ตอนที่ 234ได้แต่ถ่อมตนเท่านั้น(2)

ตอนที่ 234ได้แต่ถ่อมตนเท่านั้น(2) สายตามองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังแวบหนึ่ง จากในป่ามาถึงที่นี่ อย่างมากก็ใช้เวลาขับรถครึ่งชั่วโมง แต่เขากลับบอกว่าหลังจากหนึ่งชั่วโมงกว่าพาเธอกลับไป ทำไมนานขนาดนั้น เธอไม่แยแสคำพูดของกรณ์ กับเขา ไม่จำเป็นต้องถกเถียง เพราะว่า ไม่ควรค่า กลับต้องสนใจคนของกรณ์กับณภัทรที่อยู่ด้านนอกมากกว่า เธอต้องจากไป ก็จำเป็นต้องทะลุผ่านด่านนี้ไปให้ได้ ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที มือถือของณภัทรดังขึ้นอีก เขารับสายอย่างไม่รีบร้อน “ตรวจเสร็จแล้ว ใช่ไหม” “ได้ ปล่อยมาได้แล้ว” รู้สึกดีใจลึกๆในใจ ระยะห่างของปุริมใกล้เข้ามาแล้ว “ณภัทร เขามาคนเดียวหรอ” นึกถึงนภนต์ขึ้นมา ตอนที่คนที่เธออยากเจอมากที่สุดก็คือนภนต์ “ใช่แล้ว เขาแค่คนเดียว แต่ว่า ยังนำลูกน้องเฝ้าดูของพวกนั้นมาด้วย คุณรู้อยู่แล้ว ของพวกนั้น ตลอดทางต้องดูให้ดีๆ มิอย่างนั้น ถ้าหากเกิดอะไรผิดพลาด ของไปตกอยู่กับคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย ก็ไม่สนุกแล้ว” เธอเข้าใจ นั่นเป็นอาวุญสำหรับฆ่าคน คิดถึงปุริมที่ผ่านด่านน้นมาแล้ว ก็หมายความว่า เขามีของพวกนั้นจริงๆ พระเจ้า เขาเอามาจากไหนกันนะ คงไม่ใช่เพราะทำเพื่อเธอ และเอามาแบบไม่คิดชีวิตหรอกนะ เธอยังคงสำคัญต่อเขาเหมือนกับเมื่อก่อนหรอ เธอไม่สามารถคาดเดาอะไรจากตัวปุริมได้เลยจริงๆ “พี่เพ็ญนีติ์ คุณจะไปจริงๆหรอ” ใช่” เพ็ญนีติ์อิงตัวที่โซฟา “อยู่ที่นี่สิบวันแล้ว ถ้าอยู่ต่ออีกก็สิ้นเปลืองอาหารของคุณณภัทรแล้ว” “คุณเพ็ญนีติ์พูดเล่นไปแล้ว มีคุณอยู่ ขวัญทิพย์ก็มีเพื่อน ความจริงแล้วฉันหวังว่าคุณจะอยู่ที่นี่ต่อ” พูดเกรงใจกันไปมา แต่เธอได้แต่รับมือกับสถานการณ์ โบกมือให้ขวัญทิพย์ “ฉันบอกเบอร์โทรกับคุณ” “เขียนไว้ก็พอแล้ว หรือว่าบอกกับฉัน ฉันบันทึกไว้ในโทรศัพท์” ณภัทรรีบพูดตัดหน้า ไม่สนใจเลยว่าเธอยินยอมไหม “ไม่เอา นี่เป็นความลับระหว่างผู้หญิงอย่างเรา” ขวัญทิพย์หันไปกระพริบตาใส่ณภัทร “ก็ไม่บอกคุณ” เพ็ญนีติ์นำเบอร์โทรของตัวเองที่เมืองดรัลบอกกับขวัญทิพย์ จากนั้นก็มองไปที่ณภัทรแวบหนึ่ง แล้วค่อยพูดเสียงต่ำๆว่า “ไม่อนุญาตให้บอกเขานะ มิฉะนั้น ในอนาคตเจอคุณ ฉันจะพาคุณไปขายนะ” “ได้สิๆ คุณว่าฉันมีค่าเท่าไหร่นะ ถ้าหากขายได้ราคาดี คุณก็ขายเถอะ ฉันรอดู” “ณภัทรอดทนไม่ไหวแล้ว ยื่นมืออุ้มเขาไปนั่งข้างๆ “นั่งให้ดี เชื่อฟัง ถึงแม้ว่า จะมีคนจะเอาเธอไปขาย นั่นก็เป็นฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนอื่น” เพ็ญนีติ์มองไปฟังไป ถึงแม้ว่าหลายวันมานี้ณภัทรจะแสดงออกมาว่ารักและหวงขวัญทิพย์มากมาตลอด แต่เวลานี้เธอรู้สึกแปลกๆ ความรักและหวงของณภัทรไม่ควรอยู่ในสายตาของกรณ์ เพราะว่า เขาทำแบบนี้เป็นการแสดงจุดอ่อนออกมาให้เห็น นั่นก็คือขวัญทิพย์ สามสี่คนรอไป คุยกันไป ครึ่งชั่วโมงจะว่าเร็วก็ไม่เร็ว จะว่าช้าก็ไม่ช้า ดื่มชาไปเวลาก็ผ่านไปแล้ว ทันใดนั้นประตูใหญ่ก็เปิดขึ้น มีคนเดินเข้ามาพูดข้างหูของณภัทร ณภัทรยิ้มอย่างสง่า จากนั้นมองไปที่กรณ์ “พี่ใหญ่ ของถึงแล้ว พวกเราไปดูกัน” “ได้ ไปกันเถอะ” กรณ์ยืนขึ้นมา ทุกอย่าง คล้ายกับจะราบรื่น แต่ทว่า ในความรู้สึกราบรื่นนี้เหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่างที่จะเกิดขึ้น เพ็ญนีติ์ยืนขึ้นมา “ฉันอยากไปห้องน้ำ ขวัญทิพย์ คุณไปไหม” “ฮ่าๆ คนที่จะออกไปข้างนอก ก็จะมีความเคยชิน แค่บอกว่าจะออกเดินทางก็อยากจะไปห้องน้ำ อื้ม ฉันไปด้วย ณภัทร ฉันกับพี่เพ็ญนีติ์ขึ้นไปข้างบนแล้ว” ณภัทรหันกลับไปมองขวัญทิพย์แวบหนึ่ง สายตานั้นดูจริงจัง มองสามวินาทีถึงหันกลับมาทางกรณ์ “ขวัญทิพย์ เข้าเสร็จแล้ว ก็ลงมา ฉันและพี่ใหญ่อีกสักครู่ก็กลับมา “อื้ม” ขานรับอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็จูงมือเพ็ญนีติ์ขึ้นไปข้างบน ข้างบันไดทั้งสองฝั่งและในระเบียง ไม่กี่ก้าวก็มีคนยืนถือปืนอยู่ ขวัญทิพย์กับเพ็ญนิติ์เคยชินแล้ว แต่ว่า เพ็ญนีติ์ทำไมคิดว่าสายตาตอนที่ณภัทรออกไปเมื่อตะกี้นี้ดูแปลกๆ ถึงชั้นสามแล้ว สายตาที่มองเห็นคนที่ถือปืนอยู่นั้น ยังไกลอยู่หลายก้าว เพ็ญนีติ์ก็พูดกับขวัญทิพย์อย่างเสียงต่ำ “ระวังตัวด้วย” พูดแล้ว เธอก็นำมีดเล็กๆยัดใส่มือของขวัญทิพย์ ของเล็กๆนั้น ไม่เคยห่างจากตัวเธอเลย นั่นเป็นของที่ปุริมให้เธอ