已经是第一章了
ตอนที่ 229 เหมือนนอนหลับอยู่
ตอนที่ 229 เหมือนนอนหลับอยู่
“คุณผู้ชาย” เลือดบนหน้ากระจกรถ ทำให้คนพวกนั้นตกใจสุดขีด มองที่ณภัทรอย่างกลัวและลุกลี้ลุกล้น ไม่รู้จะทำอย่างไรดีไปชั่วขณะ
“เรียกคุณหมอณัฎฐ์ ส่งพวกเธอกลับไป ใครก็ถูกเนื้อต้องตัวเขาไม่ได้เด็ดขาด” ณภัทรพูดขาดหายเป็นช่วงเป็นตอนจนจบ หลับตาลงเบาๆ เลือดที่ตัวของเขา ทำให้คนคิดว่าเขาได้สลบไปแล้ว แต่ว่าใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับ เขาเพียงแค่นอนหลับอย่างนั้นล่ะ
“ฮือๆๆ” ขวัญทิพย์ร้องไห้โฮขึ้นมา “ณภัทร ณภัทร คุณตื่นขึ้นมา” เธอร้องเรียกหา แต่ทว่า ผู้ชายที่นอนหลับอยู่ เพียงแค่ให้รอยยิ้มอันสุขุมของเขา กลับไม่ได้พูดอะไรอีก “เพ็ญนีติ์ เขาเจ็บใช่ไหม คุณว่าใช่หรือเปล่า” ร้องตะโกน จิตสำนึกของขวัญทิพย์ถามเพ็ญนีติ์อย่างสับสน เธอเป็นคนทำแท้ๆ แต่ทว่า เวลานี้ เธอกลับเสียใจมาก
ผู้ชายที่อยู่นอกรถดึงขวัญทิพย์อกมา จากนั้นก็มีคนหลายคนรวมกำลังมาหามณภัทรไปที่เบาะหลังของรถอย่างระมัดระวัง เหมือนมีเตียงอยู่บนที่นั่งของรถ แต่เพ็ญนีติ์ถูกพาไปที่รถอีกคันหนึ่ง ตอนที่คนพวกนั้นให้ขวัญทิพย์เปลียนรถ เธอให้ตายก็ไม่เปลี่ยน อยู่ตรงประตูรถอย่างนิ่งและไม่ไปไหน
บอดีการ์ดของหัวหน้า ใบหน้าอึมครึม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ให้เธออยู่บนรถคันนั้นกับณภัทรต่อ เดิมทีจะไปปีนเขา เดิมทีคิดเอาไว้ว่าจะมีวันที่สวยงาม แต่ทว่า อุบัติเหตุอย่างฉับพลันนี้ลบทุกอย่างไปหมดแล้ว
ไม่ได้ปีนเขา มีเพียงเลืองนองเต็มไปหมด
เพ็ญนีติ์ พิงที่เบาะรถ หลับตาลงแล้วเข้าสู่การไตร่ตรอง เธอไม่รู้เรื่องราวระหว่างณภัทรกับขวัญทิพย์ แต่ทว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้นี้ทำให้เธอช็อก เดิมทีคิดว่าณภัทรเป็นคนที่ไม่มีกระจิตกระใจ เลือดเย็ด หลังจากที่ขวัญทิพย์ได้ลงมือทำร้ายเขา เขากลับบอกกับลูกน้องไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัวขวัญทิพย์ และยังไม่ให้เธอจับ กระเบื้องลายครามที่แตก แค่คิดว่า จะบาดมือเธอ
นั่นคือความรักแบบไหนกันนะ
ใจ บาดเจ็บขึ้นมาอย่างฉับผลัน
เธอนึกถึงอุบัติเหตุรถคว่ำในครั้งนั้น นึกถึงปุริมที่ช่วยเธออย่างไม่สนอะไรทั้งสิ้น นั่นคือการตอบสนองของจิตใต้สำนึก นั่นก็พิสูจน์ใจของแล้ว แต่ว่าต่อมาภายหลังล่ะ
เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในภายหลังก็เป็นอีกแบบหนึ่ง
รถ กลับไปทางเดิม ดอกป็อปปี้ข้างทางสวยงามมาก พัดไปตามสายลม เพ็ญนีติ์ค่อยๆนำตัวเองเข้าไปสู่ทิวทัศน์นี้ ถ้าหากพวกนั้นเป็นแค่ดอกไม้ ถ้าอย่างนั้นที่จริงแล้ว ในเขานี้จะสวยมากจริงๆ
ตอนลงจากรถ ผู้ชายที่ดูธรรมดา ถือกล่องยา ถูกเชิญขึ้นมา เขาสั่งให้คนหามณภัทรไปที่บนแคร่ เลือด ยังไหลอยู่ คล้ายกับ จะไหลไม่หยุดอย่างนั้น ผู้ชายคนนั้นนอนอยู่บนแคร่หามอย่างเงียบๆ ขวัญทิพย์ตามจับมือณภัทรไว้อย่างแน่น หล่อนก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เพียงแต่ร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาของหล่อนก็เหมือนกับเลือดของณภัทร ที่ไหลเท่าไหร่ก็ไหลไม่หมด
เพ็ญนีติ์ถูกส่งตัวไปที่ห้องของตัวเอง เพียงแค่ตอนเช้าเท่านั้น เธอกลับรู้สึกว่า ปุริมและนภนต์ห่างจากเธอไกลมาก พวกเขาคงจะถึงป่าใหญ่แล้วล่ะ ถ้าหากกลางวันกลางคืนเดินทางตลอด ว่าไปแล้ว ก็คงจะใกล้ถึงเมืองหยุนหนานแล้ว ในคฤหาสน์เงียบลง เพียงแต่ คนที่ลาดตระเวนอยู่นอกคฤหาสน์เริ่มเยอะยิ่งขึ้นแล้ว คล้ายกับกลัวว่าจะมีคนเข้ามาหาผลประโยชน์ ตอนที่ณภัทรเกิดเรื่องอยู่
ตัวอย่างเช่นกรณ์ เมื่อคืนนี้ ณภัทรได้แสดงอำนาจกับกรณ์ ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่คนนั้นเป็นอย่างไรบ้างแล้ว
เธอไม่เห็นขวัญทิพย์อีกเลย คนก็ออกไปไม่ได้ วันหนึ่งกับข้าวสามเวลา สาวรับใช้จะเอามาส่งตามเวลา เพียงแต่ อาหารทุกอย่างเป็นอาหารจีน คิดว่าคงจะเป็นการอาศัยบารมีของขวัญทิพย์ ณภัทรคงจะเป็นเพราะขวัญทิพย์ ก็เลยเชิญพ่อครัวจีนมาเป็นแน่
วันที่ดูเหมือนสะดวกสบาย กลับมีเพียงเธอคนเดียวถึงจะรู้ว่าเธอนั้นโดเดี่ยวแค่ไหน กังวลแค่ไหน
ไม่รูว่าตอนนี้ปุริมถึงไหนแล้ว และก็ไม่รู้ว่าเขาจะเอาอาวุธมาได้หรือเปล่า ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เราไม่รู้ ตอนนี้เธอค้นพบว่า เธอไม่รู้จักปุริมดีเลยสักนิด เขาไม่แค่ต่อสู้ได้ การยิงปืนยังแม่นอีก
หนึ่งวัน สองวัน สามวัน
เธอไม่ได้ข่าวของณภัทรกับขวัญทิพย์ไดๆทั้งสิน เพียงแต่นึกถึงหญิงสาวคนนั้นเป็นครั้งคราวหลังจากที่แทงณภัทรจนบาดเจ็บ ก็หน้าซีดขึ้นมา หล่อนก็อดที่จะปวดใจไม่ได้ ยังจำได้ว่าตอนที่ณภัทรจูบขวัญทิพย์ แล้วขวัญทิพย์ส่งเสียงครวญคราญ ที่แท้ ขวัญทิพย์ตั้งใจนี่เอง ตอนนั้น เพ็ญนีติ์ดูถูกขวัญทิพย์บ้างเล็กน้อย แต่คาดไม่ถึงเลยว่า สาวน้อยที่ดูอ่อนแอคนนั้นจะกล้าแทงณภัทรผู้เป็นพ่อค้ายารายใหญ่ แม้แต่ณภัทรก็อาจจะคาดไม่ถึง
เขาหลบกระสุนปืนทีละหลายนัดได้ แต่เขากลับไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีที่ร้ายแรงจากผู้หญิงที่เขารักได้
สามวันแล้ว ณภัทรคงพ้นจากขีดอันตรายแล้ว หรือว่าเขาจะยังไม่ตื่นขึ้นมาเชียวหรอ
已经是最新一章了
加载中
