ตอนที่ 239 ยิ้มที่เหมือนดอกไม้ผลิบาน

ตอนที่ 239 ยิ้มที่เหมือนดอกไม้ผลิบาน ที่อกของทิพย์ยังมีเลือดไหลออกมา ราวกับมีเสียงเลือดหยดติ๊งๆอยู่ตลอดเวลา เธอยิ้ม ยิ้มที่เหมือนดอกไม้ผลิบาน “พอได้หรือยัง?” “พอแล้ว ฉันพอแล้ว เธอหยุดขยับมือได้แล้ว” ณภัทรตะโกนตอบกลับไป ระยะห่างไม่กี่เมตรทำให้เห็นใบหน้าที่แดงเถือกของเขา “งั้นก็ดี พูดมา ว่าฉันยังติดค้างอะไรคุณอีกไหม?” “ไม่ ไม่มีแล้ว.... ไม่มี....” กลัวว่าเธอจะทำร้ายตัวเองอีก ณภัทรถึงได้ตอบกลับไปเสียงดังว่าไม่มีแล้วอย่างไม่หยุดหย่อน “ถ้างั้น ก็เชิญคุณไปได้แล้ว ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะโดดจากข้างตรงนี้ลงไปข้างล่าง” เธอพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปนอกหน้าต่าง ลมพัดแขนเสื้อของเธอจนปลิวจนเหมือนกับใบเรือ เลือดบนกายยังคงไหล แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด ทำแค่จ้องมองไปยังณภัทรที่ขับเครื่องบินอยู่ ในแววตามีแต่ความเด็ดเดี่ยว ณภัทรยังคงคำรามเสียงดัง แต่เมื่อที่เขาเห็นแววตาที่แน่วแน่ของทิพย์ ในที่สุด นัยน์ตาของเขาก็สลดลง เหมือนเป็นการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว เงียบอยู่นานถึงเอ่ยปากพูดออกไปว่า “ได้ ฉันจะปล่อยเธอไป แต่เธอต้องนั่งลงไปก่อน ไม่งั้น ฉันไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่” ทิพย์นั่งลงอย่างเชื่อฟัง เธอละสายตาจากร่างของณภัทร มองตรงไปยังพนักพิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างไร้ชีวิตชีวา จากนั้นก็ยื่นมือออกไปปิดหน้าต่าง “พวกเราไปกันเถอะ” ปุริมเหมือนได้รับการยกโทษครั้งใหญ่ เร่งความเร็วของเครื่องบินในทันที ความจริงแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถตีห่างจากณภัทรได้ แต่เป็นเพราะเขาตั้งใจที่จะให้ณภัทรได้เห็นความเด็ดเดี่ยวของทิพย์ต่างหาก ภายในตัวเครื่องกลับมาเงียบอีกครั้ง เพ็ญนีติ์รับกล่องปฐมพยาบาลจากมือของจู๋ต จากนั้นก็เปลี่ยนที่นั่งกัน แล้วเริ่มทำแผลให้ทิพย์อย่างตั้งใจ ทิพย์ไม่พูดไม่จา แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด เหมือนกับท่อนไม้ท่อนนึงที่ปล่อยให้ธอทำอะไรกับมันก็ได้ บาดแผลไม่ลึกแต่ก็ไม่ได้ตื้น ลิ่มอันเล็กๆเท่านั้น แต่เธอดันทำจนได้แผลแบบนี้ก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธออยากที่จะทำร้ายตัวเองมากแค่ไหน ทำแผลเสร็จแล้ว ทิพย์ค่อยๆพิงกับพนักพิงและปิดเปลือกตาลง ทำเหมือนกับกำลังหลับหรือกำลังงีบ เพ็ญนีติ์อยู่ข้างกายของเธอตลอดจนถึงเขตยูนนาน ค่ำคืนนี้ ก็เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเสี่ยงเป็นเสียงตาย เครื่องบินลงจอดภายในลานจอดขนาดเล็ก ทันทีที่เปิดประตูเครื่องออก เพ็ญนีติ์ก็เห็นณัฎฐพล เขาปล่อยหมัดมาทางปุริม “ไอ้เด็กนี่ กล้าไปช่วยเพ็ญนีติ์กลับมาด้วยตัวเอง แต่แอบขับเครื่องบินของทัพไปโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตฉัน ปุริม ครั้งนี้ฉันคงต้องให้บทเรียนนายสักหน่อย ไสหัวไปเลยนะ” พูดจบ ณัฏฐพลก็ยกขาขึ้นถีบปุริมอย่างหยาบโลน ร่างปุริมเซนิดหน่อย เฉหลบขาที่กำลังยกขึ้นจะถีบอีกครั้ง จากนั้นก็กระโดดลงมาจากเครื่องอย่างชำนาญ ส่งมือไปให้เพ็ญนีติ์จับ “มา พวกเราเปลี่ยนเครื่องกันดีกว่า ไม่ต้องไปนั่งเครื่องของคนขี้เหนียวหรอก” เพ็ญนีติ์ลังเล มองไปยังมือใหญ่ตรงหน้า เธอไม่รู้ต้องทำอย่างไรดี? “หมับ” แขนข้างหนึ่งยื่นออกมาอย่างรวดเร็ว เร็วขนาดที่เธอยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาอะไร ณัฏฐพลก็จับมือของเธอไปวางทับบนมือของปุริม “ถ้ายังไม่รีบไปและยังไม่เอามาคืนฉัน ฉันคงโดนทางการลงโทษแน่ เพ็ญนีติ์ เธอคิดจะแกล้งฉันหรือไง?” เพ็ญนีติ์รู้สึกผิดนิดหน่อย ที่จริงเป็นเพราะปุริมแอบใช้เครื่องบินของณัฏฐพล กลัวจริงๆว่าจะกระทบต่ออนาคตในภายภาคหน้าของเขา เธอทำได้เพียงจับมือของปุริมและกระโดดลงไป ด้านนอก รถพยาบาลมาจอดรออยู่ตรงนั้นนานแล้ว เพ็ญนีติ์ไม่รู้เลยว่าปุริมบอกณัฏฐพลตอนไหนว่าต้องการรถพยาบาล เจ้าที่หน้าพยาบาลมุ่งขึ้นไปบนเครื่องเพื่อนำตัวทิพย์ลงมา แต่ทิพย์ยังนั่งกอดเข่าบนที่นั่งไม่ขยับไปไหน ท่าทางเธอดูเหมือนกับแมวน้อยที่กำลังร้องขู่ฟ้อๆ พยาบาลเริ่มกังวล “คุณ คุณบาดเจ็บนะ คุณไปขึ้นรถพยาบาลเถอะ เดี๋ยวพวกเรารักษาแผลให้” เธอยังคงไม่ขยับ ตาที่ไร้แววใดๆจดจ้องอยู่กับบางอย่าง แม้แต่ตัวเธอก็ไม่รู้ว่ากำลังมองอะไรอยู่ “ทิพย์ เด็กดี ลงมาเถอะ หรือว่าเธอไม่ต้องการพี่สาวที่ชื่อเพ็ญนีติ์คนนี้แล้วหรอ?” เสียงความโกลาหลดังขึ้นแผ่วเบาในความคิดของทิพย์ หนีจากอูข่านมาถึงที่นี้ได้ ช่างโชคดีจริงๆ “ทิพย์ หรือว่าเธอไม่รักตัวเอง แล้วก็พ่อแม่ของเธอแล้ว?” ไม่ใช่ว่าณภัทรก็เอาพ่อแม่ของเธอมาบีบบังคับเธอหรอ? สักพักน้ำตาของทิพย์ก็ไหลออกมา “พ่อคะ .....แม่คะ.......” เธอพูดออกมาซ้ำอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ค่อยๆลุกยืนขึ้น การลุกขึ้นยืนของเธอทำให้เลือดที่บาดแผลไหลออกมามากขึ้น ย่อตัวเพื่อลงจากเครื่อง ทิพย์ถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาลไป เพ็ญนีติ์อยากตามไป แต่ปุริมกลับจับมือเธอไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอไปไหน “กลับไปกับผม” “ไม่” เธอสะบัดมืออกอย่างดื้อด้าน “คุณปล่อยฉันนะ” ที่นี่คนเยอะพอสมควร เมื่อเธอพูดเสียงดังขึ้นว่า “คุณปล่อยฉันนะ”ก็ดึงดูดสายตาผู้คนในทันที ณัฎฐพลผิวปากแซว แล้วก็หันหลังเดินจากไปอย่างสบายๆ “ปุริม นายก็จัดการตัวเองดีๆนะ” ปุเร็มเห็นความเฉยชาในแววตาของเพ็ญนีติ์ อีกทั้งสายตาที่ส่งมาบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ เขาอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเพื่อไปช่วยเธอ แต่เธอกลับยังโกรธเขาอยู่อย่างนี้น่ะหรอ “เพ็ญนีติ์ เรื่องที่hok club เป็นผมที่ไม่ดีเอง คุณกลับกับผมก่อน ไม่งั้น เด็กๆคงคิดถึงคุณจนร้องไห้แน่ๆ.....” เขาพูดจบ ในใจของเธอก็สั่นไหว และใช่ อ้อยกับส้มยังอยู่ในมือเขา เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ในระหว่างที่เพ็ญนีติ์เกิดลังเล โทรศัพท์ของปุริมก็ดังขึ้นมาไม่ดูเวลาเอาซะเลย “นรวร มีรื่องอะไร?” “อะไรนะ ได้ข่าวเธอแล้วหรอ?”