บทที่186 เงินสามารถซื้อชีวิตคนได้

บทที่186 เงินสามารถซื้อชีวิตคนได้ “คุณจะรับผิดชอบในสิ่งที่คุณพูดไปเมื่อกี่ไหม คุณเป็นตัวแทนของโอเล ภายในโอเลก็ดองจิดาภา คุณไม่ทราบเรื่องพวกนี้มาก่อนเลยหรอ ดวิกาไม่ได้สนใจเรื่องดารา ไม่เข้าใจเรื่องสกปรกต่างๆในวงการมายา แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รู้ ตอนนี้ที่เป็นหัวข้อดังของการค้นหาในอินเตอร์เน็ต ก็คือ คลิปเสียงที่ญาณินีใส่ร้ายจิดาภา” คมสรพูดอะไรไม่ออก เขาถูกข้อมูลที่เจนจิราพูดออกมานั้นทำให้รู้สึกอึดอัด เขาคาดไม่ถึงว่าเจนจิราจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ “แล้วก็ ฉันรู้จักจิดาภามาหลายปี ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนอย่างไร ฉันไม่ต้องการให้คุณมากล่าวหาเธอที่นี่ ฉันคิดว่าคุณไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปบอกจิดาภาใช่ไหม” เจนจิราหมุนตัว เพราะว่ากระที่เธอนอนป่วยมาหลายปีนั้น ร่างกายของเธอรับไม่ไหวกับอารมณ์ที่ดุเดือดเช่นนี้ เธออดทนต่ออาการเจ็บป่วยของตัวเอง เพื่อต้องการที่จะพูดคุยกับคมสรเพราะเธอไม่ต้องการเห็นคนที่เธอชื่นชม เชื่อถือเป็นไอดอลของเธอถูกคนอื่นกล่าวหา “คุณกลับไปเถอะ กลับไปบอกผู้บริหารสูงสุดของโอเล ฉันไม่ยอมเป็นหมากของคุณ ที่จะเอาไปทำร้ายจิดาภา และขอเตือนคุณว่าให้อยู่ห่างจากดาวิกา เธอบริสุทธิ์เกินไปที่จะเข้าใจความร้ายกาจของพวกคุณ” ใบหน้าที่ซีดเซียวของเจนจิราดูโกรธเป็นอย่างมาก เธอได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว ไม่มีใครที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่เธอไม่อยากให้ร้ายใครทั้งนั้น ตอนแรกจิดาภามีเรื่องกับบริษัทs.jอยู่นั้น เธอได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดอยู่แล้ว ชเยศทำผิดกับจิดาภา เธอมีความสุขที่ได้เห็นจิดาภายืนหยัดขึ้นมาได้อีกครั้งตราบใดที่จิดาภายังคงแสดงอยู่นั้น การที่เธอมีชีวิตอยู่มันก็ราวกับว่าเธอยังมีความหวังอยู่ เธอยึดเอาจิดาภาเป็นจุดมุ่งหมายและแบบอย่าง เธอดูละครที่จิดาภาแสดงอีกครั้ง และอีกครั้ง ในใจของเธอนั้น จิดาภาเหมือนได้ให้พลังและความกล้าหาญกับเธอ ให้การที่เธอต้องอยู่ในห้องผู้ป่วยและสามารถยิ้มหัวเราะเวลาที่ต้องเจอหมอกับพยาบาล ทำให้เธอยังเชื่อว่าชีวิตของเธอจะยังคงมีความหวังใหม่ๆ คมสรก้มหน้าลง เขาพึ่งโดนเด็กสาวคนนึงพูดแรงๆใส่ เขาไม่มีหน้าที่จะยืนอยู่ตรงนี้แล้ว เขากลับตัวเดินออกไปจากบ้านของดาวิกา แต่ภายในตาของเขานั้นยังมีบางสิ่งบางอย่างที่คนอื่นไม่สามารถมองออกได้ เจนจิรามองดูเขาเดินออกไป ในที่สุดก็ทนต่อไปไม่ไหวทรุดตัวล้มลงบนโซฟา ดาวิกาปวดใจเป็นอย่างมากรีบเข้าไปพยุงเธอ “เจนจิรา เธอไม่ต้องพูดแล้ว …. ฉัน เป็นฉันที่มันไม่ดีเอง” “เธอนี่น้า ทีหลังต้องระวังคนแบบนี้” เจนจิราจับมือของดาวิกาแน่น “ถ้าหากว่าฉันไม่อยู่แล้ว เธอสามารถจัดการกับคนพวกนี้ได้ไหม” ในตาของดาวิกาตอนนี้เต็มไปด้วยหยดน้ำตา กอดเธอไว้แน่น “เธอจะไม่อยู่ได้ยังไง พวกเรายังต้องไปเที่ยวรอบโลกด้วยกันนะ เจนจิรา เจนจิรา” เห็นเจนจิราหมดแรงสลบอยู่ที่โซฟา ดาวิกาไม่สนใจอะไรแล้วเธอกับคนใช้รีบพาเจนจิราไปโรงพยาบาล บางครั้งเงินไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง เธอมองเจนจิราที่ถูกพาเข้าไปในห้องฉุกเฉินนั้น สมองของเธอว่างเปล่า จิดาภาเป็นคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยเจนจิราได้ นอกจากจิดาภาแล้ว ใครยังสามารถช่วยเจนจิราได้อะ คนของตระกูลภัทระนิธิธาราก็ไว้ใจไม่ได้ พอเจนจิรารู้สึกตัว เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเธอเองอาการหนักมากแล้ว แต่คำแรกที่เธอถามออกไป ก็คือจิดาภาโดนโอเลใส่ร้ายอีกหรือไม่ ตอนนี้เธอป่วยจนเป็นแบบนี้ไปแล้ว ราวกับว่าเธอจะไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นพระอาทิตขึ้นของวันพรุ่งนี้แล้ว เธอไม่อยากทำให้คนอื่นทำบากอีก จิดาภายังมีทางอีกไกลที่ต้องเดินต่อไป รอจนถึงเวลาที่ดาวิกาเข้ามาเยี่ยม เจนจิรามองไปที่เธออย่างอ่อนแรง “ฉันอยากเจอพี่ชายของฉัน เธอพาเขามาหาฉันหน่อยได้ไหม” “ชเยศ?” เจนจิราพยักหน้า “อือ…” แล้วเธอก็สลบไป เพราะว่าชเยศมีพลังมากพอในวงการ ถ้าหากว่าวันหนึ่ง จิดาภาจะต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เธอหวังว่าชเยศจะสามารถออกหน้าปกป้องจิดาภาได้ เมื่อชเยศมาถึง เขาเห็นสะพาบของเจนจิรา นั้นทำให้เขาแทบจะล้มลง เขาอดทนเดินเข้าไป “เจนจิรา ฉันได้ฟังเรื่องแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงจิดาภา เธอ ได้แต่งงานไปแล้ว ผู้ชายที่แต่งงานกับเธอคือประธานของบริษัทเค.เอฟ จิรภาส” เธอค่อยๆมองไปที่เขา ถึงแม่ว่าข่าวนี้จะเป็นเรื่องที่เธอคาดไม่ถึง แต่ว่า เรื่องนี้ก็สามารถทำให้เธอหยุดชอบจิดาภาได้ “ผู้หญิงที่จิตใจดี และจริงใจกับคุณขนาดนั้น แต่คุณกับเหยียบเรือสองแคม” ชเยศรู้สึกผิดกับเรื่องในอดีตเป็นอย่างมา เขารู้แล้วว่าเขาได้พลาดเรื่องต่างๆไปมากมาย ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าอยากจะมีชีวิตอยู่อย่างจริงใจไม่หุนหันพลันแล่นอีก มองดูเจนจิราหลับไปอย่างสับสนอยู่นั้น ชเยศและดาวิกาก็เดินออกมาจากห้อง ระหว่างที่นอนหลับอยู่นั้น เจนจิรารู้สึกเหมือนมีคนเดินวนอยู่รอบเตียงเธอ และมีแสงแฟสช เตียงของเธอ ประวัติการรักษาของเธอถูกถ่ายเอาไว้หมด เธอกำผ้าห่มแน่น ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา รอจนคนคนนั้นออกไปแล้ว เธอถึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา ใคร??? หรือว่าจะเป็นคนของโอเลจะใช้เธอเป็นเครื่องมือในการใส่ร้ายจิดาภาหรือว่าจะผลักจิดาภาให้ตกเหวแบบไม่สามารถกลับมาได้อีก ตอนนี้เธอติดต่อจิดาภาไม่ได้ เธอสามารถติดต่อใครได้อีกบ้าง เธอไม่อยากทำให้จิดาภาลำบากอีก เธอสามารถไปพบผู้ชายคนนั้นได้ไหมนะ ประธานของบริษัทเค.เอฟ จิรภาส ………. ที่ฮอลชั้นหนึ่งของโอเล ถูกแทนที่ด้วยรูปถ่ายของจิดาภา ญาณินีเดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่สงบเธอคิดว่าเธอยังหาเงินได้อีก เนื่องจากจิดาภายังมีใช้ประโยชน์ เธอก็ไม่อยากเพิ่มภาระให้กับบริษัท คมสรยืนอยู่ไม่ไกลพูดกับญาณินีเบาๆ “ปล่อยให้จบแบบนี้?” “จิดาภากำลังจะกลับมา ฉันวางแผนที่จะจัดงานเลี้ยงฉลอง ยินดีที่เธอมีชื่อเสียงในโลกแฟชั่นระหว่างประเทศ” “เร็วขนาดนั้น” เขากำมือในสูทของเขาไว้แน่น ดูเหมือนว่าเขาจะต้องดำเนินการบางอย่างโดยเร็วที่สุด เจนจิรา คุณอย่าได้โทษฉัน ถ้าจะโทษต้องไปโทษจิดาภา ภายในแววงของศิลปินนี้ไม่มีที่ให้ยืนมากพอ เมื่อถึงเวลาจิดาภาจะต้องตกลงไปในนรก เจนจิราบอกดาวิกาเกี่ยวกับสิ่งที่เธอรู้ เธอทุกใจและร้อนรนเป็นอย่างมาก ดาวิกาปลอบเธอ “เธอไม่ต้องกังวลไป ฉันจะลองคิดหาวิธีดู ดีที่บ้านฉันมีอำนาจมากพอ” “คือ … เท่าที่ฉันเข้าใจ ประธานของบริษัทเค.เอฟ เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างลึกลับ เขาจะเชื่อที่เธอพูดและมาพบเธอหรอ ” เจนจิราต้องยอมรับว่า ที่ดาวิกาพูดมานั้นถูกต้อง มันเป็นเรื่องยากที่จะได้พบกับผู้ชายที่ยิ่งใหญ่ แบบนั้น ดาวิกาเห็นเธอเป็นอย่างนี้เลยรีบยิ้มและพูดว่า “ก็ไม่แน่ ถึงแม้ว่าคนใหญ่คนโตแบบนั้นไม่ใช่คนที่เราจะรับมือได้ แต่ว่าจิดาภาเป็นภริยาของเขา เขาไม่น่าจะทำเป็นไม่สนใจเรื่องนี้นะ ” ในแววดาของเจนจิราดูมีความหวังขึ้นมา เธอจับมือดาวิกาแน่น “บางทีนะ” “แต่ฉันไม่เข้าใจ จิดาภาก็แต่งงานกับผู้ชายที่เก่งขนาดนั้นแล้ว ทำไมถึงเก็บเงียบ ไม่เปิดเผยออกไป ถ้าเปิดเผยความสัมพันนี้ออกไป คนของโอเลก็ไม่กล้าที่จะแตะต้องเธอ” เจนจิรายิ้ม เธอรู้ว่านิสัยของจิดาภาเป็นอย่างไร “นี่เป็นจุดสำคัญของจิดาภา ฉันเชื่อมันในสิ่งที่เธอเลือก ดังนั้นพวกเราต้องช่วยเธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามพูดออกไป”