已经是第一章了
ตอนที่ 228 ฉันตายเป็นเพื่อนคุณ（1）
ตอนที่ 228 ฉันตายเป็นเพื่อนคุณ（1）
“อ้อ” ขวัญทิพย์ แซ่ซิวก้มหัวลงเบาๆ เขินอาย จนหน้าเป็นสีชมพู ทำให้ใบหน้าของเธอเหมือนแอ็ปเปิ้ลที่ยั่วคนกิน
มองดูขวัญทิพย์ อารมณ์ของเพ็ญนีติ์ดีขึ้นมา หยิบตะเกียบขึ้นมาแบบไม่เกรงใจ เริ่มรับประทานอาหาร “ฉันหิวแล้ว ฉันกินก่อนนะ” เมื่อคืนนี้เธอไม่ได้กินอะไร ต่อมาก็ทรมานนานขนาดนั้น เห็นอาหารจีนบนโต๊ะ มันดูเจริญอาหารจรองๆ
“กินเถอะ พวกเราก็กินเหมือนกัน”ขวัญทิพย์หยิบตะเกียบขึ้นมา กลับช้าช้า ตั้งนานกินแค่คำเดียว แล้วอีกอย่าง เลือกแต่ผักกิน
“เลือกอาการจริงเลย” ณภัทรแผดเสียง ตะเกียบหนีบเนื้อมาหนึ่งชิ้น “กินซะ”
“อ้อ” ขวัญทิพย์ก้มหัวลง ขมวดคิ้วก่อน แล้วถึงหยิบเนื้อที่ณภัทรคีบให้เธอกินลงไป เพ็ญนีติ์กระทั่งรู้สึกถึงการเคี้ยวเนื้ออย่างช้าๆของเธอ คล้ายกับเคี้ยวเม็ดยาที่ขมมาก มองณภัทรไปแวบหนึ่ง และกลับมาทำหน้าอึมครึม
เพ็ญนีติ์กินข้าวถ้วยกว่าๆถึงจะกินอิ่ม แต่ว่า ขวัญทิพย์กินครึ่งถ้วยก็วางตะเกียบแล้ว ผู้ชายคนนั้นกวาดสายตามองที่ข้าวในถ้วยขิงเธออย่างเย็นชา ถอนหายใจ สุดท้ายก็หยิบถ้วยที่มีข้างอยู่ครึ่งหนึ่งไป สองสามคำก็กินหมดแล้ว “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พวกเราไปในเขา”
“ได้” ขวัญทิพย์ทำเหมือนเป็นนักโทษ ลุกขึ้นมาแล้วก็เดินไป เดินไปสองก้าวถึงจะนึกขึ้นได้ว่าเพ็ญนีติ์อยู่ด้วย “ณภัทร ที่คุณพูด คือเราสองคน หรือว่าเพ็ญนีติ์ไปด้วยกัน” นัยน์ตาที่สวยงามคู่นั้นแวบมาด้วยคำถาม เห็นได้ชัดว่า หล่อนอยากให้เพ็ญนีติ์ไปด้วย
“เธอว่าไงล่ะ” ผู้ชายอุดอู้ใจทำเสียงฮึ น้ำเสียงดูทนไม่ไหวแล้ว
“นั่นก็คือเพ็ญนีติ์ก็ต้องไปด้วย ใช่ไหม” คนถอยหลังไปอยู่ข้างๆณภัทร มือเล็กๆเขย่ามือใหญ่ๆนั้น “ใช่ไหม”
“รีบไปเปลี่ยนเถอะ”
ใบหน้าของขวัญทิพย์เต็มไปด้วยความดีใจขึ้นมา “เพ็ญนีติ์ รีบไปลี่ยน ฉันอีกสักครู่รอที่ด้านล่างของตึก” พูดเสร็จแล้วขวัญทิพย์ก็วิ่งออกไปอย่างที่สุด
เพ็ญนีติ์ถึงจะนึกขึ้นมาได้ เสียงของณภัทรปลิวมาอย่างแผ่วเบา “อย่าพูดอะไรทั้งหมดกับเธอ มิเช่นนั้น หลังจากสิบวันแล้ว ฉันไม่รับประกันว่าเธอจะได้ออกไปจากที่นี่
คำเตือนเปล่าๆเปลือยๆของเขา ดูเหมือนว่า ผู้ชายคนนี้จะกลัวว่าเธอจะพูดอะไรกับขวัญทิพย์
เฮอะๆ ถึงแม้ว่าขวัญทิพย์จะดูสนิทใกล้ชนิด ดูธรรมชาติ แต่ว่า ก็เทียบกับอ้อยและส้มไม่ได้ นั่นเป็นลูกรักของเธอ “คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่พูดซี้ซั้วหรอก”
ไม่รู้ว่าขวัญทิพย์รู้ไหมว่าณภัทรเป็นพ่อค้ายารายใหญ่ ถ้าหากรู้แล้ว เธอยังจะตามผู้ชายคนนี้ไหม
แต่นึกคิดไปถึงเมื่อตะกี้นี้ณภัทรแสดงต่องขวัญทิพย์ เพ็ญนีตรู้สึกว่าจะเอาอะไรแน่ไม่ได้ มีสิ่งหนึ่ง ก็อาจมีสิ่งหนึ่งแฝงอยู่ มองผิวเผินแล้วมีเพียงณภัทรพูด แต่ว่า ในกระดูกที่แพร่กระจายก็มาเห็นได้ชัดว่า ขวัญทิพย์เอาณภัทรอยู่แล้ว
ช่างเถอะ เหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ ขอเพียงแต่เธอปลอดภัยชั่วคราวก็ได้แล้ว
มีขวัญทิพย์อยู่ ก็ทำให้สิบวันที่อยู่ที่นี่ไม่น่าเบื่อแล้ว
เปลี่ยนชุดขึ้นเขา รองเท้าว่ายน้ำแบน นี่คือต้องขึ้นเขา ไม่ใช่มาแต่งโชว์ชุด ตอนลงจากตึก ขวัญทิพย์ก็เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วเหมือนกัน ใส่ชุดกีฬา เห็นได้ชัดว่าเป็นแบชุดนักศึกษา หล่อนราวกับอายุสิบแปดสิบเก้า มองเธอลงจากตึก ขวัญทิพย์อดไม่ได้ที่จะโบกมือให้เธอ “รีบลงมา พวกเราต้องออกเดินทางแล้ว”
แค่ปีนเขา ก็ทำให้หล่อนดีใจขนาดนี้เลยหรอ แต่ทว่ามองขวัญทิพย์ยืนอยู่ข้างณภัทร เพ็ญนีติ์ ไม่ได้พูดอะไร ก็ขึ้นนั่งรถลายเสือคันนั้นอย่างกระฉับกระเฉง
ตอนฟ้าสว่าง ปุริมกับนภนต์ไปแล้ว ถ้าหารครั้งนี้เป็นเธอที่ต้องจากไปดีแค่ไหน
แต่ว่า ได้นั่งรถแบบนี้เพราะขวัญทิพย์ เธออดไม่ได้ที่จะอิจฉาผู้หญิงคนนี้แล้ว
ขวัญทิพย์เชื่อฟัง ดูมีความสุขตลอดทาง เพียงแต่มองไปนอกหน้าต่างรถอย่างอยากรู้อยากเห็น มองไปทั่วๆ อะไรก็แปลกใหม่ไปหมด แล้วก็ไม่พูด ก็คือยิ้มอย่างละมุน แต่ยิ้มของเธอสวยมาก
ณภัทรขับรถเอง ข้างหลังรถเสือ ห่างอยู่มากถึงจะมีรถตามมาหนึ่งคัน สันนิษฐานว่า นั่นคงเป็นบอดี้การ์ดของณภัทร
“ณภัทร นั่นคือดอกไม้อะไร สวยจังเลย” รถขับไปไม่นาน รอบด้านก็เป็นดอกป็อปปี้ไปหมด มีหลากหลายสี สวยขนาดนั้น
เพ็ญนีติ์งึนงัน ขวัญทิพย์จะไม่รู้ว่านี่คือดอกอะไรเชียวหรอ
แต่ทว่าได้เห็นสีหน้าของขวัญทิพย์แล้ว คล้ายกับไม่รู้จริงๆ
นึกถึงคำเตือนของณภัทร เพ็ญนีติ์อะไรก็ไม่ได้พูด แค่รอคำตอบจากณภัทรที่จะตอบขวัญทิพย์ ทันใดนั้น ผู้ชายถึงพูดอย่างช้าๆขึ้นมา “ดอกไม้ป่าในเขา”
“ทำไมเยอะจังเลยล่ะ เหมือนกับปลูกเองเลย
ขวัญทิพย์หลอกง่ายจังเลย พูดว่าเป็นคอกไม้ป่า เธอก็เชื่อแล้ว แต่ว่า เธอก็ดูออกว่าดอกไม้พวกนั้นคือมีคนปลูก
ขวัญทิพย์อาจจะไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน คิดแล้ว ในชั่วขณะเพ็ญนีติ์ก็อยากบอกขวัญทิพย์ว่าที่นี่คือสามเหลี่ยมทงคำที่โด่งดังไปทั่วโลก หรือพูดได้ว่าเป็นสถานที่ที่เสื่อเสียงมีผู้คนรู้จักทั่วไป
“ณภัทร เก็บกลับไปประดับแจกันดอกไม้ในห้องได้ไหม ฉันชอบมาก
“ได้”
“ถ้าอย่างนั้น” เธอลังเลแปปนึง ขวัญทิพย์พูดต่อว่า “หยุดรถได้ไหม ฉันจะลงรถไปเด็ด”
“ไม่ได้ อีกสักพักให้คนไปเด็ดก็ได้แล้ว แล้วอีกอย่าง ในสวนของเราก็มีดอกไม้พันธุ์นี้ ถ้าหากเธออยากเด็ด กลับไปเด็ดก็ได้เหมือนกัน
“อ้อ” ทำปากจู๋ “ดอกไม้ป่าที่บ้านเกิดของคุณสวยมาก แต่ว่าที่นี่ร้อนมาก” พูดแล้ว ก็ยื่นมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตัวเอง เพ็ญนีติ์ก็ร้อน กลับไม่ส่งเสียง มองดูชายหญิงสองคน อย่างนี้ก็ดี ไม่แน่ว่าเธออาศัยโอกาสนี้ หนีไป เพียงแต่ว่า เธอไม่รู้ทางกลับ แล้วก็พูดภาษาของที่นี่ไม่ได้ นี่คือข้อยากของการที่เธอจะจากไปจากที่นี่
“หยิบไป” ณภัทรยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ขวัญทิพย์ เป็นผ้าเช็ดหน้ารูปช่องสี่เหลี่ยมแบบผู้ชาย ขวัญทิพย์หยิบมาเช็ดหน้าผากของตัวเอง แล้วก็เล่นผ้าเช็ดหน้าในมืออย่างไม่ส่งเสียง
ความเงียบในรถหาได้ยากมาก เพ็ญนีติ์มองไปนอกหน้าต่างรถ ที่นี่สภาพต่างจากในป่านั้น ที่นี่ล้วนแต่เป็นดอกป็อปปี้ คล้ายกับว่าไกลสุดลูกหูลูกตา สวยมาก
แต่ว่าเบื้องหลังของความสวยนั้นมความสกปรกมากซ่อนอยู่
ในขณะที่เงียบอยู่นั้น ณภัทรก็พูดขึ้นมา “ฉันก็อยากเช็ด”
“อ้อ” ขวัญทิพย์ขานรับอย่างเสียงต่ำ กลับเอาผ้าเช็ดหน้าลายช่องสี่เหลี่ยมเช็ดที่หน้าผากของณภัทรอย่างเชื่อฟัง ผู้ชายสูงมาก ขวัญทิพย์ที่นั่งอยู่ต้องยืดตัวขึ้นแล้วเอียวตัวไปถึงจะเช็ดหน้าผากณภัทรได้ เธอไม่เป็นธรรมชาติหน่อย คล้ายกับไม่ชินกับการเข้าใกล้ณภัทรย่างนั้น เพ็ญนีติ์ไม่ได้มองไป ไม่ได้มองสองคนกระหนุงกระหนิงอีก
เธอคิดว่า มีเธออยู่ สองคนนั้นแปปเดียวก็จะออกจากกัน แต่ว่า สายตามองไปแวบหนึ่ง ที่ของขวัญทิพย์ยังว่างอยู่
ความเร็วของรถช้าลง เธอกระทั่งได้ยินเสียงหายใจหอบส่งมาเบาๆ อยากจะอุดหูจังเลย เดิมคิดว่าขวัญทิพย์เป็นผู้หญิงเหมือนกัน กลับไม่คิดว่าจะเปิดเผยขนาดนี้ เธอยังอยู่บนรถ ขวัญทิพย์ก็ให้ณภัทรจูบได้ตามใจ
“อื้ม อ้า” เบาะรถหน้าส่งเสียงโอดครวญประณีต เพ็ญนีติ์คิดไม่ถึงเลยว่า ณภัทรจะมีความสามารถขับรถไป จูบขวัญทิพย์ไป ผู้ชายคนนี้เป็นคนหรือว่าผีกันนะ
ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่ารถสั่นขึ้นมาอย่างแรง จากนั้นก็ฟุบไปข้างหน้าอย่างเร็ว ตอนที่เพ็ญนีติ์ยังตั้งสติไม่ทัน เสียงควรญครางก็หยุดไป ส่งเสียงไม่พอใจขึ้นมา ขวัญทิพย์รีบไปนั่งที่ข้างคนขับทันที ใช้แรงหมุนออก หมุนไปมองเรถหลังไป แล้วพูดกับเพ็ญนีติ์ว่า “รีบหนี”
ในหัวสมองเหมือนไฟสว่างแวบขึ้นมา เพ็ญนีติ์อยากหนียิ่งกว่า จิตใต้สำนึกผลักประตู แต่ทว่า ไม่ว่าเธอจะผลักยังไง จะดึงยังไง ประตูรถนั้นก็ไม่เปิด
รถ ยังไหลลงเนินเขาอย่างรวดเร็ว ความเร็วนั้นทำให้คนตกใจ เห็นได้ชัดว่า พวงมาลัยไม่มีคนบังคับแล้ว
ณภัทรเกิดเรื่องแล้วหรอ
ตอนที่เพ็ญนีติ์คิดว่าตัวเองกับขวัญทิพย์อาจจะหนีไปได้ ความเร็วของรถช้าลงอย่างฉับพลัน เกินความคาดคิดแต่ณภัทรส่งเสียงเหมือนซาตานขึ้นมา “อย่าเปลืองแรง ประตูรถล็อคอยู่ ไม่มีฉัน พวกคุณจะผลักยังก็ไม่ออก
เพ็ญนีติ์ยื่นหัวกวาดสายตามองณภัทร ขมวดคิ้วขึ้นมา เสียงดังขึ้นมา “ณภัทร ฉันขับรถเอง” นั่นคือเลือด บนอกของณภัทรมีเลือดไหลโครกออกมา แต่ณภัทรดูเหมือนว่าไม่รู้สึก ยังขับรถอยู่ ก็ให้เลือดไหลอยู่ ที่น่าตกใจก็คือ ตรงกลางเลือด เป็นกระเบื้องลายครามแตกละเอียด
เพ็ญนีติ์ตะลึงงึนงัน คิดไม่ถึงเลยว่า ขวัญทิพย์เธอ เธอเกิดความคาดคิด จะ
รถออฟโรดลายเสือ ยังคงไหลลงอย่างเร็ว แต่เพ็ญนีติ์ผลักประตูรถยังไงก็ไม่ออก
ทรุดลงนั่งกลับที่ ใบหน้าของขวัญทิพย์เต็มไปด้วยเหงื่อ หันหน้าไปดูเลือดที่ตัวของณภัทร หล่อนตะลึงงึนงันอยู่แปปนึง ก็มองเขาอย่างเหม่อลอย ไม่ขยับตัวดั่งหุ่นไม้ ถ้าไม่ใช่หล่อนน้ำตาไหลอยู่ เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าเธอไม่มีแรงอะไรแล้ว
ข้างหน้า เป็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มองรถชนไปที่ต้นไหม้ ณภัทรหมุนพวงมาลัยอย่างแรง แต่ทว่า กลับทำให้บาดแผลที่อกของเขาพุ่งออกมา เลือดนั้นสาดกระเด็นไปที่กระจกรถข้างหน้า กระดำกระด่าง สดและงามเหมือนดอกเหมยบาน
เพ็ญนีติ์ปิดตา เธอคิดว่ารถต้องชนต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นเป็นแน่ กลับไม่อยาก ณภัทรก็หมุนพวงมาลัยอีก รถก็อ้อมต้นไม้นั้นอย่างคงที่ จากนั้นความเร็วของรถก็ช้าขึ้น ที่แท้ณภัทรกดเหยียบเบรกรถมาโดยตลอดนั่นเอง
“ณภัทร ปล่อยมือ ก็พุ่งไปแบบนี้แหละ ฉันตายเป็นเพื่อนคุณ” ขวัญทิพย์ที่ไม่ได้พูดมาตลอดก็ส่งเสียงขึ้นมา น้ำตาท่วมหน้า เอียงไปที่ณภัทรจะหมุนพวงมาลัย
“อย่าขยับ เพ็ญนีติ์ยังอยู่” คำกี่คำนี้ ณภัทรกัดฟันถึงพูดออกมาได้ ประโยคหนึ่งถึงจะทำให้ขวัญทิพย์ปล่อยมือ
ในที่สุด รถก็หยุดขึ้นมาอย่างช้าๆ และในขณะเดียวกัน นอกรถมีคนห้าหกคนวิ่งมา รถยังไม่จอดสนิท มีคนเคาะหน้าต่างรถ “คุณผู้ชาย คุณผู้ชาย
已经是最新一章了
加载中
