บทที่ 5 กลางคืนอย่าเศร้าไปเลย

บทที่ 5 กลางคืนอย่าเศร้าไปเลย เดิมความภายในใจของเหยียนเหยียนหงุดหงิดไม่น้อย แล้วยิ่งโทรศัพท์มือถือของเธอยังมาเป็นแบบนี้อีก ทำให้เหยียนเหยียนถึงกับกัดฟันโมโห เธอรู้สึกแย่เหลือเกินยิ่งมองไปทางไหนถนนก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ขาข้างหนึ่งเตะออกไป “เฮงซวย !” แต่ยังดีที่อพาร์ทเมนต์ของเธอห่างจากที่นี่ไม่ไกลมากนัก ดังนั้นกมิดาก้าวเท้าแข็งๆของเธอกลับไปยังอพาร์ทเมนต์ ตอนนี้เธอยังถือว่าเป็นน้องใหม่ในสังกัดค่ายบีไวส์ สภาพที่พักของเธอจึงไม่สู้ดีนัก ลิฟต์ภายในตัวอาคารก็เสียมาแล้วหลายเดือน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีคนมาซ่อม เธอกัดฟันขึ้นบันไดไปถึงชั้นสิบ ในขณะที่กมิดาหายใจหอบเพื่อจะไปถึงชั้นสิบ อยู่ๆโทรศัพท์ของเธอที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตก็สั่นขึ้น เอะ เบอร์แปลก เธอขมวดคิ้ว นิ้วเรียวของเธอตัดสินใจปัดหน้าจอเพื่อรับสาย ก่อนจะทักทาย “ฮัลโหล” ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งแทรกดังขึ้นมาจากอีกด้านนึง น้ำเสียงโทนเย็นแต่กลับฟังแล้วดูเท่ห์ “พรุ่งนี้ 10 โมงที่ร้าน Diffuse Coffee มาแลกโทรศัพท์กัน” “แลกบ้าอะไรของนาย เป็นบ้าหรือไง” เดิมกมิดาก็หัวเสียมากอยู่แล้ว ยิ่งเจอเรื่องประหลาดผ่านทางโทรศัพท์ ยิ่งกระตุ้นต่อมโมโหในใจเธอขึ้นไปอีก “ถ้าป่วยก็ไปกินยาซะ อย่ามาคร่ำครวญตอนดึกๆแบบนี้” หลังจากด่าเสร็จ เธอจึงตัดสายนั้นทิ้ง ในอพาร์ทเมนต์สุดหรูคอนโดซูเพอร์ไลน ปริพลได้แต่ขมวดคิ้วและบีบโทรศัพท์แน่น ผู้หญิงคนนั้นกำลังตะโกนใส่เขางั้นหรอ เพื่อนรักของเขา “ขรรค์ชัย” ที่นั่งอยู่ข้างเขา กำลังหยิบผลเชอร์รี่เข้าปากอย่างสบายอกสบายใจราวก็เด็กน้อย เสียงตะโกนด่าของผู้หญิงในโทรศัพท์ก็ถูกเขาได้ยินหมดแล้ว ทันใดนั้นก็เรียกความสนใจจากเขาขึ้นมา “โอ้โห” ขรรค์ชัยร้องดังขึ้นมาและโน้มตัวเข้าหาปริพลด้วยน้ำเสียงที่เบิกบาน “ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีผู้หญิงกล้าตะคอกใส่พี่ชายสุดที่รักของฉัน ช่างกล้าหาญจริงๆ” ปริพลเหลือบมองริมฝีปากของขรรค์ชัยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กินเสร็จแล้วก็หุบปากของนายซะ” น้ำเสียงที่ดูมืดมนและเยือกเย็น ทำเอาขรรค์ชัยถึงสั่นเทา “เฮ้ ฉันคิดว่านายทำมากเกินไปนะ” ขรรค์ชัยโวยวายนั่งอยู่ข้างๆ “ฉันสามารถช่วยนายหาที่อยู่ของเธอได้นะ นายก็แค่ไปเอาโทรศัพท์จากเธอได้เลย ทำไมพรุ่งนี้ถึงต้องนัดเธอออกมาแลกโทรศัพท์กันด้วยล่ะ” “ไร้สาระ...” เขานิ่งไปสักพัก แล้วมองไปทางปริพล “หรือว่านายสนใจเธอ?” “ไปให้พ้นน่า” “โอเค โอเค ฉันไปแล้วก็ได้” เมื่อเห็นปริพลกำลังดมโห ขรรค์ชัยจึงรีบกระโดดข้ามโซฟาโดยไม่ลืมที่จะคว้าถ้วยเชอร์รี่ติดมือไปด้วย มือข้างหนึ่งกินเชอร์รี่ มืออีกข้างหนึ่งปัดหน้าจอโทรศัพท์ ทันใดนั้นเอง เฉียวมู่ป่ายก็รีบยื่นโทรศัพท์มือถือให้ปริพลดูอะไรบางอย่าง “ดูนี่สิ พี่ปริพลที่รักของพวกเราเป็นข่าวแล้ว เป็นไปได้อย่างไง” ปริพลคว้าโทรศัพท์มือถือของขรรค์ชัยมาดู พลางขมวดคิ้ว ในข่าวพูดถึงว่าดาราหน้าใหม่กมิดาปริพลซื้ออะไรบางอย่างในร้านขายยาในกลางดึก ตัวอักษรพาดหัวข้อข่าวอย่างคลุมเครืออยู่ใต้รูปภาพขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นภาพในขณะที่กำลังจ่ายเงิน แล้วทั้งสองคนไม่ทันระวังเกิดเดินชนกันโดยบังเอิญ ภาพเหล่านั้นถูกนักข่าวจับภาพได้ ในภาพเหมือนกับว่าเธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาค่อยๆ เลื่อนดูความคิดเห็นในโพสต์ข่าว บางโพสต์ใช้คำพูดหยาบคายจนทำให้ปริพลหัวเสีย เขาหันไปถามขรรค์ชัย “ราเมศวร์เป็นยังไงบ้าง” “ฉันเพิ่งจะคุยโทรศัพท์กับเขา เขายังโอเคดี” ขรรค์ชัยนั่งไขว่ห้างบนโซฟา พอนึกถึงคำพูดของพวกพี่ๆ ก็อดที่หัวเราะออกมาไม่ได้ “ฤทธิ์ยาคงแรงเกินไปสำหรับคนที่ร่างกายอ่อนแอ” ปริพลก้มหน้ามองมาที่ขรรค์ชัย เมื่อขรรค์ชัยรับรู้อารมณ์ของเจ้าของใบหน้านั้น รอยยิ้มก็พลันหุบลงและพูดกับปริพลอย่างจริงจังว่า “พี่ใหญ่วางใจได้ ฉันส่งคนสามกลุ่มไปที่แต่ละท่าเรือและสนามบินแล้ว พวกมันหนีไปไหนไม่รอดแน่” ชายหนุ่มไม่พูดอะไร ในมือกำโทรศัพท์แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความมืดมน