ตอนที่ 240ยิ้มที่เหมือนดอกไม้ผลิบาน

ตอนที่ 240 ยิ้มที่เหมือนดอกไม้ผลิบาน เหอะ ต้องเป็นเพ็ญภัทร์แน่ๆ เพ็ญนีติ์คุ้นชินแล้วกับสีหน้าแบบนี้ของเขา ทุกครั้งที่เจอกับเพ็ญภัทร์เขามักจะเสียการควบคุม ไม่เป็นตัวเองของตัวเอง เธอค่อยๆหันหลังให้ แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอผู้ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ห่างไม่กี่ก้าว ในเวลานี้ ปรากฏร่างที่ดูสะอาดสะอ้านของเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้า สิบวันแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเลิกเสพแล้วหรือยัง แต่เขาในตอนนี้ที่ดูสดใสและสะอาดขึ้นทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก “นภนต์.....” ไม่ทันได้คิดอะไรก็วิ่งไปหาเขาไปซะแล้ว ตาบ้านี่ ช่างโง่จริงๆ “เพ็ญนีติ์ คุณหยุดเลยนะ” ปุริมทั้งคุยโทรศัพท์ทั้งยื่นมืออกไปจะจับเธอไว้ แต่เธอวิ่งเร็วซะจนเหมือนบินได้ วิ่งเข้าไปในรถของนภนต์จากนั้นก็พูดว่า “ออกรถ” ชายหนุ่มตามมาทัน จับได้กระจกข้างของรถ นภนต์แสยะยิ้ม ไม่ได้สนใจอะไร ต่อให้ปุริมจะเร็วแค่ไหนก็ไม่มีเร็วเกินความเร็วเกียร์สูงสุดของรถหรอก “ตึง....” รถใกล้จะขับออกห่างปุริมแล้ว เขาใช้แรงกำหมัดแล้วเหวี่ยงไปยังรถ แต่มีเพียงความเจ็บจากการที่กำปั้นปะทะกับตัวรถกลับมาเท่านั้น ครั้งนี้ นภนต์ไม่เหลือช่องทางใดๆไว้ให้แก่เขาเลย ทำได้เพียงมองเขาที่ขับรถไกลออกไป “เพ็ญนีติ์ อ้อยกับส้มยังอยู่ในมือผม......” เขาตะโกน ใช้ไม้สุดท้าย แต่กลับไม่ได้ผลอีกตามเคย ถึงตอนนี้ ถึงกับต้องเอาพวกเด็กๆมาบังคับเธอ เมื่อไหร่กัน ที่เขาและเธอเดินมาถึงจุดนี้? เพ็ญนีติ์นั่งเงียบๆอยู่ข้างๆนภนต์ มองใบหน้าด้านข้างของเขา ยังคงดูดีเหมือนเดิม เป็นเวลานาน ที่ภายในรถขับผ่านแสงสีที่สาดส่องเข้ามามากมาย เธอพูดขึ้นเบาๆ “ทำไมโง่แบบนี้?” “เพราะผมรักคุณ” เขาเอ่ยปากพูด ตอนที่ออกจากอูข่าน เขาได้ปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยเธอไปอีก ก่อนหน้านี้ทุกครั้งเป็นเขาที่คอยผลักไสเธอให้กับปุริม ครั้งนี้ เขาจะไม่ทำอีกเด็ดขาด บอกรักไป แต่ก็สายไปตั้งเป็นปี บอกรักไป เพราะเขารอมานาตั้งเท่าไหร่แล้ว “คนบ้า ต่อไปนี้ทุกเรื่องต้องปรึกษาฉันก่อน ฉันไม่อยากให้คุณไปทำเรื่องอะไรแบบนั้นอีก” คิดไปถึงครั้งที่เขานอนเจ็บปวดอยู่ในห้องสีขาวนั้น เล็บของเธอก็จิกเข้าที่เนื้อตัวโดยไม่รู้ตัว แม้แต่รู้สึกเจ็บก็ไม่รู้สึกสักนิด “ไม่ทำแล้ว จากนี้มีอะไรผมจะปรึกษาคุณก่อน เพ็ญนีติ์ ผมว่าจะเปิดสาขาบริษัทขายส่งไม้แปรรูปไปทั่วประเทศเลย คุณช่วยผมนะ ได้ไหม?” “ได้สิ” นั้นเป็นคำตอบที่เธอจะตอบแต่แรกอยู่แล้ว แล้วก็เป็นความตั้งใจของเธอด้วย เป็นวิธีเดียวที่ที่เธอคิดออกตอนที่อยู่อู่ข่าน ทั้งต้องทำภารกิจในสามปีนี้ให้สำเร็จ และ รู้จักผิดชอบชั่วดี ขอแค่พวกเขาอยู่ดัวยกัน อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น มือที่จับพวงมาลัยรถอยู่ นภนต์ค่อยๆละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยไปกุมมือเพ็ญนีติ์ไว้ “เพ็ญนีติ์ ผมรับปากคุณแล้วว่าจะเลิกของพวกนั้น ตอนนี้ ก็เกือบเลิกได้ทั้งหมดละนะ แต่ว่าก็มีบ้างที่กลับไปยุ่งอีก ดังนั้นบางเรื่อง คุณคงต้องออกโรงเองแล้วล่ะ ยังไงซะ คุณก็เป็นผู้ถือหุ้นรายเดียวของบริษัทผมอยู่แล้ว” “อืม ได้สิ” เขาพูดอะไรเธอก็เห็นด้วยหมด ขอแค่เขาเลิกติดยา ขอแค่เขาหลุดพ้นจากณภัทรได้ก็พอแล้ว รถยังวิ่งด้วยความเร็วบนถนน ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆที่ตั้งอยู่ในยูนนาน เมื่อรถจอดลง กลับจอดอยู่หน้าสถานที่ที่ไม่ใช่โรงแรมหรูภายในเมือง แต่เป็นตึกเล็กๆที่โกโรโกโสตึกหนึ่ง เพ็ญนีติ์ลงรถเดินตามณภนต์ไปอย่างสงสัย เขาไม่พูดจา อุบไว้ไม่บอกสักคำพร้อมพาเธอเดินเข้าไป เดินเข้ามาถึงได้รู้ว่าที่แท้ก็เป็นฐานที่ตั้งหลักธุรกิจของเขาที่เมืองแห่งนี้ “ต่อไปนี้ บริษัทไม้แปรรูปของผม จะเริ่มขึ้นจากที่แห่งนี่ ฉะนั้น ที่นี่ก็ต้องมีออฟฟิศ ผมเลือกที่นี้ล่ะ สงบดี” “ดีเลย” ที่นี่ไม่เพียงแต่เงียบสงบ ราคายังถูกอีกต่างหาก พวกเขาต้องออมนิดออมหน่อย เรื่องมากมายกำลังรอพวกเขาอยู่ เขาพาเธอเดินมาถึงชั้นสอง นภณต์ชี้ไปยังห้องหนึ่ง พูดว่า “คุณนอนห้องนี้” จากนั้นก็หมุนตัวไปยังอีกห้อง “ผมนอนห้องนี้ แค่ชั่วคราวนะ เดี๋ยวคุณจะลำบาก” เธอมองใบหน้าด้านหน้าของเขา เขานิ่งมาก แต่ว่าในความนิ่งเงียบนั้นเธอกลับเห็นความดีใจของเขา เพราะว่าเขาสามารถเริ่มใหม่อีกครั้งได้แล้ว “เพ็ญนีติ์ คงต้องลำบากคุณจริงๆ ผมกลัวว่าคุณจะไม่มีเวลาแม้แต่จะไปเจอส้มกับอ้อย” เธอรู้ เด็กๆอยู่กับปุริม แต่ช่างเถอะ อยู่ที่นี่ดีกว่า เคลียร์เรื่องที่นี่ก่อน ในเมื่อมาอยู่ที่นี่แล้ว ต้องจัดการทุกอย่างให้เสร็จก่อนค่อยไปก็ได้ แต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องข้ามผ่านอุปสรรคที่จะเกิดในสามปีนี้ไปพร้อมกับนภนต์ให้ได้ ซึ่งเธอได้ให้สัญญาไว้แล้ว ไม่สามารถคืนคำได้เด็ดขาด เธอไม่อยากให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าหลงทางอีกครั้ง แค่ครั้งเดียว ก็เกินพอแล้ว “นภนต์ สืบเรื่องทิพย์ให้ฉันหน่อย” ถึงจะหนีจากปุริมได้แล้ว แต่เธอกลับไม่วางใจเรื่องทิพย์