บทที่ 2 เพื่อนรักของฉัน “จันทร์สุดา”

บทที่ 2 เพื่อนรักของฉัน “จันทร์สุดา” “คุณผู้หญิง คุณไม่จำเป็นอธิบายอะไรให้ผมฟัง” ชายคนนั้นจ้องมาที่กมิดา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความขี้เกียจ สักพักมือใหญ่ก็คว้ากล่องถุงยางอนามัยจากชั้นวางของข้างๆ จากนั้นก็รีบไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน เมื่อชำระเงิน เธอสังเกตเห็น กล่องถุงยางอนามัยยี่ห้อดังสัญชาติญี่ปุ่น ไซส์ใหญ่ “ทั้งหมดคิดเป็นเงิน 220 หยวนค่ะ” “เอ่อ! ฉัน ฉันแค่อยากจะซื้ออันนั้นหน่ะค่ะ.....” กมิดาพูดพร้อมทั้งชี้ไปตรงนั้นอย่างอายๆ แท่งทดสอบการตั้งครรภ์ยี่ห้อนี้ เธอมองไปที่ป้ายที่ติดอยู่ชัดเจนในราคา 40 หยวน สายตาของแคชเชียร์กำลังสงสัยท่าทีระหว่างทั้งสองคน เธอจึงสแกนบาร์โค้ดอย่างเร่งรีบ: "ทำไมคุณสองคนถึงจ่ายเงินพร้อมกัน แถมยังเดินอยู่แถวชั้นวางของด้วยกันตั้งนาน อย่าบอกนะว่าคุณสองคนไม่รู้จักกัน!" “พวก พวกเราไม่รู้จักกันจริงๆ” ภายใต้สายตาของพนักงานแคชเชียร์ที่ดูเหมือนจะไม่เชื่อ กมิดาอยากจะเถียง สาวน้อยแคชเชียร์คนนั้นปิดปากหัวเราะ แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอทำงานอยู่ที่ร้านขายยาแห่งนี้มานานแล้ว เธอเคยเห็นคู่รักมาทุกประเภท อย่างคู่รักที่ชอบทะเลาะกันแบบกมิดา แม้จะพูดอะไรเธอก็ไม่สนใจ หลังจากสแกนจ่ายเงินในมือถือเสร็จ เธอรีบก้มหัวลง เมื่อคิดถึงเรื่องน่าอายก็อยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ แต่ใครจะรู้ในขณะที่เธอหมุนตัวออกก็ชนกับกำแพงเนื้อแข็งๆ อย่างจัง เธอจึงถอยออกมาสองก้าว ของที่อยู่ในมือทั้งสองก็หล่นลงมากองรวมที่เดียวกัน ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เขามายืนข้างๆเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่างไรก็ตามในสถานที่แบบนี้ก็น่าอายเกินไป แต่กมิดาไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือและของที่ร่วงบนพื้น พร้อมทั้งดึงหมวกลงและรีบหนีจากไป แคชเชียร์สาวเฝ้ามองกมิดาวิ่งไปจากทางด้านหลัง และเห็นใบหน้าแสนเย็นชาของชายที่ถือกล่องถุงยางอนามัยยืนอยู่ข้างๆ เธอก็อดไม่ได้ที่พูดบางอย่างอย่างเปิดเผยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คนวัยหนุ่มสาว มักจะทะเลาะกันเพราะไม่สามารถทำให้ภรรยาผ่อนคลายตัวเองได้และคิดว่าตัวเองเป็นผู้ควบคุม” “โป้ก!” เมื่อกมิดามาถึงหน้าประตู ได้ยินคำพูดของเธอ ก็ปิดไปที่หน้าผากที่ถูกชนเมื่อครู่ พร้อมทั้งใบหน้าที่ผิดหวัง ก็เพิ่งบอกไปไงว่าไม่รู้จัก ! ดวงตาลึกล้ำของชายคนนั้น มองตรงไปประตูที่กมิดายืนสั่นเทาอยู่ เผยให้เห็นรอยยิ้มเหยียดยาวยึดกับริมฝีปากเรียวบาง หลังจากแท็กซี่มาถึงที่มูนไลอพาร์ทเมนต กมิดาก็รีบจ่ายเงินและลงจากรถ ที่นี่เป็นอพาร์ทเมนต์ที่บริษัทจัดเตรียมไว้ให้จันทร์สุดา เพื่อความเป็นส่วนตัวของศิลปินจึงเน้นเลือกสภาพแวดล้อมที่เป็นส่วนตัวและหรูหรา ที่แห่งนี้กมิดารู้จักดี ในมือเธอยังมีกุญแจที่จันทร์สุดามอบให้อีกด้วย หลังจากขึ้นลิฟต์ไปถึงห้องอพาร์ทเมนต์ กมิดาก็เปิดประตูเข้าไป หลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู หญิงสาวที่ดูสดใสในชุดนอนผ้าไหมก็รีบเดินมาหาเธอ อาจเป็นเพราะใบหน้านั้นสวมหน้ากากอยู่จึงมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ จันทร์สุดาหมุนตัวไปยืนข้างกมิดาพร้อมทั้งทักษะการแสดงของเธอ และน้ำเสียงอันแสนจะอบอุ่น “เหยียนเหยียน หนาวไหม?” “พี่สาวสุดที่รักจันทร์สุดา ข้างนอกหิมะยังตกอยู่เลย เธอถามฉันว่าหนาวไหมงั้นหรอ? ” น่าหัวเราะสิ้นดีกมิดาที่ถูกเธอถามด้วยประโยคสั้นๆ และยื่นแท่งตรวจครรภ์ให้เธอ “รีบไปลองเถอะ จริงๆแล้วฉันยังก็ไม่คาดหวังให้มีหรอกนะ” ถึงอย่างไรเสีย จันทร์สุดาเพิ่งจะได้รับรางวัลเกียรติยศจากภาพยนตร์ที่เธอแสดง เส้นทางในวงการของเธอยังอีกยาวไกล ถ้าข่าวการตั้งครรภ์ของเธอออกไปตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบต่อตัวเธอมากขนาดไหน สายตาของจันทร์สุดามองค้อนและพูดกับเธออย่างไม่พอใจ “เหยียนเหยียนนี่เธอพูดอะไรของเธอ ฉันหวังว่าฉันจะท้อง เพราะฉันอยากให้คนที่ฉันรักดีใจ ช่างเถอะ ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้ว ฉันจะเข้าไปลองในห้องน้ำก่อน” กมิดาละจันทร์สุดาเป็นเพื่อนกันมานาน เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นเพียงการเล่นตลก ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องมาใส่ใจ กมิดาเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะและเดินเข้าห้องครัวเพื่อต้มน้ำร้อน เพิ่งจะต้มน้ำร้อนเสร็จ เธอก็นำแอปเปิ้ลออกมาล้าง ก็มีเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น นี่ก็ดึกมากแล้วใครกันที่มาเคาะประตู กมิดาเดินไปที่หน้าประตูใหญ่ มองลอดผ่านประตูแมว เมื่อเห็นคนมาเยือนชัดๆแล้วก็ตกใจเล็กน้อย ภุชงค์ ? หรือว่าเขาถามจันทร์สุดาว่าฉันอยู่ที่ไหนงั้นหรอ จันทร์สุดาถึงให้ที่อยู่อพาร์ทเมนต์กับเขา?