บทที่222 ไม่เข้าใจความรู้สึก

บทที่222 ไม่เข้าใจความรู้สึก “จริงๆแล้วผมไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงเท่าไหร่ รู้สึกว่าการมีความรักมั่นค่อนข้างยุ่งยากน่ะครับ” ตฤณพูดไว้แค่นั้น แล้วชะงักไป “มีอยู่คนหนึ่ง ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ทุกครั้งที่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ ผมก็จะตั้งใจมาก อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเองก็ดีกับผมมั้งครับ” Rickได้ยินดังนั้นแล้ว เข้าใจเลยว่าตฤณกำลังสับสนจริงๆ จึงเอ่ยถามขึ้นอีกหนึ่งคำถาม “แล้วเวลาอยู่กับเธอคุณรู้สึกสบายใจไหมครับ?” ตฤณคิด แล้วพยักหน้ารับ “สบายมากครับ รู้สึกเป็นอิสระมาก” “นั่นก็ถูกแล้วล่ะครับ!คุณต้องรักษาโอกาสนี้ไว้ พยายามต่อไปนะ”Rickให้กำลังใจเขา ถ้าหากเขาบอกกับตฤณไปตรงๆเลยนั้น ว่าความรู้สึกดีๆนั้นจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นความชอบ คงจะทำให้เขาตกใจไปเสียก่อน ปล่อยให้เขารู้เองดีกว่า ซักวัน เขาจะเข้าใจถึงความจริงใจและความรู้สึกที่หาได้ยากเช่นนี้ ตฤณที่กอดเอกสารไว้พยักหน้ารับ “ถ้าอย่างนั้นผมกลับไปออฟฟิศก่อนนะครับ” Rickโบกมือให้ แล้วจึงดูสรุปรายงานข้อมูลเหล่านั้นต่อ เขาเองก็ยุ่ง คงไม่มีเวลาเป็นพ่อสื่อให้ใคร ตฤณค่อยๆเดินไปยังลิฟต์ ในหัวคิดถึงคำพูดของRickที่พูดกับเขาไว้ ทางบ้านของเขาก็อยากให้เขารีบแต่งงาน พ่อแม่จะได้อุ้มหลานเร็วๆ เพียงแต่เขาคอยแต่จะปฏิเสธที่จะคบหากับผู้หญิงคนอื่นๆ ในหัวคนที่เขาคิดถึง ใบหน้าของเธอค่อยๆปรากฏชัดเจนขึ้นมา จู่ๆโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น และเป็นเธอนั่นเองที่โทรมาหาเขา! พี่นัฎที่อยู่ในปลายสายหัวเราะแล้วเอ่ยกับเขา “ฉันได้ยินมาว่าจันวิภาตกใจมากเลยล่ะ หลบอยู่แต่ในบ้านไม่กล้าออกมาเจอใครเลย โทรศัพท์ก็ไม่กล้ารับสายใครทั้งนั้น ฉันเดาว่าเธอจะต้องกลัวจนตัวสั่นกำลังคิดอยู่แน่ๆว่าจะออกมายอมรับดีหรือเปล่า!” “คุณโทรมาหาผมเพื่อพูดเรื่องนี้กับผมอย่างนั้นหรือครับ?” พี่นัฎอึ้งไป “อืม...รบกวนคุณหรือเปล่า? ถ้าคุณยุ่งอยู่ ไว้ว่างๆค่อยคุยกันก็ได้” ตฤณไม่ได้ตอบกลับไป “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้กับใคร ก็เลยโทรมาหาคุณ ถ้าหากคุณไม่อยากฟัง ต่อไปฉัน....” พี่นัฎยังพูดไม่จบ ตฤณก็ตัดบทเธอไปเสียก่อน “ไม่เป็นไรครับ คุณโทรหาผมได้” พี่นัฎตะลึงไป แล้วก็ยิ้มมุมปากออกมา สำหรับเขาเธอเองก็มีความพิเศษอยู่บ้างใช่หรือเปล่า? เพียงแค่นิดเดียวก็พอแล้ว ......... ด้านนอกยังคงคาดเดาถึงความสัมพันธ์ของจิรภาสและจิดาภากันอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่มีใครกล้าส่งข่าวออกไป อย่างไรเสียตำแหน่งของเค.เอฟก็ยังคงอยู่ตรงนั้น หลังจากที่จิดาภาตื่นแล้วนั้น รู้สึกคอแห้งและเจ็บคอ จึงลุกขึ้นหยิบน้ำ แต่ร่างกายของเธอที่มีเฝือกค้ำไว้อยู่นั้นทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้เลย จิรภาสที่สังเกตเห็นว่าเธอตื่นแล้ว จึงรีบเดินเข้ามาหา “ดื่มน้ำหรือครับ?” จิดาภากระพริบตา จิรภาสจึงหันกลับไปรินน้ำให้ แล้วหลังจากที่ลองจิบดูว่าไม่ร้อนเกินไปแล้วนั้น จึงส่งมาวางไว้ในมือของเธอ เธอจะต้องอยู่ติดเตียงแบบนี้ไปเป็นเวลาสัปดาห์กว่าๆ สายตาของเขาก็จะไม่สามารถละไปจากเธอได้เลยแม้แต่ช่วงเวลาเดียว จิดาภาพิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วเอ่ยพูดขึ้นด้วยความอ่อนแอและรู้สึกทุกข์ใจ “ทำไมคุณมาอยู่กับฉันตลอดเลยล่ะคะ? แล้วงานคุณจะทำอย่างไร?” เธอจะขยับตัวเล็กน้อยยังลำบาก จึงฝืนตัวเองเพื่อจะหันกลับไปมองเขา “งานก็ไม่ต้องทำที่บริษัทก็ได้นี่ครับ แล้วอีกอย่าง ผมเองก็อยากจะพักผ่อนบ้างเหมือนกัน” เขาเอาผมทัดหูเธออย่างเบามือ “พอดีกับเห็นว่าจะมีการถ่ายทำละครเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งของต่างประเทศด้วย ผมเลยช่วยคุณลงชื่อแล้วนะ” “ละครอะไรคะ?” “ยังไม่ได้รับการตอบกลับเลยครับ รอให้มีข้อมูลแล้วเราค่อยคุยกันนะครับ” สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ขาเล็กๆของเธอ “จันวิภายังไม่ยอมปรากฏตัวออกมาใช่ไหมคะ?” “ยังไม่ถึงนาทีสุดท้าย เธอก็คงยังไม่ยอมออกมาง่ายๆหรอกครับ” จิรภาสเข้าใจความคิดของคนพวกนี้ดี เพื่อชื่อเสียงเหล่านั้นแล้ว หากไม่ถึงช่วงเวลาสุดท้าย ก็จะไม่ก้มหัวให้ใคร “ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณตั้งใจจะทำให้เธอดูร้อนรนล่ะคะ?” จิดาภาจับมือจิรภาสไว้ ความอบอุ่นจากมือของเธอส่งไปยังเขา จิรภาสเห็นว่าเธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วเปิดโพสต์ที่ชาวเน็ตโพสต์กันให้เธอดู การคาดเดาเหล่านั้น.... จิดาภารู้สึกเครียดขึ้นมาทันที “ทำอย่างไรดีคะ?” “ตอนนี้นักข่าวทั้งโลกรู้แล้วว่าผมเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณ ยังจะมีใครกล้าหาเรื่องใส่ตัวอีกหรือ?” จิรภาสยิ้มพลางเอ่ยกับเธอ “เพียงไม่พูด พวกเขาก็ไม่มีทางได้รู้คำตอบหรอกครับ ให้พวกเขาคาดเดาไปกันเองดีแล้ว....” เขาจะทำหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัว คอยปกป้องจิดาภา ส่วนสิ่งที่เธอจะต้องทำ นั่นก็คือ มุ่งมั่นกับความฝันของเธอ พยายามที่จะไปอยู่บนเวทีที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมให้ได้ “ซักวันนึงพวกเขาก็ต้องรู้อยู่ดี...” “คุณกังวลหรือครับ?” จิดาภาส่ายหน้า เมฆฝนที่อยู่ในใจเธอได้หายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “ไม่ค่ะ พวกเราไม่ได้ปิดบังอะไรไว้ทั้งนั้น เพียงแค่ไม่ได้ประกาศออกมาให้คนอื่นได้รับรู้เท่านั้น ให้พวกเขาเดากันไปเถอะค่ะ ถือว่าเป็นวิธีให้พวกเขาได้ค่อยๆยอมรับวิธีหนึ่ง” อำนาจในการโน้มน้าวอยู่ในมือของพวกเขาอยู่แล้ว จะเปิดเผยหรือไม่เปิดเผยนั้น จึงขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเขา สถานะของจิรภาสไม่เหมือนกับคนทั่วไป ข้างนอกที่พากันคาดเดากันอย่างดุเดือดเช่นนั้นก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในการคาดการณ์เพียงเท่านั้น แฟนคลับมีทั้งที่สนับสนุน และอิจฉา โดยเฉพาะแฟนคลับที่เป็นผู้หญิง.... “ว้าว นี่เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุดของปีนี้....เห็นความเหมาะสมกับพวกเขาแล้ว ฉันคงไม่พูดไม่ได้ว่า ขอให้พวกคุณแต่งงานกันเลยเถอะค่ะ!” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเห็นรูปของพวกเขาแบบนั้นแล้วหากพวกเขาไม่ได้คบกันอยู่ล่ะก็ สวรรค์ก็คงทนสิ่งนี้ไม่ได้เช่นกัน!” “ฉันกลับไปดูโฆษณาของWMเป็นสิบๆรอบแล้ว ตอนนั้นรอบตัวพวกเขาก็มีบรรยากาศของความรักตลบอบอวลอยู่แล้ว! แววตาของจิดาภาดูมีความสุขมากจริงๆ” “เพื่อปกป้องผู้หญิงที่ตัวเองรัก ยอมลดตำแหน่งลงมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธอ ในวงการนี้จะมีใครทำได้แบบเธออีกกัน?” ทั้งยังมีแฟนคลับที่โพสต์รูปหลังจากงานประกาศรางวัล แล้วจิรภาสรีบมายังงาน แล้วอุ้มจิดาภาขึ้นรถไป และยังมีแฟนคลับนำไปทำเป็นรูปเคลื่อนไหวอีกด้วย... “ขอร้องล่ะค่ะ คบกันเถอะนะ!” “คุณจิรภาส เมื่อไหร่คุณจะไปสู่ขอเธอ?” จิดาภาที่เห็นคอมเม้นท์เหล่านี้แล้วนั้น รอยยิ้มปรากฏอยู่ที่มุมปาก เธอไม่คาดคิดว่าจะมีคนมากมายที่สนับสนุนให้พวกเธอคบกันแบบนี้ นี่ก็คงเป็นการอวยพรแบบหนึ่งหรือเปล่า? ไม่นาน ตฤณก็เอาชุดเสื้อผ้า และจดหมายกล่องใหญ่มาส่งให้กับเธอ ทั้งหมดเป็นของที่แฟนคลับของเธอส่งมาให้ ด้านในมีแม้กระทั่งเสื้อคู่และรูปถ่ายของพวกเขา “นี่เป็นที่แฟนคลับของคุณส่งมาให้ครับ แล้วก็มีจดหมายที่เขียนถึงท่านประธานด้วย....” “เพิ่งจะวันเดียวเองนะคะ!” “แฟนคลับของคุณบอกว่าในที่สุดคุณก็มีที่พึ่งพิงได้แล้ว พวกเขาดีใจกับคุณด้วยครับ!” จิดาภายิ้มออกมาอย่างมีความสุข “ฉันอยากจะดูตอนนี้เลย....” ของขวัญและจดหมายเหล่านี้สามารถพิสูจน์ถึง ระยะห่างความเหมาะสมคู่ควรของเธอกับจิรภาสว่าใกล้กันขึ้นมาแล้วใช่หรือเปล่า ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอมีทั้งหมดไม่พ้นไปจากการปกป้องดูแลของเขา แต่ผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว เธอก็ไม่กังวลเรื่องที่ความกดดันหลังจากเปิดเผยความสัมพันธ์อีกแล้ว ตฤณตอบรับพลางเอากล่องนั้นวางในที่ที่จิดาภาสามารถลุกหยิบได้ถึง “ท่านประธานสั่งไว้ ให้คุณจิดาภาอ่านจดหมายพวกนี้เวลาที่คุณเบื่อๆ เพื่อเป็นการฆ่าเวลาครับ” จิดาภาพยักหน้า แล้วหยิบจดหมายธรรมดาๆฉบับหนึ่งขึ้นมา รูปถ่ายด้านในเลื่อนออกมา ไม่ใช่กระดาษ แต่เป็นรูปถ่าย เป็นรูปถ่ายที่เธอกำลังจูบอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง