ตอนที่ 236 เธอเสพติดมันแล้ว

ตอนที่ 236 เธอเสพติดมันแล้ว ภายในห้องยังคงมืดสนิท เป็นเพราะคนพวกนี้ไม่กล้าเปิดไฟ พวกเขากลัวณภัทร นอกหน้าต่าง เสียงยิงปืนไม่มีท่าทีที่จะหยุด ทุกครั้งที่เสียงปืนดัง ก็ดังซะจนบาดหู คนกลุ่มหนึ่งตรงมายังทิพย์ ปากขยับรัวพูดอะไรสักอย่าง เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองสลบไปนานเท่าไหร่ และก็ไม่รู้ด้วยว่าตั้งแต่ที่โดนจับตัวมาจนถึงตอนนี้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ในหัวหวนนึกถึงตอนที่ปุริมเคยพร่ำบอกเป็นเวลาชั่วโมงกว่า บางที เขาอาจจะรู้ตั้งนานแล้วว่าจะมีการสู้กันครั้งใหญ่ เขาบอกว่าเขาอยากพาเธอนั่งเครื่องบินหนีไป แต่ว่าตอนนี้ สถานการณ์ตรงหน้าวุ่นวายถึงขนาดนี้ จนทำให้เธอคาดเดาไม่ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป พวกชายฉกรรจ์เริ่มจุดบุหรี่ ไฟที่เดี๋ยวติดเดี๋ยวดับที่ปลายบุหรี่ ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าของทิพย์ได้แค่แวบเดียว บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความตื่นตระหนก ทิพย์อายุเพิ่งจะแค่นี้ ช่างเหมือนกับช่วงที่ตัวเพ็ญนีติ์เจอกับปุริมครั้งแรก แต่ตอนนั้นเธอน่าจะอายุมากกว่าทิพย์สักสองปี “อย่านะ.....อย่า.....” ผู้ชายคนหนึ่งเริ่มวางมือลงบนร่างกายของทิพย์ เธอตะโกนขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ภายในน้ำเสียงนั้นคือความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทำอะไรได้ “ปล่อยเธอนะ” เพ็ญนีติ์ตะโกนออกไป ทิพย์ยังเด็ก เธอทนดูทิพย์โดนผู้ชายพวกนี้รังแกไม่ได้ แต่ว่าชายชั่วพวกนี้คือหมาป่า พวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจเธอเลย กลับล้อมทิพย์ไว้ให้อยู่ตรงกลาง “แควก” เพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงขาดของเสื้อผ้า ซึ่งเป็นชุดกระโปรงที่ทิพย์สวมใส่อยู่ เป็นเสียงชุดกระโปรงที่ถูกฉีกขาด “พวกแกออกไปนะ ออกไป...” เสียงร้องไห้ของหญิงสาวยิ่งทำให้ใจแทบขาด เพ็ญนีต์คิดไปถึงตอนที่เธอต้องเผชิญกับเหตุการณ์อันเลวร้ายที่โรงซาวน่า เธอกำหมัดอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เธอทำอะไรไม่ได้เลย มือทั้งสองก็ถูกมัดรวบไว้ข้างหลัง นอกหน้าต่าง เสียงปืนยิ่งดังขึ้นถี่ๆ จนทำให้แสบหูและรู้สึกวิงเวียน เธอต้องทำอย่างไรดี? เธอไม่สามารถทนเห็นทิพย์โดนผู้ชายพวกนี้มอบความสกปรกให้ได้จริงๆ แบบนั้นคงทำให้จิตใจของทิพย์ต้องทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิตแน่ๆ “ปล่อยเธอไป ถ้าพวกแกแค่เพียงต้องการผู้หญิง ก็ปล่อยเธอไป” เพ็ญนีติ์กัดปากพูดไปอย่างเย็นชา แต่ในใจกลัวจนจะตายแล้ว ปุริม,ใช่ เวลานี้เธอแค่คิดถึงคำสัญญาของปุริม เขาบอกเขาจะพาเธอหนี ยังไงเขาก็ต้องมา แต่ก่อนที่เขาจะมา เธอต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือถ้ามาทัน เพียงแค่ได้ช่วยทิพย์ก็ยังดี มีผู้ชายหันมาทางเธอ แล้วก็พูดภาษาที่เธอไม่เข้าใจอีกแล้ว แต่ว่า กลับมีผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาเธอ ส่วนคนอื่นๆยังคงหยุดอยู่ข้างหน้าของทิพย์ “เธอจะยอม?” สำเนียงที่พูดออกมาผสมปนเปไปกับสำเนียงท้องถิ่นของชายตรงหน้า ทำให้รู้ว่าชายผู้นี้ไม่สามารถสื่อสารภาษาของเธอได้ดีเท่าไหร่ แค่พูดได้นิดหน่อยเท่านั้น เพ็ญนีติ์พยักหน้า เธอรู้ว่าเธอมันบ้าที่พูดแบบนั้นออกไป แต่ถ้าเธอไม่พูด ก็จะเป็นทิพย์ที่ต้องซวยไปในทันที ปุริม, คุณรีบมานะ รีบมาเถอะ แต่ไหนแต่ไรไม่มีสักที ที่เธอจะคิดถึงปุริมขนาดนี้ “ฮ่าๆ ถ้างั้นก็มาเริ่มกันเลย” คนพวกนั้นแบ่งเป็นสองกลุ่มอย่างเร็ว แล้วเริ่มกระทำเรื่องน่ารังเกียจอีกครั้ง เพ็ญนีติ์เบ้ปาก เมื่อเธอเริ่มดิ้นหนีไม่ได้แล้ว ช่วงเวลาสั้นๆนี้ทำได้แค่ถ่วงเวลาคนพวกนี้ได้สักสอสามงนาทีเท่านั้น ซึ่งเอาจริงๆก็ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย มือของผู้ชายพวกนั้นเริ่มแตะต้องร่างกายของเธอ ร่างกายสั่นเทาโดยทันที เธอเริ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมา หลังจากเหตุการณ์นั้นที่โรงซาวน่า เธอก็มีความรู้สึกต่อต้านการสัมผัสกับผู้ชายมาตลอด “อ๊ะ ปล่อยนะ” เอนร่างหลบไปด้านข้าง แต่ก็หลบไม่พ้นเงื้อมมือของหมาป่าแต่ละตัวได้ ความรู้สึกน่ารังเกียจยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ตะโกนเสียงดังอย่างโกรธจัด “ปุริม!! คุณบอกเองไม่ใช่หรอว่าจะมาพาฉันหนีไป? คุณโกหก คุณมันคนขี้โกหก.....” เมื่อเธอเริ่มด่าทุกคน แต่ก็ไม่มีใครฟังออก เธอเลยวกกลับมาต่อว่าปุริมทันที ทั้งร่างเริ่มจะรับไม่ไหวแล้ว “ปัง” ตอนที่เธอกำลังโกรธจนทนไม่ไหว เสียงก็ปืนดังเข้ามาในหูอีกครั้ง แต่เพียงครั้งนี้ เสียงปืนนั้นอยู่ห่างจากตัวเองไม่ไกล และก็ไม่ใช่เสียงปืนที่ดังอยู่ข้างนอกแล้ว “ตึง” ตามมาติดๆด้วยเสียงกรีดร้อง และคนทรุดลงไป ภายในห้องกลับเกิดความวุ่นวายขึ้นทันที แต่ว่า คนพวกนั้นยังไม่ทันได้ตั้งสติ ก็มีเสียง”ปังๆ”ของปืนดังตามมาอีก การต่อสู้เกิดขึ้นรวดเร็วในพริบตา จากนั้นคนที่ล้อมเพ็ญนีติ์และทิพย์เอาไว้ก็ทยอยล้มลงไปทีละคน พวกเขามองคนๆนั้นที่อยู่ด้านหลังของพวกเขาอย่างหวาดกลัว “เป็นแกได้ยังไง” คนหนึ่งที่เพิ่งจะทรุดลงไปกับพื้นถามอย่างตื่นๆ ใช่แล้ว คนที่ยิงปืนคือหนึ่งในพรรคพวกเดียวกับพวกเขา อีกทั้งยังยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขามาตลอด พวกเดียวกัน จึงป้องกันไม่ได้ แต่ว่า เขามีแค่คนเดียว พวกที่เหลือที่ยังไม่ถูกยิงก็เริ่มต่อสู้กลับในเวลาอันรวดเร็ว สักพักภายในห้องก็วุ่นวายขึ้นมา เสียงปืนเสียงนั้นดังขึ้น หน้าของเพ็ญนีติ์ซีดขาว ถ้าหากยิงไม่ระวังแล้วพลาดมาโดนตัวเธอ เธอคงเดือดร้อน ด้านทิพย์ก็หวั่นวิตกเหมือนกับเธอ ”ปัง” เป็นเสียงปืนอีกครั้ง ตามองเห็นชายคนที่เพิ่งจะช่วยพวกเธอล้มลงไป คราวนี้กลับไม่มีใครสามารถช่วยเธอทั้งสองได้อีก ทุกที่เต็มไปด้วยเลือด แม้แต่บนร่างกายของพวกเธอก็ยังมี