ตอนที่ 244 ฆ่าคน

ตอนที่ 244 ฆ่าคน เสียงกระแอมดังขึ้นเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ในเมื่อคุณเอาเด็กๆกลับไปแล้วงั้นฉันยกเด็กๆให้คุณก็แล้วกัน หรือไม่คุณก็ส่งพวกเด็กๆกลับไปที่โรงเรียน ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่ง ไม่ค่อยมีเวลาไปดูแลพวกแกหรอก” ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีหัวใจ แต่เป็นเพราะเธอไม่สามารถจริงๆ ไม่สามารถให้เด็กๆรู้ได้จริงๆ “เพ็ญนีติ์ คุณเป็นอะไรไป? แต่ก่อนคุณไม่มีทางไม่สนใจอ้อยกับส้มแบบนี้ มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?” สายตาของปุริมจดจ้องใบหน้าของเพ็ญนีติ์ พยายามที่จะค้นหาว่าบนหน้าของเธอแสดงอะไรออกมาบ้าง แต่ว่าจ้องอยู่นาน กลับไม่เห็นอะไรเลย นอกเสียจากสีหน้าเรียบเฉย บนหน้าของเธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา “เพ็ญนีติ์ คืนนั้นผมแค่อยากจะรู้ว่าคนที่ร่วมมือกับนาราคือใคร คนๆนั้น แม้แต่ณัฎฐพลก็ต่อกรด้วยไม่ได้” เขาเอ่ยขึ้นแผ่วเบา แค่เพียงอยากจะบอกเธอ เขาไม่ได้ตั้งใจ เขารับไม่ได้ที่ในสายตาของเธอมีแต่ความเย็นชาที่แผ่ออกมา ความเย็นชานั้นทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเป็นครั้งแรก เขาไม่อยากให้เธอเป็นทุกข์ แต่เธอในตอนนี้กลับดูไม่มีความสุข เป็นเพราะเธอเกลียดเขาแล้วหรือเปล่า? “ขอบคุณที่ช่วยฉันออกมา” แต่เธอเหมือนไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูด แค่พูดขอบคุณ แล้วก็จะเดินผ่านเขาไป เธอกำลังเดินมาทางเขา ถึงจะห่างกันเพียงสองก้าว แต่เขาก็จับเธอไว้ทั้งๆที่ยังหันข้างให้ ดึงแขนของเธอแล้วก็จับร่างเธอให้หันมาเผชิญหน้ากัน แล้วก็จ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ “นาราบอกมาว่าคนในกองทัพจะตามเก็บคุณกับเด็กๆ ผมเลยต้องสืบ” ใจของเธอกระตุก ที่แท้ ในคืนวันนั้นที่hok club เขาตั้งใจเมาก็เพื่อที่จะให้นาราเปิดปากบอกสิ่งเหล่านี้ออกมา “เหอะๆ ใช้หน้าตาแลกคำตอบมาสินะ” “เพ็ญนีติ์.....”น้ำเสียงเหยียดหยามของเธอทำให้เขาชะงัก ไม่แปลกที่เธอจะคิดแบบนี้ ตอนที่เขาอยู่กับนาราเขาก็ดูถูกตัวเองแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าพอเขาสืบเจอเบาะแสก็หยุดตั้งนานแล้ว หรือแม้แต่ที่สืบร่วมกันกับณัฎฐพลก็ไม่ได้สืบต่อ เริ่มสืบแค่จากต้นเหตุ สืบถึงแค่พื้นๆ เพื่อให้เพ็ญนีติ์และเด็กๆไม่ได้รับอันตราย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอและเด็กๆ เขาคงต้องสืบจนรู้ให้ได้ว่าเบื้องหลังคือใคร เขาไม่อยากให้เพ็ญนีติ์กับเด็กๆถูกทำร้าย เพ็ญนีติ์ ทำไมถึงไม่รับรู้ความพยายามของเขาเลย? ดวงตาของเขาเป็นประกายชัดเหมือนน้ำ แต่ตอนที่มองเธอกลับมีแต่ความเจ็บปวด บางที เขาอาจจะทำเพื่อเธอจริงๆก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ ไม่ว่าเรื่องก่อนหน้าเขาจะทำถูกหรือทำผิด ตอนนี้เธอก็ไม่คิดที่จะอยู่ข้างกายเขาอีกแล้ว เธอกลายเป็นคนติดยาแล้ว ไม่สิ เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ ให้อ้อยกับส้มรู้ไม่ได้ “ขอบคุณนะ” เธอพูดขึ้นเบาๆ พร้อมกับก้มหน้าลง “คุณปุริม ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันต้องกลับบ้านแล้ว” “กลับบ้าน? บ้านของคุณก็อยู่ที่เมืองดรัลไง” “ไม่ใช่ ฉันจะอยู่กับนภนต์” นภนต์ ขอโทษนะ ที่เธออ้างชื่อเขาอีกแล้ว เพียงแค่อยากจะไล่ปุริมไปให้พ้น ไม่รู้ต้องต่อว่าหรือต้องเกลียดยังไง แต่เวลานี้ยังไงเธอก็ไปกับเขาไม่ได้ “ทำไมล่ะ?” มือที่จับแขนเธอไว้เพิ่มแรงบีบในทันที อย่างกับจะบีบเธอให้แตก เป็นครั้งแรกที่ใจของปุริมวุ่นวาย และก็เป็นครั้งแรกที่เขาอ่านผู้หญิงตรงหน้าไม่ออก เธอต้องทำลายความตั้งใจของปุริม เพื่อที่เขาจะได้ไม่มาหาเธออีก กวาดสายตามองเขาเบาๆ ยิ้มออกมานิดๆ “ฉันรักเขา” เพียงแค่สามคำ แต่กลับทำให้เหมือนมีระเบิดลูกใหญ่ระเบิดอยู่ในหัวของปุริม เสียงดังที่เกิดขึ้นภายในหัวทำให้เขาปวดหัวจนจะแตก ร่างกายของแกว่งไหว ตอนที่เธอพูดสามคำนั้นออกมามันทั้งจริงจังและแน่วแน่ ความรักมักจะให้ได้แค่คนเดียว เธอรักนภนต์ แล้วไม่ได้รักเขาหรอ? “เหอะๆ....เหอะๆๆๆ...” ปุริมหัวเราะขึ้นมาอย่างโง่ๆ แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้ที่เขาหัวเราะอยู่มันดูแย่กว่าตอนร้องไห้อีก “แล้วผมล่ะ?” รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่ความรัก แต่เขาก็ยังจะถาม สามคำนั้นของเธอทำให้เขาเจ็บสาหัส แต่ก็อยากให้เธอบอกเองว่ารักหรือไม่รักเขา เป็นความรู้สึกที่เหมือนมีเกลือโรยบนบาดแผล ต่อให้ต้องเจ็บทะลุถึงหัวใจ เขาก็ยังอยากให้เธอพูดออกมาจากปากของเธอเอง ไม่อย่างนั้น เขาก็ไม่เชื่อ ริมฝีปาก็เกแห้งผาก เสียงเรียกร้องสิ่งนั้นที่อยู่ในตัวเพ็ญนีติ์ทะลุเข้าไปในกระแสเลือด ทนได้นานขนาดนี้ก็ถือเป็นปาฏิหาริย์แล้ว หรือว่า เป็นเพราะเธอกินสิ่งนั้นเข้าไปเพียงเดือนกว่าๆ เธอในตอนนี้ลยทนได้แค่ชั่วคราว เธอค่อยๆเลียริมฝีปาก นัยน์ตาที่พร่าเบลอก้มลงมองปลายเท้า เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาเห็นแววตาของเธอ อยู่ๆเธอก็รู้สึกกลัวท่าทางตอนที่เขามองมาที่เธอ เพราะว่า มันจะทำให้เธอคิดถึงเหตุการณ์นั้น ตอนที่เกิดอุบัติเหตุแล้วเขาช่วยเธอโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด