บทที่220 ช่วยกู้สถานการณ์

บทที่220 ช่วยกู้สถานการณ์ จิดาภามองชื่อป้ายที่คล้องคอของนักข่าวคนนั้น สตูดิโอซื่อสัตย์ ดูแล้วคนๆนั้นคงยังจะไม่ยอมที่จะหยุดในการขุดหาข่าวอื้อฉาวของเธอไปง่ายๆ เพียงแต่จิดาภาไม่รู้ว่าตนุภัทรถ่ายรูปเธอกับจิรภาสไว้จากทางด้านนอกพื้นที่ส่วนตัวเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่เขารอโอกาสที่จะเปิดเผยมันออกมาเพียงเท่านั้น “ประสาทหรือเปล่า!” มีนักข่าวที่จ้องมองไปยังเขาและด่าว่าเขากลับไป มีคนประเภทนี้อยู่หลายคน ที่มีเจตนาที่จะพูดใส่ร้ายคนอื่นเพื่อให้เกิดเป็นประเด็นร้อนขึ้นมา “อยากจะดังจนบ้าไปแล้ว!” นักข่าวคนนั้นไม่ได้สนใจ จึงหัวเราะออกมา “จิดาภาเป็นผู้หญิงไม่ดี พวกคุณจับเธอไว้เถอะ ซักวันหนึ่งจะตีกลับเข้าหน้าของตัวเอง! เธอบอกว่าเธอไม่มีแฟนมาตลอด แต่เบื้องหลังกลับไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่นตั้งหลายคน ถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะมาอยู่ตรงจุดนี้ได้อย่างนั้นหรือ?” พอพี่นัฎได้ยินดังนั้น จึงรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที ชี้หน้าผู้ชายคนนั้นแล้วตะโกนออกมา “หุบปากสกปรกๆของคุณซะ! นี่คุณกำลังใส่ร้ายเธอ!” “ผม?อา.....มีเค.เอฟอยู่เบื้องหลังแบบนี้ช่างต่างออกไปเสียจริงๆ แต่ความจริงยังไงก็คือความจริง ผู้หญิงคนนี้จะล้างอย่างไรก็คงไม่สะอาดแล้ว!” “มีคนเกลียดคุณ คิดอยากจะให้คุณสะดุดล้มตายไปบนเวทีแบบนั้นแล้ว คุณคิดว่าคุณจะอวดดีไปได้อีกซักกี่วัน?” “รอดูแล้วกัน ผมจะทำให้พวกคุณได้เห็นธาตุแท้ของผู้หญิงคนนี้” จันวิภาที่ยืนมองฉากนี้อยู่ข้างๆ ในใจเธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ดูแล้วคนที่เกลียดจิดาภาไม่ได้มีเพียงแค่เธอเพียงคนเดียว อีกทั้งที่นักข่าวคนนี้พูดออกมาดูมีเหตุมีผล หรือว่าในมือของเขาจะมีหลักฐานอะไรอยู่จริงๆ! “ใครทำอะไรไว้ ฟ้าดินรู้เห็นเสมอ คุณเคยทำอะไรไว้ก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจ ศิลปินของเค.เอฟมากมายขนาดนั้น ทำไมคุณจิรภาสจะต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้คุณเพียงคนเดียว คุณมีอะไรพิเศษกันแน่!” “ยังมีเบื้องหลังของชายลึกลับคนนั้นในโฆษณาของWMนั่นอีก....” สิ่งที่นักข่าวคนนี้เอ่ยขึ้นมานั้นล้วนแต่เป็นสิ่งที่นักข่าวคนอื่นๆอยากถามแต่ไม่กล้าถามกันทั้งสิ้น จิดาภาก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเธอกลัว แต่เธอจะฝืนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ พี่นัฎจึงรีบมาพยุงเธอเอาไว้ แล้วไม่ได้ก่อกวนกับผู้ชายคนนั้นอีก เธอบอกกับทีมงานของทางผู้จัดให้ส่งจิดาภากลับไปก่อน เพียงแต่ในระหว่างที่พี่นัฎกำลังเจรจาอยู่นั้น รถหรูมีระดับคันหนึ่งแล่นเข้ามาแล้วจอดอยู่ตรงข้างทาง เมื่อประตูรถเปิดออกจิรภาสเดินลงมาจากรถ แล้วตรงไปหาจิดาภาทันที บรรดาแฟนคลับที่อยู่รอบๆต่างก็พากันส่งเสียงกรี๊ด! เขาไม่ได้มารถตัวเอง แต่เลือกที่จะใช้รถตู้ นั่นแสดงว่าเขาต้องการจะปรากฏตัวออกมาในฐานะของผู้จัดการส่วนตัวของจิดาภานั่นเอง นักข่าวต่างพากันยกกล้องขึ้นมาจับภาพไว้ แต่กลับไม่กล้าที่จะเดินไปข้างหน้า... นั่นคือจิรภาสเชียวนะ ใครจะกล้าถามกัน! จิรภาสมองไมโครโฟนที่ดักอยู่ตรงหน้าเขาพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย คนพวกนี้ไม่ได้ถามอะไรเขา แต่กลับยื่นไมค์ส่งมาให้เขา จะให้เขาพูดอะไรกัน? สายตาของเขาเห็นแค่เพียงจิดาภาคนเดียวเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ จิรภาสจึงตะโกนขึ้น "ถอยไป!" หลังจากน้ำเสียงอันเย็นชาของเขาดังขึ้นแล้วนั้น จึงรีบก้าวเท้าเดินไปยังจิดาภาทันที นักข่าวเดิมที่ล้อมรอบกันอยู่นั้นก็ต่างพากันตกใจท่าทางอันแสนเยือกเย็นของเขา แล้วจะยังมีใครกล้ากว้างทางเขาได้อีกกัน! แต่ละคนมองดูจิรภาสที่เดินไปหาจิดาภาด้วยความระแวดระวัง..... เดิมทีจิดาภาอยากจะไปพักบนรถเสียก่อน บางทีกลับบ้านไปอาจจะไม่เจ็บถึงขนาดนั้นแล้ว แต่นักข่าวพวกนี้ดึงเวลากันยาวนานมากเหลือเกิน เธอเองก็ทนความเจ็บนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ในใจรู้ดี ว่าความคิดนี้ของเธอไม่มีทางหลบหลีกสายตาของจิรภาสไปได้อย่างแน่นอน จิรภาสไม่ได้สนใจเรื่องอื่นๆ หรือคนอื่นเลยแม้แต่น้อย เขาดึงมือจิดาภาเอาไว้ หลังจากนั้นจึงถกกระโปรงของจิดาภาจากทางด้านข้างขึ้นถึงตรงหัวเข่า ทำให้ทุกคนได้เห็นรอยแผลที่ขาของเธอ.... ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามปิดบังเอาไว้แล้ว แต่เธอก็ได้รับบาดเจ็บจริงๆ! จิรภาสกับใบหน้าที่เย็นชาของเขา มองไปยังพวกนักข่าวตรงหน้า "ยังมีปัญหาอะไรกันอีกไหมครับ!" นักข่าวพากันตกตะลึง พวกเขาควรจะถามอะไร และถามอย่างไรดี? เรื่องคำถามซุบซิบนินทาเหล่านั้นที่จุกอยู่ในลำคอทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัด และยิ่งไปกว่านั้นจิรภาสที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาในตอนนี้กลับยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก จิรภาสมองไปยังพวกเขา สายตาหยุดมองไปยังจันวิภาอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วละสายตาออกไปจากเธอ "ถ้าอย่างนั้นผมขอถามแทนแล้วกัน" "ทำไมคืนนี้คุณจิดาภาถึงได้ตกลงมาจากเวที! ใครเป็นคนสั่งบงการอยู่เรื่องนี้ ทำเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมให้เวลาให้บุคคลนั้นออกมายอมรับภายใน24ชั่วโมง มิเช่นนั้น ผมจะทำให้เขาได้รับรู้อย่างลึกซึ้งถึงความเจ็บปวดว่าสองคำนี้เป็นอย่างไร!" เมื่อเอ่ยจบนั้น จิรภาสจึงพูดกับบรรดานักข่าวอีกว่า "ในเมื่อวันนี้ไม่มีคำถามอะไร ต่อไปพวกคุณก็อย่าได้เอ่ยปากถามอะไรออกมาอีกนะครับ!" จิดาภาที่อยู่ข้างๆเขาพยายามอดทนกับความเจ็บปวดนี้ เม็ดเหงื่อบางๆปรากฏอยู่บนหน้าผากของเธอ เธอสามารถใช้ทักษะการแสดงของตัวเองปิดบังความรู้สึกนี้กับทุกคนได้ แต่ไม่สามารถปิดบังคนที่เข้าใจเธอมากที่สุดอย่างจิรภาสได้เลย "แล้วยังมีอีก หากมีหลักฐานที่จะมาใส่ร้ายคุณจิดาภาล่ะก็ ก็เปิดเผยออกมาได้เลยนะครับ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณจิดาภาอย่างเป็นทางการแล้ว ผมจะรอดูว่าพวกคุณจะปล่อยข่าวอะไรออกมากันอีก!" เมื่อพูดจบ จิรภาสจึงพยุงแขนของจิดาภาขึ้นมาพาดไว้ที่ไหล่ของเขา หลังจากนั้นเขาก็อุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินไปที่รถทันที ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นได้เห็นฉากตรงหน้านี้กับตาตัวเอง นักข่าว ผู้ช่วย ทีมงาน...อีกทั้งนักข่าวจากสตูดิโอซื่อสัตย์คนนั้น ต่างพากันรู้สึกตกใจเสียจนพูดไม่ออก ตั้งตัวเป็นศัตรูกับจิรภาสอย่างนั้นหรือ? นอกจากว่าน้ำจะเข้าสมองพวกเขาไปแล้วน่ะสิ! จาริณีสังเกตมองอาการของจันวิภาอยู่ตลอด และเป็นอย่างที่เธอคาดไว้ สีหน้าของจันวิภาแทบจะไม่มีเลือดฝาดอยู่บนใบหน้าเลย เธอคงตกใจมากจริงๆ จาริณีสัมผัสตัวเธอไปเบาๆ จันวิภาจึงตะโกนร้องขึ้นมาเสียงดัง "ไม่ใช่ฉันนะ!" นี่ยังไม่ได้เป็นการรับสารภาพออกมาเองอีกหรือ? จาริณีและพี่นัฎมองสบตากัน ใครเคยทำอะไรไว้ ไม่ช้าก็เร็วความจริงก็จะปรากฏออกมา 24ชั่วโมง พวกเธอจะรอดูละครฉากนี้กัน! .......... จิดาภาที่กำลังถูกจิรภาสอุ้มอยู่นั้น เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ก่อนหน้านี้ที่อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้น เธอยังสามารถอดทนความเจ็บปวดเหล่านั้น แต่พอได้มาเจอกับเขาเพียงเท่านั้น เธอรู้สึกพ่ายแพ้ให้กับความเจ็บปวดเหล่านั้นไปเลย โดยเฉพาะความทุกข์ที่อยู่ในใจเธอนี้ เธอแทบจะรับไม่ไหวเลยจริงๆ น้ำตาของเธอไหลออกมา....เธออดกลั้นไว้ต่อไปไม่ได้แล้ว จิรภาสให้คนขับรถพาพวกเขาไปโรงพยาบาล อีกทั้งยังให้ขับไปให้ถึงโดยเร็วอีกด้วย จิดาภาอ้าปากจะพูดออกมา เพียงแต่แรงที่จะพูดเธอยังแทบจะไม่มีเลย รอจนจิรภาสอุ้มเธอเข้าไปในโรงพยาบาลนั้น เธอก็สลบไปแล้ว และรอเมื่อจนเธอฟื้นขึ้นมา เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ขาข้างซ้ายถูกพันไว้ และช่วงเอวของเธอก็เข้าเฝือกเอาไว้ด้วย....แม้แต่จะขยับตัวลุกขึ้นยังเป็นปัญหาเลย จิรภาสที่นั่งดูข้อมูลอยู่บนโซฟานั้น เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่บนเตียง จึงรีบลุกขึ้นมาหาเธอ ค่อยๆประคองเธอเบาๆ "อย่าเพิ่งขยับนะครับ" จิดาภากระพริบตา เธอที่อยากจะขยับในตอนนี้ ก็คงไม่สามารถทำอะไรได้ตามอำเภอใจแล้ว เธอที่พิงเตียงอยู่นั้น มองไปยังจิรภาสที่อยู่ข้างๆเธอ จิรภาสถอนหายใจออกมา เขาพยายามที่จะอดทนไม่ให้ตัวเองโมโหแล้ว แต่ยังอดไม่ได้ที่จะพูดกับเธอไป "เพิ่งจะแยกกับคุณไปไม่ถึงกี่ชั่วโมงเอง คุณก็ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้แล้ว!" หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกันแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับจิดาภาเช่นนี้....เขาคงจะโกรธเธอจริงๆ จิดาภาก้มหน้า ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป เธอไม่รู้เลยว่าควรจะพูดออกมาอย่างไรดี เมื่อเห็นเป็นแบบนี้ จิรภาสก็รู้ว่าตัวเองพูดแรงเกินไป เขานั่งอยู่ข้างๆเตียงของเธอ แล้วจับมือเธอไว้ "ผมเป็นห่วงคุณนะ..."