บทที่189 นอกจากฉัน

บทที่189 นอกจากฉัน “ที่จริงแล้วคุณมันก็แค่คนบ้า คนนึงเท่านั้น คุณทำเรื่องได้อย่างเรียบร้อยแต่ในเวลาเดียวกันก็ทำให้ทางออกของตัวเองตันไปต่อไม่ได้เช่นกัน” ญาณินีรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงโดนจิดาภากดอยู่เสมอ เพราะว่าลูกน้องของเธอนั้นเองที่ไม่รู้จักแบ่งแยก ไม่ว่าจะมองเรื่องนี้อย่างไร เรื่องทั้งหมดก็มาจากคมสร เขาคิดว่าเขาสามารถควบคุมทิศทางของเรื่องให้มันเป็นไปได้ แต่ว่า… ที่ผ่านมาญาณินีเคยใส่ร้ายจิดาภามาหลายครั้ง สิ่งเหล่านี้ทำให้เกิดความรู้สึกสับสนและเสียใจ นั่นคือการถูกตราหน้าว่าฆ่าคนตาย ถ้าหากว่าโดนเรื่องสกปรกพวกนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร ถึงจะลบมันทิ้งได้ ความคิดเห็นบนอินเทอร์เน็ตยังคงมีมาเรื่อยๆ “เพื่อนของเจนจิราโพสต์แล้วว่า ตอนที่เธอไปหาจิดาภานั้น จิดาภาไล่ให้เธอไปตาย” “หยุดพูดได้แล้ว ระวังเรื่องจะย้อนกลับมาทำร้ายตัว” “ฉันคิดว่าตั้งแต่ที่จิดาภาโดนชเยศทิ้งไป เธอก็เลยเปลี่ยนจุดมุ่งหมายเป็นแก้แค้นคนของตระกูลภัทระนิธิธารา” “คนที่สมควรตายคือจิดาภา” “ใช่เธอไม่ควรที่จะมีชีวิตอยู่” ความคิดเห็นของคนเหล่านั้นช่างคาดเดาอย่างไร้สติและไร้การรับฟัง ความคิดเห็นเหล่านี้ส่งผลกระทบที่เลวร้ายต่อจิดาภาเป็นอย่างมาก เริ่มตั้งแต่ จิดาภาเกือบทำให้เจนจิราตาย กลายเป็นจิดาภาต้องการแก้แค้นเลยต้องการทำให้เจนจิราตาย และพวกที่เป็นกลุ่มแฟนคลับของจิดาภาน้ำวันเวลา และเที่ยวบินที่จิดาภาจะเดินทางกลับมาเปิดเผย บอกว่าต้องการให้จิดาภาสำนึกผิดที่สนามบิน ทุกคนรอคอยที่จะเห็นเรื่องตลกเรื่องนี้ของเธอและรอคอยดูว่าเธอจะทนรับกลับคลื่นลูกนี้อย่างไร ตามตารางที่จิรภาสวางไว้จิดาภาจะต้องกลับมาก่อนหน้านั้นหนึ่งวันเพื่อหลบเลื่องนักข่าวและสื่อทั้งหมดและตรงกลับไปที่วิลล่าของพวกเขา จิรภาสรอการกลับมาจิดาภาตั้งแต่เช้า เมื่อเธอกลับเข้ามาในบ้าน เขาก็รีบดึงเธอเข้ามากอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ บ้านหลังนี้เป็นที่ปลอดภัยสำหรับเธอ และอ้อมแขนของเขาจะเปิดรับเธอเสมอ จิดาภารู้สึกดีใจและเสียใจ เธอกอดเขา เมื่อเงยหน้าขึ้นดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “จิรภาส…” เธอไม่ได้รู้สึกกลัว แต่เธอรู้สึกดีใจ ในเวลานี้ เธอจะเข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับทุกคนเพราะเธอรู้ว่ามีใครบางคนที่จะคอยสนับสนุนเธอและเชื่อในตัวเธอคนคนนั้นคือ จิรภาส จิรภาสใช้มือลูบเบาๆไปที่หลังของจิดาภา “ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะอยู่ข้างๆเธอ” “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากให้ฉันคิดมากคุณเลยไม่บอกเรื่องของเจนจิรากับฉัน จิรภาส ลำบากคุณแล้ว”ถึงแม้ว่าทุกครั้งจิดาภาจะไม่อยากให้เขาเหนื่อยเพราะเธอ แต่เธอรับรู้ได้ว่าเขามักจะช่วยเธออยู่เงียบๆ “ตกลงแล้ว?” “ฉัน ฉันตกลง” ทั้งสองคนสบตากัน เวลานี้ บริษัทเค.เอฟเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอ เธอไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธข้อเสนอของจิรภาส “ฉันจะให้โอกาสคุณอย่างยุติธรรม”จิรภาสลูบผมยาวของเธอและพูดเบาๆ “ฉันเป็นห่วงว่า ถ้าหากวันหนึ่ง คนอื่นๆในบริษัทเค.เอฟคิดว่ามันไม่ยุติธรรม แล้วกระทบมาถึงตำแหน่งของคุณ” “คุณคู่ควรพอ สิ่งที่คุณมีอยู่ทุกวันนี้เป็นสิ่งที่คุณใช้กำลังของตัวคุณเองสร้างมันขึ้นมา ไม่ใช่สิทธิพิเศษที่ฉันให้กับคุณ” จิดาภายิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาหลังจากฟังคำพูดของเขา “นั่น ถ้าหากว่าฉันมีปัญหากับศิลปินอื่นๆคุณจะอยู่ข้างฉันไหม” จิรภาสหรี่ตาและคิดสักครู่ “บริษัทให้ความยุติธรรมกับศิลปินทุกคน เรื่องแบบนี้ไม่ค่อยเกิดขึ้น” และบนพื้นฐานของความยุติธรรมกับทุกคนในบริษัทเค.เอฟ ทางบริษัทให้ความสำคัญกับการวางแผนของศิลปิน ทุกๆคนมีโอกาสที่จะแข่งขันกับสิ่งที่ดีและสิ่งที่ดีที่สุดจะเป็นของคนที่แข็งแกร่งที่สุดดังนั้นศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศิลปินไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นตัวเอง “แต่ว่าฉันยังขาด ผู้จัดการอยู่” “มีคนที่คุณต้องการไหม” จิรภาสถาม จิดาภาใช้ความคิด และส่ายหัว เธอรู้ว่าจะเติบโตไปทางไหนและจุดมุ่งหมายของเธอคืออะไร เธอมีคุณสมบัติที่จะเข้าบริษัทเค.เอฟ แต่ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเลือกผู้จัดการ ในบริษัทนี้มีคนที่คุณสมบัติมากกว่าเธออีกเยอะ จิรภาสจูบเบาๆไปที่ศีรษะของเธอ และจับจูงมือเธอ พูดว่า “ตอนนี้สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือ พักผ่อน และใช้อารมณ์ที่มั่นคงเผชิญกับงานที่ตามมา” จิดาภายิ้มและตอบรับ เธอไม่เรื่องราวต่างๆที่กำลังจะเข้ามา ขอแค่จับมือเขาไว้ ไม่ว่าเรื่องยากลำบากขนาดไหน เธอเชื่อว่าเธอจะผ่านมันไปได้ “ฉันจะบอกกับพี่นัฎ ใช้นามของคุณยื่นข้อตกลงกับโอเล่” “โอเค ฉันจะทำตามที่คุณบอก” จิรภาสกำลังจะหมุนตัวออกไปนั้น จิดาภาก็ดึงเข้าเบาๆแล้วบอกกับเขาว่า “จิรภาส ฉันกลับมาล่วงหน้าหนึ่งวัน ฉันอยากจะไปเยี่ยมเจนจิรา” “ฉันเข้าใจ ฉันเตรียมการไว้หมดแล้ว คุณไปพักผ่อนก่อน พอคุณตื่น ฉันจะให้คนไปส่งคุณ” เขามักจะคิดแทนเธออยู่เสมอ นี่เป็นสิ่งที่จิดาภาคิดว่ามันอบอุ่นที่สุด เธอเดินเข้าไปในห้องนอนที่คุ้นเคย ไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไป เธอไปทำงานต่างประเทศมาหลายวันตารางงานที่เธอทำนั้นแน่นมาก ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดแต่ก็ไม่มีเวลาที่จะเสียใจ การกระทำของพวกนักเลงคีย์บอร์ดเหล่านั้นชั่งน่ารังเกียจเป็นอย่างมาก แต่คนเหล่านี้ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเผยชื่อของพวกเขา คำที่พวกเขาพูดกันมันช่างดูถูกเหยียดหยามผู้อื่น ความอดทนของจิดาภานั้นต่ำเกินไป รักษาความแข็งแกร่งของคุณไว้และตอบโต้กลับในเวลาที่เหมาะสมนี่คือวิธีที่ดีที่สุดที่จะแก้ไขปัญหานี้ จิรภาสมองดูจิดาภาที่กำลังหลับ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาตฤณ “หาทนายที่เก่งที่สุดในบริษัท ยื่นข้อตกลงกับโอเล่ในนามของจิดาภา หลังจากนั้นให้ผู้อำนวยการศิลปินของบริษัท ประกาศยืนยันอย่างเป็นทางการว่าจิดาภาจะเข้ามาอยู่ใน สังกัดของเรา ” “ประกาศออกไปทันทีเลยหรือ แล้วข่าวลือพวกนั้นที่ลืออยู่ในตอนนี้…” ตฤณขับรถไปด้วย ถามไปด้วย “เพียงแค่ประกาศออกไปเท่านั้น ถึงจะแก้ปัญหาเรื่องพวกนี้ได้เร็วที่สุด หลังจากประกาศออกไปแล้ว ให้ริคพาหัวหน้าแผนกกฎหมายและประชาสัมพันธ์ จัดการประชุมเพื่อชี้แจงเรื่องทั้งหมด” “และก็ หาพวกที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ให้เจอ ฉันต้องการให้พวกเขารู้ว่าผลของการสร้างความวุ่นวายทั้งหมดนั้นพวกเขา ไม่มีความสามารถที่จะรับผิดชอบมันไหว” ตฤณเข้าใจสไตล์การทำงานของจิรภาส รอคมรู้สึกตัว น่ากลัวว่าจะต้องเป็นบ้าแน่นอน เขาเตรียมการให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่ผลที่ได้ กลับผลักดันให้จิดาภาย้ายมาอยู่ในบริษัทเค.เอฟ มาอยู่ในจุดที่สูงขึ้น “ถ้าอย่างนั้นผู้จัดการของนายหญิง จะจัดการอย่างไร” เรื่องที่เกี่ยวข้องกับจิดาภานั้นเขาจะต้องถามให้ชัดเจน เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทำให้ท่านประธานของพวกเขาไม่พอใจ จิรภาสเงียบไปสักครู่แล้วเอ่ยว่า “ฉัน ” มือของตฤณที่กำลังจับพวงมาลัยอยู่นั้นหยุดนิ่ง นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ความตกใจของเขาทั้งหมดแสดงออกมาบน ใบหน้า จิรภาสกำลังมองข่าวที่อยู่ในหนังสือพิมพ์ “นอกจากตัวฉันนั้น ฉันไม่ไว้ใจคนอื่น ตอนนี้ให้เก็บเป็นความลับไปก่อน ห้ามบอกจิดาภา”