ตอนที่ 243 ฆ่าคน

ตอนที่ 243ฆ่าคน เอ่ยแค่คำเดียว ชายคนนั้นก็เซล้มลงไป สายตาเห็นแต่เลือด เธอก็แค่อยากที่จะปกป้องตัวเองจากการกระทำที่น่ารังเกียจของผู้ชายคนนี้เท่านั้น เธอไม่ได้คิดที่จะทำร้ายใครจริงๆ แต่ว่า เลือดที่อยู่บนหัวของผู้ชายคนนั้นกลับเอามาไหลออกมาไม่หยุด “ช่วยด้วย ใครก็ได้มาช่วยที มีคนฆ่าคน.......” ตอนที่เพ็ญนีติ์ยังคงตกตะลึงอยู่นั้น ก็มีคนตะโกนเสียงดังขึ้น ฟ้าสว่างแล้ว แม้ผู้คนที่อยู่รอบๆจะไม่ค่อยเยอะ แต่ว่ากลับมีบางส่วน ที่มาล้อมเธอไว้ตามเสียงตะโกนของคนๆนั้น “ฆ่าคน มีคนฆ่าคน รีบแจ้งตำรวจเร็ว รีบโทร120.....” รอบข้างวุ่นวายมาก มีบางคนเริ่มกดหมายเลขโทรหาตำรวจ เพ็ญนีติ์รีบลุกขึ้นอย่างตื่นๆ มองคนพวกนั้นแล้วส่ายหัว “ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ฆ่า” เธออยากเดินหนี เธอไม่ได้ฆ่า ผู้ชายคนนั้นต่างหากที่คิดจะทำมิดีมิร้ายเธอ เธอก็แค่ป้องกันตัวเอง เธอมีสิทธิ์ที่จะปกป้องตัวเอง แต่ว่า คนที่ตะโกนขอความช่วยเหลือก่อนหน้าไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ “ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เธอฆ่าคนก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต ต้องรับผิดชอบ พวกฉันต้องพาเธอไปสถานีตำรวจ” เพ็ญนีติ์ถูกขวางทางไปไหนไม่ได้ เธออยากโทรศัพท์หาใครสักคน แต่กลับพบว่าไม่ได้พกโทรศัพท์มาด้วยแต่แรก สักพักก็มีรถตำรวจและรถฉุกเฉินตามมา ผู้ชายคนนั้นถูกยกขึ้นเปลหามไปส่งโรงพยาบาล แต่เพ็ญนีติ์กลับถูกส่งตัวไปสถานีตำรวจ เธอรู้สึกแย่มากๆ ทั้งร่างเบาราวขนนกอย่างกับไม่ใช่ตัวเธอเองอย่างไรอย่างนั้น ไม่รู้ว่ามาถึงสถานีตำรวจได้อย่างไร เมื่อมาถึงก็ถูกจับใส่กุญแจมือนั่งเผชิญหน้ากับตำรวจสามนาย “คุณทำร้ายเขาใช่ไหม” ตำรวจที่นั่งอยู่ตรงกลางถามขึ้น “ค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล เธอยอมรับ “ทำไมต้องทำร้ายเขา?” เพ็ญนีติ์ขบคิด ความคิดของเธอตีกันยุ่งเหยิง รวบรวมสติยังไงก็ทำไม่ได้ นานพอสมควร ถึงได้เอ่ยปากออกไป “เขารังแกฉัน เขาจะเอาตัวฉันไป เขาฉุดฉันแล้วก็พูดว่าจะพาไปที่หนึ่ง แต่ฉัน ฉันไม่รู้จักเขา ฉันปฏิเสธเขา เพราะงั้น เขาถึงบังคับฉัน กระชากฉันจะพาไปให้ได้ ฉันขัดขืน แล้วก็ล้มลงไปบนพื้น แล้วเขาก็จะจูบฉัน ฉันก็เลยเอาก้อนหินที่อยู่บนพื้นฟาดไปที่หัวเขา....” เธอค่อยๆเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด เธอไม่ได้โกหก มันคือเรื่องจริง “จริงหรอ” “จริงสิ แล้วก็มีคนมาตะโกนบอกว่าฉันฆ่าเขา แต่ฉันไม่ได้ฆ่า เขาต่างหากที่จะ.....”ใบหน้าของเธอแดงเถือก เธอพูดออกไปไม่ได้จริงๆ เสียงก็เริ่มสะอึก ตำรวจถามคำถามอีกนิดหน่อย จากนั้นหนึ่งในสามคนนั้นก็ถามขึ้น “คุณอยู่ที่นี่ มีเพื่อนไหม?” เพ็ญนีติ์คิดสักพัก ก็บอกชื่อนภนต์ไป การสืบสวนถึงได้สิ้นสุดลง เพ็ญนีติ์ถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆ ภายในห้องว่างเปล่า เธอนั่งอยู่ในนั้นเงียบๆ ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดจะทำอะไรด้วย ในใจนอกจากความสับสนก็มีเพียงความวุ่นวายเท่านั้น คนๆนั้น ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย แต่เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจสักนิดที่ทำร้ายผู้ชายคนนั้นไป คนโรคจิตแบบนั้นสมควรแล้วที่โดนก้อนหินฟาด เธอมีสิทธิ์ป้องกันตัวเอง นึกว่าตัวเองจะโดนขังนาน แต่ว่าขณะที่กำลังจะกินขนมปังหมด ห้องก็ถูกเปิดออก ตำรวจผู้หญิงเดินเข้ามาไขกุญแจมือออกให้เธอ “คุณเพ็ญนีติ์ มีคนมาประกันตัวคุณ แต่ยังไงซะ ในระหว่างที่เรื่องยังจัดการไม่เสร็จ คุณไม่ควรไปเมืองนี้” “ค่ะ” เธอตอบรับเบาๆ คิดว่าคนนั้นต้องเป็นนภนต์แน่ๆ เธอเดินตามตำรวจหญิงออกจากที่กักขังผู้ต้องหาชั่วคราว เดินไปจนถึงนอกประตู ตำรวจหญิงจึงพูดกับเธอว่า “นั่นไง เขาอยู่นั่น คุณไปกับเขานะ” “ขอบคุณนะคะ” เพ็ญนีติ์เอ่ยขอบคุณเบาๆ เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้เธออยู่ใต้ต้นไม้ ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นณภนต์ ดังนั้นวินาทีที่เห็นว่าเป็นปุริม เธอถึงกับอึ้งไป ยืนมองปุริมอยู่ตรงนั้นด้วยความตกตะลึง เธอไม่ได้เดินเข้าไปหาเขา แต่ก็ไม่ได้เดินหนีไป เธอกลัว กลัวการเจอกับปุริม ถ้าหากเขารู้เข้าว่าเธอเสพติดสิ่งนั้นไปแล้วเธอจะทำยังไง? กดความกระหายในเบื้องลึกไว้เงียบๆ ไม่ว่าจะยังไง ตอนเช้าเธอก็ไม่ได้แสดงอาการอยากสิ่งนั้นออกมา ไม่อยากให้ใครรู้จริงๆ ถ้าหากใครรู้เข้า บางทีอาจส่งเธอไปสถานบำบัด เธอไม่อยากไปที่นั่น เธอยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ เธอต้องอยู่เคียงข้างนภนต์ทำตามสัญญาที่เธอเคยให้ไว้ สามปี เธอต้องคอยอยู่เคียงข้างนภนต์ ทั้งสองยืนอยู่ห่างกัน นานพอตัว เป็นปุริมที่ทนไม่ไหวต้องใช้มือขยี้ดับบุหรี่ที่สูบไปแล้วครึ่งมวน ก่อนเอ่ยพูดกับตัวเองเสียงต่ำ “ทำไมนานนัก?” เขาเอ่ยพูดพร้อมทั้งหันหลังกลับไป แต่ไม่นึกเลยว่าเพ็ญนีติ์เดินมาถึงตั้งนานแล้ว จากตำแหน่งที่เธอยืนอยู่ตอนนี้ และจากสีหน้าของเธอในตอนนี้ เขาถึงได้รู้ว่า เธอมาถึงตั้งนานแล้ว “เพ็ญนีติ์ ออกมาแล้วทำไมไม่เรียกผม?” สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความเฉยชา ราวกับเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง ความเฉยชานั้นทำให้เขาเป็นห่วงเธอขึ้นมา กลัวว่าเธอจะโดนผู้ชายคนนั้นทำให้หวาดกลัว “คุณมาทำอะไร?” ยังไงเธอก็ไปกับเขาไม่ได้ เรื่องที่เธอเสพติดสิ่งนั้น ในเวลานี้ เธอไม่อยากให้ใครก็ตามรู้เข้า เธอต้องแก้ไขมันด้วยตัวเอง ณภนต์ทำได้ เธอก็ต้องทำได้ “ผมมาพาคุณกลับบ้าน เด็กๆคิดถึงคุณนะ” ไม่ เธอกลับบ้านไม่ได้ ถ้าให้เด็กๆรู้ว่าเธอเสพยา เธอคงไม่มีหน้าไปทำหน้าที่แม่อีกแล้ว ตราบใดที่ยังไม่สามารถเลิกสิ่งนั้นได้ ไม่ว่ายังไงเธอก็กลับไปหาเด็กๆไม่ได้เด็ดขาด