บทที่107 การนัดหมายของเหาเสว่ฉิน

บทที่107 การนัดหมายของเหาเสว่ฉิน ขณะที่เป้ยฉ่ายเวยพักฟื้นอยู่ที่บ้าน หลังจากเลิกงานฉูเจ๋อหยางก็หลับมาหาเธอ บางครั้งมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่านี่เป็นภาพลวงตา ราวกับว่าพวกเขายังคงมีความสัมพันธ์กันอยู่ แค่เพียงเปลี่ยนสถานที่เท่านั้น แม้ว่าทุกคืนชายหนุ่มจะอยู่ที่ข้างกายเธอ แต่เป้ยฉ่ายเวยกลับรู้สึกเหมือนว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝัน เธอระมัดระวังในการรักษาระยะห่าง ไม่ปล่อยให้ตัวเองหลงใหล ฉูเจ๋อหยางก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เธอ ที่ออฟฟิศไม่ได้โทรเรียกให้เธอรีบกลับไปทำงาน ไม่ต้องถามก็รู้ว่านี่เป็นคำสั่งของฉูเจ๋อหยาง เธอเองก็ชอบใจอยู่เช่นกัน น่าเสียดายที่เวลาแห่งความสุขนั้นแสนสั้น สั้นจนทำให้เป้ยฉ่ายเวยคิดว่านี่เป็นการจัดเรียงของโชคชะตา เมื่อใดก็ตามที่เธอหละหลวม ก็จะมีคนเตือนสติ ให้เธอออกจากความฝันและกลับสู่โลกของความเป็นจริง สภาพอากาศในวันนี้น่าคับอกคับใจนัก เมฆหนาลอยอยู่บนฟ้า มันเหมือนภูเขาที่วางอยู่เหนือศีรษะคน ทำให้คนหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ เป้ยฉ่ายเวยนั่งพิงหน้าต่างอยู่ในร้านกาแฟ สายตาเธอมองไปที่ผู้คนที่เดินไปมา ช่างน่าหลงใหล “คุณเป้ย รอนานแล้ว” เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยิน เธอก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและพูดทักทายผู้ที่มาอย่างสุภาพ “คุณป้าเหา” เหาเสว่ฉินลากเก้าอี้มา เธอนั่งตรงข้ามเป้ยฉ่ายเวยและพูดน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณเป้ยเรียกฉันว่าคุณหญิงเหาเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกกระดากปากอยู่บ้างแต่เธอก็เรียกหล่อนใหม่อีกครั้งว่า “คุณหญิงเหา” พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาถามด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิงท่านนี้ ไม่ทราบจะรับเครื่องดื่มอะไรคะ” “กาแฟแล้วหนึ่ง” เหาเสว่ฉินพูดขึ้น เธอมองอย่างระมัดระวังไปที่เป้ยฉ่ายเวย เมื่อก่อนตอนที่เสี่ยวซือพากลับมา เธอไม่ได้มองอย่างใกล้ชิด แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ ผู้หญิงตรงหน้ากลับดูมีลักษณะบางอย่าง ที่ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมฉูเจ๋อหยางถึงได้ชอบหล่อน พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าและก้าวถอยหลังไป เหลือเพียงพวกเธอสองคนเท่านั้นที่อยู่ริมหน้าต่าง เป้ยฉ่ายเวยคาดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่เธอไม่คิดว่าเหาเสว่ฉินจะแสดงอาการดูถูกเธอชัดเจนขนาดนี้ ไม่ได้แยแสเธอเลยแม้แต่น้อย “อาการบาดเจ็บบนใบหน้าคุณ ฉันได้ยินมาว่าเสี่ยวซือเป็นคนทำ” เหาเสว่ฉินจ้องมองที่รอยบนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวย สีหน้าเธอผ่อนคลายเหมือนกับพูดถึงชุดราคาถูก หรือเธอเป็นแค่สินค้าราคาถูกในสายตาของเหาเสว่ฉิน “ก็แค่แผลเล็กน้อย” เหาเสว่ฉินพึมพำเบาๆ ดูเหมือนฝนกำลังจะตก ในร้านกาแฟมีคนไม่มากนัก พนักงานเสิร์ฟนำกาแฟมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว เหาเสว่ฉินไม่ขยับ ราวกับว่ากาแฟตรงหน้าหล่อนเป็นเพียงแค่เครื่องประดับ หล่อนก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องไปที่เป้ยฉ่ายเวยเท่านั้น เป้นฉ่ายเวยรู้ว่านี่เป็นเกมส์ที่คนรวยชอบเล่น หล่อนมองเธอด้วยลักษณะท่าทางอันสูงส่ง ทำให้เธอรู้สึกละอายใจ ต้องการบดขยี้ความภาคภูมิใจในตนเองของเธอ ต้องการให้เธอรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย แต่เธอก็ไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ได้รู้สึกขวยเขิน เธอได้ทำในสิ่งที่เหมาะที่ควร “ไม่ทราบว่าคุณหญิงเหาเรียกฉันออกมามีธุระอะไรคะ” เหาเสว่ฉินยอมรับว่าเป้ยฉ่ายเวยเป็นผู้หญิงที่สงบนิ่งมาก แต่นี่ก็ไม่ได้ความว่าอะไร “คุณเป้ย ฉันจะไม่อ้อมค้อมกับคุณ ฉันเรียกคุณมาพบ คุณควรจะรู้อยู่แก่ใจแล้วไม่ใช่หรือ” เป้ยฉ่ายเวยเห็นสายตาอันเหยียดหยามของเหาเสว่ฉินอย่างชัดเจน เธอกำมือแน่นและตอบไปอย่างช้าๆชัดๆ “คุณหญิงเหาช่วยพูดให้กระจ่างด้วย” เป้ยฉ่ายเวยตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่นทำให้เหาเสว่ฉินรู้สึกเหมือนเป็นอากาศ ใบหน้าอันสง่างามของหล่อนมืดมิดลง “คุณเป้ยน่าจะรู้เรื่องดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะคุณทำเรื่องแบบนี้ เสี่ยวซือจะเศร้าโศกเสียใจอย่างนั้นได้อย่างไร” “เรื่องแบบนี้รึ มันคือเรื่องแบบไหน” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าน่าขัน ผู้หญิงที่ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดีเหมือนกับเพิ่งมองเห็นผู้หญิงที่เพิ่งจะสามสิบต้นๆ เห็นได้ชัดว่าเธอโกรธ แต่เธอก็ยังคงรักษาท่วงทีอันสง่างามเอาไว้ เหาเสว่ฉินเห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่ยอมลงให้เธอ เธอก็รู้สึกโมโหขึ้นมา “คุณเป้ยทำเช่นนี้ไม่รู้เพราะว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน หรือว่าผู้เฒ่าผู้แก่ก็ไม่ให้ความสนใจ” เธอหยุดพูดชั่วครู่ ด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส “หรือจะบอกว่าบุคลิกของคุณเป้ยแต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นคนไม่มีมารยาทแบบนี้มาตลอด” “คุณหญิงเหา ก่อนอื่นฉันเคารพคุณในฐานะผู้อาวุโส ดังนั้นฉันจึงมีความอดทนต่อเรื่องที่คุณถาม ไม่ใช่เพราะฉันรู้สึกเจ็บ แต่ขอถามคุณหญิงเหาหน่อย ถ้าอย่างนั้นบรรพบุรุษของคุณหญิงเหาได้เลี้ยงดูคุณหญิงมาเป็นอย่างดีหรือไม่” เป้ยฉ่ายเวยพูดและยิ้มให้กับเหาเสว่ฉิน เธอสามารถรับมือกับคำถามของเหาเสว่ฉิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า หล่อนสามารถมาดูถูกบรรพบุรุษของเธอได้ เหาเสว่ฉินเคยดูถูกเป้ยฉ่ายเวยมาก่อน ตอนนี้หล่อนคิดว่าตัวเองประเมินผู้หญิงตรงหน้าต่ำเกินไป เธอไม่ใช่เสี่ยวซือที่จะทนก้มหน้า “คุณเป้ยดูเหมือนจะลืมนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น นั่นพฤติกรรมของมือที่สามกระมัง” “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ต้องการที่จะอธิบายอีกรอบ แต่ในเมื่อคุณหญิงเหาถามเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะย้ำอีกครั้ง” เป้ยฉ่ายเวยพูดออกมาตรงๆ “ฉันกับฉูเจ๋อหยางมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่ฉันไม่ได้แย่งใคร ตอนนั้นหนานฉิงและฉูเจ๋อหยางเลิกกันแล้ว” “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ที่คุณไม่ชัดเจนอยู่กับฉูเจ๋อหยางจะเรียกว่าอะไร” เหาเสว่ฉินไม่เห็นด้วย ผู้หญิงที่ไม่ได้ออกหน้าออกตาก็เป็นผู้หญิงที่ไม่ได้ออกหน้าออกตาอยู่วันยังค่ำ จะไม่ได้เป็นมือที่สามได้อย่างไร “คุณหญิงเหาคิดดูให้ดี ฉันสามารถรักษาระยะห่างระหว่างฉูเจ๋อหยาง” เป้ยฉ่ายเวยพูดพลางหลับตา เธอคิดว่าตัวเองสามารถอธิบายให้เหาเสว่ฉินเข้าใจแจ่มแจ้งได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดมากเกินไป ถ้าหากว่านี่เป็นสิ่งที่หนานฉิงต้องการ เธอก็สามารถทำให้หล่อนได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรับประกันตัวเธอเองได้อยู่ฝ่ายเดียว “ฉันจำได้ว่าคุณเป้ยยังมีผู้อาวุโสอาศัยอยู่ที่นอกเมือง ชีวิตคงจะยากลำบากสินะ ยังคิดเลยว่าอาเจ๋อเด็กคนนั้นช่างดีจริงๆ หมาแมวบางตัวต้องการที่จะก็ไม่ปฏิเสธ” เหาเสว่ฉินมีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก คำพูดคำจานั้นโหดร้ายมาก “คุณเป้ยเป็นคนฉลาด คงไม่คิดทำเรื่องราคาถูกแบบนี้หรอก” เป้ยฉ่ายเวยวางมือทั้งสองข้างของเธอลงบนตักอยู่เป็นเวลานาน ดูเหมือนว่านี่จะเป็นวิธีเดียวที่จะป้องกันไม่ให้เธอตกต่ำจนเกินไป เธอพยายามอย่างหนัก อยู่เป็นเวลานาน เธอเงยหน้าขึ้นมองเหาเสว่ฉิน ไม่มีอารมณ์ใดทั้งสิ้น “ฉันเข้าใจ” เป้ยฉ่ายเวยต้องการจะพูดว่าฉันเข้าใจทุกอย่าง เธอเข้าใจสถานะของตัวเอง จุดยืนของตัวเอง ไม่ต้องมีใครหน้าไหนต้องมาคอยเตือนเธอ “ดี” เหาเสว่ฉินพอใจในคำตอบของเป้ยฉ่ายเวย เธอยื่นมือหยิบเช็คออกจากกระเป๋า และยื่นไปตรงหน้าเป้ยฉ่ายเวย เธอพูดอย่างใจบุญ “ฉันรู้ว่าเป็นจำนวนเงินที่ไม่มากนัก แค่ชดเชยอาการบาดเจ็บของคุณเป้ย ฉันหวังว่าคุณเป้ยคงจะไม่ถือสา” ฮ่าฮ่า คำพูดช่างวิเศษเหลือเกิน เป้ยฉ่ายเวยเห็นจำนานเงินห้าแสนบนเช็ค เธอรู้สึกว่าช่างน่าหัวเราะ เธอลุกขึ้นอย่างเงียบๆจากเก้าอี้และพูดว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปก่อนล่ะ” พูดจบเธอก็ไม่รอให้เหาเสว่ฉินว่าอะไร เธอหันหลังจะจากไปในทันที เหาเสว่ฉินมองดูเช็คที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอยิ้มอย่างดูถูก เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าตัวเองไม่รับเช็คก็จะสูงส่งอย่างนั้นรึ ผู้หญิงที่ต้องการหลบหนีเช่นนี้เธอเห็นมาเยอะแล้ว จัดการมาก็มาก ถ้าหากว่าเป้ยฉ่ายเวยคิดเป็นก็ควรจะเก็บเช็คไว้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็จะยอมปล่อยมือจากหล่อนไป แต่ถ้าไม่ เธอก็มีวิธีจัดการกับเป้ยฉ่ายเวย