ตอนที่ 226 เธอให้ฉันพูดหน่อย（1）

ตอนที่ 226 เธอให้ฉันพูดหน่อย（1） “เพ็ญนีติ์”เขาเรียกอย่างร้อนใจ คำตอบที่เขาได้คือความเงียบ เพ็ญนีติ์ไม่ขานตอบใดๆทั้งสิ้น ใจลุกลน ปุริมก็แผดเสียงออกไป “เพ็ญนีติ์ ฉันรู้ว่าเธออยู่ เธอให้ฉันพูดหน่อย เพ็ญนีติ์อยู่จริงๆ เมื่อตะกี้นี้ คำพูดของณภัทรกับปุริมได้ยินอย่างคร่าวๆ มีชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่อยากสนเขาจริงๆ แล้วก็ไม่อยากพูดอะไรกับเขา แต่ทว่า ผู้ชายคนนี้กับบ้าอำนาจแบบนี้ เธอเป็นอะไรอีกแล้ว ทำไมต้องสนใจเขาด้วยล่ะ ยังให้เธอพูดกับเขาอีก นั่นมันจะเป็นการผู้ชายเป็นใหญ่ที่สุดมากไปแล้ว “ปุริม คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน คุณมีสิทธิ์อะไรแผดเสียงฉัน มีสิทธิ์อะไรสั่งฉัน เธอแผดเสียงออกมาอย่างโกรธมาก ปุริม “เสียงหัวเราะ” หัวเราะแล้ว “ที่แท้ต้องทำให้เธอโกรธ เธอถึงจะยอมพูด” คำพูดเด็กๆของเขาทำให้ความโกรธเคืองของเธออ่อนลง เธอไม่ส่งเสียงอีกแล้ว “ทำไม ต้องให้ฉันแผดเสียงอีกหรอ” มีคำพูดที่จะพูดกับทุกคน กลับไม่พูดกับเขาคนเดียว ไม่เคยเห็นผู้ชายที่นิสัยเด็กๆอย่างนี้มาก่อน เมื่อตะกี้นี้เธอไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรกับเขา เพราะว่า พูดอะไรก็ต้องส่งผ่านณภัทร เธอไม่อยากให้ณภัทรรู้เรื่องอ้อยและส้ม คิดแล้ว เธอก็พูดอย่างเสียงเบาๆว่า “ดูแลพวกหล่อนให้ดีแทนฉัน” พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ ชาตินี้เธอไม่รู้ว่าจะได้เจออ้อยและส้มอีกไหม “ใช่ อยู่ที่นี่รอฉัน เชื่อฟัง” คล้ายกับว่าเห็นน้ำตาของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุนและฉับพลัน ใจอ่อนยวบ เธอพูดออกมาว่า “ปุริม ฉัน” แต่เธอยังพูดไม่จบ เสียงในเครื่องรับส่งวิทยุก็กลายเป็นเสียงของณภัทรแล้ว “พอแล้ว ควรพูดก็ได้พูดแล้ว พวกเขาควรออกเดินทางแล้ว ฉันวางสายแล้ว” ครั้งนี้ณภัทรได้กดวางสายเครื่องรับส่งวิทยุแล้วจริงๆ ฟังเสียงวาง ติ๊ดๆ เพ็ญนีติ์ มองไปนอกหน้าต่างอย่างเลือนราง พวกเขาไปแล้ว ไปแล้วจริงๆ ทิ้งเธอไว้ที่แบบนี้แค่คนเดียว วางเครื่องรับส่งวิทยุลงอย่างช้าๆ ลึกๆในใจว่างเปล่า เธอกระทั่งไม่ทันที่จะบอกเขาว่าอ้อยและส้มเป็นลูกของเขา เขารู้ไหม ตอนนี้เขามั่นใจไหม หวนนึกคิดทุกอย่างหลังจากตอนที่เขาปรากฏตัวในป่า เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมถึงได้เปลี่ยนแปลงได้ฉับพลันอย่างนี้ มีเรื่องบางอย่าง เธออยากถามเขา แต่ว่า คิดไปถึงเรื่องทุกอย่างก่อนหน้านั้นที่เกิดขึ้น คิดไปถึงตอนที่เจออ้อยและส้มในสภาพน่าสงสารที่บ้านเปมิกา เธอเกิดความแค้นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ปุริม ในเมื่อตอนนี้เสียใจในภายหลัง ทำไมตอนแรงต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ คิดถึงเหล่านั้น เธอก็จะทำยังไงก็ถามไม่ออก หรือว่าก็ขี้เกียจถาม “คุณผู้หญิง เครื่องรับส่งวิทยุให้ฉันได้ไหม” สาวรับใช้ข้างหลังอยู่โดยตลอด ได้ยินณภัทรพูดกับผู้หญิงคนนี้ หล่อนก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ว่า ตอนนี้พวกเขาพูดเสร็จแล้ว นั่นคือเครื่องรับส่งวิทยุของหล่อน ที่นี่มีระเบียบของที่นี่ ดังนั้นเครื่องรับส่งวิทยุของหล่อน จะให้คนอื่นใช้ไม่ได้ เมื่อตะกี้นี้โดนผู้หญิงคนนี้แย่งไปไม่รู้จะโดนลงโทษอะไรหรือเปล่า ดังนั้น หล่อนก็กระวนกระวายใจจะเอากลับมา เพ็ญนีติ์ยังซึมซับอยู่กับการสนทนาเมื่อตะกี้นี้ระหว่างเธอกับปุริม ซึมซับความคิดถึงความเจ็บปวดของลูกๆ ไม่ได้ยินเสียงของสาวรับใช้เลยสักนิด สาวรับใช้ร้อนใจแล้ว รีบไปที่ข้างหน้าของเธอ “คุณผู้หญิง กรุณาคืนเครื่องรับส่งวิทยุให้ฉัน” ครั้งนี้ เสียงของสาวรับใช้ดังขึ้น เพ็ญนีติ์ถึงจะมีสติขึ้นมา ยื่นมือคืนให้กับเธอ “ขอบคุณเธอมาก” “คุณผู้หญิงภายหลังไม่ต้องแย่งไปแบบนี้แล้ว คุณทำแบบนี้จะหน่วงคนใช้อย่างพวกเรา ใครจะรู้” สาวรับใช้กระวนกระวายใจ คิดว่าอาจจะมีการลงโทษที่กำลังจะมา ก็อดที่จะกังวลไม่ได้ ดังนั้น เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงไม่เป็นมิตร