเขา”พี่นัฎปลอบใจจิดาภา กลัวว่าการที่จิตใจของเธอตกต่ำจะกระทบกับงานที่ต้องถ่ายผู้นี้ จิดาภาตอบกลับไป “คุณก็เหมือนกัน” พี่นัฎทำหน้า งง และตอบกลับไป “พูดอะไร ฟังไม่รู้เรื่อง” สิ่งที่อยู่ในใจของเธอนั้นมันแสดงออกมาบนใบหน้าเธอ ทุกคนรู้หมด จิดาภาได้แต่ยิ้มและเดินเข้าห้องนอนไป ………. ณ ช่วงเวลานี้ โอเลมีเรื่องต่างๆมากมาย คนมากมายในอินเทอร์เน็ตต่างจับจ้องสนใจ แต่ดวงตาที่จดจ้องของผู้คนถูกข่าวอื่นดึงดูดไป ไม่มีใครสนใจ ฮอทท็อปปิกอันนั้นอีก ญาณินีเข้าไปร่วมงานสังคมทุกงานแบบไม่หยุดพัก เพื่อที่จะเรียกเอาหน้าตากลับคืนมาก ทุกๆอย่างในโอเลเริ่มดีขึ้นทั้งหมดนั่นเป็นเพราะว่าโอเลมีจิดาภาอยู่ แต่คมสรไม่ได้ติดตามญาณินีไปด้วย เพราะว่าเขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับ การตรวจสอบเรื่องเกี่ยวกับเจนจิราและเด็กสาวคนนั้น เรื่องที่เขาบอกเด็กคนนั้นไปเป็นเรื่องโกหกทั้งสิ้น เขาใช้ตำแหน่งตัวแทนของโอเล ทำให้เด็กสาวนั้นเข้าใจผิดกับจิดาภา ทำเป็นออกหน้าแทนจิดาภานำเงินจำนวนมากให้กับเด็กสาวคนนั้น “หวังว่าคุณจะเข้าใจ ตอนนี้จิดาภากำลังไปได้ดีในหน้าที่การงาน ระหว่างนี้ห้ามมีข้อผิดพลาดใดใดเกิดขึ้นทั้งสิ้น เรื่องการบริจาคนั้น …. ลืมมันซะเถอะ” “แต่เธอเคยรับปากไว้แล้ว เธอจะมาเปลี่ยนคำตอนนี้ไม่ได้นะ” เด็กสาวมองคมสรด้วยแววตาแห่งความโกรธแค้น “ดวิกา ตอนนี้ฉันไม่มีหนทางแล้ว จิดาภาไม่ยอมทิ้งโอกาสที่ดีแบบนั้นได้ และเธอก็ไม่สามารถจ่ายค่าปรับถ้าละเมิดสัญญาไหว” “ละเมิดสัญญา ฉันไม่เข้าใจเรื่องพรรนนั้น ฉันรู้แค่ว่าจิดาภาเป็นพวกหลอกลวง” ดวิกาถอยหลังไปสองก้าว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความแค้น “ฉันไม่ต้องการเงินของพวกคุณ เรื่องเกิดขึ้นมาขนาดนี้ ก็เป็นเพราะว่าจิดาภากลับไปกลับมา เธอทิ้งชีวิตคนอื่นเพื่อเงิน ” คมสรแกล้งทำเป็นว่าเขาไม่มีทางเลือกแต่พยายามที่จะช่วยพวกเขาแต่ก็ไม่สามารถตามจิดาภากลับมาได้เขาทำหน้าอย่างนั้นระหว่างที่เดินออกจากที่พักของดวิกา พอออกมาแล้วเขาก็เผยรอยยิ้มที่เยือกเย็นออกมา บนโลกใบนี้ จิดาภามีศัตรูเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนแล้ว ดวิการีบวิ่งเขาไปที่ห้องผู้ป่วยของเจนจิรา มองเห็นเธอดูละครที่จิดาภาแสดงอยู่ จนทนไม่ได้รีบเข้าไปคว้าเธอไว้ “พอแล้ว ไม่ต้องดูแล้ว ดูให้ตายยังไงเขาก็ไม่กลับมาช่วยเธอหรอก เขาก็เหมือนกับชนิศาผู้หญิงที่คิดแต่เรื่องเงิน มันไม่ต่างกันหรอก!!”