ตอนที่ 246 ผู้ชายหน้าไม่อาย

ตอนที่ 246 ผู้ชายหน้าไม่อาย แต่ว่า เรื่องนี้เธอจะให้ใครก็ตามรู้ไม่ได้เด็ดขาด เธอไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วงเธอ เรื่องที่สามารถแก้ไขเองได้ก็ต้องแก้ไขด้วยตัวเอง จนกว่าจะแก้ไขไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที เธอพยักหน้า “ฉันอยากกินข้าวที่คุณทำ”เหมือนเมื่อคืนที่เขาต้มบะหมี่ให้เธอ เวลาเธอว้าวุ่นในใจ เธอจะต้องการความรู้สึกที่เรียกว่าบ้าน มีบ้านดีจะตาย แต่เล็กจนโต เธอคิดอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่นมาตลอด แต่ว่าบ้านของเธอก็ขาดหัวหน้าครอบครัวมาตลอด บ้านที่มีแค่เด็กๆไม่ใช่ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหรอกนะ ความปารถนาที่มีมาตั้งแต่เป็นเด็ก เธอกลับทำให้ความหวังนั้นเป็นจริงไม่ได้ “ได้สิ พวกเราเข้าข้างในกันเถอะ ฉันทำกับข้าวให้เธอเอง” นภนต์กุมมือของเธอ เพื่อที่จะจับมือเดินเข้าไปด้วยกัน เพ็ญนีติ์คิดจะปล่อยมือ ทันใดนั้นก็เห็นรถคนหนึ่งที่จอดเฉียงๆอยู่ด้านข้าง เป็นรถของปุริม เขาแอบเดินตามมา แต่เธอตอนนี้เธอเพิ่งจะเห็นเขา เธอกลับไปกุมมือนภนต์เหมือนเดิม เธอเคยบอกปุริมว่าเธอรักนภนต์ เพราะฉะนั้น เธอต้องทำการแสดงแล้ว นภนต์ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ทั้งสองเดินเข้าไปในตึกอย่างไม่รีบเร่ง ห่างจากตึกไปไม่ไกลใต้เงาต้นไม้ใหญ่ ปุริมเฝ้ามองหญิงสาวเดินเข้าไปในโลกที่เป็นของนภนต์โดยไม่กระพริบตาแม้แต่นิด เธอเดินห่างเขาไกลออกไป ไกลจนเอื้อมไม่ถึง เมื่อเข้ามาในตึกแล้ว จู๋ตก็ตามเข้ามาเช่นกัน เพ็ญนีติ์เชิญให้เขานั่ง “ฉาราล่ะ? ไม่เจอเธอเลย” “อ๋อ ช่วงนี้คงยุ่งๆน่ะ” “ยุ่งอะไรหรอ?” เธอยิ้ม ในใจกลับอดไม่ได้ที่จะคาดเดา จู๋ตน่าจะสัญญาอะไรกับฉาราไว้ กลับมาครั้งนี้ถึงได้ยุ่งมาสองวันแล้ว นอกจากยุ่งอยู่กับเรื่องนั้นก็ไม่มีเรื่องอื่นแล้ว เธอไม่ได้โง่ บนใบหน้าของจู๋ตสัมผัสดได้ถึงความอึดอัด จู่ๆก็พูดขึ้นว่า “ฉาราต้องเรียกเธอว่าพี่สะใภ้แล้ว เหอๆ” “นี่ เรียกแบบนี้ไม่ได้นะ” “แล้วต้องเรียกว่าอะไร?” “ก็เรียกเพ็ญนีติ์นี่แหละ” ได้ยินคำว่าพี่สะใภ้แล้วรู้สึกพิลึกชอบกล เธอไม่ชินจริงๆ “นี่พี่สะใภ้ เธอกับเจ้านายก็จับจูงมือกันแล้ว เมื่อวานฉันกับฉาราคุยกันแล้ว ว่าต้องรอพวกเธอมีข่าวดีก่อนพวกฉันถึงจะมีตาม เพราะงั้นเธอก็ทำเรื่องของเธอให้เสร็จซะนะ” “พี่จู๋ต บังคับกันนี่ ฉันกับนภนต์.....” เธอยังไม่ได้เตรียมตัวเลย หัวใจของเธอสับสนมาตลอด เป็นแค่การสัญญากับนภนต์ว่าจะเคียงข้างเขาให้ข้ามผ่านสามปีนี้ไปให้ได้ เรื่องอื่น เธอก็ไม่ได้รับปาก ทุกสิ่งต่างต้องทำตามหัวใจของตัวเอง จู๋ตบู้ยปากและกระแอมไอขึ้นมา จากนั้นก็กวาดสายตาเลยไปยังด้านหลังของเพ็ญนีติ์ เพ็ญนีติ์เห็นแบบนั้นถึงได้รู้ตัว รีบหันกลับไปมอง นภนต์ยืนอยู่ตรงประตูครัว เหมือนกับไม่ได้ยินเรื่องอะไรก่อนหน้าเลย แล้วก็พูดกับเธอว่า “เพ็ญนีติ์ มาช่วยยกกับข้าวหน่อยสิ พร้อมเสิร์ฟละ” “ได้” เธอมุ่งตรงไปยังครัวอย่างไว ทำแบบนี้เพื่อที่จะปกปิดความงุ่มง่ามของตัวเอง หวังว่านภนต์จะไม่ยินอะไรทั้งนั้น เธอไม่อยากทำร้ายเขา อาหารมื้อนี้เป็นมื้อที่น่าอึดอัดที่สุดเท่าที่เคยมีมาก่อน ไม่รู้ว่าทำไม ชายหนุ่มทั้งสองต่างไม่มีใครพูด เธอที่ทนกับบรรยากาศแบบนี้ไม่ไหวก็ขี้เกียจพูดแล้ว หวังว่าถ้ากินข้าวเสร็จ จู๋ตจะกลับไปและนภนต์ก็ไปพักผ่อน แบบนั้นเธอถึงจะสามารถไปหาสิ่งนั้นได้ ถ้าไม่ได้กินสักนิด เธอคงจะบ้า เหมือนกับว่า จู๋ตจะสัมผัสได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีความอึดอัดอยู่ ดังนั้น เขาจึงวางตะเกียบลง ลุกขึ้นและขอตัวกลับ เมื่อเพ็ญนีติ์กินเสร็จแล้ว จึงดันนภนต์ให้กลับเข้าห้องไปนอนพักกลางวัน “จานเดี๋ยวฉันล้างเอง คุณก็เป็นเด็กดีแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่งั้น ฉันโกรธจริงๆด้วย” เธอไม่ได้เป็นคนทำอาหาร มีหน้าที่ล้างจานก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว “เพ็ญนีติ์ ผม.....” “เชื่อฟังหน่อยสิ ไปเร็ว ตอนนี้คุณยังถือว่าไม่ได้กลับมาเป็นปกติทั้งหมด ถึงเวลาพักก็ต้องพัก ดูสีหน้าคุณเถอะ ดูไม่ได้เอาซะเลย” “เพ็ญนีติ์ สีหน้าคุณก็เหมือนกันนั่นแหละ บอกผมมา ทำไมถึงได้ออกไปทั้งที่ฟ้ายังไม่สว่าง” นภนต์ดึงมือของเพ็ญนีติ์ให้มาไว้บนบ่าของเขาแล้วกุมมือเธอไว้ แม้เขาจะหลับลึก แต่เขาไม่ได้โง่ ที่สถานีตำรวจแจ้งเรื่องนี้กับเขา ผู้หญิงคนหนึ่ง วิ่งออกไปด้วยเท่าเปล่าในเช้ามืด แบบนี้มันไม่ปกติสักนิด รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องถาม แต่ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เธอหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “ฉันนอนไม่หลับ แค่อยากออกไปเดินเล่น ฉันไม่เคยมาที่นี้ ทุกอย่างใหม่สำหรับฉันไปหมด ใครจะไปรู้ว่าจะมีการรักษาความปลอดภัยไม่ดีแบบนี้ จะทำให้ฉันต้องเจอกับผู้ชายหน้าไม่อายแบบนั้น” นภนต์ไม่ได้พูดแย้งเธอออกไป เพียงแค่ถามออกไปว่า “แล้วทำไมไม่ใส่รองเท้า?” คำถามที่ทำให้พูดไม่ออก สมองทำการครุ่นคิด เธอตอบแค่ว่า “ฉันใส่แล้ว แต่ว่าต่อมาก็สู้กับคนนั้นแล้วก็ไม่รู้ว่าหล่นไปที่ไหน” นภนต์ยังคงไม่โต้ตอบ พูดออกไปอย่างไม่คิดอะไรว่า “แต่ว่า ในห้อง รองเท้าคุณ หรือแม้แต่รองเท้าของผมยังอยู่ที่เดิม”