บทที่225 คนที่ไอคิวต่ำมีการจู่โจมที่รุนแรง

บทที่225 คนที่ไอคิวต่ำมีการจู่โจมที่รุนแรง พี่นัฎขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไป เธอผลักตฤณออก เก็บไปพลาง บ่นเขาไปพลาง “อันนี้ไม่ควรจะวางไว้ตรงนี้นะคะ จะชนเอาได้ง่ายๆ แล้วนี่อีก เขียงก็ควรจะวางไว้ตรงนี้....จำได้แล้วหรือยัง?” ดวงตาของตฤณมีการเคลื่อนไหวอะไรบ้างอย่าง เขาเดินหันกลับไปแล้วหยิบกุญแจบ้านดอกสำรองของออกมา วางไว้ในมือของพี่นัฎ “ผมอาจจะจำไม่ได้ คุณมาดูบ่อยๆได้ไหมครับ?” “อา? นี่เป็นเรื่องที่ควรระวังเรื่องงานบ้านในชีวิตประจำวันของเราธรรมดาๆเองนะคะ คุณเป็นถึงผู้ช่วยของคุณจิรภาส จำไม่ได้จริงๆหรือ?” “ผมอาจจะต้องการให้คุณมาบ่อยๆก่อนน่ะครับ” ตฤณที่อึกอักอยู่นานพูดประโยคเช่นนี้ออกมา จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าเขาจะทำงานบ้านไม่เป็น เพียงแต่อยากให้พี่นัฎมาบ่อยๆ ในห้องครัวเขาคิดหาวิธีอยู่เป็นสิบวิธี จนในที่สุดรู้สึกว่าวิธีนี้ดูน่าเชื่อถือมากที่สุด เขาอยากให้เธอมาที่นี่บ่อยๆอย่างนั้นหรือ? พี่นัฎรู้สึกอึ้ง แล้วต่อมาก็เห็นตฤณที่เริ่มจะเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น พี่นัฎมองไปยังผักสดที่หั่นเสร็จแล้วอยู่ข้างๆ “คุณหิวแล้วไม่ใช่หรือคะ? ยังไม่ทำกับข้าวอีก!” ตฤณเอียงศีรษะมองเธออยู่พักหนึ่งแล้วจึงพูดขึ้นว่า “คุณหิวแล้ว?” พี่นัฎมองท่าทางของตฤณอย่างรู้สึกเข้าข้างตัวเอง ในใจของเธอราวกับมีกวางตัวน้อยวิ่งไปมาราวกับกำลังเป็นบ้า คงจะไม่ได้มีเพียงเธอที่คิดฟุ้งซ่านไปคนเดียวแล้วสิ! เขาเข้าใกล้เธอมากเกินไปแล้ว! “ผมทำเป็นแต่บะหมี่ หั่นของพวกนี้ได้ไม่ค่อยเร็วนัก คุณอาจจะต้องรอผมอีกซักหน่อย ผมทำหลายๆครั้ง เดี๋ยวก็คล่องขึ้นแล้ว” ตฤณกล่าว แล้วเอื้อมหยิบจานที่อยู่ด้านหลังของพี่นัฎมา พี่นัฎรู้สึกว่าบรรยากาศดูกระอักกระอ่วนยิ่งนัก “ฉันไปเก็บของต่อก่อนแล้วกันนะคะ!” ตฤณเห็นเธอรีบเดินออกไปอย่างรีบร้อน มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง เธอหยิบเอากุญแจของเขาไปด้วย เป็นอย่างที่พี่นัฎคิดไว้ ตฤณไม่ค่อยได้พาเพื่อนมาที่บ้านบ่อยๆ ยิ่งเพื่อนผู้หญิงด้วยแล้วเขายิ่งไม่เคยพามาเลย อุปกรณ์และของใช้ในบ้านของเขามีแค่เพียงสำหรับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น โทนสีขาวเทา เมื่อจัดเก็บของเรียบร้อยแล้วดูเป็นระเบียบมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับให้ความรู้สึกที่ดูโดดเดี่ยว หลังจากที่พี่นัฎเก็บของในห้องเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น รู้สึกร้อนใจแปลกๆ เธออยากจะถามเขาว่าวันนี้ที่พาเธอมาเป็นเพียงแค่ความคิดง่ายๆ หรือว่า.... เธอก้มมองกุญแจที่อยู่ในกระเป๋าเธอ ไม่ใช่ว่ามีเพียงคนเป็นแฟนกันเท่านั้นหรอกหรือที่จะให้กุญแจบ้านกันไว้แบบนี้? ตอนนี้คิดไปคิดมาแล้ว ตฤณเองก็มีกุญแจบ้านของเธอ และเธอเองก็มีกุญแจบ้านของตฤณเช่นกัน ในเวลานี้ตฤณที่กำลังยืนอยู่ในห้องครัว เขากำลังมองเวลา อยากจะคิดหาวิธีที่พอจะรั้งเธอไว้ได้อีกเสียหน่อย แบบนี้ พี่นัฎอาจจะอยู่ค้างคืนที่นี่ก็ได้ “ยังไม่เสร็จหรือคะ?” พี่นัฎตะโกนถาม “ใกล้แล้วครับ!” ตฤณขมวดคิ้ว เทบะหมี่ใส่ลงไปในหม้อที่มีน้ำเดือดอยู่อย่างไม่ค่อยเต็มใจซักเท่าไหร่นัก หลังจากนั้นสิบนาที ตฤณจึงยกบะหมี่สองถ้วยและกับข้าวอีกสองสามอย่างออกมา แล้วตะโกนเรียกเธอ “ทานข้าวครับ!” พี่นัฎที่ได้กลิ่นหอม ทานอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก “ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณจะทำอาหารได้ไม่เลวเลย!” “ถ้าคุณชอบ ผมจะทำให้คุณทานทุกวัน” พี่นัฎที่กำลังทานบะหมี่อยู่นั้นถึงขั้นสำลักกับคำพูดของเขา เธอเบิกตามองตฤณ “เอ่อคือ....” เขารู้หรือเปล่าว่าคำพูดแบบนี้ไม่ควรจะพูดออกมากับผู้หญิงไปทั่วแบบนี้! “ทำไมคุณถึงเอากุญแจบ้านคุณให้ฉันคะ แล้วทำไมคุณจะต้องทำอาหารให้ฉันทานด้วย?” กว่าที่พี่นัฎจะถามออกมาได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าหากเธอไม่ถาม เธอคงจะต้องรู้สึกอึดอัดตายแน่ๆ “คุณไม่ใช่คู่หมั้นผมหรอกหรือ? มีกุญแจบ้านผม ก็เป็นเรื่องปกตินี่ครับ” พระเจ้า! ประโยคนี้ใครสอนเขาพูดออกมากัน! พี่นัฎรู้สึกว่าหน้าของตัวเองนั้นกำลังร้อนเสียจนจะไหม้อยู่แล้ว “นั่นเป็นเพียงสถานการณ์ในตอนนั้น....” เธอยังพูดไม่ทันจบ ตฤณก็เข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ใกล้มากเหลือเกิน! และยังไม่ทันที่พี่นัฎจะมีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับไป เขาก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากเธอเบาๆ การสัมผัสที่ดูเรียบง่ายแต่แนบชิดเช่นนี้ทำให้พี่นัฎนิ่งอึ้งไป เธอมองตฤณด้วยความตกตะลึง “คุณ....คุณ....” “เป็นแฟนผมนะครับ กุญแจและหัวใจของผม ผมยกให้คุณทั้งหมดเลย” ความตื่นเต้นและความดีใจได้แพร่กระจายไปทั่วในหัวใจของเธอ เธอไม่ได้ถอย และไม่ได้ผลักตฤณออกไป แต่กลับเข้าไปกอดเขาไว้เอง “คุณไม่รังเกียจฉันใช่ไหมคะ?” ความเป็นห่วงและความกังวลของเธอราวกับไม่เคยเป็นอุปสรรคขัดขวางระหว่างเขาและเธออยู่แล้ว “ผม....ผมไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป” ตฤณก้มหน้าลงแล้วเอ่ยพูดขึ้นมา หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น คนที่เก็บความรู้สึกเก่งอย่างตฤณทำเรื่องแบบวันนี้ได้นั้น สำหรับเขาแล้วจำเป็นต้องใช้ความกล้าหาญเป็นอย่างมาก พี่นัฎพิงอยู่ที่หน้าอกของเขา ได้ยินคำถามหนึ่งจากตฤณที่เอ่ยถามเธอ “คืนนี้ คุณอย่าไปไหนได้ไหมครับ?” “ไม่ได้!” พี่นัฎรีบยืดตัวนั่งตรงขึ้นมาทันที จ้องตฤณกลับไปด้วยความตื่นเต้น แล้วส่ายหน้า “ฉันยึดมั่นในเรื่องนั้นก่อนแต่งงานค่ะ นี่เป็นเรื่องของหลักการ!” ตฤณอึ้งไปเสียแล้ว “ผมหมายถึงเหมือนอยู่ตอนที่ผมไม่สบายครั้งก่อน อยู่ค้างที่บ้านผม ดูแลผม ผมอยากจะอยู่กับคุณให้นานอีกหน่อย” เขาอธิบาย “อ่อ...” พี่นัฎถึงได้เข้าใจว่าตัวเองคิดมากเกินไปเสียแล้ว ใบหน้าแดงๆของเธอทานบะหมี่ในถ้วยเสียจนหมดเกลี้ยง หลังจากที่มองดูตฤณเก็บถ้วยชามและห้องครัวเรียบร้อยแล้วนั้น ทั้งสองจึงจูงมือกันเข้ามายังห้องรับแขก คืนนี้ เป็นคืนที่พี่นัฎนอนหลับได้อย่างสงบสุขที่สุด และมีความสุขที่สุดด้วยเช่นกัน ความฝันอันแสนยาวนานของเธอ ในฝันนั้นเธอกับตฤณ..... เช้าวันรุ่งขึ้น พี่นัฎและตฤณได้ไปปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าจิดาภาพร้อมกัน จิดาภารู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่เหมือนเดิมของทั้งสองคน อาการเขินอายที่แสดงออกอยู่บนใบหน้าของพี่นัฎนั้น สามารถอธิบายทุกอย่างได้เป็นอย่างดี “พวกคุณพัฒนาไปได้ไม่เลวเลยนะคะ!” “พี่มารายงานเธอแล้วนะ” พี่นัฎยิ้มแล้วนั่งลง แววตาเต็มไปด้วยความสุขอย่างท่วมท้น “แน่ใจว่าเป็นเขาแล้วนะคะ?” จิดาภาเข้าใจพี่นัฎดี ถ้าหากไม่ใช่ความมั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอจะไม่ก้าวเดินออกไปอยู่แล้ว พี่นัฎพยักหน้า แล้วพูดความในใจออกมา “พี่รู้ว่ากว่าเราจะพบคนที่เหมาะสมกับเราจริงๆนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย พี่เองก็ไม่อยากพลาดโอกาสนั้น ถึงแม้ว่าพี่จะยังรู้สึกว่าตัวเองเทียบคนอื่นไม่ได้ก็ตาม” “เรื่องอายุ หรือ?” จิดาภากระพริบตา พี่นัฎพยักหน้ารับ “รูปร่างของพี่.....” “เรื่องนี้สบายมากค่ะ พี่ก็หันมาดูแลรูปร่างเหมือนกันกับฉัน รับรองว่าพี่จะสวยขึ้นเสียจนตัวเองตกใจเลยล่ะ!” พี่นัฎนึกถึงจิดาภาที่เห็นเธอทานอาหารสุขภาพเพื่อรักษารูปร่างตัวเอง จึงกัดฟันพยักหน้ากับเธอ “ได้ พี่จะพยายาม” ส่วนทางด้านตฤณที่กำลังรายงานเรื่องงานกับจิรภาสอยู่ที่ห้องหนังสือ “นี่เป็นรายชื่อรายการที่คุณRickเลือกออกมาสามรายการสุดท้ายครับ” เขาพิจารณาลักษณะและเนื้อหาของรายการอย่างละเอียด สุดท้ายแล้วก็เลือกรายการที่มีอำนาจมากที่สุด “ตอบกลับพวกเขาไป ว่าคุณจิดาภาจะไปปรากฏตัวในรายการวันเสาร์หน้า” จิรภาสเอ่ยกับเขา จากเวลาแล้ว ตอนนั้นสุขภาพร่างกายของจิดาภาก็คงจะฟื้นฟูได้จนแทบจะเป็นปกติแล้ว และนักแสดงที่มาในคอลัมน์นี้ นับว่าเป็นคอลัมน์หลักของสถานีโทรทัศน์ สามารถจะสร้างตำแหน่งในวงการและสถานีโทรทัศน์ของเธอให้ดียิ่งขึ้นไปได้ ครั้งนี้จิดาภาได้รับสัญญาเชิญจากทางอีกฝ่ายนั้น นั่นก็สามารถพิสูจน์ให้เห็นได้ว่า จิดาภามีความนิยมและความดังที่เพียงพอ แม้กระทั่งสามารถเทียบกับราชินีในวงการภาพยนตร์ได้เลย