ตอนที่ 231ให้ฉันเสพติด(1)

ตอนที่ 231 ให้ฉันเสพติด(1) “เป็นอะไร”เพ็ญนีติ์ไม่เข้าใจเลยถามกลับ แววตาของขวัญทิพย์อดไม่ได้ที่จะปวดใจ แล้วก็ทำให้เพ็ญนีติ์คิดไปถึงวันนั้นที่ขวัญทิพย์ทำร้ายณภัทร เด็กผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะอ่อนแอ แต่ทว่า เธออยากทำอะไรเธอก็กล้าทำ “อ้อ ฉันรู้ว่าณภัทรไม่ใช่คนดี คุณดูสิ เขายังกักขังคุณไว้ แต่ว่า “แต่ว่าคุณหลงชอบเขาขึ้นมาแล้วใช่ไหม” ผงกหัวเล็กๆของเธอ “คุณดูออกตั้งนานแล้วสิ เฮ้อ ฉันนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ ฉันลองจะจากเขาไป แต่ว่า เขาไม่ยอม” “แล้วอีกอย่าง เขายังบังคับพาคุณมาที่นี่ ใช้ไหม” “คุณรู้ได้ยังไง” “คนโง่ยังดูออกเลย ดังนั้น คุณไม่ดีใจ ก็ทำร้ายเขา” สีหน้าของขวัญทิพย์เปลี่ยนไป “วันนั้น คุณก็ตกใจมากล่ะสิ” “ไม่เป็นไร ขอเพียงแต่เขาไม่ฆ่าคุณ ก็ไม่เป็นไร ในส่วนที่ว่าเธอทำร้ายเขาหรือเปล่าไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” “เฮ้อ ฉันคิดว่า ขอเพียงแต่ฆ่าเขา จากนั้นก็เปิดประตูรถหนีออกไปได้ แต่ว่าคุณดูสิ ฉันหนีเขาไม่พ้น เพ็ญนีติ์ เห็นเขาบาดเจ็บ เขายังเป็นห่วงว่าฉันจะกลัว ฉันใจอ่อนแล้วจริงๆ ฉันคิดว่า”ขวัญทิพย์จ้องมองดอกป็อปปี้ข้างหน้า “ฉันคิดว่าเขาก็คือต้นดอกป็อปปี้ที่ทำให้ฉันเสพติด แต่ว่า ฉันไม่อยากอยู่ที่อย่างนี้ไปตลอดชีวิต ฉันยังมีพ่อแม่ ฉันคือลูกสาวคนเดียว พ่อแม่ของฉันถ้ารู้ว่าฉันหาผู้ชายแบบนี้ เขาคงไม่เห็นด้วยเป็นแน่” “แต่คุณชอบเขา ใช่ไหม” เพ็ญนีติ์ถามเบาๆ ก็เหมือนเมื่อก่อนเธอชอบปุริม แค่คิด ก็ทำให้ปวดใจ ขวัญทิพย์พยักหน้าเบาๆ “ดังนั้น ฉันก็เลยเครียดน่ะสิ เพ็ญนีติ์ คุณบอกฉันหน่อยว่าจะทำอย่างไรดี” ชอบนั้นไม่มีเหตุผล “ถ้าหากคุณชอบเขาจริงๆ และเขาก็ยังชอบคุณอีกด้วย ฉันคิดว่าเธอลองพิจารณาดูก็ได้” พูดเตือน และไม่โน้มน้าวให้จากไป ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบณภัทร แต่เธอก็ไม่อยากพลัดพรากคู่รัก คิดไปถึงตอนที่อยู่บนรถ เขาบอกกับลูกน้องไม่ให้ทำร้ายตัวเธอเองกับขวัญทิพย์ สำหรับผู้ชายคนนี้แล้ว เธอมีความรู้สึกบางอย่างที่พูดไม่ออก “แต่ว่า ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตนะ เพราะว่า ฉันเป็นห่วงพ่อแม่ แต่ว่า ฉันก็พาพ่อแม่ของฉันมาที่แบบนี้ไม่ได้ ถ้าหากพวกเขารู้ว่าณภัทรเป็นคนแบบนี้พวกเขาต้องไม่ยอมรับแน่ๆ เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงแล้ว ดึงขวัญทิพย์นั่งลงที่พื้นหญ้า ยื่นมือเด็ดดอกป็อปปี้มาวางไว้ตรงกลางจมูก สวยมาก หอมมาก ความงดงามของกลีบดอกนั้น ทำให้เธอไม่อยากละสายตาไปเลย เธอกำลังจะพูด ข้างหลัง ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นก็ครึ่งปีอยู่ที่นี่ ครึ่งปีกลับไปอยู่กับพ่อแม่”เสียงผู้ชายที่ละมุน ไม่เหมือนณภัทรเลยสักนิด แต่ว่ากลับเป็นณภัทรพูดออกมา “ขวัญทิพย์กระโดดขึ้นมาอย่างช้าๆ หันไปมองณภัทรอย่างดีใจ “ณภัทร คุณขึ้นลงบันไดได้แล้วหรอ คุณลงมาข้างล่างเองได้แล้วหรอ มือส่ายไม้เท้าไปมา “ใช่ ก็ต้องค้ำอันนี้ไว้ ยัยคนนี้ คิดอะไรต่างๆนานาอีกแล้วใช้ไหม” “ซะที่ไหนล่ะ” ขวัญทิพย์ยิ้ม ก็ยิ่งรู้สึกเก้อเขินขึ้นมา ณภัทรบีบจมูกบาๆของหล่อนอย่างรักใคร่และเอ็นดู จากนั้นก็หันไปพูดกับเพ็ญนีติ์ “ปุริมทางนั้นมีข่าวแล้ว วันมะรืนนี้ก็เริ่มส่งของมาแล้ว เวลาที่พวกเราสัญญาเอาไว้ เขาก็จะมารับเธอ ถึงเวลานั้น ฉันก็ไม่สามารถรั้งเธอได้แล้ว รั้งเธอเอาไว้อีก หูของฉันก็จะโดนสีจนเกิดรังไหมแล้ว” “วันที่หกแล้ว ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็มีข่าวของปุริม วันมะรืนนี้ก็เริ่มส่งของ ถ้าอย่างนั้นส่งมาที่นี่ ก็ถึงวันกำหนดพอดี ปุริมนับไว้แม่นมาก แต่ว่า เขาไปเอาของมาจากไหนกันนะ เพญนีติ์มองไปที่ขวัญทิพย์ “ขวัญทิพย์ ขอบคุณมากนะ” “ขอบคุณอะไร ฉันรู้สึกว่าเจอคนที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่สุดแล้ว หลังจากนี้ฉันเรียกคุณพี่เพ็ญนีติ์” กำลังพูดอยู่ อยู่ดีๆก็มีเสียงตกใจขึ้นมา “อ๋า” เป็นอะไรหรอ” เพ็ญนีติ์นึกว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ว่ามองชายหญิงที่อยู่ข้างหน้าก็ไม่มีอะไรพิเศษ ก็แค่ณภัทรกำมือขวัญทิพย์ เธอเข้าใจแล้ว ที่แท้การที่ขวัญทิพย์พูดว่าเธอใกล้ชิดมากกว่า มีคนหึงแล้ว “ไม่มีอะไร ฉันหิวแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” รีบปิดบังความเก้อเขินของตัวเอง มองไปทั้งสองฝั่ง แล้วพูดเรื่องอื่น แต่ว่ามือนั้นยังถูกณภัทรจับไว้แน่นไม่ปล่อย หล่อนพูดอย่างนี้มา เพ็ญนีติ์ก็รู้สึกหิวแล้ว วันหนึ่งสามมื้อ ขาดไปมื้อหนึ่งก็รู้สึกไม่สบายท้องนะ พ่อครัวทำอาหารจีนรสชาติต้นตำหรับมากยิ่งขึ้นแล้ว กินข้าวเสร็จ ณภัทรก็ดึงขวัญทิพย์ออกไป ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่า ปัญหาก่อนหน้านั้นของขวัญทิพย์ ณภัทรได้ช่วยเธอแก้ปัญหาแล้ว ครึ่งปีอยู่ที่นี่ ครึ่งปีกลับไปประเทศจีน ขวัญทิพย์ เกรงว่าหล่อนจะหลบณภัทรไม่พ้นแล้ว มีข่างของปุริมแล้ว เพ็ญนีติ์ก็มีการรอคอย นับนาทีวินาทีที่ผ่านไป แค่หวังว่ารีบถึงวันนั้นเร็วๆ เธออยากกลับบ้าน จากนั้นกินข้าวและดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนอ้อยและส้ม ยาเม็ดกินหมดตั้งนานแล้ว ยังดีที่โรคที่เธอเป็นไม่ออกฤทธิ์ นี่เป็นลางดี โรคของเธออาจจะหายแล้ว