บทที่ 1 ฉันอยากซื้อที่ตรวจครรภ์สักอันหนึ่ง

บทที่ 1 ฉันอยากซื้อที่ตรวจครรภ์สักอันหนึ่ง “คุณผู้หญิง ค่ารถทั้งหมดเป็นเงิน 23 หยวนครับ” หลังจากสังเกตคนเบาะหลังนั่งเงียบไม่ไหวติงนานสักพักใหญ่แล้ว คนขับรถอดไม่ได้ที่จะหันไปถามกมิดาที่กำลังมองไปร้านขายยาขนาดใหญ่ข้างนอกหน้าต่างอย่างสนใจ “คุณผู้หญิงครับ คุณอยากจะให้ผมแวะร้านขายยาไหมครับ?” “ห้ะ !! ” เธอเพิ่งรู้สึกตัวขึ้นได้ เธอพบสีหน้าคนขับรถดูเหมือนจะไม่พอใจที่เธอทำให้เขาล่าช้า ใบหน้าเล็กแสดงออกมาอย่างอึดอัดใจ เธอจึงลนลานรีบควักแบงก์ห้าสิบหยวนให้คนขับ และลงจากรถอย่ารวดเร็ว “จริงๆเลย ทำให้รถคันอื่นต้องช้าไปด้วย” คนขับรถบ่นพึมพำและขับรถออกไป เมืองแวโซนอยู่ในเขตภาคตะวันตกเฉียงเหนือ อากาศจะหนาวมากตั้งแต่เดือนตุลาคม ซึ่งไม่ต้องพูดถึงเดือนธันวาคมเพราะขณะนี้หิมะสีขาวกำลังปลิวว่อนราวกับขนเป็ด แม้ว่ากมิดาสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนาๆลงมาจากรถก็ยังทำให้เธอหนาวจนสั่นได้ เธอแหงนมองป้ายนีออนร้านขายยา “ร้านยาฟางยัก” อยู่ๆเธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่าสุดท้ายเธอทนอากาศหนาวข้างนอกไม่ไหว จึงดึงผ้าปิดจมูกแล้วมุ่งหน้าวิ่งเข้าไปในร้าน หญิงสาวที่ยืนอยู่เคาน์เตอร์คิดเงินพูดและยิ้มอย่างมารยาท “ยินดีต้อนรับค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงต้องการอะไรคะ?” คำพูดของหญิงสาวทำเอากมิดาหน้าแดงกว่าเดิมและดึงผ้าปิดปากลงมา ตาที่กะพริบถี่ดั่งใบไม้ร่วงแสร้งทำเป็นวางท่านิ่ง “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันขอเดินดูก่อน” พูดเสร็จ ร่างบางเดินพุ่งไปที่ชั้นวางของด้านใน กมิดาตบหน้าอกตัวเอง เพื่อไล่ความคิดน่ารำคาญ “จริงๆเลย ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ น่าจะให้พี่ซวี๋มาน่าจะดี ถึงยังไงซะเธอก็เป็นคนมีประสบการณ์มาก่อน ไม่หน้าบางเหมือนเรา” ว่าแต่ว่าที่ตรวจครรภ์วางบนชั้นไหนกันนะ? กมิดาก้มลงค้นหาบนชั้นวาง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอดังขึ้นอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา เธอรีบรับสาย “จันทร์สุดาตอนนี้ฉันอยู่ร้านขายยาแล้ว เธออย่าเร่งสิ!” เสียงในสาย “อ้อ ไม่มีอะไรหรอกน่า” จันทร์สุดาพูดด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้ง “ฉันแค่อยากจะบอกว่าวันนี้อากาศไม่ค่อยดี เธอกลับมาก็ระวังหน่อยละกัน และที่สำคัญอย่าให้ปาปารัสซี่จับได้ก็แล้วกัน” “รู้แล้วน่า” กมิดายิ้มพลางนึกไปถึงการเผชิญหน้าเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะบ่น ”เธอนี่นะ ทำอะไรแล้วทำไมถึงไม่รู้จักป้องกัน ?” “เพราะฉันชอบเขาไง และยิ่งไปกว่านั้นพวกเราอยากมีลูกด้วยกัน” จันทร์สุดาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแต่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง “เธอก็อาจจะชอบคนอย่างเขาก็ได้ แต่ว่าตอนนี้เธอต้องรีบกลับมาเร็วๆล่ะ” ในขณะที่กมิดาคุยโทรศัพท์ สายตาก็พลันเห็นของบางอย่างบนชั้นวางของ “ฉันขอซื้อของก่อน แล้วค่อยคุยกันนะ” มือขาวเรียวกำลังจะยื่นไปบนอากาศ กลับไม่ทันระวังไปจับมือข้างๆอย่างบังเอิญ ทั้งสองคนชะงัก “หืม ที่ตรวจครรภ์หรอ?” เสียงทุ้มต่ำลอยผ่านศีรษะของกมิดา น้ำเสียงเย็นชาคล้ายกับหยอกล้อ ดูเหมือนว่าของที่อยู่ชั้นวางของด้านบนถูกหยิบลงมาวางบนมือกมิดา “ไม่เป็นไร” ไม่...ไม่เป็นไรงั้นหรอ? “......”กมิดารู้สึกตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว มือเล็กของเธอถือที่ตรวจครรภ์อย่างประหม่า จะคืนก็ไม่ใช่ จะรับก็ไม่ได้ หรือว่าผู้ชายคนนี้มีเจตนาไม่ดี ! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กมิดาก็ไม่พูดอะไรออกมา ทั้งยังหันไปจ้องหน้าเขาคนนั้นผ่านปีกหมวกอย่างขุ่นเคือง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ! ชายรูปร่างสูงคนนี้ สวมแจ็คเก็ตสีดำยาว เช่นเดียวกับกมิดา ทั้งยังสวมหมวกและผ้าปิดจมูกอย่างมิดชิด แต่ก็ยากที่ปกปิดดวงตาสีเข้มและรอยยิ้มขี้เล่นที่โดดเด่นออกมาก เพียงแวบเดียว กมิดาก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วอย่างไร้สาเหตุ เมื่อรู้สึกตัวก็รู้สึกถึงของบางอย่างที่อยู่ในมืออันแข็งทื่อ เสียงเล็กๆพูดขึ้นมาว่า ” ไม่...นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องใช้” เธอแค่มาซื้อให้เพื่อนรักของเธอเท่านั้น