ตอนที่ 1 ท่านอ๋องผู้ลึกลับ

ตอนที่ 1 ท่านอ๋องผู้ลึกลับ พระอาทิตย์ขึ้นเต็มท้องฟ้า เมฆสีขาวลอยไปมา ชายผู้หนึ่งสวมชุดผ้าคลุมตัวยาวสีเข้ม ยืนอยู่บนกำแพงสูงที่ตั้งตระหง่าน ลมพัดผ้าคลุมตัวยาวสีดำขลับของเขาปลิวไสว สายตาที่เปล่งประกายนั้นจ้องมองไปยังภาพทิวทัศน์ของโลกที่เบื้องหน้า บนใบหน้างดงามราวกับแกะสลักอย่างประณีต คิ้วยาวเข้าตา ดวงตาสีดำคลับมีบรรยากาศของการสังหารอย่างแรงกล้า ริมฝีปากแดงเข้มซีดเผือดเพราะยาพิษ แม้ว่าเขาจะมีพิษในร่างกายจำนวนมาก แต่เขายังคงยืนอยู่ที่นั่นราวกับเทพพระเจ้า เสื้อผ้าอาภรณ์ปลิวว่อน ทุกอิริยาบถราวกับราชาที่หยิ่งยโสและบ้าบิ่น ลึกลับและสง่างาม เพียงแต่ร่างกายของเขาเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ เลือดสดๆสีแดงเปรอะเปื้อนริมฝีปากของเขา ราวกับดอกซากุระสีเลือด ถ้าไม่รีบถอนพิษ เขาจะตายที่นี่ในไม่ช้า ชั่วครู่หนึ่ง ด้านนอกห้องที่ด้านล่าง เขามองเห็นชายชู้กำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปด้านในห้อง ใบหน้าของหญิงผู้นั้นถูกปกคลุมด้วยผมของนาง ทำให้มองเห็นใบหน้าไม่ชัดนัก นางขยับไม่ได้ และพูดไม่ออก เห็นได้ชัดว่าถูกจุดฝังเข็ม ความเย่อหยิ่งและมีเสน่ห์ส่องประกายแวววาวในดวงตาของชายผู้นั้น มือมรกตที่เรียวยาว เขาสวมใส่หน้ากากสีเงินขาว ลมกระโชกแรง และคนอื่น ๆ ก็กระโจนเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบ มือถือมีดฟันลงไปอย่างเลือดเย็น ชายชู้ถูกฟันจนล้มลง ชายผู้นั้นกวาดตามองเขาอย่างเย็นชา และเตะเขาร่วงลงไปใต้เตียงด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว เมื่อฉูหย่าฉินตื่นขึ้น นางก็พบว่านางถูกจุดฝังเข็มและตัวถูกวางอยู่บนเตียง จากนั้นชายผู้ที่สวมหน้ากาก และดวงตาที่เต็มไปด้วยบรรยากาศของการสังหารต่างก็ปกคลุมบนร่างกายของนาง ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของนางออก ดวงตาที่เปิดโปงภายใต้หน้ากากนั้นเย็นชาและหยิ่งยโสโอหัง ฉูหย่าฉินมองเขาด้วยความโกรธ แต่อยากจะขยับก็ขยับมิได้ "มิต้องห่วง ข้าจะรับผิดชอบเจ้า!" ชายผู้นั้นก้มลงเอ่ยคำพูดที่ร้อนแรงและเย้ายวนข้างใบหูของนาง ริมฝีปากสีแดงประกบริมฝีปากของนาง เขากระแทกอย่างหนักลงไปบนตัวของนาง พร้อมกับควบบนร่างกายของนางอย่างบ้าละห่ำยิ่งขึ้น ความรู้สึกเจ็บปวดจากการฉีกขาดนั้นปะทุออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เจ็บปวดจนหัวใจของฉูหย่าฉินสั่นสะเทือนเป็นลูกบอล จังหวะของชายคนนั้นโหดร้ายและป่าเถื่อน แม้ว่าร่างกายของฉูหย่าฉินจะเจ็บปวดราวกับไฟ แต่นางก็สามารถทำได้เพียงมองเขาอย่างเปิดเผยเท่านั้น ใบหน้าของนางถูกปกคลุมไปด้วยเส้นผม นางทำได้เพียงมองลอดผ่านเส้นผม เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งที่ถูกปิดบังภายใต้หน้ากากของชายที่อยู่ข้างบน ดวงตาคู่นี้ดูเหมือนจะควบแน่นไปด้วยแก่นแท้ของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ สดใสและสวยงาม ส่องประกายราวกับดวงดาว ขนตาเป็นแพหนายาวราวกับพุ่มไม้นั้นงดงามแต่ก็น่ากลัว จ้องมองจนทำให้นางตัวสั่นเทา ความเจ็บปวดในร่างกายไม่มากเท่ากับความเจ็บปวดในใจ ตอนนี้นางเต็มไปด้วยความสงสัย นี่คือที่ใดกัน? ไม่กี่นาทีที่ก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่านางกำลังทำการผ่าตัดที่ยากมากกับผู้ใต้บังคับบัญชาของนาง เมื่อการผ่าตัดกำลังจะแล้วเสร็จ ครอบครัวของผู้ป่วยคิดว่าพวกนางรักษาผู้ป่วยเสียชีวิต จึงรีบพุ่งเข้ามาและหยิบมีดแทงที่หัวใจของนาง ฝีมือการรักษาของนางอัจฉริยะมาก สามารถรักษาคนตายและกระดูกให้มีชีวิตได้ มิคิดว่าจะตกเป็นเหยื่อของสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยที่หยาบคายและไร้ความรู้เช่นนี้ จากนั้น พอนางตื่นขึ้นมาก็พบชายสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าผู้นี้คร่อมอยู่ ทันใดนั้น ความทรงจำจำนวนหนึ่งก็ลอยเข้ามาในความคิดของนางราวกับเกล็ดหิมะ ดูเหมือนว่านางย้อนยุคมาอีกภพชาติหนึ่ง! เจ้าของเดิมของร่างนี้ชื่อว่าซ่างกวนเมี่ยวฝู เป็นแม่ทัพใหญ่แห่งจวนนี้ และเป็นหญิงสาวตระกูลแพทย์ที่อ่อนแอและสติปัญญาด้อยมากที่สุด อีกทั้งยังเป็นคู่หมั้นขององค์รัชทายาทในปัจจุบัน วันนี้องค์รัชทายาทจัดงานเลี้ยงฉลองที่สวนหลิวหลี ผู้ที่ยกย่องรักใคร่องค์รัชทายาทอย่างซ่างกวนเมี่ยวฝู เพื่อได้เห็นเขานางจึงมาร่วมงานอย่างระมัดระวัง แต่มิคิดว่าเมื่อ 1 ชั่วโมงก่อนจักถูกคนจุดฝังเข็มและพาเข้ามายังด้านในห้อง หลังจากนั้นชายชู้ที่ทั้งใบหน้ามีแต่รอยแผลก็เข้ามาดูถูกเหยียดหยามนาง！ ในเพลาที่ชายผู้ที่ใบหน้ามีแต่รอยแผลกำลังจะเปลื้องอาภรณ์ของนาง เป็นเพราะว่านางทั้งขี้ขลาดแล้วหวาดกลัวจึงตื่นตระหนกจนตาย หลังจากนั้นวิญญาณของฉูหย่าฉินก็เข้ามาครอบครองร่างกายนี้ของนาง รอให้นางลืมตาขึ้นมา ชายผู้ที่ใบหน้ามีแต่รอยแผลก็ถูกชายผู้นี้ลากลงจากเตียง และเปลี่ยนเป็นเขามาแทนที่ ดังนั้น เพลานี้นางกำลังถูกทารุณกรรม ร่างกายของนางราวกับถูกไฟแผดเผา แต่ผ่านไปช้าๆ การเคลื่อนไหวที่ดุเดือดของชายที่ด้านบนก็ผสมไปด้วยความอ่อนโยนและทะนุถนอม เขาครางในลำคอเสียงแหบแห้งครอบครองนางอย่างเผด็จการ หน้ากากของเขามีเพียงแค่ครึ่งเดียวที่ปิดบังใบหน้าครึ่งบนของเขา ส่วนครึ่งล่างเปิดออกพร้อมกับประกบดูดดึงขบเม้มริมฝีปากของนางอย่างตะกละตะกลาม ราวกับว่าจะฝังให้นางเข้ามาในร่างกายเพื่อประกาศอำนาจประกาศิตของตนเอง ช่างเป็นชายที่ตัณหากลับและบ้าอำนาจและเสียจริง ฉูหย่าฉินรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก นางแทบอยากจะชกเขาด้วยหมัด แต่ทว่านางมิสามารถขยับได้ ทำได้เพียงยอมให้เขาดึงลงไปยังขุมนรก เพียงไม่นานนัก ฉูหย่าฉินก็ยอมรับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอย่างใจเย็น ไม่เพลานี้นางมิใช่ฉูหย่าฉิน แต่ทว่าคือซ่างกวนเมี่ยวฝู เป็นสิ่งของไร้ค่าที่ตระกูลซ่างกวนไม่อยากจะยอมรับมากที่สุด ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากระยะไกล สายตาของชายผู้นั้นมีประกายบรรยากาศแห่งการสังหารปรากฏขึ้นมา มันดูเย็นชาและไร้ความปรานี หลังจากนั้นเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสวมใส่อาภรณ์จนเรียบร้อย ท่วงท่าอิริยาบถของเขาดูสง่าผ่าเผย เขาจ้องมองซ่างกวนเมี่ยวฝูที่บนเตียงอย่างเฉยเมย พร้อมกับถอดแหวนหยกทับทิมที่มีประกายสีทองออกมาจากนิ้วข้อต่อกระดูกที่ชัดเจน แล้วโยนมันให้นาง “นี่คือสิ่งของยืนยันการจับจอง เจ้ารอเถิด ข้าจักมาสู่ขอเจ้าเป็นภรรยา” เพลานั้น เสียงฝีเท้าจากระยะไกลยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของชายผู้นั้นเหลือบไปมองอย่างแหลมคม นี่มือสังหารไล่ตามมาอีกแล้วหรือ? เขารีบหมุนตัวเดินตะบึงออกจากห้อง อาภรณ์สะบัดไปมา กระพือราวกับปีกนางฟ้า ก่อนที่จะออกไป เขายังมิลืมที่จะปล่อยจุดฝังเข็มให้แก่ซ่างกวนเมี่ยวฝู และก่อนที่เขาจะจากไป เขายังหันมองมายังซ่างกวนเมี่ยวฝู ดวงตาที่ดูอันตรายคู่นั้นแสนเย็นชา โหดเหี้ยมและไร้ความปรานี ใบหน้าที่ถูกเส้นผมบดบังของนาง ยังมิทันได้มองอย่างชัดเจน บวกกับถูกวางยาพิษทำให้สติเลือนราง ดวงตาขุ่นมัวกึ่งหลับกึ่งตื่นที่เบื้องหน้า เต็มไปด้วยเงาอันเลือนราง จึงเห็นรูปร่างของเขามิชัด นางจำได้เพียงแค่รอยแผลเป็นรูปดอกเหมยอยู่ตรงเอวของเขาอย่างเลือนราง ในเพลานั้น ที่หน้าประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาอย่างฉับพลัน และตามมาด้วยเสียงที่รีบร้อนของสาวใช้สองนาง “เป็นอย่างไรบ้าง? ชายชู้ผู้นั้นจัดการนางผู้หญิงต่ำช้านั่นหรือยัง?” “น่าจะจัดการตั้งนานแล้ว นางป่วยเรื้อรัง ร่างกายบอบบาง อ่อนแอและไร้ความสามารถ อีกทั้งยังอยากจะครอบครองตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทอย่างมิยอมรามือ องค์รัชทายาทอยากสะบัดนางทิ้งตั้งนานแล้ว ผู้ใดจะรู้ว่านางหน้ามิอายถึงเพียงนั้น ถือเอาฮ่องเต้ประทานการแต่งงานเป็นเหตุผลยืนหยัดว่าจะมิถอนหมั้น แม้แต่ฝ่าบาทก็ต้องการเพียงสู่ขอสิ่งของที่ไร้ประโยชน์ สายเกินไปที่ฝ่าบาทจะรังเกียจนาง นางยังจักกล้าเสนอหน้ามายังสวนหลิวหลีทำให้ขายขี้หน้า ดีที่ฝ่าบาทถือโอกาสนี้ทำให้นางแปดเปื้อน เป็นการดีที่จะกุเรื่องนี้มาทำลายนาง” “ใช่แล้ว นางถูกหว่างหมาจื่อทำให้มัวหมองโดยการขืนใจ ข้อมือของนางจะต้องไม่มีจุดพรหมจรรย์แล้วอย่างแน่นอน เช่นนี้ องค์รัชทายาทก็จะมีข้ออ้างที่จะถอนหมั้นกับนาง ลู่หลัว เจ้ารีบเข้าไปตรวจสอบดูว่าจุดพรหมจรรย์นั้นยังอยู่หรือไม่” เมื่อได้ยินเสียงผลักประตู ซ่างกวนเมี่ยวฝูก็ค้นพบว่าตนเองสามารถขยับได้แล้ว นางรีบร้อนนำแหวนหยกทับทิมใส่ไว้ในกระเป๋าอาภรณ์ หลังจากนั้นจึงแสร้งทำเป็นหลับ ซ่างกวนเมี่ยวฝูมองลอดผ่านม่านตาออกมา เห็นสาวใช้ที่ชื่อว่าลู่หลัวผู้นั้นเดินเข้ามาหานางอย่างเฉยเมย อีกทั้งยังเลิกแขนเสื้อนางขึ้น ก่อนจะตรวจสอบที่ข้อมือของนางอย่างหยาบคาย หลังจากลู่หลัวตรวจสอบเสร็จสิ้น รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏบนใบหน้าของนาง หลังจากนั้นนางจึงรีบออกจากประตูไป เมื่อเดินออกไปยังด้านนอกประตู นางจึงเอ่ยกับสาวใช้อีกคนหนึ่ง “จุดพรหมจรรย์ไม่มีแล้ว นางถูกทำให้แปดเปื้อนแล้ว แต่ทว่าหว่างหมาจื่อมิอยู่แล้ว คาดว่าจัดการเสร็จก็คงรีบหนีไป เราจะต้องไปจับตัวเขามาเป็นพยานพิพากษาหญิงต่ำช้าผู้นี้!”