ตอนที่ 242 อย่าปล่อยให้เขาจูบ

ตอนที่ 242 อย่าปล่อยให้เขาจูบ แต่เธอกลับเอาแต่คิดถึงอาหารที่อูข่าน พลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย เธอเป็นอะไรไป? ทันใดนั้น เพ็ญนีติ์ก็ลุกขึ้นนั่ง ณภัทร ไอ้เลวนั่น เขาให้เธอกินอะไรกันแน่ ให้ตาย ยิ่งคิดยิ่งใช่ ไม่กล้าคิดแล้ว กลางคืน ดึกดื่นแบบนี้ สักพักก็จะสว่างแล้ว แต่เธอกลับกลัวที่จะเจอแสงสว่างที่เกิดขึ้นหลังจากฟ้าสาง ยิ่งเวลาเดินช้า เธอยิ่งเข้าใจ ว่าเธอมีเรื่องเข้าแล้ว สิบวัน ไม่สิ บางทีอาจจะตั้งแต่ห้องใต้ดินเลยก็ได้ เธอติดยาเข้าให้แล้ว..... เพ็ญนีติ์นั่งอยู่ไม่นิ่งแล้ว กระโดดลงจากเตียงด้วยเท่าเปล่า แม้ว่าทุกอย่างจะยังยืนยันอะไรไม่ได้ แต่ว่าลึกในใจ กลับคิดสับสนวุ่นวายไปหมด เธอรู้ว่าสิ่งนั้นไม่สามารถติดได้ง่ายแน่ๆ แต่ถ้าหากติดได้ล่ะก็ ก็จะเลิกได้ยาก เธอเห็นกับตาตอนที่นภนต์คุ้มคลั่ง เธอเดินมาถึงหน้าต่าง เปิดหน้าต่างออกในทันที ในค่ำคืนที่มืดมัวเริ่มเห็นแสงสว่างขึ้นมาลางๆ ใกล้จะเช้าแล้วจริงๆ เปิดหน้าต่างออก ก็มีลมพัดเข้ามา พัดเหงื่อของเธอที่ผลุดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ไม่ เธอจะติดสิ่งนั้นไม่ได้ เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด หันหลังกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและวิ่งออกจากห้อง เสียงฝีเท้าของเธอที่กระทบกับขั้นบันไดในค่ำคืนที่เงียบสงบ นภนต์คงเหนื่อย ถึงได้หลับลึกขนาดนั้น ถึงขนาดไม่รู้เลยสักนิดว่าผู้หญิงที่อยู่อีกห้องมีท่าทีแปลกไป เพ็ญนีติ์เดินมาถึงถนน เดินไปด้วยความสับสน เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรในตอนนี้ แค่รู้สึกทนไม่ไหว อยากกินอาหารของอูข่านจนทนไม่ไหว แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกหิวสักนิด เพียงแค่อยากมาเดินปลดปล่อยความกระหายที่อยู่ในเบื้องลึก แต่ว่า ความรู้สึกรุนแรงนั้นกลับยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงขึ้น ขนาดที่ทำให้เกือบไม่สามารถหายใจได้ เธอต้องทำอย่างไรดี? ปัจจุบัน ถ้าอยากได้สิ่งนั้นจริงๆมันง่ายมาก เพราะว่า นภนต์ก็มีอยู่ในมือเยอะมาก ถึงขนาดที่นับยังไงก็นับไม่ถ้วน ณภัทรเคยเกือบจะขายสิ่งนั้นทั้งหมดให้กับนภนต์แล้ว ผู้ชายคนนั้นใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ในขณะที่นภนต์ต้องทุกข์ทรมานตั้งสามปี ไม่ได้ เธอจะขอจากนภนต์ไม่ได้ เธอต้องอดทน เหมือนที่ณภนต์ก็เคยอดทนมาแล้ว ตั้งแต่นี้ก็ต้องกำจัดเสียงเรียกร้องสิ่งนั้นในร่างกายออกไป จะต้องไม่ติดยา มิเช่นนั้น ชีวิตนี้คงจบสิ้นทุกอย่าง เธอยังมีเด็กๆที่ต้องดูแล เธอไม่สามารถทิ้งเด็กๆได้ เดินไปน้ำตาไหลไป หวาดหวั่นเหมือนนกตัวน้อยที่กำลังจะถูกหนังสติ๊กยิง แม้อยากจะบินไปบนท้องฟ้ามากเพียงใด แต่ปีกของเธอกลับบอบบางเหลือเกิน “น้องสาว ยังไม่เช้าเลยจะรีบไปไหนหรอจ๊ะ” จิ๊กโก๋ข้างถนนเจอตัวเธอเข้าจนได้ ผู้หญิงสวยมักจะดึงสายตาของผู้ชายได้ง่ายที่สุด อีกทั้งยังลักษณะท่าทางของเพ็ญนีติ์ที่ดูดีเป็นพิเศษ เธอหลุบมองเท้าที่กำลังเดินย่ำอยู่บนถนน ผมยาวๆสยายอยู่กลางหลัง ดำสลวยเหมือนหมึก ถึงกับทำให้จิ๊กโก๊น้ำลายไหลยืดเลยทีเดียว เพ็ญนีติ์ทำเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงก้มเดินไปข้างหน้าช้าๆอย่างไร้จุดหมาย จิ๊กโก๋คนนั้นกระโดดเหยงๆไปดักหน้าเพ็ญนีดิ์ไว้ เธอเกือบจะชนเข้ากับร่างของจิ๊กโก๋คนนั้นเข้า รีบหยุดเท้า แล้วก็เบี่ยงตัวหลบอย่างไม่สนใจ สติของเธอยุ่งเหยิง ตอนนี้ไม่อยากสนใจใครทั้งนั้น สิ่งนั้นทำให้จิตใจของเธอสับสนวุ่นวายซะจนแก้ยังไงก็แก้ไม่ได้ แขนถูกชายคนนั้นจับไว้ “นี่ จะหลบอะไรนักหนา จะรีบไปหาแฟนหรือไง ถ้าใช่ เลือกฉันดีกว่า รับรองฉันจะทำให้เธอฟินสุดๆไปเลย เอาไหม?” เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ในสมองของเพ็ญนีติ์มีแต่สิ่งนั้น เธออาจจะติดยาแล้วจริงๆ ร่างกายค่อยๆสั่นขึ้นเบาๆ ในตอนนี้กระหายอยากกินสิ่งนั้นมากๆ มือของชายคนนั้นยังคงออกแรง เมื่อออกแรงดึงก็ทำให้เพ็ญนีติ์เซเข้าไปชิดร่างของชายคนนั้นโดยไม่ได้สมัครใจ กลิ่นเหล้าที่ปะทะเข้ามาไหนจะแรงที่บีบแขนของเธออยู่ทำให้เพ็ญนีติ์เริ่มมีสติขึ้นมาบ้าง เธอเงยหน้าใช้นัยน์ตาที่พร่าเบลอมองชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอค่อยๆได้รู้ตัวว่า มีผู้ชายมาโอบเธอไว้ “ปล่อย” เธอแผดเสียงขึ้น หัวใจวุ่นวายถึงขีดสุด “น้องสาว ไปกับพี่เถอะ พี่รับรองว่าจะทำให้หนูฟิน รับรองว่าต่อไปนี้จะทำให้หนูรู้สึกดีจนไม่อยากข้าวปลาอาหารไปตลอดชีวิตเลย” ความรู้สึกสะอิดสะเอียนตีขึ้นมา เธอยกมือขึ้นตบผู้ชายคนนั้นโดยฉับพลัน เสียงตบที่ดังชัดเจนทำให้ชายหนุ่มอับอายจนแปรเปลี่ยนเป็นโทสะ “หึ เร่าร้อนซะจริง พี่ชอบนะแบบนี้ ฮ่าๆ ดูท่าเช้าวันนี้จะเก็บของล้ำค่าได้ซะแล้ว”ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ตั้งใจจะพาเธอไปด้วยให้ได้ เพ็ญนีติ์ดิ้นรนเพื่อที่จะหลบหนีจากเขา ขยับร่างกายใช้แรงบิดตัวไปมา ทั้งสองคนจึงล้มลงไปบนพื้นพร้อมๆกัน “ตึง”หัวของเธอฟาดเข้ากับก้อนหิน เจ็บนิดหน่อย แต่ก็เหมือนไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเธอพยายามที่จะลุกขึ้น ลูกไก่อยู่ในกำมือแล้วใครเขาจะปล่อยไปง่ายๆ ชายคนนั้นไม่ได้ออมมือเลยสักนิด ออกแรงดึง จึงทำให้เพ็ญนีติ์ต้องถลาไปทางเขาอย่างช่วยไม่ได้ ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ โดยเฉพาะดวงตาที่ฉายแววโศกเศร้า ยิ่งทำให้อยากรังแก จูบเธอ กอดเธอ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงความรู้สึกที่หญิงสาวถูกเขากดอยู่ใต้ร่าง อดไม่ได้ที่จะก้มลงไป เพียงแค่อยากจะลิ้มลองความงดงามของหญิงสาว เพ็ญนีติ์ดิ้นสุดแรง ระยะห่างของริมฝีปากคู่นั้นยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มือของเธอที่ดันอยู่ตรงอกของชายหนุ่มก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ให้ความสนใจการกระทำของเธอ อา... ไม่ได้ จะให้เขาจูบเธอไม่ได้เด็ดขาด ในชั่วพริบตา เธอไม่คิดอะไรมากมาย ก็ยื่นมือออกไปจับก้อนหินที่มีขนาดเท่ากำปั้นที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมา จากนั้นก็ใช้แรงทุบชายหนุ่มที่กำลังจะจูบเธอ “โป๊ก” ทุบหินลงบนหัวของชายหนุ่มเข้า คนตรงหน้าตาพร่า จากนั้นก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แก......”