บทที่216 ไม่มีวันให้อภัย

บทที่216 ไม่มีวันให้อภัย ทยุดแอบได้ยินมาแล้วว่าคืนนี้จาริณีจะเข้ามาในงานกี่โมง เขาปลอมตัวเป็นแฟนคลับเพื่อรอเธออยู่ที่นี่มาตลอด “จาริณี ผมผิดไปแล้ว คุณยกโทษให้ผมนะ....ผมมันไม่ใช่คน!ผมมันเป็นคนเลว!” จาริณีก้มหน้าลง แล้วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ลุกขึ้น” “คุณยกโทษให้ผมแล้ว!” “ไม่ค่ะ คุณไม่คู่ควรกับการได้รับการให้อภัย ฉันขอให้คุณอย่าได้มารบกวนวุ่นวายกับชีวิตของฉันอีก ฉันจาริณีไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณรัก” เธอหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “สาเหตุเดียวที่ฉันจะไม่ยอมหันกลับไปอีกนั่นก็คือคุณ ขอให้คุณหายไปจากชีวิตฉันด้วยนะคะ” “คุณรักคุณจิรดาขนาดนั้น ก็รู้สึกแบบนั้นต่อไปเถอะค่ะ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีก ชีวิตของฉันมีค่า ฉันไม่อยากจะไปเสียเวลากับคุณอีกแล้ว” จาริณีดึงมือของจิดาภาที่อยู่ข้างๆ แล้วหันกลับมาพูดอย่างจริงจังกับทยุดอีกครั้งหนึ่ง “ถ้าหากคุณยังมากวนใจฉันอีก ฉันจะฟ้องร้องคุณตามกฎหมาย ขอให้คุณเคารพตัวเองบ้างนะคะ อย่าใช้ชีวิตให้มันเลวร้ายไปกว่านี้อีกเลย” บรรดานักข่าวเห็นกับตากับการโต้ตอบกลับไปของจาริณีในฉากนี้! เธอสวยและสง่างามราวกับราชินี ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองผู้ชายเลวๆคนนั้นที่เคยทำให้ชีวิตเธอต้องมืดมน พิธีกรจึงจับไมค์ขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น แสดงความยินดีกับจาริณีอย่างจริงใจ นี่ถึงจะเป็นท่าทางที่สวยงามที่สุดของผู้หญิงในเรื่องของความรัก มั่นใจทั้งยังมีความเย่อหยิ่งอยู่บ้าง คนที่ไม่คู่ควรให้เราต้องทุ่มเทให้ก็ควรจะอยู่ให้ห่างๆเอาไว้ “ทุกท่านคงจะรู้สึกทึ่งเหมือนกันกับฉันใช่ไหมคะ!ค่ำคืนนี้คุณจาริณีและคุณจิดาภาที่เดินบนพรมแดงด้วยกัน พวกเธอไม่ใช่คู่รัก แต่เป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ ขอเชิญทั้งสองท่านเซ็นชื่อได้เลยนะคะ!” ทยุดยังคงคุกเข่าอยู่ตรงที่เดิม แต่จาริณีคงไม่สามารถหันกลับมามองเขาได้อีกแล้ว เธอมีทางเดินที่ดีและชีวิตนักแสดงระดับนานาชาติที่สวยงาม ทำไมจะต้องหันกลับมาหาผู้ชายเลวๆอย่างเขากัน! “จาริณี ฉันสนับสนุนคุณค่ะ!” “จาริณี คุณเก่งที่สุด!” บรรดาแฟนคลับต่างก็พากันถือแท่งไฟแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ ทั้งยังมีกลุ่มแฟนคลับผู้ชายที่ตะโกนออกมาขอเธอแต่งงานด้วย เห็นความนิยมของเธอเช่นนี้แล้ว จาริณีจึงหันกลับมายิ้มแล้วส่งจูบไปยังกลุ่มแฟนคลับของเธอ จิดาภาที่อยู่ข้างๆสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของจาริณี ได้เห็นเธอหลุดออกมาจากความมืดมนเช่นนั้น ต่อไปชีวิตของเธอก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ จิดาภาและจาริณีถึงแม้ว่าเธอทั้งสองคนจะเดินมาบนพรมแดงด้วยกัน แต่ที่นั่งของพวกเธอไม่ได้อยู่ติดกัน ที่นั่งข้างๆของจิดาภาเป็นของศิลปินช่องบลูไลท์ หนึ่งในนั้นก็มีจันวิภาอยู่ด้วย การแย่งชิงงานBrand ambassador ของUNICในครั้งนั้นทำให้พวกเขารู้สึกขุ่นเคือง ดังนั้นการพบกันในค่ำคืนนี้ จึงไม่มีการเอ่ยทักทายอีกฝ่ายแต่อย่างใด จันวิภาในฐานะที่เป็นนักแสดงหญิงที่ฮอตที่สุดของช่องบลูไลท์ เหมารางวัลไว้หลายรางวัล เธอเดินผ่านจิดาภาไปด้วยความเย่อหยิ่ง อยากจะสะบัดเขวี้ยงถ้วยรางวัลใส่หน้าเธออยู่บ่อยๆ หรือแม้กระทั่งยังจงใจพูดกับจิดาภาอีกว่า "ดูเหมือนคืนนี้คุณจะไม่ได้รับรางวัลอะไรเลยสินะ จะยืมถ้วยรางวัลของฉันไปถ่ายรูปไหมล่ะ?" จิดาภาไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย "ฉันสงสัยจริงๆ คุณจาริณีเป็นถึงนักแสดงที่อยู่ในระดับต้นๆของเค.เอฟ แต่นักแสดงที่มีบทบาทเล็กๆอย่างคุณได้ถ่ายรูปร่วมเฟรมกับเธอ คุณมีสิทธิ์อะไรกัน?ไม่รู้สึกว่าหายใจลำบากบ้างเลยหรือ?" จิดาภาฉีกยิ้มให้แล้วหันมามองเธอ "คนที่จะรู้สึกหายใจลำบากน่าจะเป็นคุณมากกว่านะคะ ฉันจะทำอะไร มันเกี่ยวกับคุณด้วยหรือคะ?" "คุณขัดหูขัดตาฉัน ทั้งๆที่เป็นเหมือนหมาปั๊กที่คอยแต่ประจบประแจงคุณจาริณี ยังจะมาบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทอะไรกันอีก?" จิดาภาโต้ตอบกลับไปอย่างเยือกเย็น "ขัดหูขัดตาฉัน ก็เอาชนะฉันให้ได้ในทางหน้าจอการแสดงสิคะ คุณมาพูดแบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก" "ฉันเอาชนะคุณได้ง่ายมาก! ถ้วยรางวัลมากขนาดนี้คุณไม่เห็นรึไง? แต่ดูในมือคุณสิไม่มีเลยซักใบ ช่างตลกเสียจริงๆ!" จันวิภาหัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ย "อา...ฉันรู้แล้วว่าทำไมคุณถึงได้สนิทกับคุณจาริณีขนาดนั้น เธอถูกผู้ชายเลวๆคนนั้นนอกใจ ส่วนคุณก็ถูกนอกใจมาเหมือนกันสิ อา...ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันเลยสินะ โดนเขาเหยียบย่ำแบบนี้ น่าเศร้าใจจริงๆ" จันวิภาต้องการจะเห็นท่าทางที่ยับยั้งตัวเองไม่ได้ของจิดาภา แต่.... จิดาภาไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านี้ แล้วตอบกลับไปด้วยความเย็นชานั่นอีกครั้ง "นั่นเป็นเพียงแค่ความคิดของคุณเท่านั้นล่ะค่ะ" การโจมตีด้วยคำพูดเช่นนี้ จิดาภาไม่ได้เอามาใส่ใจอยู่แล้ว นอกจากจิรภาสแล้ว เธอก็ยังไม่เคยเห็นใครที่จะควบคุมตัวเองได้ดีเท่าเธอเลย จันวิภามองไปยังจิดาภา ราวกับเธอกำลังรู้สึกว่า เธอมองจิดาภาผิดไป ค่ำคืนนี้จันวิภาได้รับรางวัลไม่น้อยเลยก็จริง แต่ล้วนเป็นรางวัลที่ได้ร่วมเล่นละครแล้วก็ได้มาเพียงเท่านั้น คนที่แข่งขันกับเธอก็มีเพียงแต่นักแสดงหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการ เทียบไม่ได้กับรางวัลที่พวกจาริณีได้มาอยู่แล้ว หลังจากที่จาริณีถูกประกาศชื่อให้ขึ้นไปบนเวทีนั้น สายตาของจิดาภามองตามเธออยู่โดยตลอด เป็นความรู้สึกที่ดีใจและอยากจะให้กำลังใจเธอจากใจจริง ส่วนจาริณีเองก็ยืนอยู่บนเวทีส่งยิ้มให้กับจิดาภา เธอรู้ว่าเธอมีวันนี้ได้ คนที่เธอต้องขอบคุณมากที่สุดนั่นก็คือ จิดาภาที่อยู่ทางด้านล่างเวที เธอหยิบไมโครโฟนขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดจากใจจริง "ขอบคุณทุกคนที่ยอมรับและสนับสนุนฉันนะคะ ระยะเวลาช่วงนี้ฉันได้ผ่านเรื่องราวที่เกือบจะทำให้ฉันไม่สามารถเผชิญหน้ากับชีวิตของตัวเองต่อไปได้ แต่มีอยู่คนหนึ่ง ที่ดึงฉันขึ้นมาในตอนที่ฉันรู้สึกทุกอย่างในชีวิตพังลงที่สุด" เธอมองไปยังจิดาภา น้ำตาไหลออกมา “ความรู้สึกแบบนี้คงจะมีแค่คนที่เคยผ่านมาจริงๆเท่านั้นที่จะเข้าใจ ฉันเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง ต้องการจะหลบหนีทุกอย่างอย่างคนอ่อนแอ แต่....คุณจิดาภาช่วยฉันขึ้นมาจากกระแสน้ำวนนั่น เธอบอกกับฉันให้ฉันควรที่จะรักษาชีวิตต่อจากนี้ของตัวเองให้ดี” “หากไม่มีเธอ ก็คงจะไม่มีจาริณีในวันนี้” “ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณบริษัท ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนฉัน ช่วยเหลือฉัน...ฉันจะพยายามให้มากขึ้น เพื่อให้คุ้มกับความคาดหวังและรอคอยของพวกคุณทุกคน” จาริณียกถ้วยรางวัลขึ้นขณะยืนอยู่บนเวที จิดาภาเป็นคนแรกที่ปรบมือให้กำลังใจเธอ แล้วตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังขึ้นไปทั่วทั้งฮอลล์ “พิธีการมอบรางวัลในวันนี้ช่างเป็นที่ซาบซึ้งจริงๆเลยนะคะ ได้เห็นคุณจาริณีลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง เชื่อว่าแฟนคลับที่รักและชื่นชอบเธอมากมายจะต้องดีใจอย่างแน่นอน รายการพิเศษต่อไปนี้ ขอเรียนเชิญคุณจิดาภาและคุณจาริณีคู่ซี้ ได้มานำเสนอบทเพลงอันแสนจะไพเราะให้ทุกท่านได้รับฟังกันค่ะ” “ขอเชิญทั้งสองท่านเตรียมตัว และขอให้ทุกท่านรอติดตามกันนะคะ” ตอนแรกจิดาภาได้รับการแจ้งเรื่องนี้จากทางผู้จัดงานมาก่อนแล้ว ว่าจะมีการจัดงานให้ออกมาเป็นเช่นนี้ ดังนั้นเธอจึงได้มีการนัดแนะเลือกเพลงกับจาริณีไว้ก่อนแล้ว จากที่ทางทีมงานกำลังแนะนำกันอยู่นั้น จิดาภาจึงเดินไปยังด้านหลังเวที ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นนักร้องมืออาชีพ แต่เพื่อเป็นการอวยพรให้กับการเริ่มต้นใหม่นี้ของจาริณี เธอจึงยินยอมที่จะขึ้นเวทีครั้งนี้เพื่อจาริณี แต่ช่วงที่พวกเธอกำลังได้รับเสียงปรบมือและความสนใจอยู่นั้น จันวิภาจ้องไปยังเบื้องหลังของจิดาภาด้วยความเกลียดชัง หลังจากที่เธอเดินออกไปแล้วนั้น เธอจึงเดินปลีกตัวแยกออกมาด้วยเช่นกัน หลังจากที่การมอบรางวัลผ่านไปสองรายการ จาริณีและจิดาภาได้เดินขึ้นเวทีมาพร้อมกับเสียงดนตรีที่เป็นการสะท้อนจุดเด่นของกันและกัน พวกเธอยืนเคียงข้างกัน ความสูงและความงามที่โดดเด่นเช่นนี้นับว่าเป็นภาพที่งดงามที่สุด....ท่ามกลางการรอคอยของทุกคน พวกเธอยกไมค์ขึ้น เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับดนตรีทั่วทั้งฮอลล์ เสียงอันแสนอบอุ่นของจาริณี และเสียงใสๆของจิดาภา การประสานรวมกันเช่นนี้ทำให้ผู้คนต่างพากันตกอยู่ในภวังค์ ไม่สามารถถอนตัวออกมาได้เลย