บทที่ 10 รถหรูคอยรับส่ง

บทที่ 10 รถหรูคอยรับส่ง ปริพลที่ยืนอยู่ในท่ามกลางหมู่นักข่าว ไม่มีใครยอมถอยแม้แต่ครึ่งก้าว ปริพลพยายามเดินออกไปอย่างยากลำบาก เขาบังเอิญเห็นธนิดาที่กำลังข้ามถนนมาจากฝั่งตรงข้าม คิ้วเขาเริ่มขมวดแน่น ถูกพวกนักข่าวรุมยังพอว่า แต่ถ้าเกิดคุณยายของเขาเข้าใจผิดล่ะก็ต้องลำบากแน่ๆ สีหน้าของปริพลเริ่มซีดลง น้ำเสียงเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยความโมโห “ผมขอพูดอีกครั้ง หลีกทาง!” น้ำเสียงอันแสนเยือกเย็นกระจายออกไป ทำให้นักข่าวกลุ่มนั้นเริ่มถอยออก เขาไม่รอให้กมิดารู้สึกตัว ปริพลคว้าข้อมือเย็นของเธอและก้าวเท้าออกไปเพื่อบีบให้นักข่าวหลีกทาง เขาเดินออกไปไม่กี่ก้าวก็ถึงจุดที่รถเขาจอดไว้ริมถนน เขาผลักกมิดาไปนั่งในรถแล้วกระแทกประตูปิด เขาหันมองไปรอบๆ ก็เห็นคุณยายของเขามองมาด้วยสายตาอันน่าสงสัย ปริพลรีบพาร่างสูงของตัวเองยืนบังหน้าประตูรถ “คุณยายครับ คุณยายมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้?” “โอ้ ฉันน่ะหรอ ฉันผ่านมาทางนี้พอดีน่ะ” ขณะที่เธอตอบไปแบบโกหก สายตาของคุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์ก็มองผ่านหน้าต่างที่ปิดเพียงครึ่งเดียวเข้าไปยังภายในตัวรถ ใบหน้าพึงพอใจเต็มไปด้วยความสงสัย “ปริพลอา...เมื่อกี้ยายเพิ่งเห็นแกพาใครขึ้นรถไป นั่นใครหรอ?” สถานการณ์ตอนนี้ต้องแกล้งโง่ถึงจะดี “เป็นแค่ลูกค้าคนหนึ่งน่ะครับ” เขาอธิบาย ปริพลเริ่มเห็นนักข่าวกำลังมาทางที่เขาอยู่ เขาจึงรีบคว้ากุญแจเพื่อจะขับหนีออกไป “ยายครับตอนนี้ที่บริษัทกำลังยุ่ง ผมต้องออกไปจากที่นี่ คุณยายกับคุณแม่บ้านขับรถกลับบ้านปลอดภัยนะครับ” เขาไม่พูดอะไร พาร่างสูงเข้าไปในรถ เสียบกุญแจอย่างเร่งรีบ สตาร์ทเครื่องและเหยียบคันเร่งออกไป เขาขับออกไปโดยไม่รอการตอบสนองจากผู้คน คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์ใช้เวลาไปสามวิในการเรียกสติ ภาพรถสีเทาหรูหราที่ขับไกลออกไป ซึ่งยังคงเหลือเป็นเงาในดวงตาเธอ นักข่าวกลุ่มใหญ่ยังคงอยู่ขวักไขว่รอบๆตัวเธอ ทั้งยังถ่ายรูปทะเบียนรถหรูที่ขับออกไปอย่างบ้าคลั่ง “ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่รถของเขาเป็นรุ่น LykanHypersport ที่ผลิตมาอย่างจำกัด” “หรือว่าผู้ชายที่ยืนข้างกมิดาเป็นไฮโซ” “เอ๋ พวกคุณไม่คิดว่าทะเบียนรถ 888 ของเขาคุ้นๆบ้างหรอ” ...... ความเห็นนักข่าวที่อยู่รอบตัวเธอ ทำให้คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์คิดภายในใจ “กมิดา ? หรือครอบครัวเธอเป็นเศรษฐี” ซึ่งไม่จำเป็นต้องพูดถึงความร่ำรวยของหลานชายเธอ “ปริพล” ว่าแต่ว่ากมิดาเป็นใคร? คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์คิดแล้วครุ่นคิด จึงพูดกับคุณแม่บ้านอย่างระมัดระวัง “แวด ไปเช็คดูว่าคนที่ชื่อกมิดาเป็นใคร ?” “รับทราบค่ะ นายหญิง” ปริพลคอยมองสถานการณ์ด้านหลังผ่านกระจกรถ จนกระทั่งเริ่มมองไม่เห็นนักข่าว เขาก็เริ่มชะลอความเร็วลง และขับรถในท้องถนนอย่างช้าๆ แต่ทว่าร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆเขายังคงตัวสั่น เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่ดีขึ้น “ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม” เสียงเย็นๆของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง จนกระทั่งปริพลเปิดแอร์ภายในรถ กมิดาส่ายหัว ดูเหมือนว่าภาพและคำถามนักข่าวเหล่านั้นยังคงติดตาเธออยู่ เธอพยายามกัดเล็บเพื่อระงับความสั่นไหวภายในจิตใจ บทบาทที่เธอได้รับเป็นที่รักของผู้ชม เป็นที่กล่าวขานในวงการสื่อ แต่ตอนนี้กลับถูกพวกเขากล่าวหา ตราบใดที่ยังเป็นข่าวพวกเขาจะพยายามสืบหารวบรวมข้อมูลเก็บไว้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะอธิบายไปเท่าไหร่พวกเขาก็ไม่รับฟัง ปริพลมองไปที่เธอและเริ่มเปิดปากพูด “คุณควรรู้นะ ว่านี่คือวงการบันเทิง” หากคุณรับมันไม่ได้ คุณก็จะถูกกำจัด “ก็จริง...นี่คือวงการบันเทิง” กมิดาหัวเราะด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและหมดหนทาง ถ้าก่อนหน้าไม่ได้ปริพลเข้ามาช่วยไว้ เธออาจจะทำตัวน่าเกลียดต่อหน้าพวกนักข่าวก็ได้ ดังนั้นเธอจึงหันไปขอบคุณด้วยความจริงใจ “ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของคุณ” ปริพลมองตรงไปข้างหน้าและถาม ”คุณจะไปไหน” “ไปไหนดีล่ะ” หากกลับไปอพาร์ทเมนต์เธอคงได้แต่นอนหลับ ถ้าเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินเธอคงต้องเอาแต่ซ่อนตัวอีกครั้ง นักข่าวก็ต้องคิดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง กมิดาคิดไม่ถึงสองวิก็ตอบกลับไป “รบกวนคุณช่วยไปส่งฉันที่ บีไวส์”