บทที่204 ยังไม่อยากปล่อยไปง่ายๆ

บทที่204 ยังไม่อยากปล่อยไปง่ายๆ “ฉันยังอยากจะคุยกับทางผู้รับผิดชอบทางนั้นอีกซักครั้ง” จิดาภายังคงไม่อยากปล่อยไปเช่นนี้ Rickมองจิดาภากลับ จะไม่พูดไม่ได้ว่า จนถึงตอนนี้เธอยังคงมีความมุ่งมั่นเช่นนั้น อยากที่จะทำให้ต้องปฏิเสธเธอได้จริงๆ “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปลองคุยดูอีกครั้ง” การทำงานของRickเองมีประสิทธิภาพอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ใครๆก็จะสามารถถามถึงช่องทางการติดต่อของJolsonได้ เขาใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง จนในที่สุดจึงติดต่อไปยังผู้รับผิดชอบคนนี้ได้ “เวลาคุณมีไม่มากนะ พยายามเข้า” เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้จิดาภา จิดาภารับมือถือมาด้วยความเด็ดเดี่ยวและตั้งใจ “สวัสดีค่ะ คุณJolson ฉันจิดาภานะคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่โทรมารบกวนคุณดึกขนาดนี้” “สวัสดีครับ มีธุระอะไรหรือครับ?” “ฉัน....ขอละลาบละล้วงสอบถามคุณหน่อยนะคะ เกี่ยวกับสัญญาของBrand ambassador ของUNICในครั้งนี้ ฉันไม่มีโอกาสแล้วจริงๆหรือคะ? จริงๆแล้วฉันยินดีที่จะเรียนรู้ พยายาม หวังว่าคุณจะช่วยพิจารณาฉันอีกซักครั้ง” Jolsonนิ่งอึ้งไป เขาสั่งไปแล้วนี่ เป็นไปไม่ได้ที่จนตอนนี้แล้วจะยังไม่ได้แจ้งไปยังอีกฝ่ายแบบนี้ นอกจากว่าการเจรจาจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น แต่ ตอนนี้เอง เขากลับอยากจะฟังความคิดเห็นส่วนตัวของเธอต่อ “เรื่องนี้...” เสียงของเขานั้นดูลังเล จิดาภาจึงอาศัยความฉลาดนี้พูดกับเขาต่อ “ฉันรู้ค่ะว่าบางทีทางด้านชื่อเสียงของฉันอาจจะยังมีช่องว่างอยู่อีกมาก แต่พอฉันได้มาเจอUNIC ฉันก็ได้มาคิดถึงตัวเองค่ะ แนวความคิดของแบรนด์นี้ทำให้ฉันมองเห็นว่าอะไรคือความมุ่งมั่นและความเชื่อ ฉันมั่นใจค่ะ ว่าจะสามารถกลายไปBrand ambassador ที่โดดเด่นให้กับคุณได้” Jolson ยิ้มออกมา ในใจรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน โอกาสนี้ราวกับว่าพระเจ้าได้เตรียมไว้ให้กับเธอแล้ว นอกจากเธอ ก็ไม่มีใครจะเหมาะสมไปกว่านี้แล้ว “คุณจิดาภาครับ จริงๆแล้วการโหวตคะแนนเมื่อช่วงบ่ายวันนี้ผลคะแนนออกมาแล้วนะครับ Brand ambassador ของUNICที่ถูกคัดเลือกนั้นคือคุณครับ เกรงว่าน่าจะเกิดปัญหาอะไรผิดพลาดขึ้น ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” “ตอนนี้ผมขอแจ้งคุณอย่างเป็นทางการ วันพรุ่งนี้ให้คุณมาเซ็นสัญญาที่สำนักงานUNICได้เลยนะครับ” จิดาภานิ่งอึ้งไป เธอทำสำเร็จแล้วอย่างนั้นหรือ? “ผมรู้สึกว่าคุณดูพิเศษมาก ผู้จัดการของคุณเองก็ด้วยเช่นกัน หากไม่ใช่เป็นเพราะประโยคนั้นของเขา พวกเราอาจจะพลาดคุณไปแล้วก็ได้” “หวังว่าการร่วมงานของเราจะราบรื่นนะครับ แล้วพรุ่งนี้พบกันครับ” “พรุ่งนี้พบกันค่ะ!” หลังจากที่จิดาภายื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้กับRickแล้วนั้น อาการตื่นเต้นนั้นก็มีความรู้สึกสงสัยแฝงอยู่ด้วยเช่นกัน หลังจากที่พี่นัฎและRickรู้เรื่องแล้วนั้น ต่างก็พากันดีใจเป็นอย่างมาก พี่นัฎปรบมือขึ้น “ดีจังเลย พี่รู้อยู่แล้วว่าเธอจะไม่แพ้ง่ายๆหรอก” “คุณRick คะ คุณโทรหาคุณJolson ให้เขาพิจารณาอีกครั้งใช่ไหมคะ?” หากไม่ใช่เขา แล้วยังมีใครที่เรียกตัวเองว่าเป็นผู้จัดการเธอได้อีกัน Rickส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นตามความจริง “ถ้าผมมีความสามารถขนาดนั้นล่ะก็ พวกเราคงไม่ต้องมานั่งกังวลกันนานขนาดนี้หรอกครับ คุณวางใจเถอะนะ ผู้จัดการส่วนตัวของคุณเป็นคนที่มีความสามารถมากคนหนึ่งอยู่แล้ว” “สรุปแล้วเขาเป็นใครกันแน่คะ?” “เรื่องนี้....ถึงเวลาแล้วคุณก็จะรู้เองครับ ตอนนี้เขาติดภารกิจอื่นอยู่ อีกไม่นานก็จะได้เจอตัวเขาแล้วล่ะครับ!”Rickอธิบายอย่างเก้ๆกังๆ “พวกคุณรีบพักผ่อนกันเถอะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปส่งพวกคุณ”Rickกล่าวเสร็จแล้วจึงรีบออกไป ขืนพูดต่อไป เขากลัวว่าจะแบกรับความสงสัยของจิดาภาและพี่นัฎไม่ได้ สามารถรับงานBrand ambassador ครั้งนี้ได้ จิดาภาถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่งใจ เธอรู้สึกชอบวัฒนธรรมของที่UNICมากจริงๆ บางครั้ง เราสามารถได้เป็นBrand ambassadorของสิ่งที่ตัวเองชอบ นั่นเป็นเรื่องที่น่าดีใจเป็นที่สุด จิดาภาอยากจะเอาข่าวนี้ไปบอกกับจิรภาส แต่หากด้วยเวลาที่ต่างกันแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะกำลังพักผ่อนอยู่แน่ๆ แต่คิดไม่ถึงว่า จิรภาสจะส่งข้อความมาหาเธอพอดี “มีข่าวดีอยากจะบอกผมใช่ไหม?” เมื่อรู้ว่าเขายังไม่นอน จิดาภาจึงรีบโทรวิดีโอคอลไปหาเขา “พอฉันมาต่างประเทศ คุณก็เริ่มอดหลับอดนอนทำงานแบบนี้อีกแล้วหรือคะ?” “เปล่าครับ....เพียงแต่รอคุณอยู่ต่างหาก” จิรภาสจัดแจงท่านั่งตัวเองเสียใหม่ เขาอยู่บนเตียงจริงๆ กำลังเตรียมตัวจะนอนแล้ว จิดาภาส่งรอยยิ้มหวานกลับไป “คุณจิรภาสคะ ฉันทำได้แล้ว!” “ผมรู้ครับ ว่าคุณจะทำได้อยู่แล้ว” จิรภาสส่งยิ้มกลับไปให้เธอ เขาเข้าใจนิสัยของเธอดี เพียงแค่เธอพยายามที่จะช่วงชิงมา ความสุขแห่งความสำเร็จจะทำให้เธอรู้สึกอิ่มใจเช่นนี้ ตอนนั้นที่เขาพิจารณางานBrand ambassadorของแบรนด์นี้ให้กับเธอนั้น ก็เป็นเพราะว่าเขารู้ว่าจิดาภาจะต้องชอบอย่างแน่นอน ทั้งหมดที่เขาทำไปก็เพื่อให้จิดาภาดียิ่งขึ้น มิเช่นนั้นคงจะไม่โทรไปหาJolsonเพื่อช่วงชิงโอกาสนี้มาให้เธอเช่นนี้ “คุณจิรภาสคะ...ถ้าตอนนี้คุณอยู่ข้างๆฉันก็คงดี” จิดาภาทั้งเหนื่อยและง่วงมาก เธอเผลอหลับไปทั้งๆที่มือยังถือโทรศัพท์ไว้อยู่ จิรภาสมองใบหน้าที่เข้าสู่ห้วงนิทราของเธอ รอยยิ้มที่แสดงออกถึงความรักและเอ็นดูเธอปรากฏออกมา เขาก็อยากจะกอดเธอเอาไว้ในเวลานี้เช่นกัน ให้อ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดกับเธอ แต่ปัญหาการร่วมงานกับทางบริษัทภาพยนตร์ของTangทางนี้ยังจัดการไม่เสร็จ เขาจึงปลีกตัวไปหาเธอไม่ได้ พี่นัฎที่นอนอยู่ห้องถัดไปจากจิดาภา นอนไม่หลับพลิกไปพลิกมา เธอเห็นจิดาภากับจิรภาสที่รักกันขนาดนี้ จึงอดที่จะคิดถึงคนนั้นที่อยู่ในใจของเธอไม่ได้ แต่เวลานี้ ตฤณคงจะนอนไปแล้วใช่ไหม? พี่นัฎลังเลอยู่นาน แต่ก็ยังคงกดโทรออกเบอร์ของตฤณ ที่เกินความคาดหมายของเธอนั่นก็คือ กดโทรออกไปเพียงไม่นาน ปลายสายก็กดรับสายเธอเสียแล้ว อีกทั้งเสียงของตฤณนั้นยังฟังดูสดใสอีกด้วย “ฮัลโหล?” “อา...คุณ....คุณยังไม่นอนหรือ?” จู่ๆพี่นัฎก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา แม้กระทั่งเสียงของเธอออกจะดูสั่นๆเสียด้วยซ้ำ “พอดียังมีเอกสารที่ต้องจัดการอยู่น่ะครับ เลยต้องอยู่ทำโอที ทางนั้นราบรื่นดีไหมครับ?” ตฤณที่นั่งอยู่ตรงหน้าตรงหน้าโต๊ะหนังสือ พลางนวดขมับตัวเองไปด้วย ช่วงระยะเวลานี้การไปมาหาสู่กันระหว่างเขากับพี่นัฎดูเหมือนความสัมพันธ์จะคืบหน้ามากขึ้นกว่าเดิม พี่นัฎจึงเล่าเรื่องที่น่าดีใจวันนี้ให้เขาฟังอีกรอบหนึ่ง “ฉันรู้อยู่แล้วว่าจิดาภาจะต้องทำสำเร็จ!” “อืม...” จู่ๆพี่นัฎก็พบว่านอกจากเรื่องนี้แล้ว ก็เหมือนกับว่าเธอก็ไม่ได้มีเรื่องอื่นจะคุยกับเขาอีกแล้ว และพอตอนที่กำลังจะเปิดปาก ก็ได้ยินเสียงของตฤณดังขึ้นมาเสียก่อน “ถ้าอย่างนั้นคุณรีบพักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องคุยเรื่องสัญญากันอีก” “ได้ค่ะ คุณก็นอนเถอะ” หลังจากที่วางสายไปแล้วนั้น ในใจของพี่นัฎราวกับไม่มีความรู้สึกใดๆ ตอนนี้ตฤณคงจะยุ่งมาก แต่เธอก็ยังอยากจะตื้อที่จะคุยกับเขานานๆ พี่นัฎจามออกมาแล้วนั้นถึงพบว่าตัวเองนั่งเหม่อลอยอยู่มาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว ส่วนอีกทางด้านหนึ่งนั้น ตฤณที่หลังจากทำงานเสร็จแล้วนั้น จึงเอาโทรศัพท์มือถือมาวางไว้บนหัวเตียง ในที่สุดข้างกายเขาก็มีคนที่จะโทรหาเขาได้ทุกเวลาเสียที ในชีวิตของเขาไม่ได้จะมีเพียงแค่เรื่องงานเรื่องเดียวอีกต่อไปแล้ว เมื่อคิดถึงท่าทางดีใจของพี่นัฎทางปลายสายเช่นนั้นแล้ว มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเองเสียอย่างนั้น ถ้าหากเป็นคนอื่นโทรมาหารบกวนเขาในเวลาแบบนี้ เขาคงจะไม่พอใจนัก แต่กับพี่นัฎ.... เธอเป็นกรณีพิเศษ เนื่องจากว่าพี่นัฎนอนดึก อีกทั้งยังสวมใส่เสื้อผ้าบางๆด้วย ทำให้เช้าวันรุ่งขึ้นเธอเดินจามเข้ามาในห้องของจิดาภา เธอสวมใส่ผ้าปิดจมูก ใบหน้าดูมึนๆงงๆ จิดาภาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นหวัดหรือคะ?” พี่นัฎพยักหน้า หลังจากนั้นจึงเดินถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบๆ “เดี๋ยวเธอติดหวัดพี่”