已经是第一章了
ตอนที่ 233ได้แต่ถ่อมตนเท่านั้น(1)
ตอนที่ 233ได้แต่ถ่อมตนเท่านั้น(1)
“เดิมทีก็คือการล้อเล่น เฮอะๆ ฮ่าๆ ในเมื่อสหายหญิงสองคนมาแล้ว ก็นำอาหารมาเสริฟ์ได้”
เป็นกับข้าวธรรมดาเหมือนปกติ เพ็ญนีติ์กินคนเคยชินแล้ว อดทนอย่างเงียบๆ เธออยู่ในมือของพวกเค้าก็ได้แต่ถ่อมตนเท่านั้น แค่รอเวลาจากไปก็จะเป็นอิสระแล้ว ปุริม อย่าก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีกเด็ดขาดนะ
ฟ้ามืดแล้วทั้งสี่คนได้รับประทานอาหารเสร็จแล้วก็นั่งที่โต๊ะน้ำชาดื่มชา วันนี้เป็นวันที่สิบแล้ว แต่ว่า จนถึงตอนนี้ วันนี้ยังคงไม่มีข่าวใดๆของปุริม
หน้าประตูห้องโถง มีคนใส่เสื้อลายทหารยืนถือปืนอยู่ สีหน้าดูจดจ่ออยู่กับอะไรบางอย่าง ราวกับจะรอรับมือกับศัตรูที่กำลังจะมาถึง
กรณ์สูบบุหรี่ไม่หยุด สูบจนในห้อมเต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่ ขวัญทิพย์ถูกณภัทรดึงออกให้ไปอยู่ไกลๆกรณ์ก่อนแล้ว ผู้ชายคนนั้นกลัวว่าผู้หญิงของเขาจะโดนควันบุหรี่ไปด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะรักและโอ๋ขวัญทิพย์ขนาดนี้ ทำให้เธอคิดถึงตอนอุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟอย่างไม่รู้ตัว ตอนนั้นปุริมก็รักและโอ๋เธอแบบนี้เหมือนกัน
แต่ทว่า แค่เจอนารา ก็ทำให้เขาบังคับตัวเองไม่ได้ ก็ทำให้เขาไม่ใช่เขาอีกแล้ว
“คุณเพ็ญนีติ์ ดื่มชา”ตอนที่เหม่อลอยอยู่ กรณ์ก็นำชามาให้เพ็ญนีติ์
สีเขียวอ่อนของชา สูดดมแล้วล้วนแต่เป็นกลิ่นหอม ชาของณภัทรล้วนแต่เป็นชาดีๆทั้งหมด แต่เพราะว่ากรณ์เอาให้เธอ ทำให้เพ็ญนีติ์ลังเลแล้ว
เพราะว่า นี่ทำให้เธอคิดถึงเหล้าแก้วนั้น ที่ผสมยาปลุกเซกส์
ทำไม กลัวผสมอะไรหรอ ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นฉันดื่มก่อน” กรณ์พูดแล้วก็ดื่มชาหมดแก้ว จากนั้นก็ค่อยเติมเต็มใหม่ “ตาคุณแล้ว”
เพญนีติ์รู้สึกสะอิดสะเอียน ถ้วยชาที่เขาดื่มแล้วยังเอาให้เธอใช้อีก เธอยิ้ม “ตั้งแต่ไหนแต่ไร ฉันไม่ดื่มชาหลงจิ่ง ฉันชอบดื่มชาดอกมะลิ ขวัญทิพย์ ชาของเธอให้ฉันดื่มหน่อยนะ” พูดเสร็จ เธอก็ยกถ้วยชาของขวัญทิพย์ดื่มหมดเกลี้ยงอย่างเงียบๆ สีหน้าของกรณ์เปลี่ยนเล็กน้อย กลับไม่ได้พูดอะไร
เธอรออยู่ เธอรอปุริมอยู่
และ ณภัทรกับกรณ์ก็รอปุริมอยู่ สี่คนนี้มีเพียงขวัญทิพย์ที่เป็นผู้บริสุทธิ์ เธอไม่รู้อะไรเลย แต่ก็คงไม่อยากรู้ สายตาของเธอมีเพียงคนที่เธอรักมากที่สุด ก็คือณภัทร
ตอนที่กรณ์กำลังร้อนใจ ไม่อยู่กับที่นั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ณภัทรรับสาย “ปุริม จะถึงหรือยัง”
“ใช่แล้ว ให้คนของคุณหลีกหน่อย ตอนนี้ฉันถึงอูข่านแล้ว กลับถูกกั้นเอาไว้ในป่า ออกมาไม่ได้”
“เฮอะๆ พวกเขานั่นคือกิจวัตรประจำวัน ไม่ได้ตั้งใจจะขวางกั้นปุริม ทองคำแท้ไม่กลัวไฟ ฉันคิดว่าปุริมคงจะไม่กลัวการตรวจสอบนะ”
“ฮ่าๆ ไม่กลัวอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่า ฉันอยากเจอเพ็ญนีติ์เร็วๆ ในเมื่อพวกคุณมาทรมานแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็รบกวนให้คุณณภัทร เอาโทรศัพท์ให้เธอรับสายหน่อย ฉันอยากฟังเสียงของเธอ มิเช่นนั้น กำลังในการเดินทางก็ไม่มีแล้ว
“ได้เลยๆ เพ็ญนีติ์ก็นั่งอยู่ตรงข้ามฉัน ตอนนี้ฉันก็นำมือถือให้เธอ” ณภัทรพูดแล้วก็เอาโทรมือถือส่งให้เพ็ญนีติ์ “สายของปุริม”
เพียงแค่ได้ยินชื่อของปุริม เธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น ดูมือถือของณภัทรก็ลังเลคล้ายกับนี่คือระเบิด
เธอกลัวที่จะได้ยินเสียงเขา กลัวมากกลัวมาก สิบวันแล้ว เธอไม่แน่ชัดมาโดยตลอดกับความรู้สึกที่มีต่อปุริมเป็นอย่างไร
เหมือนกับความรัก และยังเหมือนกับความแค้น ความรู้สึกที่อยู่ระหว่างความรักกับความแค้น ทำให้เธอเสียใจ
“ถ้าเธอไม่รับ ถ้าอย่างนั้นฉันพูดแทนเธอ” ณภัทรยิ้มอย่างชั่วร้าย กวาดสายตามองไปที่ขวัญทิพย์ “ขวัญทิพย์ เธอว่าแบบนี้ถูกต้องไหม”
“รอก่อน” สายตามองที่ณภัทรที่กำลังจะวางสาย เพ็ญนีติ์รีบพูด
“ให้เธอ”
ยื่นมือรับมา ยังไม่ได้พูดอะไร เสียงของปุริมก็ส่งมา “เพ็ญนีติ์ บอกฉันมาว่าเธอยังดีอยู่ไหม”
เสียงของเขาแหบและทุ้ม อาจจะเป็นเพราะหลายวันติดต่อมานี้รีบเดินทาง ไปกลับก็ใช้เวลาไม่น้อยแล้ว และเวลานี้ เขายังต้องหาสินค้าเหล่านั้น นี่เป็นเรื่องที่ไม่ง่านเลยจริงๆ ต้องรู้ว่า นั่นคืออาวุธทหาร กลับไม่ใช่ของธรรมดาที่ซื้อขายได้
อ้าปาก เธอตอนนี้จำเป็นต้องทำให้เขาหมดกังวล “ฉันสบายดี”
แต่ท่า ตอนที่สายตามองไปที่กรณ์ที่อยู่ข้างๆ เสียงของเธอสั่นขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าหากกรณ์จะเอาเธอที่เป็นจุดออกของปุริมให้ทำอะไรสักอย่างอีกล่ะ
นี่เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นในชั่วขณะ มีนักล่านั่งข้างๆ เธอจำเป็นต้องระวังตัวตลอดเวลา
“ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็รอฉันที่นั่น ประมาณอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว เพ็ญนีติ์ จำได้ไหมว่าฉันมายังไง” เขาพูดได้ครึ่งเดียว ทันใดนั้นน้ำเสียงก็เปลี่ยน ถามคำถามแปลกๆ
เธอรู้อย่างแน่นอนว่าเขานั่งเฮลิคอปเตอร์มา
เธอยังไม่ทันจะตอบ ทางปุริมนั้นกลับพูดเสียงอย่างต่ำๆ “ก็ไปแบบนั้น”
เพ็ญนีติ์ใจเต้นแรง โทรศัพท์ไม่ได้รับเปล่าๆ เธอเข้าใจแล้ว ปุริมจะบอกกับเธอว่า พวกเขาจะนั่งเครื่องบินออกไป แต่ว่า เครื่องบินอยู่ที่ไหนล่ะ
แล้วอีกอย่าง ถ้าหากเครื่องบิน บินเข้ามาใกล้ที่นี่ จะได้ถูกณภัทรจับได้หรอ
แต่ว่า อยู่ต่อหน้าณภัทรและกรณ์ เธอไม่มีวิธีที่จะถามต่อ คืนมือถือให้ณภัทรอย่างช้าๆ “ขอบคุณ”
“ไม่ต้องเกรงใจ เก็บของเสร็จเรียบร้อยหรือยัง”
เก็บเรียบร้อยแล้ว”
“ฮ่าๆ เพ็ญนีติ์อยากจะไปอย่างอดใจไม่ไหวแล้วสิ หรือว่าที่นี่ไม่มีอะไรที่ทำให้เธออาลัยอาวรณ์เลยหรอ”
เพ็ญนีติ์ยิ้ม “สิ่งของก็แค่สิ่งของ เทียบอะไรกับคนไม่ได้ ดังนั้นจะอาลัยอาวรณ์ยังไง ถึงเวลาที่ควรไปแล้วก็ต้องไป”
ของดีๆก็แค่สิ่งของ มีพลัง แต่ว่า เพ็ญนีติ์ เธอไม่ต้องพูดให้มันเด็ดขาดเกินไป ใครก็ไม่รู้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น”
มีความรู้สึกอึมครึม น้ำเสียงของกรณ์เขียนเอาไว้ด้วยความแค้น เขาเกลียดปุริม แต่ทว่า เพ็ญนีติ์ก็ไม่มีกำลังไปลบล้างความแค้นในตาของกรณ์ที่ฉายออกมาได้
已经是最新一章了
加载中
