บทที่102 ชีวิตนี้อย่าพยายามหาทางกำจัดผม

บทที่102 ชีวิตนี้อย่าพยายามหาทางกำจัดผม ฉูเจ๋อหยางนั่งลงเบาๆถัดจากเป้ยฉ่ายเวย การเคลื่อนไหวนั้นทั้งอ่อนโยนและทั้งขัดขืนจับมือของเธอซึ่งพยายามเอามาปิดบังใบหน้าเอาไว้ มีห้อเลือดบนผิดหน้าที่ขาวบริสุทธิ์ ใบหน้านูนบวมปรากฏเห็นเส้นเลือดเล็กๆ ที่มุมปากนั้นเป็นรอยแผล เลือดสีแดงเข้มตัดกับริมฝีปากของเธอ ทุกๆแห่งทำให้น่าสลดใจ ถึงแม้จะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่เมื่อเห็นมันก็ยังกระทบความรู้สึกเขา คลื่นใต้น้ำในดวงตาของเขาดูเหมือนจะโค่นพังทลายออกมา ปลายหัวใจเขาเหมือนถูกเครื่องมืออะไรเสียบแทง คิ้วเขาขมวดเป็นปมแน่น “ฉันไม่เป็นไร แค่เจ็บนิดหน่อยเท่านั้น” เป้ยฉ่ายเวยเห็นเขามองที่บาดแผลบนใบหน้าของเธอและนิ่งเงียบไป เธอไม่อยากให้เขาเห็นเธอในลักษณะนี้ เธอจึงเบนหน้าหนี ฉูเจ๋อหยางเลิกเสื้อผ้าของเธอขึ้น ผิวอันขาวนวลถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลขนาดต่างๆ แม้ว่าจะทายาแล้ว แต่ว่ามันก็ยังดูน่าตกใจอยู่ดี เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีอารมณ์แบบไหน เมื่อเห็นบาดแผล สิ่งที่เขาคิดอย่างแรกเลยก็คือต้องให้ผู้หญิงคนนั้นชดใช้หนักกว่านี้อีกสิบเท่า หากไม่ใช่เพราะเหตุผลเดียวที่คอยบอกกับเขาอยู่ในหัว ว่าอย่าทำแผนการที่วางเอาไว้มานานพังลงด้วยอารมณ์ชั่ววูบ มันไม่ใช่แรงกายแรงใจของเขาคนเดียว แต่ว่ามันเป็นหยาดเหงื่อของพวกเขาทั้งหมด “ขอโทษ” เป้ยฉ่ายเวยหรี่ตาลง มือทั้งสองข้างจับเขาเอาไว้แน่น เธอกลัวว่าตัวเองจะพลั้งระบายความคับข้องใจทั้งหมดกับชายตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอน่าจะหิวมากจริงๆ จะได้ยินคำขอโทษจากฉูเจ๋อหย่างได้อย่างไร ทั้งสองตาของเขาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา “ฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะนอน คุณไปเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าจะผ่านสองสามวันนี้ไปได้อย่างง่ายดาย เรื่องที่ควรเป็นก็ไม่ได้เกิดขึ้น ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางไม่ได้ปรากฏตัว เธอจะหลอกตัวเองว่าอย่างไร แต่ว่าจู่ๆเขาก็ปรากฏตัวขึ้น จู่ๆก็พูดคำนี้ออกมา ฉูเจ๋อหยางเห็นเธอมองและหลบสายตา เขาจึงเอื้อมมือออกไปโอบกอดเธอไว้ ขากรรไกรของเขาวางอยู่บนไหล่ของเธอ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ข้างหูของเธอ “เป้ยฉ่ายเวย ทำไมถึงโง่นักนะ” ไม่รู้จักป้องกันตัวเองเลยสักนิด ทำไมถึงต้องยอมเจ็บตัว เป้ยฉ่าวเวยกัดริมฝีปากและพูดเนิบๆ “ฉันเป็นหนี้หล่อน” “ครั้งหน้าอย่าใจอ่อน” ในมุมที่เป้ยฉ่ายเวยมองไม่เห็น ผู้ชายคนที่สงบนิ่งมาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ดวงตาที่คมลึกของเขาเต็มไปด้วยเจตนาของฆ่า “ฉูเจ๋อหยาง ถ้าหากว่าคุณหวังดีกับฉันจริงๆก็ปล่อยฉันไปเถอะ หรือว่าตอนนี้คุณจะเสนอเงื่อนไขที่สามออกมา” เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายทที่อยู่ๆก็กลับกลายเป็นอ่อนโยน เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าเธอค่อนข้างสบายใจ เธอแค่อยากจะพารุ่ยรุ่ยเข้ารับการผ่าตัด และหนีให้ไกลความขัดแย้งในเรื่องนี้ ฉูเจ๋อหยางกอดเป้ยฉ่ายเวยแน่น ลมหายใจที่ปลายจมูกก็หนาแน่นขึ้น “เป้ยฉ่ายเวย คุณคิดแต่จะหนีไป” อันตรายที่เข้ามาใกล้ข้างกายเธอเช่นนี้ เป้ยฉ่ายเวยกัดริมฝีปาก ตาเธอหรี่ลง ไม่ใช่เธอว่าเธอไม่อยากอยู่สงบสุขสบายใจ ไม่ใช่ที่เธอคิด เรื่องทั้งหมดสามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดาย หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินตัวเองถามออกไป “คุณเลิกกับหนานฉิงได้ไหมล่ะ” ความเงียบกดดันทำให้บรรยากาศซับซ้อนยิ่งนัก และนั่นเอง เธอก็ได้รับคำตอบนี้ เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าบาดแผลในใจเธอถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ยากแม้กระทั่งจะหายใจเพราะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอยังคงยืนกรานพูดช้าๆทีละคำ “ฉูเจ๋อหยาง ถ้าคุณทำไม่ได้ ก็ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ต้องการจะเจ็บอีกต่อไปแล้ว” หัวใจของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล ไม่มีทางที่จะซ่อมแซมทั้งหมดได้ในคราเดียว ฉูเจ๋อหยางคิดว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่อยากจะเจ็บเพราะตัวเขาอีกแล้ว แต่ว่าเขาก็มีเหตุผลที่เขาพูดออกมาไม่ได้ แต่จะให้เขาปล่อยเธอไปก็ทำอย่างนั้นไม่ได้อีกเช่นกัน ถ้าจะเจ็บ ถ้าอย่างนั้นก็เจ็บด้วยกันเถอะ อย่างน้อยที่เธอเจ็บก็เพราะว่าเธอยังมีเขาอยู่ในใจใช่ไหมล่ะ “เป้ยฉ่ายเวยคุณยอมแพ้เถอะ ชีวิตนี้คุณกำจัดผมไปไม่ได้หรอก” ฉูเจ๋อหยางกระซิบที่ข้างหูเป้ยฉ่ายเวยเหมือนกับเป็นคู่รัก ราวกับว่าพวกเขาทั้งคู่ได้ผ่านเรื่องราวอันเลวร้ายมา ร่างกายอดสั่นไหวไม่ได้ “ในเมื่อคุณไม่สามารถกำจัดผมไปได้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรพยายามอย่างหนักที่จะติดอาวุธให้ตัวเอง ให้แข็งแกร่งพอที่จะอยู่กับผม” เสียงชัดเจนของฉูเจ๋อหยางเป็นเหมือนลูกธนูที่ยิงผ่านหูของเป้ยฉ่ายเวยไป มันปักติดอยู่ในใจเธอ เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างหนักแน่น “ฉูเจ๋อหยาง ถ้าหากไม่รู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน ฉันคงคิดว่าคุณกำลังบอกรักฉันอยู่” ฉูเจ๋อหยางกระพริบตา ไม่นานลำแสงเจิดจ้าเหมือนดาวตกก็ได้หายวับไปจากดวงตาของเขา เขาแค่โอบเธอเอาไว้และไม่พูดอะไร เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่คิดว่าผู้ชายที่ด้านหลังจะให้คำตอบกับเธอได้ เธอได้แต่หัวเราะเยาะตัวเอง ที่หนีไม่พ้นความเป็นจริงที่ว่า เธอต้องยืนหยัดต่อสู้เพื่อตัวเธอเอง “ฉันไม่อยากให้หนานฉิงรู้ว่าคุณกับฉันยังมีความสัมพันธ์กันอยู่” “ได้” ทันใดนั้นเป้ยฉ่ายเวยก็ค้นพบว่าความอดทนของคนยังไม่ถึงจุดที่เจ็บที่สุดแต่ยังเจ็บยิ่งกว่า แม้ว่าใจเธอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังห้ามความเจ็บปวดนั้นไว้ไม่ได้ เธอพยายามคุมเสียงตัวเองให้สงบลง “ฉันหวังว่าเงื่อนไขที่สามจะเสร็จสมบูรณ์ในไม่ช้า” นี่คือวัตถุประสงค์สูงสุดของเธอ ขอเพียงเสร็จสิ้นเงื่อนไขทั้งสามข้อ ก็สามารถเอาเช็คไปขึ้นเงิน เธอก็จะสามารถพารุ่ยรุ่ยหนีไปจากผู้ชายที่เป็นปีศาจนรกคนนี้ได้ ฉูเจ๋อหยางเริ่มลังเล เขาเข้าใจว่าผู้หญิงในอ้อมแขนมีแรงจูงใจของตัวเอง แต่เมื่อเห็นร่างกายเธอเจ็บ เอาก็ทนปฏิเสธไม่ได้ “ได้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้” “อื้อ แต่ฉันหวังว่าจะไม่นานเกินไป” เป้ยฉ่ายเวยไม่วางใจจึงพูดเสริมขึ้นอีกประโยค “เป้ยฉ่ายเวยที่แท้คุณมีเรื่องสำคัญอะไรที่จะต้องทำ บอกกับผมได้นะ” ฉูเจ๋อหยางไม่รู้ว่าเธอเพียรพยายามที่จะทำอะไร “มันเป็นเรื่องของฉัน” เธอไม่ต้องการให้เขาตั้งคำถาม ฉูเจ๋อหยางประนีประนอม “ผมไม่ถามต่อก็ได้ แต่ว่าตอนนี้คุณให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลเถอะ” “ฉันไม่ไป” เป้ยฉ่ายเวยนึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีในการไปโรงพยาบาลครั้งก่อนนี้เธอจึงรีบปฏิเสธขึ้นทันที ฉูเจ๋อหยางก็เหมือนจะนึกได้ถึงวันที่พาเธอไปโรงพยาบาลครั้งนั้น เธอมีปฏิกิริยารุนแรง และก้าวถอยไปอีกก้าว “ไม่ไปโรงพยาบาลก็ได้ แต่ต้องให้ผมทายาให้คุณใหม่อีกครั้งก่อน” “ไม่ต้อง ซือซือเปลี่ยนยาให้ฉันแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยไม่ต้องการให้เขาเห็นบาดแผลที่เธอได้รับบาดเจ็บ ฉูเจ๋อหยางยังต่อรองต่อไป “คุณไม่ยอม สิ่งที่เราเพิ่งจะพูดไปก่อนหน้านี้ก็เป็นโมฆะ” เป้ยฉ่ายเวยกัดฟัน เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้กำลังขู่เธอ เธอจึงพูดอย่างไม่เต็มใจ “ได้ แต่ว่าคุณห้ามซุกซนนะ” ฉูเจ๋อหยางนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง เขากระซิบข้างหูเธอด้วยเสียงอันแหบห้าว “วางใจเถอะ ผมไม่ได้เป็นซาโดมาโซคิสม์(พึงพอใจในความเจ็บปวดของผู้อื่น)” “ฉูเจ๋อหยาง!!” เป้ยฉ่ายเวยตะโกนเสียงหลง ผู้ชายคนนี้ช่างไร้ยางอาย ลามก ป่าเถื่อน!