บทที่ 7 เมื่อคุณยายบังคับแต่งงาน

บทที่ 7 เมื่อคุณยายบังคับแต่งงาน ก่อนออกไป พี่ซวี๋หันมาพูดกับเธอว่า “กมิดา เธอก็เคยอยู่วงการนี้ เธอควรจะเข้าใจกฎของวงการนี้ ไม่มีบริษัทไหนที่ดูแลศิลปินโดยไร้ซึ่งผลประโยชน์หรอกนะ” จนกระทั่งพี่ซวี๋สะพายกระเป๋าเดินลงไปข้างล่าง ทิ้งให้กมิดายืนนิ่งอยู่หน้าประตู ในขณะที่ออกไปซื้อของที่ร้านขายยาเมื่อเย็นวานนี้ เสียงของจันทร์สุดาก็เหมือนจะดังก้องเข้ามาในหู “ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันแค่อยากจะบอกว่าอากาศข้างนอกหนาว เธอกลับมาก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ และที่สำคัญอย่าโดนพวกปาปารัสซี่จับได้ละกัน” กมิดาเอาแต่หัวเราะออกมา รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าจริงๆ เธออุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปซื้อที่ตรวจครรภ์ให้เพื่อนรักของเธอ และผลตอบแทนคือเพื่อนรักกำลังตั้งท้องกับแฟนของเธอ อีกทั้งยังแอบปล่อยข่าว พวกเขาสร้างข่าวอื้อฉาวยิ่งทำให้เธออยากจะหนีไปให้พ้นๆ ร้าน Diffuse Coffee ในเวลานี้ กมิดาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานตอนดึกมีผู้ชายโทรเข้ามือถือของเธอ เหมือนเขาพูดว่าจะขอเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือของเธอ พอนึกได้ว่าเธออาจจะสลับโทรศัพท์มือถือกับผู้ชายคนนั้น กมิดาจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และหวังว่าผู้ชายคนนั้นยังคงอยู่ที่นั่น สิบนาทีต่อมาเธอจึงรีบออกจากอพาร์ทเมนต์ และโบกแท็กซี่มุ่งไปยังร้าน Diffuse Coffee ในโทรศัพท์มือถือของเธอเต็มไปด้วยข้อมูลสำคัญ ผู้ชายคนนั้นคงไม่มายุ่งกับมือถือของเธอหรอกมั้ง กมิดาคิดพลางกัดริมฝีปาก หลังจากรับรู้การสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อ กมิดาก็รีบรับสาย กมิดาไม่ทันได้เอ่ยปาก เสียงคนในสายก็ดังสาดเข้ามา “ปริพล นี่แกกำลังพยายามหลบหน้ายายใช่ไหม แกอยากจะให้ยายโกรธตายเลยหรือยังไง” “เอ่อ คือ..” “……” คนในสายไม่เปิดโอกาสให้กมิดาได้พูด เธอเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญและพูดในโทนเสียงที่ดูเหมือนจะเป็นคำสั่ง “ปริพลฉันขอเตือนแก ถ้าแกไม่พาหลานสะใภ้มาหาฉัน ฉันจะอดอาหาร ฉันจะไม่กินอะไรทั้งนั้น” เสียงโมโหที่เต็มไปด้วยคำพูดที่น่ารักทำให้กมิดาหัวเราะออกมา เมื่อพิจารณาจากเสียงปลายสายกมิดาคิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิงวัยชรา เธอจึงค่อยๆอธิบายให้หญิงชราเข้าใจ “ปริพลเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ แต่ว่าโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่กับหนู” ไร้เสียงตอบรับไปสองวินาที วินาทีที่สาม ทันใดนั้นเสียงในสายก็ถามกลับมาอย่างเบิกบาน “หมายความว่า เขากำลังอาบน้ำอยู่หรอ?” “เอ่อ..” ตายแล้วกมิดา คุณยายคนนี้คิดเร็วเกินไปแล้ว “ไม่ใช่ค่ะ คือเมื่อวานตอนเย็นพอดีฉันออกไปซื้อของ ไม่ทันระวังเลยหยิบสลับโทรศัพท์กับเขาค่ะ” ถ้าจะบอกว่าไปซื้อของน่าอายแบบนั้นคงน่าอายไม่น้อย ดังนั้นกมิดาเลือกที่เปลี่ยนสถานที่ “คือตอนนี้ฉันกำลังไปที่ร้านกาแฟ Diffuse Cafe เพื่อเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือกับเขาค่ะ” “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เวลานี้ ในคฤหาสน์ตระกูลพิชารัตน์ที่ตั้งอยู่ริมน้ำและเขตภูเขามีหญิงชราอายุราวหกสิบปีสวมชุดกี่เพ้าลายตารางหมากรุกสีฟ้า เธอกำลังใช้สายตาสั่งการแม่บ้านในคฤหาสน์ คุณแม่บ้านติดตามคุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์มานานหลายสิบปี แค่เพียงเธอให้สัญญาณทางสายตา หูของเธอก็ได้ยินชื่อสถานที่ “Diffuse Cafe” มาจากปลายสาย หล่อนจึงรีบเตรียมรถให้คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์ไปยังที่แห่งนั้น “สาวน้อย พวกเรามีโชคชะตาต้องกันแล้วล่ะ” คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์พูดเสียงแหบ พร้อมกลอกตาไปมาอย่างอารมณ์ดี “ถ้าอย่างงั้นเธอน่าจะเคยเจอปริพลแล้วใช่ไหม ถ้าเธอรู้สึกว่าเขาดูไม่เลวเลยล่ะก็ได้โปรดพิจารณาเขาด้วย ” กมิดานิ่งไปสองวิและทำตัวไม่ถูก “คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันแค่จะไปรับมือถือกลับแค่นั้นจริงๆ” “ไปรับมือถือก็ยังพอมีเวลาคุยกันได้นี่จ้ะ สาวน้อยฉันจะบอกอะไรให้หลานชายของฉันเป็นคนดีมาก แต่เขาไม่ค่อยจะออกไปมีอะไรกับใคร รักเดียวใจเดียว พวกเธอน่าจะลองคบกันดู ” พอได้ยินคำว่า “ความรัก” ภาพซ้อนทับระหว่างใบหน้าของเว่ยจันทร์สุดากับภุชงค์ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขลอยอยู่ตรงหน้ากมิดา ยิ่งทำให้เธออารมณ์เสีย กมิดาก้มหน้าด้วยเสียงบางเบา “ขอโทษนะคะ ฉันถึงที่ร้านแล้ว” พอพูดเสร็จ เธอก็รีบตัดสายทิ้ง ไอหย่า “ตู้ด ตู้ด ตู้ด” เป็นเสียงตอบรับที่ได้ยินจากโทรศัพท์ คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์ขมวดคิ้ว และหงุดหงิดเล็กน้อยก้มมองดูมือถือรุ่นเก่าของเธอ “สาวน้อยคนนี้วางสายใส่ฉันงั้นหรอ?”