已经是第一章了
ตอนที่227ธอให้ฉันพูดหน่อย（2）
ตอนที่227ธอให้ฉันพูดหน่อย（2）
เพ็ญนีติ์ รู้สึกผิด รู้ว่าสาวรับใช้ก็ทำอะไรไม่ได้ เพียงแต่ทำงานถวายชีวิตเท่านั้น แต่ตัวเองช่วยอะไรหล่อนได้ล่ะ แต่ว่า ถ้ามีโอกาสเธอต้องลองดู”เธอวางใจเถอะ ถ้าหากฉันเจอณภัทร ฉันจะอธิบายให้เขาฟังเอง ฉันจะบอกเขาว่า เครื่องรับส่งวิทยุนี้ ฉันเป็นคนแย่งมาเอง”
“ขอบคุณค่ะคุณผู้หญิง ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน” สาวรับใช้ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ใบหน้าก็ยิ้มออกมา และออกไปทันที
ในห้องก็เหลือเธออยู่แค่คนเดียวแล้ว ในเวลานี้ เพิ่งจะสว่างไม่นาน ผลักหน้าต่างออกไปให้ลมเข้ามา เย็นหน่อยๆ ทำให้คนสบายมากขึ้น
เพ็ญนีติ์เดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำ เธอต้องการส่างหน่อย ต้องการจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง สิบวันหลังจากนี้ เธอจะทนอยู่อย่างไร เธอถูกบังคับ ไม่มีอิสระเลยสักนิด
น้ำเย็นของฝักบัวอาบน้ำไหลลงบนหัว ความเย็นนั้นทำให้เธอสบายขึ้น ที่แบบนี้มันร้อนจริงๆ พูดจริงแล้ว เธอไม่ชินกับแถบอากาศร้อนของที่นี่เลยสักนิด อาบน้ำไป ดูรอยแดงบนตัวของเธอไป รอยแดงที่หน้าก็แดงยิ่งขึ้น ปุริม เมื่อคืนนี้เขาทำอะไรเธอกันแน่นะ
เธอคิดยังไงก็คิดไม่ออก
จะล้างจะขัดยังไง ก็ลบรอยแดงไม่ออก ช่างเถอะ ก็ปล่อยมันไปเถอะ รู้ว่านภนต์ไปกับปุริมแล้ว พูดจริงแล้ว เธอวางใจบ้างแล้ว เธอเป็นห่วงที่สุดนภนต์ไม่ยอมกลับไปเพราะเธอยังอยู่ที่นี่ ตอนนี้ รู้ว่านภนต์เชื่อฟังแล้วกลับไปแล้ว เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาจริงๆ
อาบน้ำเป็นเวลานาน เธอไม่รีบ ถึงอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอเยอะที่สุดก็คือเวลา เวลา ก็กลายเป็นสิ่งที่เขาต้องทรมานให้ผ่านไป
ประตู ถูกเคาะเรียกอีกแล้ว คงจะเป็นสาวรับใช้ที่มาส่งอาหารเช้า เพ็ญนีติ์คลุมด้วยชุดนอนออกจากห้องน้ำ “เข้ามา”
สาวรับใช้ผลักประตูเข้ามา “คุณผู้หญิง คุณผู้ชายให้มาเชิญไปทานอาหารเช้าค่ะ”
ณภัทร เขานี่จะเล่นละครอะไรอีก
เพ็ญนีติ์ขมวดคิ้วเบาๆ คิดถึงเมื่อคืนนกตัวนั้นที่โดนยิงตกลงมา เธอก็พูดอย่างเสียงต่ำว่า”บอกคุณผู้ชาย ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไป” คนเพิ่งจะไปเอง ณภัทรก็คิดจะทรมานอะไรเธออีก
แต่เธอ ก็ต้องไปอยู่ดี
เธอต้องป้องกันตัวเอง เธอยังต้องกลับไปเมืองดรัล เธอยังมีลูกสองคนต้องดูแล
อ้อยและส้ม เพียงแต่ไม่อยู่ในสายตาของเธอ เธอก็ไม่วางใจ
ตอนที่เปิดตู้ออกมาค้นพบว่าเสื้อของตัวเองที่เอามาได้ถูกแขวนไว้แล้ว ทุกชุดสักอย่างสะอาด ณภัทรก็เป็นคนที่ละเอียดเหมือนกัน เพียงแค่ เขาใช้ผิดเป้าหมายแล้ว เธอยอมที่จะให้เขาหยาบคายกับเธอ มิเช่นนั้น เขาจะทำให้เธอกลัว เธอรู้สึกว่า เธอเดาใจเขาไม่ออกมาตลอด เขาหล่อ แต่ว่าความหล่อนั้นเป็นกับข้าวกนไม่ได้ เขาจะฆ่าเธอในพริบตาได้
เลือกเสื้อผ้ามาหนึ่งชุดอย่างไม่ได้ตั้งใจ ครั้งนี้ออกจากห้องไป คนเฝ้าประตูข้างนอกถูกปล่อยแล้ว สางรับใช้ก็อยู่ด้านนอก “คุณผู้หญิง เชิญมากับฉัน”
พาเธอมา กลับไม่ใช่ห้องอาหารใหญ่ชั้นหนึ่ง แต่กลับไปห้องอาหารเล็กชั้นสาม ตอนเดินเข้าไปนั้น เพ็ญนีติ์เห็นคนในห้องอาหารไม่เพียงแต่ณภัทร ยังมีผู้หญิงที่หันหลังให้เธออยู่
เธอเดินเข้าไปอย่างเบาๆ ก็ไม่แปลกใจการจัดการของณภัทร ผู้ชายคนนี้คงจะเป็นคนที่ไม่ออกไพ่ตามที่ตนมี ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเขาจัดการกับกรณ์ยังไง โดยแก่นแท้แล้วกรณ์ก็เป็นบุคคลสำคัญแห่งเมืองอูข่าน แต่พวกนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอแค่อยู่สิบวันก็พอแล้ว ผ่านไปสิบวัน เธอเชื่อว่าถึงแม้ปุริมไม่สนเธอ นภนต์ก็ไม่เป็นอย่างนั้นแน่
เธอเชื่อนภนต์
เขาทำเพื่อเธอ แม้กระทั่งชีวิตก็ไม่เอาก็ได้
มีผู้ชายแบบนั้นที่ทำเพื่อเธอ บางเวลาดีใจ บางเวลา กลับเปลี่ยนเป็นหนักหน่วง มักทำให้เธอรู้สึกผิดต่อนภนต์
คนเราก็เป็นแบบนี้ รู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ถูก ก็ยังจะไปคิดกังวลอยู่อีก
ได้ยินเสียงเท้าของเธอ ผู้หญิงคนที่หันหลังให้เธอ ก็หันมาอย่างช้าๆ ใบหน้าเล็กกะทัดรัด ตาใสและโต กวาดสายตามองเธออย่างแปลกใจ ต่อจากนั้นก็วางมือเล็กๆลงอย่างเกรงๆ “ณภัทร เธอคือใคร”
หญิงสาวที่พูดภาษาจีนได้ เพ็ญนีติ์รู้สึกใกล้ชิดสนิทสนม ยิ้มไปหาหญิงสาว อาศัยที่กล้าวางมือลงบนมือใหญ่ๆของณภัทรได้แสดงว่า สำหรับณภัทรแล้วหญิงสาวคนนี้ไม่ธรรมดา เวลานี้ มองไปที่มือที่ซ้อนกันอยู่ ใจลึกๆก็สบายขึ้นมา “สวัสดี ฉันชื่อเพ็ญนีติ์”
มือขาวๆยื่นไปที่หญิงสาวดูมือเธอ แล้วดูสีหน้าของณภัทร หันมองสองสามรอบ คล้ายกับว่าลังเลว่าจะจับมือเพ็ญนีติ์ดีไหม “ฮะแฮ่ม”ณภัทรกระแอมขึ้นมา ก็ดึงมือออกมาจากที่โดนทับอยู่
ในที่สุดหญิงสาวก็กล้าขึ้นมา จากนั้นก็จับมือเพ็ญนีติ์”สวัสดี ฉันชื่อขวัญทิพย์ แซ่ซิว”
“วา ดูเป็นชื่อสกุลที่พิเศษจังเลย น้อยที่จะได้ยินนามสกุลนี้” เพ็ญนีติ์จับมือขวัญทิพย์ เล็กมาก เบาเหมือนไม่ได้จับ สาวน้อยน่ารักอย่างนี้อยู่ข้างๆณภัทรรู้สึกจะถูกกินได้
“เฮอ เมื่อก่อนเพื่อนนักเรียนของฉันก็พูดแบบนี้” ขวัญทิพย์ยังจับมือเธออยู่ รู้สึกตื่นเต้นอยู่ยังไม่ปล่อยลง “อยู่ที่นี่เจอคุณ ดีใจจังเลย”
“ฮะแฮ่ม” ผู้ชายหนึ่งเดียวที่อยู่ในห้องอาหารเล็กก็กระแอมขึ้นมา ขวัญทิพย์รู้สึกเก้อเขิน นี่ก็ทำให้เธอปล่อยมือ “นั่งเถอะ ณภัทร จะให้อะไรเซอร์ไพรส์กับคุณ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าเป็นคุณ ดีใจมากได้เจอคุณที่นี่”
เพ็ญนีติ์ก็เหมือนกัน นับว่าเป็นเพื่อน เดิมทีคิดว่าอยู่ที่นี่จะโดดเดี่ยว แต่ไม่อยากให้ณภัทรมีแผนอื่นอีก ห้องอาหารเล็กนี้ดีจัง ให้ความรู้สึกเหมือนบ้าน ดีกว่าห้องอาหารใหญ่ด้านล่าง และอาหารบนโต๊ะก็เป็นอาหารจีน ไม่ได้เป็นอาหารที่เธอกินไม่ค่อยได้อีก ดูเหมือนว่า จะได้อาศัยบารมีจากขวัญทิพย์แล้ว ไม่เกรงใจและนั่งลง “คุณซิว หลังจากนี้กรุณาได้รับการดูแล”
“เรียกฉันว่าขวัญทิพย์เถอะ”
เพ็ญนีติ์กำลังอยากจะพูด ณภัทรก็แผดเสียงต่ำขึ้นมา “จะเรียกก็ต้องเรียกชื่อขวัญทิพย์ แซ่ซิว ขวัญทิพย์ไม่ใช่ใครก็เรียกได้”
“อ้อ” ขวัญทิพย์ แซ่ซิวก้มหัวลงเบาๆ เขินอาย จนหน้าเป็นสีชมพู ทำให้ใบหน้าของเธอเหมือนแอ็ปเปิ้ลที่ยั่วคนกิน
已经是最新一章了
加载中
