ตอนที่50 ความโชคดีฉันมอบให้โชคร้ายก็ฉันให้เหมือนกัน

ตอนที่50 ความโชคดีฉันมอบให้โชคร้ายก็ฉันให้เหมือนกัน ตีสาม รถถูกจอดอยู่หน้าประตู คนขับคืนกุญแจให้เขา แล้วเดินออกไปนอกวิลล่า อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองรถคันหรู ผู้ชายที่อยู่ในรถก็ไม่ได้เปิดประตูลงมา สูบบุหรี่เสร็จ เขาโยนบุหรี่ทิ้งลงถ้วยรอง เขาดื่มไปเยอะ แต่ไม่ได้รู้สึกเมา แต่เริ่มรู้สึกปวดหัว มองดูวิลล่าตรงหน้า ข้างหูเป็นคำพูดของปรัณ ‘ถ้าชอบจริงๆก็ลองทิ้งทุกอย่างแล้วคบหาแบบจริงจังดู’ ‘เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่ชอบจับปลาสองมือ แกอาจจะเข้าใจเธอผิดไปรึเปล่า’ เขารู้ดีว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่วันนี้จรรยามาเธอกลับทำให้เรื่องที่เขาทุ่มเทเพื่อเธอกลายเป็นเรื่องตลกน่าขัน เขาทำงานทนายมานาน เขาเคยพอเคยเจอคน ปัญหาทุกอย่าง จรรยาก็แค่กบในน้ำลึกตัวหนึ่ง ในสายตาเขา ไม่แม้แต่อยากจะมองหรือเห็นหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว เธอรู้ว่านัชชาเป็นคนใจอ่อนง่าย เลยเอาจุดอ่อนนี้มาเล่นงานเธอ เขารู้ว่าเป้าหมายของเธอคืออะไร เธอขอให้คืน เขาก็แค่เอาคืนให้ มอบให้ไปอย่างง่ายดายแต่ความรู้สึกในใจมันไมได้ง่ายขนาดนั้น ตอนแรกใจแข็งกะจะไม่ยุ่งเรื่องเธอแล้ว แต่ก็แพ้ใจตัวเองทุกที เพราะชอบหรอ ชอบแปลว่าอะไรเขาไม่รู้สึกมานานมากแล้ว ตอนวัยรุ่นก็เจอบ้างคนที่ทำให้อยากทำความรู้จักอยากสนิท แต่ตอนนี้ เขามาไกล ทิ้งไว้นานเกินกว่าจะรู้จักรักใครแล้ว เขาไม่รู้จะไปนิยามยังไงว่าชอบหรือไม่ชอบ รู้เพียงแค่ว่ากับนัชชาเขารู้สึก อยากสัมผัสเธอ ทำทุกอย่างที่ชายคนหนึ่งกับหญิงคนหนึ่งจะทำได้ เนื้อตัวสัมผัสกัน ก้าวข้ามผ่านกุญแจที่ปิดตายในหัวใจ สิ่งนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสามารคให้เขาได้ พอคิดได้ถึงนี่ เขารู้สึกตาร้อน เปิดประตูรถเดินเข้าไปในบ้าน ไฟในบ้านถูกปิดหมด ในห้องมืดสนิท เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟ เปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอน หน้าประตูห้องนอน เขากระพริบตา สายตาที่เหน็ดเหนื่อย เขาหายใจเข้า ยื่นมือไปบิดกลอนประตู ไฟตรงทางเดินเล็ดรอดผ่านช่องประตูเข้าไปในห้อง ตกกระทบเข้ากับเตียงที่อยู่กลางห้อง เธอนอนหันข้าง ตัวโก่งเล็กน้อย หันหน้ามาทางประตู ตัวก็อยู่ในผ้าห่ม เขายืนมองอยู่หน้าประตู สายตาที่มีความผิดหวังกับเย็นชา มีแต่ภาพในห้องทำงานเมื่อเย็น เป็นจรรยาเองที่คุกเข่าขอร้องเธอ แต่เขากลับรู้สึกคนที่พ่ายแพ้เป็นตัวเขาเอง “ลูก..............” ทันใดนั้น นัชชาที่นอนอยู่บนเตียงก็พูดละเมอ แล้วนิ่งเงียบไป มือที่จับกลอนประตูก็ชักไป ตอนแรกเขาเเค่กะจะแค่มาดูเธอแปปเดียว แต่ตอนนี้เดินเข้าไปใกล้อย่างอดไม่ได้ ปิดประตูเบาๆ กดปิดไฟที่ไกลจากหัวเตียงมากที่สุด เตชิตเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างหัวเตียง ยื่นมือไปดึงผ้าห่มให้ต่ำลง ให้เห็นใบหน้าเล็กที่ขาวสวย เธอไม่ได้หลับลึก ขมวดคิ้ว บางทีก็ละเมอ อาจเป็นเพราะว่าเธอนอนคลุมโปง โคนผมชุ่มไปด้วยเหงื่อปกคลุมใบหน้าไว้ หน้าที่แดงอ่อนๆคล้ายกับตอนเธอมีอารมณ์ เตชิตไม่เคยเอยปากชมเธอว่าสวย ไม่ได้เป็นเพราะเธอไม่สวยแต่ในทางกลับกัน เธอสวยมาก มีครบทุกอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีอ่อนหวานและเชื่อฟัง แต่ลึกๆแล้วเธอเป็นคนที่ดื้อด้าน ไม่ยอมแพ้ นอกจากเวลาที่อยู่ใต้ร่างเขาเธอถึงจะเชื่อฟังไม่ดื้อ อุณหภูมิในห้องค่อนข้างสูง เขาปลดกระดุมเสื้อออก ดึงผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปทับอยู่บนตัวเธอ จูบปากชมพูน้อยๆของนัชชา นัชชากำลังหลับใหล ก็รู้สึกหนักๆบนตัว ปากถูกปิด หายใจไม่ออก พอสักพักเธอก็ตื่น ก็เห็นใบหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ มันใกล้มากมองไม่ออกว่าเป็นใคร เธอตกใจ มือทั้งสองข้างก็ดันเขาเอาไว้ กำลังจะอ้าปากร้องแต่ก็ถูกเขาฉวยโอกาสเข้ามาในปาก ปากที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า นัชชาไม่มีทางหนีเลยอ้าปากกัดเขาไปทีหนึ่ง จนในที่สุกเขาก็หยุด “คุณเป็นใคร” เตชิตเงยหน้าขึ้น เอื้อมมือไปเปิดไฟตรงหัวเตียง ให้เธอมองดูเขาชัดๆ “เตชิตหรอ” นัชชารู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ “คุณ คุณไม่ได้ไปพบลูกค้าหรอ” เขายื่นมือไปปัดผมที่ปิดหน้าออก สายตาที่เปลี่ยนไปอย่างคาดเดาไม่ได้ เขาไม่ได้พูดอะไร เอื้อมมือไปแก้โบว์ที่คอเสื้อ ใช้การกระทำแทนคำพูด ชุดนอนบางก็ถูกเขาดึงออก ทำให้เห็นเนื้อตัวของเธอ นัชชาตื่นจากความง่วง อยากเอื้อมมือไปปิดแต่ก็ถูกเขากดทับแขนเอาไว้ เธอไม่ลืมสายนั้น เขากลับมาดึกๆดื่นๆเพื่อที่จะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร นัชชาโมโหโกรธ “คุณจะทำอะไร” เธอดิ้นรน ต่อต้าน ไม่ให้ความร่วมมือเขาเห็นมันทุกอย่าง เขาเริ่มรู้สึกเสียอารมณ์ ก้มหน้าไปกัดที่คอเธอ “อ้า” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ ในหัวก็อดคิดไม่ได้ เมื่อกี้เขาก็ทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเหมือนกันใช่มั้ย เคยบอกตัวเองแล้วว่าอย่าไปสนใจ ความสัมพันธ์แบบนี้ยิ่งใส่ใจก็ยิ่งน่าขัน แต่มันเป็นแบบนี้จริงๆไม่ว่ายังไงเธอก็ยอมรับไม่ได้ เสื้อผ้าที่เหลืออยู่ไม่นานก็ถูกเขาถอดออกหมด สายตาคู่นั้นกำลังพิจารณาเรือนร่างของเธอ นัชชาหน้าซีด “คุณเตชิต วางตัวดีๆหน่อย” “วางตัวดีหรอ” เตชิตรู้สึกตลก ทุกคำที่ออกจากปาก เธอตั้งใจพูดประชด “ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยหย่ามอบอกให้ฉันวางตัวดี เธอมีสิทธิ์นั้นหรอ” คำพูดคำนี้ กับสายตาดูถูกนี้ นัชชาไม่สามารถรับได้ น้ำตาเธอไหล แต่เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่สนใจร่างกายเธอ ใช่ ก็คงมีเพียงร่างกายนี้ที่เขาต้องการมันจริงๆ เขาต้องการเธอก็ต้องให้ ไม่งั้นคงจะรู้สึกผิดที่เขาช่วยเธอมากมายขนาดนี้ เราตกลงกันไว้แล้วตั้งแต่แรก แต่ทำไมใจรู้สึกเจ็บมากขนาดนี้ นัชชาไม่รู้ว่าเขาเข้าไปตอนไหน และไม่รู้ว่าเขาทำร้ายเธอขนาดไหน รู้แต่ว่าเธอมองเขาด้วยน้ำตา เขาไม่แม้แต่ที่จะถอดเสื้อออก เธอเจ็บมาก มากจนตัวสั่น เขาทำรุนแรงกับเธอ ครั้งนี้คงไม่ต้องพูดถึงความสุขใดๆ ครั้งแรกของเธอ ครั้งแรกที่มีค่าสำหรับผู้หญิงทุกคน เธอมอบมันให้เขา แล้วมันมีประโยชน์อะไร ในใจเขา เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นที่ระบายอารมณ์ของเขา นอกจากร่างกายนี้ เธอก็ไม่คู่ควรอะไรกับเขาสักอย่าง ในหูมีแต่เสียงร้องไห้ของเธอ แต่เขาหยุดมันไม่ได้ เหมือนนี่เป็นทางเดียวที่รู้ได้ว่าเธอยังอยู่ เขายกมือมาปิดตาที่แดงๆของเธอ โหดร้ายแต่ก็มีความอ่อนโยน “เธอไม่น่าช่วยมัน เธอเป็นของฉัน ทุกอย่างของเธอเป็นของฉัน ความโขคดีฉันเป็นคนมอบให้ โชคไม่ดีฉันก็เป็นคนให้”