บทที่197 เราเปิดเผยสถานะดีกว่า

บทที่197 เราเปิดเผยสถานะดีกว่า ราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกตื่นเต้นเกินไป จึงลืมไปว่ากำลังพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเขา ตฤณหันกลับไปมองยังจิดาภา แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอาการอะไรมากมายนัก จู่ๆพี่นัฎก็รู้สึกว่าตัวเองอาจจะคิดมากเกินไป บางทีตฤณอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยก็ได้ หากเธอยังคงพูดถึงเรื่องนี้ต่อล่ะก็...อาจจะทำให้เขาตกใจแล้วหนีไปเสียก่อน เขาคงจะไม่ชอบผู้หญิงที่อายุมากกว่าเขาหรอก คิดเช่นนี้แล้ว พี่นัฎจึงหลบสายตา แววตาของเธอค่อยๆหมองลง หลังจากที่Rickเสร็จสิ้นงานแถลงข่าวแล้วนั้น จึงมาหาเจนจิรา แล้วกึ่งนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเก้าอี้ล้อเข็น แล้วพูดกับเธออย่างอ่อนโยน “วันนี้คุณทำได้ดีมากเลยนะ ต่อไปถ้าหากร่างกายของคุณดีขึ้นแล้ว อยากมาทำงานที่เค.เอฟไหม?” “ฉันหรือคะ?” เจนจิรามองไปยังจิดาภา แล้วเอ่ยถามออกมาอย่างระมัดระวัง “ฉันทำอะไรได้บ้างหรือคะ?” “ผมรู้สึกว่าคุณเหมาะสมที่จะเข้ามาอยู่ในฝ่ายโฆษณาของบริษัทเรามากเลยนะ คุณมีศักยภาพมาก!” เจนจิราตกใจเป็นอย่างมาก “พี่จิดาภาอยู่ที่นี่ด้วย แน่นอนว่าฉันจะมาแน่ๆค่ะ จะได้เจอพี่เขาทุกวันด้วย หวังว่าคุณRickจะไม่ผิดคำพูดนะคะ!” “ทำไมคุณถึงได้ชอบคุณจิดาภามากขนาดนี้ล่ะ?” "เพราะว่าตอนที่ฉันสิ้นหวังที่สุด พี่จิดาภาเป็นคนทำให้ฉันรู้สึกมีความกล้าที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันอยากเป็นให้ได้เหมือนเธอ ทุ่มเทเพื่อความฝัน มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง!" "ถ้าอย่างนั้นคุณต้องพยายามเข้านะ! รักษาสุขภาพตัวเองให้หายดีเสียก่อน" จิดาภาเดินไปหาแล้วกอดเธอไว้แน่น "ถ้าฉันไม่ได้มีหน้าที่ที่จะต้องทำฉันจะต้องเป็นคนบริจาคให้กับคุณอย่างแน่นอน จริงๆแล้ววันนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาทำให้ทุกอย่างกระจ่างเพื่อฉันแบบนี้ก็ได้ค่ะ" "พี่จิดาภา ฉันอยากมาค่ะ" "เข้ารับการผ่าตัดนะ ฉันจะอยู่ด้วยกันกับคุณเสมอ" จิดาภาจับมือเธอไว้ด้วยความอ่อนโยน อยากเป็นผู้ที่คอยสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดให้กับเธอ ให้เธอมีพลังที่จะสู้ต่อไป เจนจิรายิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใส แล้วพยักหน้ารับ "ฉันจะต้องหายดีในเร็วๆนี้แน่นอนค่ะ" จิดาภารู้สึกว่าเป็นเพราะความเป็นกลางและจิตใจที่โอบอ้อมอารีของเจนจิราทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจเช่นนี้ ทุกคนล้วนแล้วแต่ผ่านสถานการณ์ที่ยากลำบากมาไม่เหมือนกัน การเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความยากลำบากนั้น เพื่อรักษาหัวใจของตัวเองไว้ได้ ควรใช้ความรักที่มีความจริงใจที่สุดในการเผชิญหน้ากับทุกๆวัน เธอก็จะดีขึ้น และแข็งแรงขึ้น ............ หลังจากที่ส่งเจนจิราและดวิกากลับไปแล้วนั้น Rickจึงพาจิดาภาและพี่นัฎเข้ามายังออฟฟิศของเขา "ท่านประธานได้ออกคำสั่งมาแล้ว ว่าเรื่องของคุณเจนจิราครั้งนี้ทำให้คุณได้รับความเดือดร้อนจากเรื่องนี้มาก ดังนั้นคุณมีวันหยุดอีก2วัน หลังจากนั้นก็จะเริ่มงานของคุณ งานจะยุ่งมากเลยนะครับ" "ฉันสามารถทำงานได้เลยค่ะ" จิดาภาเอ่ยบอกความคิดของเธอออกมากับRick "ไม่ทราบว่าผู้จัดการส่วนตัวของฉันคือใครหรือคะ?" "ตอนนี้เขายังเรียนอยู่ที่ต่างประเทศครับ รอตอนที่คุณเริ่มทำงานที่จะบินไปที่มอสโคว์ เขาจะรอคุณอยู่ที่นั่น" "โอเคค่ะ...." "คุณจิดาภา ต่อไปอยู่ที่เค.เอฟนี้คุณสามารถเป็นตัวของตัวเองได้เลยนะครับ" "ฉันก็ไม่ได้คิดจะหลบซ่อนอะไรนี่ค่ะ นี่แหล่ะค่ะตัวฉัน" เธอไม่ได้ชอบพูดเยอะถามเยอะให้มากความอยู่แล้ว Rickแสดงความคิดด้วยการกระทำของเขาให้จิดาภาได้เห็น ว่าถึงแม้ว่าเค.เอฟจะเป็นบริษัทชั้นนำอันดับต้นๆของวงการบันเทิงนี้ แต่ก็ไม่ได้ล้าสมัยตายตัวขนาดนั้น จิดาภายิ้มพลางพยักหน้ารับ "ฉันเชื่อค่ะว่าฉันจะอยู่ที่เค.เอฟ.นี้อย่างมีความสุขได้แน่นอน" ........ เค.เอฟมีการตอบโต้กลับอย่างรุนแรง เพื่อความจริง เค.เอฟเรียกร้องให้แอนตี้แฟน ไม่ต้องชอบจิดาภา เค.เอฟยันยันที่จะดำเนินการทางกฎหมาย เพื่อเรียกคืนสิทธิของศิลปินในสังกัดตัวเอง เค.เอฟใช้ทัศนคติที่มุ่งมั่นเช่นนี้เพื่อให้ทุกคนได้รู้ความจริงอย่างกระจ่างเพื่อจิดาภา ลมที่พัดผ่านในทุกเวทีของสื่อ ในช่วงเวลาอันสั้น เรื่องราวได้ถูกแก้ไขจัดการได้อย่างสมบูรณ์แบบ แอนตี้แฟนไม่กล้าสร้างเรื่องขึ้นมาอีก กลัวว่าจะถูกฟ้องร้อง ทุกอย่างหายเข้ากลีบเมฆไปเสียหมด กลุ่มแฟนคลับของจิดาภาเองก็เริ่มเงียบสงบลง มีเพียงเสียงเรียกร้องของแฟนคลับที่รักและสนับสนุนจิดาภาต่อไปบางส่วนเท่านั้น จากข่าวที่แพร่ออกไปนั้น ในที่สุดจิดาภาก็ได้หลุดออกจากยอดการค้นหา หลังจากพี่นัฎเช็คให้แน่ใจแล้วจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ "นี่เป็นครั้งแรกที่พี่รู้สึกว่าเธอจะไม่ต้องถูกจับตามองแล้ว ดีจริงๆ!" จิดาภาคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเค.เอฟ ในใจของเธอรู้ดีว่าผู้ชายคนที่กำจัดอุปสรรคสิ่งกีดขวางให้เธอนั้นคือสามีของเธอเอง จิรภาส วันที่พวกเธอแต่งงานกัน เขาทำให้เธอรู้สึกได้ว่าอะไรคือการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ครั้งนี้ เขาก็ได้ให้การเริ่มต้นที่มั่นคงกับเธออีกครั้ง "ทั้งหมดนี้ฉันอาศัยความพยายามของตัวเอง แต่เขาก็เป็นส่วนหนึ่งของที่มาในความพยายามทุ่มเทของฉัน ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อเขา" พี่นัฎมองดูจิดาภาที่พูดทุกอย่างออกมาจากใจ ในใจของเธอรู้สึกดีใจแทนจิดาภาเหลือเกิน แต่กลับรู้สึกหดหู่กับตัวเอง จิดาภาพบความสุขที่แท้จริงของตัวเองแล้ว แต่เธอยังคงตัวคนเดียวอยู่.... จิดาภารู้สึกถึงการเปลี่ยนไปกับท่าทางของพี่นัฎ จึงเอ่ยถามเธอกลับไปเบาๆ “คิดถึงคุณตฤณหรือคะ?” พี่นัฎไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ก้มหน้าลง “ถ้าหากชอบก็กล้าๆจีบเขาไปเลยสิคะ มีอะไรให้ต้องกังวล อายุหรือความแตกต่างของฐานะกัน?” พี่นัฎกลอกตา พลางส่ายหน้า “ถ้าพี่เป็นเขา พี่ก็คงไม่เลือกผู้หญิงอย่างพี่แน่ๆ พี่กลัวว่าหลังจากที่พูดออกไปแล้ว แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ยังจะเป็นไม่ได้เลย พี่เองก็ไม่อยากให้เขาลำบากใจ ช่างมันเถอะ” จิดาภามองเธอ ที่ราวกับตกอยู่ในภวังค์ความคิดนั้น ทุกครั้งที่เห็นพี่นัฎมีท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจเช่นนี้ เธอเองก็รู้สึกสงสาร เวลาปกติพี่นัฎจะดูเฮฮาร่าเริง แต่พอตกกลางคืนอยู่เงียบๆคนเดียว เธอก็จะยิ่งมีความรู้สึกเศร้าได้ง่ายดายเหลือเกิน “พี่ไม่เป็นไรหรอก วางใจเถอะนะ”พี่นัฎยิ้มออกมา จิดาภาจึงทำได้เพียงไม่พูดอะไรออกมาอีก เธอและตฤณคนหนึ่งดูกระตือรือร้น ส่วนอีกคนหนึ่งก็ดูอ่อนโยน จริงๆแล้วทั้งสองคนนั้นเหมาะสมกันมาก เพียงแต่ทั้งสองคนนี้เป็นคนที่ไม่ยอมจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาก่อนเพียงเท่านั้นเอง ตอนนี้ทุกคนก็รู้กันหมดว่าพี่นัฎคือคู่หมั้นของตฤณ ถ้าหากเธอไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ อาจจะพลาดไปจริงๆก็ได้ ตัวพี่นัฎเองจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน เธอเพียงแค่ฝืนตัวเองไม่ให้คิดเท่านั้นเอง “เธอพักผ่อนเถอะ พี่กลับก่อนแล้ว” พี่นัฎหนีกลับไปอีกเหมือนเคย เธอกลัวว่าหากยังอยู่ต่อ จะไม่สามารถควบคุมหัวใจตัวเองได้อีก จิดาภามองพี่นัฎที่กลับออกไป เปิดทีวี ท้องฟ้ายามค่ำคืนปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง ค่ำคืนที่หนาวเย็นกำลังจะมาถึง พอดีที่ข่าวกำลังเริ่มฉาย คมสรถูกตำรวจนัดคุยสอบสวน ญาณินีเดินอยู่ด้านหลังเขา สีหน้าของทั้งสองนั้นดูไม่ดีเป็นอย่างมาก ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาเป็นคนก่อและต้องได้รับผลนั้น จิดาภามองดูด้วยความสงบนิ่งในแบบของเธอ ด้วยแววตาอันนิ่งเฉย เธอเคยทนแบกรับทุกอย่างที่โอเลไว้ ราวกับลมพายุพัดมากระลอกหนึ่ง แล้วก็หายไป โอเลได้สูญเสียความรุ่งโรจน์โด่งดังในอดีตไปแล้ว และคงจะพังลงด้วยมือของญาณินีในไม่ช้า จิดาภาไม่ได้ดูต่อ บทสรุปของพวกเขา ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว ประตูถูกผลักออก จิรภาสที่สวมใส่เสื้อโค้ทสีน้ำตาลเดินเข้ามาด้านใน ในมือถือดอกไม้ไว้ช่อหนึ่ง แน่นอนว่าเขาจะต้องมอบให้กับจิดาภา “กลับมาแล้วหรือคะ?” จิดาภายิ้มรับแล้วเดินไปรับเขา เมื่อเห็นดอกไม้ที่เขายื่นมาให้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณจิรภาสคะ ฉันคิดดีแล้ว เราเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรากันเถอะค่ะ....” จิดาภาเดินเข้าไปหาเขา แล้วกอดเขาไว้ มือหนึ่งถือดอกไม้ไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งรั้งอยู่ที่คอของเขา