已经是第一章了
บทที่ 6 ความน่ารังเกียจถูกระเบิด
บทที่ 6 ความน่ารังเกียจถูกระเบิด
หลังจากใช้ชีวิตในโลกธุรกิจเป็นเวลานาน เขาไม่คิดว่ายังจะมีใครกล้าโจมตีเขาด้วยวิธีการต่ำช้าแบบนี้ คิดจะใช้ประโยชน์จากภาพเหล่านี้มาควบคุมเขางั้นหรอ อาจจะเป็นเพราะความประมาทของเขาด้วยที่ไม่ได้ไปตามนัดหมาย
ในตอนนั้นถ้าไม่เป็นเพราะได้ราเมศวร์ช่วยกันเขาจากการดื่มเหล้าแก้วนั้น เรื่องเลวร้ายอาจจะเกิดขึ้นกับเขา ตอนนั้นเขาช่วยราเมศวร์ลงมาและผลักผู้หญิงคนนั้นไปในรถ หลังจากนั้นเขาจึงช่วยรีบไปซื้อถุงยางอนามัยที่ร้านขายยาที่ใกล้ที่สุด
ด้วยเรื่องนี้ เขาคงต้องจ่ายบทเรียนราคาแพงให้อีกฝ่าย
……
“ปังปังปัง” มีคนเคาะประตูอพาร์ทเมนต์ ราวกับรำคาญ
กมิดาเดิมทีกว่าจะหลับลงได้ก็ตีสามตีสี่เพราะเอาแต่คิดเรื่องหญิงร้ายชายชั่วครู่นั้น สมองทั้งหมดที่มีอยู่หยุดทำงาน ก็ถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูจึงเกิดอาการหัวร้อนจนอยากจะฆ่าใครสักคน เธอดึงผ้าห่มออกอย่างโมโหแล้วพุ่งตัวออกจากห้องนอน
“นั่นใคร เป็นบ้าหรือไง..” กมิดาด่าออกไปด้วยความโมโห พอเปิดประตูออกไปก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างนอก เธอเปลี่ยนท่าทีกลายเป็นอีกคนหนึ่งทันทีเมื่อพบ วังชุนฉุ่ย “พี่ซวี๋ ทำไมมาถึงที่นี่เลยละคะ”
หญิงสาวที่ถูกกมิดาเรียกพี่ซวี๋อายุราวสามสิบกว่าปี เธอสวมชุดสูททางการสีดำ บนใบหน้าที่ตกกระสวมแว่นตาดำใหญ่ ดวงตาภายใต้แว่นตาที่กำลังโมโหคู่นั้นจ้องมองมาที่กมิดาอย่างดุเดือด
“กมิดา นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่” พี่ซวี๋ชี้นิ้วกดมาที่หน้าผากกมิดา ทำให้ตัวเธอถอยซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอฟังเสียงด่าของพี่ซวี๋ที่กำลังโมโห “ฉันโทรหาเธอตั้งกี่สิบสาย ทำไมเธอถึงไม่รับสาย เธอคิดว่าเธอเจ๋งแล้วหรอ คิดว่าเธอดังแล้วงั้นหรอ”
“แต่ว่าโทรศัพท์มือถือของฉันไม่มีเสียงดังออกมาเลยนะคะ ” กมิดาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
เธอก็ไม่ได้ปิดเสียง แล้วทำไมสายโทรเข้ามาทำไมถึงไม่รู้นะ
“นี่เธอยังกล้าแก้ตัวกับฉันหรอ” เมื่อได้ยินกมิดาพูดแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกโมโหไปใหญ่ “เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังสร้างปัญหาใหญ่อยู่ ฉันไม่อยากจะพูดกับเธอตรงๆหรอกนะ แต่อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนจะได้ไหม”
กมิดาที่กำลังมึนงง มองไปที่พี่ซวี๋ “ฉัน ...ฉันไปก่อเรื่องอะไรไว้หรอ”
เมื่อวานเธอกลับมาถึงห้องก็ดึกมากแล้ว และหลับไปนาน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปที่ไหนอีกเลย
“เธอจำอะไรไม่ได้เลยหรอ ฉันจะช่วยให้เธอจำได้” พี่ซวี๋พูดพลางเปิดโทรศัพท์ของเธอให้กมิดาดู และพูดอย่างอารมณ์เสีย “เธออย่าบอกนะว่าผู้หญิงในรูปไม่ใช่เธอ !”
กมิดาก้มมองดูโทรศัพท์ของพี่ซวี๋ จากอาการมึนงงเปลี่ยนเป็นช็อกกับสิ่งที่เห็น
เมื่อวานเธออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์ถูกถ่ายไว้ได้
“ไม่ใช่นะคะพี่ซวี๋ เรื่องนี้จะเกิดการเข้าใจผิด” กมิดารีบปฏิเสธและอธิบายให้พี่ซวี๋ฟัง ”ฉันกับผูชายคนนั้นไม่รู้จักกัน และที่ตรวจครรภ์ฉันก็ไม่ได้ใช้ ฉันซื้อมันมาให้....”
“แก้ตัว? ตอนนี้เธอกำลังแก้ตัวว่าไม่ได้ใช้มันงั้นหรอ “ พี่ซวี๋พูดออกมาเสียงเย็น แล้วพูดตัดบท “กมิดา ดูเหมือนว่าศิลปินแบบเธอในบริษัทมีอยู่อีกหลายคน ฉันไม่อยากเสียเวลาและเสี่ยงไปพร้อมกับเธอหรอกนะ ”
กมิดานั่งเงียบ กัดริมฝีปาก
แม้ว่าเธอจะเข้ามาอยู่สังกัดเฝ่ยซุ้ยได้ไม่นาน แต่ก็ด้วยความช่วยเหลือจากพี่ซวี๋ให้ได้รับบทเล็กๆ แต่ก็เพราะบทเล็กๆที่เธอได้รับก็ค่อยๆทำให้เธอมีชื่อเสียงและแฟนๆมากขึ้น
เรื่องนี้จึงส่งกระทบต่อเธอและบริษัทที่สร้างเธอมาอย่างชัดเจน
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง กมิดาพูด “พี่ซวี๋ เป็นความผิดของฉันเอง” เธอเปิดปากยอมรับความผิดแต่โดยดี “ครั้งหน้าฉันจะระวังให้มากกว่านี้ จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
พี่ซวี๋มองเธอสักพักก็ยิ้มอย่างเย็นชา “เธอยังคิดว่าจะมีครั้งหน้าอีกหรอ?”
“กมิดา เธอคิดว่าเธอจะสามารถปิดตายเรื่องในอดีตได้หรอ จะไม่มีใครรู้เรื่องเรื่องเน่าๆของเธองั้นหรอ” ฉันให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่รักษามันไว้ เธอพาตัวเองออกไปตายแล้วกลับมาขอร้องฉันให้ช่วย เธอกำลังเล่นตลกอะไรอยู่?
“ไม่ใช่นะคะพี่ซวี๋ ฉันไม่คิดว่าจะเจอปาปารัสซี่อยู่ข้างนอก...” กมิดายังคงพูดอย่างร้อนรน “ฉันขอบคุณพี่ซวี๋มากที่เชื่อใจและคอยสอนฉัน จนเป็นนักแสดงที่ดีได้ หลังจากนั้น...”
คำพูดที่เหลือกลับหยุดไว้ที่ริมฝีปากแดงของเธอ
พี่ซวี๋พูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่สนใจ “หลังจากกลับมาจากถ่ายหนัง ใช่ไหม”
เธอไม่รอฟังคำตอบของกมิดาอีกต่อไป เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นโกรธจัดและพูดด้วยถ้อยคำที่โหดร้าย “กมิดา หลังจากนี้เธอก็แก้ปัญหาของตัวเองไปแล้วกัน ฉันและบริษัทจะไม่ยุ่งเรื่องของเธออีก และถ้ามีคราวหน้าเธอสมควรที่จะต้องถูกแบน ”
คำพูดทิ่มแทงนั้นทำให้กมิดาถึงกับกัดริมฝีปากและตัวสั่น
已经是最新一章了
加载中
