ตอนที่230หมือนนอนหลับอยู่(2)

ตอนที่230 เหมือนนอนหลับอยู่(2) วันที่สี่ วันที่ห้า ไม่มีข่าวใดๆจากทุกคน ก็มีเพียงเธอที่คิดไปต่างๆนานา และเธอ ก็ยิ่งคิดถึงอ้อยและส้มมากขึ้น หลังเที่ยง ยังนอนขี้เกียจอยู่ ไม่อยากตื่นขึ้นมา แค่อยากจะนอนอยู่บยเตียง หยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง พลิกไปมาก็อ่านไม่เข้าหัวเลยสักนิด ประตู “ฮูลา” ก็ถูกเปิดออก “เพ็ญนีติ์ รีบตื่นเร็ว” ขวัญทิพย์พุ่งเข้ามา เดินมาข้างหน้าเตียง ไม่สนว่าเธจะนอนอยู่หรือเปล่า เพ็ญนีติ์บิดขี้เกียจแล้วหาว “ขวัญทิพย์ ในที่สุดคุณก็มาดูฉันแล้วหรอ” “คุณ ก็ไม่ได้ไปดูฉันเหมือนกันนี่” ขวัญทิพย์ทำหน้าตาไร้เดียงสา “ตอนนี้ คุณยังนอนอยู่อีก หมู” ใจของเธอมืดสลัว หันไปมองคนเฝ้าประตูที่ด้านนอก “ฉันก็อยาก แต่ว่ามีคนเฝ้าประตูกั้นไว้อยู่ ฉันออกไปไม่ได้” “อ้อ ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นก็ฉันผิดไปแล้วที่โทษคุณ เพ็ญนีติ์ คุณทำมักกะโรนีเป็นไหม” “พอได้ เคยทำ” ตาของขวัญทิพย์สว่างขึ้นมา “เพ็ญนีติ์ ถ้าอย่างนั้นคุณสอนฉันทำมักกะโรนีได้ไหม” “ไม่ได้” เธอก็ไม่อยากจะปฏิเสธ “อยู่ที่แบบนี้ ไม่ต้องทำอะไรก็ได้แล้ว คุณจะเรียนอันนี้ไปทำไม” เธอไม่มีอารมณ์ เธอยอมที่จะเหม่อลอยมองกำแพง ก็ไม่ยอมจะไม่ทำมักกะโรนีอะไรนั่น ขวัญทิพย์หน้าแดง ก้มหัวลงนิดหน่อย นานมากถึงจะพูดว่า “คือว่าณภัทรชอบกิน” ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง เพ็ญนีติ์ยิ้มเบาๆ “เขาไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” ขวัญทิพย์เขินอายแล้วพูดว่า “พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ว่า เขาบอกว่าอยากกินมักกะโรนี” “ได้ ฉันสอนคุณ” เธอเข้าใจแล้ว ไม่ว่าจะมีความโกรธแค้นอะไร หล่อนได้ทำร้ายณภัทร แต่ณภัทรก็พูดว่าไม่ให้ใครถูกเนื้อต้องตัวหล่อน ทำให้ขวัญทิพย์ใจอ่อนยอมแพ้แล้วจริงๆ ที่แท้การที่ผู้ชายจะเอาชนะผู้หญิงมันง่ายอย่างนี้นี่เอง นึกถึงก่อนหน้านั้นท่าทางของขวัญทิพย์ที่จะฆ่าเขาอย่างไม่สนใดๆทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ ยังจะทำมักกะโรนีให้เขา ใครก็อุทานไม่ได้กับเสน่ห์ของความรัก แล้วอีกอย่าง ความรักนำพาปาฏิหารย์มาให้คน แต่ว่า เพ็ญนีติ์ชอบตอนที่ขวัญทิพย์อยู่ เพราะว่า แบบนี้เธออย่างน้อยก็เดินออกจากห้องที่เหมือนคุกได้ ทั้งสองคนเดินเข้าห้องครัว เพ็ญนีติ์สาธิตการนวดเส้น เธอนวดเส้น ขวัญทิพย์ก็นวดเส้น แค่บอกว่าทุกขั้นตอนต้องให้หล่อนทำเอง ครั้นจึง ทั้งสองคนทำใครทำมัน เพียงแต่ เพ็ญนีติ์ทำเร็วกว่าขวัญทิพย์ เพ็ญนีติ์ทำขั้นตอนหนึ่ง ขวัญทิพย์ก็เรียนขั้นตอนหนึ่ง ผ่านไปเร็วมาก สาวน้อยก็นำเส้นมักกะโรนีที่ปั้นเสร็จหย่อนลงในหม้อที่ปรุงรสแล้ว หนึ่งชาม สองชาม ทำสองชามใหญ่ ขวัญทิพย์ถึงจะพอ “เพ็ญนีติ์ ขอบคุณมาก” ตักใส่ในชามที่วางอยู่บนที่รองชาม ขวัญทิพย์ถืออย่างระมัดระวัง เข่าไปในห้องที่ชั้นสาม ที่แท้ นภัทก็อยู่ที่ห้องนั้นนี่เอง ห่างจากเธอเพียงแค่สองห้อง แต่เธออยู่ตั้งนานกลับไม่รู้อะไรเลย คืนนั้น เพ็ญนีติ์กินมักกะโรนีที่เธอทำเอง ก็คล้ายกับว่าได้กลับบ้าน อ้อยและส้มของเธอ คงคิดถึงเธอมากแน่ๆ มักกะโรนีใส่หมูเส้นและไข่ กินอิ่มแล้วแท้ๆ แต่ทว่า ตอนสี่ทุ่ม เธอก็อยากกินข้าวที่สาวรับใช้เอามาให้ เป็นพิเศษ เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร โชคดีที่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงสาวรับใช้เคาะประตู ถามเธอว่าหิวหรือเปล่า เพ็ญนีติ์ไม่เกรงใจขออาหารมื้อดึก นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ที่นี่แล้วกินอาหารมื้อดึก กินข้าวนั้นแล้ว ก็อร่อยยิ่งขึ้น อะไรก็ไม่คิด คืนนั้น เธอกินข้าวสองมื้อ วันที่หกแล้ว ถูกขวัญทิพย์ปลุกแต่เช้า “เพ็ญนีติ์ ขอบคุณมากที่เมื่อคืนสอนฉันทำมักกะโรนี อร่อยมาก” ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าณภัทรพอใจมาก เธอยิ้มแล้วมองขวัญทิพย์เหมือนอยากแกล้ง “พูดมาเถอะ วันนี้จะทำอาหารอะไรอีก” หน้าของขวัญทิพย์ครึ่งหนึ่งแดง จับมือเพ็ญนีติ์ รู้สึกเก้อเขิน “ไม่ต้องแล้ว เขากินไม่เท่าไหร่เอง ฉันทำสองชามใหญ่ สุดท้าย เขากินแค่ครึ่งชาม” “เป็นเพราะไม่ได้ออกกำลัง วันวันนอนอยู่แต่บนเตียงหรือเปล่า “ไม่ใช่หรอก ทุกวันณภัทรตื่นขึ้นมาเดินอยู่นะ” เห็นแววตาที่ส่องสว่างเมื่อพูดถึงณภัทร เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าจะอิจฉา หรือเป็นห่วงเธอดี เธอกับณภัทรจะเป็นไปได้ยังไง “ขวัญทิพย์ อยู่มหาวิทยาลัยปีอะไรแล้ว” “ปีสอง” “ปิดเทอมหน้าร้อนล่ะสิ” “ใช้ ดังนั้นณภัทรจึงพาฉันมาที่นี่ เพ็ญนีติ์ พวกเราไปเดินเล่นในสวน ดีไหม” “เพ็ญนีติ์มองไปที่ประตูแวบหนึ่ง “เอ่อ” “วางใจเถอะ ฉันบอกกับณภัทรแล้ว คุณอยากออกไปก็ไปได้ กี่วันนี้ไม่มีสนคุณหรอก” “จริงหรอ” “จริงสิ” นิ้วจิ้มไปที่จมูกของขวัญทิพย์ “เฮ้อๆ ก็เป็นคุณที่มีวิธี มิเช่นนั้น ทุกวันฉันก็ได้แต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องแล้ว ทั้งสองคนก็เหมือนนกที่ถูกปล่อยออกจากกรง จูงมือกันไปในสวน มีต้นไม้ ดอกไม้และหญ้า พืชของที่นี่ ไม่เหมือนที่เคยเจอเมื่อก่อน นำพาความรู้สึกสดใหม่ที่มีเพียงหนึ่งเดียว ขวัญทิพย์มองนั่นมองนี่ อยากรู้อยากเห็นมาก ตอนที่ยืนอยู่ที่หน้าดอกป็อปปี้อันกว้างใหญ่ หล่อนหยุดอยู่กับที่ไม่ขยับ สีหน้าเศร้าสลดขึ้นมาเล็กน้อย “เพ็ญนีติ์ คุณบอกมา บอกฉันหน่อยว่าฉันจะทำอย่างไรดี คุณอายุเยอะกว่าฉัน คุณช่วยฉันคิดหน่อยได้ไหม