ตอนที่12 ทุบตีคุณชายชั่ว

ตอนที่12 ทุบตีคุณชายชั่ว เมี่ยวฝูก้าวไปข้างหน้าอย่างเยือกเย็น เพียงยกริมฝีปากก็หนาวราวเสียดแทงกระดูก “ข้าเป็นคุณหนูใหญ่ที่เกิดจากภรรยาเอกแห่งจวนแม่ทัพ เป็นชายาองค์รัชทายาทในอนาคต อาศัยอะไรที่ต้องคำนับให้พวกเจ้า? หรือกระทั่งองค์รัชทายาทพวกเจ้าก็ไม่เห็นในสายตา?” คาดไม่ถึงว่าจะยกเอาองค์รัชทายาทมากดดันนาง ซ่างกวนหนิงเจินเหยียดมุมปากประชด มองเมี่ยวฝูด้วยความดูถูก “ขยะ ใครใช้ให้เจ้ากล้า บังอาจเอาองค์รัชทายาทมาข่มข้า ถ้าหากองค์รัชทายาทถูกใจเจ้าป่านนี้คงจะมาสู่ขอไปนานแล้ว ยามนี้เจ้ากับชายชู้ จะต้องถูกทำลาย ข้าคิดว่าวันตายของเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว ยังกล้ามาเย่อหยิ่งต่อหน้าข้า เจ้ากินหัวใจหมีมาหรือไรจึงบ้าบิ่นเช่นนี้!” ตลอดชีวิตของนางไม่เคยเห็นว่าซ่างกวนเมี่ยวฝูเป็นผู้คน ซ่างกวนเมี่ยวฝูไม่ใช่ว่าพบเห็นพวกนางครั้งใดก็ตกใจปัสสาวะราดหรือ วันนี้ทำไมจึงเกิดกล้าหาญเปลี่ยนแปลงขนาดนี้เล่า? ยามนี้ซ่างกวนเลี่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างถลึงตาจ้องเมี่ยวฝู แค่นเสียงเย็นใส่ “น้องสาม ย่อมต้องเป็นชายชู้ที่ให้ความกล้ากับนาง เคยได้ยินน้องรองบอกไว้ว่าชายชู้หน้าลายยังเป็นตัวชั้นต่ำเลวทราม จุ๊ๆ รสชาติตัวขี้ขลาดแน่นหนักเสียจริง กระทั่งเจ้าหน้าลายก็ยังเอา (หน้าลาย คือ หน้าปรุ เห่อเต็มไปด้วยสิว ฝ้า เป็นหลุมขรุขระ) ได้ฟังซ่างกวนเลี่ยเอ่ยคำก็หญิงชั้นต่ำ สองคำก็หญิงเลวทราม ในดวงตาเมี่ยวฝูอาบย้อมไปด้วยแสงเย็น นางถลึงตาใส่พวกเขาด้วยความโกรธขึ้ง “พวกเจ้ากล่าวระวังข้าสักหน่อย ซ่างกวนเลี่ย ระวังการใช้คำของเจ้าให้ดี ให้ร้ายพี่สาวคนโต เจ้าไม่กลัวหรือว่าผู้คนจะเอาไปร่ำลือว่าพวกเจ้าไร้ความเคารพอาวุโส ใจดำหยาบช้า!” ซ่างกวนเลี่ยไหนเลยจะกลัวการคุกคามของเมี่ยวฝู เขาหัวร่อเสียงดังสนั่นเกินจริงอย่างไม่ไว้หน้า มองเมี่ยวฝูราวกับเห็นมดปลวกก็มิปาน “ขอทานยังกล้าคุกคามผู้คน เอาเถอะ ข้าคุณชายเจ้ายังกล้าคุกคามหรือ? เจ้านับอะไรเป็นพี่ใหญ่ เป็นคนหิ้วรองเท้าให้พวกเราพี่น้องยังไม่คู่ควรด้วยซ้ำ เจ้ามีแม่ผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยเลี้ยงดูเจ้า แม่เจ้าเป็นผีอายุสั้น ส่วนเจ้าก็เป็นตัวหายนะ เจ้าก็เหมือนกับแม่ของเจ้าที่เป็นตัวสารเลวหลอกล่อบุรุษ แม่เจ้าแอบพลอดรักกับบุรุษชาวป่า เกิดละอายต่อท่านพ่อจึงฆ่าตัวตาย วันนี้เจ้าคบชู้สู่ชายกับเจ้าหน้าลาย อนิจจามีแม่เยี่ยงไรย่อมมีลูกสาวเช่นนั้น พวกเจ้าสองคนแม่ลูกช่างเหมือน….” ซ่างกวนเลี่ยยังกล่าวไม่ทันจบ เมี่ยวฝูก็สืบเท้ามาเบื้องหน้า เงื้อฝ่ามือกระแทกเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างดุเดือด นางตบตีเขาอย่างโหดร้ายจนเกิดเสียงฝ่ามือดังสนั่น หลังจากตบตีเสร็จนางยังไม่คลายโทสะ หมายจะไปหยิบหินเปื้อนโคลนยัดใส่ในปากของซ่างกวนเลี่ย หินก้อนนั้นถูกยัดเข้าไป ทั้งหิน ดิน โคลนอุดเต็มปากของซ่างกวนเลี่ย เมื่อใดกันที่ซ่างกวนเลี่ยต้องรับความโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ เขาบ้วนหินที่อยู่ในปากออกอย่างโกรธแค้นแล้วเริ่มถ่มน้ำลายคายดิน หลังจากที่ถลึงตาจ้องเมี่ยวฝูพลางกุมใบหน้าที่แดงก่ำ ดวงตาคมเข้มราวกับอสรพิษ “เจ้านังหญิงชั้นต่ำ คาดไม่ถึงจะกล้าตบตีข้า ข้าคุณชายจะตบตีเจ้าให้ตาย!” กล่าวจบก็ยกฝ่าเท้าจะเข้ามาถีบเมี่ยวฝู เมี่ยวฝูทราบอยู่แล้วว่าเขาจะต้องลงมือกับตน ดังนั้นก่อนที่เขาจะสืบเท้าเข้าถึงเบื้องหน้านางก็ดึงร่างซ่างกวนหนิงเจินมาบังที่ด้านหน้าของตน ยามที่ฝ่าเท้าของซ่างกวนเลี่ยถีบเข้ามา นางหลบหลีกด้วยความเร็วชั่วพริบตา ฝ่าเท้าของซ่างกวนเลี่ยถีบเข้าบนร่างซ่างกวนหนิงเจินอย่างดุดัน แรงถีบทำให้ซ่างกวนหนิงเจินลอยละลิ่วร่วงลงพื้นด้วยความโหดร้าย ยามนี้ ซ่างกวนหนิงเจินร้องไห้ออกมาเป็นการใหญ่ ซ่างกวนเลี่ยเห็นว่าถีบไม่โดนเมี่ยวฝู แต่กลับถีบโดนน้องสาว ตนปวดใจยิ่งนัก ยิ่งเกลียดชังเมี่ยวฝูมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันก็กังวลว่าน้องสาวจะได้บาดเจ็บ จึงรีบเข้าประคองซ่างกวนหนิงเจิน “น้องสาม เจ้าเป็นไรหรือไม่? เจ็บตรงไหนรีบบอกพี่ พี่จะรีบไปเรียกแม่มาดูเจ้า” ซ่างกวนหนิงเจินกุมท้องที่ได้รับบาดเจ็บ ฝ่าเท้าซ่างกวนเลี่ยถีบมิใช่เบา เขาพยายามที่จะถีบเมี่ยวฝูแต่ใครจะรู้ว่าถีบเข้าที่น้องสาวตน เขาทั้งรู้สึกผิดทั้งร้อนรน ซ่างกวนหนิงเจินพลางสะอึกสะอื้นพลางระเบิดโทสะอยู่ด้านข้าง “พี่ใหญ่ พี่ถีบข้าได้เจ็บนัก เกือบจะถีบข้าตายเสียแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะนังคนชั้นต่ำที่ดึงข้าเข้าไปขวาง ไม่เช่นนั้นคนที่โดนถีบจะต้องเป็นนางแน่แล้ว” เมี่ยวฝูเลิกคิ้วใส่ด้วยความเย็นชา ซ่างกวนหนิงเจินยังสามารถด่าผู้คนได้อย่างดุร้ายขนาดนั้น คงอธิบายได้ว่าคนไม่ได้เป็นอะไรมาก “ได้ น้องสามคลายโทสะเสีย เจ้าไปรอที่ด้านข้างก่อนรอพี่ใหญ่ชำระแค้นให้เจ้าเถิด” ซ่างกวนเลี่ยกล่าวจบ พลันลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ กำหมัดพลางหักข้อนิ้วส่งเสียงดังกร๊อบๆ ถลึงตาจ้องเมี่ยวฝูด้วยความเคียดแค้น “นังคนชั้นต่ำ ข้าคุณชายจะสั่งสอน คาดไม่ถึงว่าเจ้ากล้าหลบ ทั้งยังกล้าเอาร่างน้องสามมาขวางรับ วันนี้ข้าคุณชายจะทุบตีเจ้าให้ขาหักจงได้!” ขณะที่เขากำลังจะลงมือกับเมี่ยวฝู ทันใดนั้นเขากุมเข้าที่เอว ร้อง “ไอ๊หยา” ส่งเสียงดัง หลังจากนั้นก็มองไปรอบๆอย่างหวาดผวา “ใคร ใครลอบทำร้ายข้าคุณชาย?” เมี่ยวฝูกับฝานหลิงล้วนแปลกใจ พวกนางไม่ว่ามีใครทำร้ายซ่างกวนเลี่ยเลย แล้วซ่างกวนเลี่ยเอะอะสิ่งใด ครานี้ได้ยินเสียงดัง “ปัง” ก้อนหินเล็กๆก้อนหนึ่งกระแทกเข้าที่ศีรษะซ่างกวนเลี่ย ศีรษะเขาปูดเป็นลูกซาลาเปาทันที เขาหมุนไปรอบๆเพื่อหาแหล่งที่มา “เจ้าลูกเต่าตัวใดที่กล้าลอบทำร้ายข้า เจ้าลูกเต่า แน่จริงก็ออกมาวัดฝีมือกับข้า อย่าได้กระทำหลบๆซ่อนๆ ไอ๊หยา….” ขณะที่กำลังด่า เขากุมปากที่เจ็บปวดในทันใด ปากที่เขาใช้ด่าผู้คนถูกหินก้อนหนึ่งกระแทกใส่อย่างจังจนเลือดสดๆไหลรินกบปาก จนไม่กล้าพล่ำด่าอีกต่อไป ดูเหมือนว่าผู้ที่อยู่ในที่ลับจะเป็นผู้เชี่ยวชาญวรยุทธ์ ซ่างกวนเลี่ยที่อายุยังไม่เกินสิบเจ็ดปี ไหนเลยจะเป็นคู่มือต่อกร ปากของเขาถูกกระแทก อยากจะด่าก็ด่าไม่ออก บังเกิดความกลัวว่าจะถูกทำร้ายอีก จึงได้แต่หุบปากเป็นการชั่วคราว ทว่าสายตาของเขากลับมาดร้ายอย่างถึงที่สุด เขากำลังใคร่ครวญ ที่ซ่างกวนเมี่ยวฝูหาญกล้าเช่นนี้ ทั้งกล้าขัดแย้งกับพวกเขา ที่แท้ก็พบที่พึ่งพา แถมยังเอาที่พึ่งพานั้นกลับบ้านมาอีกด้วย เขาคิดคำนวณ อาศัยขยะอย่างซ่างกวนเมี่ยวฝูนั้นสามารถหาที่พึ่งพาได้แบบใด? ก็แค่ชาวยุทธภพจำนวนหนึ่งเท่านั้น ตระกูลซ่างกวนของเขามีกำลังทหารกับผู้คุ้มกัน รอให้เขานำผู้คุ้มกันมาจับชายผู้นั้นเสียก่อน แน่นอนว่าจะทำให้ชายผู้นั้นอยู่ไม่สู้ตายเลยทีเดียว เมี่ยวฝูมองไปรอบๆด้วยความเยือกเย็น นางไร้วรยุทธ์ ไร้กำลังภายใน ย่อมไม่รู้ว่าบริเวณใกล้ๆนั้นมีคนหลบซ่อนอยู่ ไม่รู้ว่าผู้ใดมาช่วยนาง ยามนี้พวกนางยืนอยู่หน้าประตูจวนแม่ทัพ ฉะนั้นสถานที่ซ่อนตัวจึงมีมากมาย นางไม่อาจทราบว่าเขาอยู่ตรงที่ใด ทว่า สามารถทำให้ซ่างกวนเลี่ยยอมรับความพ่ายแพ้ ปากถูกทำร้ายจนเลือดออก นับว่าระบายโทสะในชั่วอึดใจ ขอบคุณคนลึกลับผู้นั้น ในยามนี้ มีหญิงชราแต่งกายดูดีผู้หนึ่งเดินมาจากที่ไกลๆ เมี่ยวฝูจำนางได้ นางเป็นคนรับใช้ข้างกายท่านย่าผู้เฒ่า เรียกขานว่าจางมามา นางเป็นคนหนักแน่นอยู่เสมอ แต่ไรมาก็ไม่เคยรังแกนาง เห็นนางเดินเร่งร้อนเข้ามา เมี่ยวฝูถอนหายใจโล่งอยู่ข้างใน เห็นซ่างกวนเลี่ยที่ใบหน้าอนาถ และเห็นท่าทางคับอกคับใจของซ่างกวนหนิงเจินที่อยู่บนพื้นดวงตาของจางมามาเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณชายใหญ่ คุณหนูห้า พวกท่านทำกำลังทำอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ? นายท่านกับฮูหยินผู้เฒ่ารออยู่นาน พวกท่านทำไมยังไม่พาคุณหนูใหญ่ไปพบนายท่านหรือเจ้าคะ?” ซ่างกวนหนิงเจินเมื่อได้ยิน ก็กระเสือกกระสนขึ้นมาจากพื้น ชี้ไปยังเมี่ยวฝูด้วยความเกลียดชัง “ใช่ ท่านพ่อและท่านย่ากำลังรอเจ้า พวกท่านทราบว่าเจ้าทำเรื่องบัดสีนอกบ้าน ย่อมต้องลงโทษเจ้าอย่างรุนแรงแน่ เจ้าจงรีบตามพวกเราไปพบท่านพ่อซะ”