ตอนที่ 241 อย่าปล่อยให้เขาจูบ

ตอนที่ 241 อย่าปล่อยให้เขาจูบ “ได้สิ ผมจะจัดการให้” เมื่อเข้าห้องมาแล้วก็ตรงไปอาบน้ำ ตอนที่เดินสะอาดสดชื่นออกมาจากห้องน้ำ ก็เจอเข้ากับนภนต์ที่รออยู่ตรงหน้าประตู ไม่รู้ว่าเขารอนานเท่าไหร่แล้ว เขาที่เอนหลังพิงประตูไว้เหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง จนกระทั่งมองเห็นเธอถึงได้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น “ที่โรงพยาบาลบอกว่า ทิพย์ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่แผลภายนอก ทำแผลให้ยาเสร็จ สักพักปุริมก็มารับกลับไป” ตอนที่นภณต์กล่าวชื่อปุริมเขานิ่งมาก แต่ว่านัยน์ตาทั้งสองข้างไม่ได้ละไปจากใบหน้าเธอเลย เมื่อเห็นเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไร ก็พูดต่อว่า “ถ้าตอนนี้คุณอยากกลับไป ผมพาคุณไปส่งได้นะ” เธอส่ายหัวช้าๆ “ฉันกับเขา เดินมาถึงจุดจบตั้งนานแล้ว กลับไปไม่ได้อีกแล้วล่ะ” ปุริมเป็นหนี้นภนต์ เพราะงั้นต้องชดใช้คืนด้วยเพ็ญนีติ์ เพราะว่านภนต์ตั้งใจทำเพื่อเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่สามวัน แต่เกือบจะทำร้ายนภนต์ไปตลอดชีวิต สำหรับเขาในเวลานี้ เธอคือความสุขและความสบายใจจริงๆ “หิวแล้วล่ะสิ” “อื้อ” หิวจริงๆ แต่ก็แปลกใจมาก ทำไมตอนนี้เพ็ญนีติ์ถึงได้คิดถึงอาหารที่อูข่านขึ้นมา “ไปกัน เดี๋ยวต้มบะหมี่ให้กิน” “ต้มเป็นด้วยหรอ?” “แน่สิ ง่ายนิดเดียว เหอะๆ ตามมาละกัน เดี๋ยวคุณหิวแย่” เธอเข้าใจและรู้ว่าเขาต้องการประหยัดเงินทุกบาททุกสตางค์ พวกเขาต้องการเงิน เป็นจำนวนมากด้วย ครั้งนี้ จะกลับไปยุ่งเกี่ยวกับของพวกนั้นอีกไม่ได้ เธอเชื่อว่านภนต์จะต้องทำได้แน่ๆ เมื่อนึกไปถึงตอนที่ณภัทรพูดถึงความสามารถของณภนต์ใบหน้านั้นก็เต็มไปด้วยความปรารถนา เธอไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะไม่เชื่อใจณภนต์ เธอนั่งรออยู่ห้องกินข้าว รอเขาต้มบะหมี่ให้เธอเงียบๆ ขอแค่มีความสุขก็พอแล้ว หนีอย่างเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายจากที่บ้าๆนั่นมาได้ ตอนนี้แค่คิดไปถึงก็สะพรึงกลัวแล้ว บะหมี่สุกแล้ว มีสองถ้วย ไข่คนละฟอง “ตอนแรกผมก็ว่าจะใส่ไข่ทั้งสองถ้วยเหมือนกัน แต่ว่าอีกฟองผมทำ.....” เธอรู้ เธอเข้าใจทุกอย่าง จมูกรู้สึกคัดไปหมด “นภนต์ คุณกินไข่เถอะ ฉันไม่ชอบกิน” เธอคีบไข่ไปวางไว้ในถ้วยของเขา เขาผอมลงเยอะมาก “ไม่ได้ ถ้าคุณไม่กินผมก็ไม่กิน” ได้ยินคำพูดที่เหมือนเด็กไม่รู้จักโตของเขาแล้ว เธอก็หลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ได้ งั้นเรามาแบ่งกันดีกว่า” หลังจากกินเสร็จ ทั้งร่างรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่รู้ถึงสาเหตุ บางที อาจเป็นอาการป่วยกำเริบล่ะมั้ง แต่ว่าคุณหมอที่รักษาโรคเลือดก็พูดชัดเจนแล้วนะว่าแค่กินยาให้หมดในเดือนเดียวก็จะหายแล้ว นานขนาดนี้แล้ว ไม่น่าใช่มั้ง เมื่อกินเสร็จแล้ว อะไรที่อยากพูดก็พูดไปหมดแล้ว ตอนนี้เธอควรไปนอนได้แล้ว แต่ตอนที่หันหลังกลับ กลับรู้สึกเหมือนว่าตัวเองทำเรื่องอะไรผิดพลาดไป “เพ็ญนีติ์ มานี่” เสียงของนภนต์เรียกเธอไว้ “หือ?” เธอหันกลับไปมองตาของเขา ห่างเพียงแค่กระจกกั้นก็ยังสามารถมองเห็นความลึกซึ้งในดวงตาของเขาได้ชัดเจน เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร “ส่งมือมาให้ผม” มือใหญ่ของเขายื่นมาตรงหน้า บนหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น เธอวางมือไว้ตรงกลางมือของเขา เขากอบกุมมือเธอเบาๆ จ้องมองมือของเธอ แล้วพูดขึ้นเบาๆว่า “ผมมีอะไรบางอย่างจะให้” “อะไร.....” มืออีกข้างของเขาค่อยๆยื่นออกมา จากนั้นก็วางกระดาษโน้ตแผ่นเล็กลงบนมือของเธอ “อ่ะ ให้คุณ แล้วก็มีนี่” มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ โทรศัพท์เครื่องสวยถูกวางทับกระดาษโน้ตบนมือเธอ “นภนต์....” นึกว่าจะไม่มีโอกาสได้ยินเสียงเด็กๆในเวลานี้ซะแล้ว เพราะว่าเธอสลัดเรื่องของปุริมไปหมดแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่านภนต์จะเตรียมสิ่งนี้ไว้ให้เธอ เหมือนนภนต์เป็นปรสิตในตัวเธอ ไม่ว่าเธออยากทำอะไรเขาก็รู้ไปหมด ผู้ชายคนนี้ ต้องรักเธอมากขนาดไหนกัน? เมื่อรักใครก็ต้องรักสิ่งที่เขารักด้วย ดังนั้นแค่เพ็ญนีติ์ชอบ เขาก็ชอบเหมือนกัน “ไปเถอะ ฝันดีนะ” เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก้มลงไปประทับจูบบนหน้าผากของเธอ “คนดี คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วก็นอนนะ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเจอเจ้าของสินค้าที่จัดหาสินค้าให้” เธอพยักหน้า หันหลังตรงเข้าไปในห้อง ตอนที่กดหมายเลขต่อสายหาอ้อยและส้ม มือของเธอเอาแต่สั่น ทั้งดีใจและตื่นเต้น เธอคิดถึงเด็กๆมาก “หวัดดีค่ะ ใครหรอคะ?” เสียงที่นุ่มและไร้เดียงสาแบบนี้ช่างเป็นเสียงที่คุ้นเคย “ส้ม หม่ามี๊เองนะ” “หม่ามี๊ หนูอยากหาหม่ามี๊” “หนูก็ด้วย” เด็กน้อยสองคนตื่นเต้นขึ้นมาในทันที คุยสายกับเธอไม่จบไม่สิ้น แล้วก็ไม่ยอมวางสายด้วย นานพอสมควร เธอถึงได้ดุเด็กๆว่าถ้ายังไม่ไปนอนต่อจากนี้เธอจะไม่ไปเจอเด็กๆแล้ว เด็กๆถึงได้ยอมวางสายและไปนอน นอนลงไปด้วยใจที่เบิกบาน แต่เธอกลับรู้สึกว่าร่างกายมันทะแม่งๆ ข้าวก็กินแล้ว