ตอนที่ 247 มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า

ตอนที่ 247 มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า คำพูดของเขาทำให้เธอหัวหมุน “นภนต์คุณกลับเข้าห้องไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้ หยุดพูดสักทีได้ไหม ฉันซวยมามากพอแล้วนะ” เธอตะคอก เพียงแค่อยากให้นภนต์ละความตั้งใจ ถ้าเขายังถามต่อไปอยู่อีก เธอคงหลุดพูดทุกอย่างออกไปหมด “เพ็ญนีติ์ คุณมีเรื่องอะไรในใจใช่ไหม?” เธอส่ายหน้า ยิ้มออกมาอย่างสดใสหาที่ใดเทียบ “ไม่มี” “คิดถึงเด็กๆหรอ?” เขายังคงถาม ในดวงตามีแต่ความไม่วางใจ ความคิดพลันแล่น บางทีนี่อาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่จะทำให้เขาปล่อยเธอไปไม่ถามเธออีก เพราะงั้น เธอถึงได้พยักหน้าเบาๆ “อืม คิดถึงนิดหน่อย” “เอางี้ รอผมจัดการเรื่องที่นี่ให้เสร็จก่อน แล้วพวกเราก็กลับไปที่เมืองดรัล พ่อผมกับคุณป้าก็เร่งเร้ามานานแล้ว พอคิดดูแล้ว ผมก็ไม่ได้กลับบ้านนานแล้วเหมือนกัน” ใช่แล้ว พวกเขาไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว “อืม ได้สิ” เธอก็หวังว่าตอนที่รอเขาจัดการเรื่องทุกอย่างที่นี้เสร็จ อาการเสพติดของเธอคงเลิกได้ นภนต์รู้ระดับความสำคัญที่เธอมีให้กับอ้อยและส้มดี ดังนั้น เขาจึงเชื่อว่าเป็นเพราะเหตุผลนี้จริงๆ คิดว่าเธอเพียงแค่คิดถึงเด็กๆถึงได้ออกไปข้างนอก ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอไป มองดูแผ่นหลังของที่เขาเดินเข้าไปในห้อง เพ็ญนีติ์พรูลมหายใจออกมาอึดใหญ่ จากนั้นก็ตรงไปที่ครัวอย่างเร็ว จัดการกับห้องครัวที่เลอะเทอะ เธอทำเร็วมาก ตอนที่เดินออกมาจากห้องครัว ด้านหน้าห้องของนภนต์ก็เงียบไปแล้ว เขาต้องเป็นคนที่ชอบทำอะไรในห้องแน่ๆ เขาเป็นคนที่ทำเรื่องใดมักจะมีแบบแผนเสมอ อีกทั้งยังหนักแน่นอย่างกับฟ้าร้องและคล่องแคล่วว่องไวอย่างกับสายลม เพ็ญนีติ์เดินตรงไปยังบันได จำได้ว่านภนต์เคยบอกว่า ข้างล่างบันไดมีห้องใต้ดิน ที่นั่นคือห้องเก็บของขนาดเล็ก พวกไม้แปรรูปไม่สามารถนำมาไว้ในห้องนี้ได้อย่างแน่นอน อะไรที่ยักษ์ใหญ่ขนาดนั้นจะเอามาไว้ในห้องใต้ดินได้ยังไง แบบนี้ ที่ห้องเก็บของนั่นมีความเป็นไปได้ที่จะเก็บสิ่งนั้นเอาไว้ ในเวลาแค่นี้ เขายังไม่มีที่อื่นให้เก็บหรอก นี่เป็นแค่การคาดเดาของเธอ แต่ว่า ไม่มีใครเข้าใจนภนต์ไปมากกว่าเธอหรอก เพ็ญนีติ์ผลักบานประตูของห้องใต้ดินเข้าไป อากาศอับชื้นที่หนาแน่นตีเข้าหน้าอย่างจัง นภนต์เคยบอกว่าในวันข้างหน้าตึกนี้ต้องติดกล้องวงจรปิดทั่วทั้งตึก แต่ว่าตอนนี้ เขายังไม่ได้เก็บเอาเรื่องนี้มาคิด เขาต้องเน้นไปที่เรื่องหารขยายบริษัทไม้แปรรูปทั้งประเทศก่อน เริ่มจากวางสถานที่ที่จะก่อตั้งบริษัท จากนั้นค่อยไปจัดการเรื่องหน้าร้าน หลังจากนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างถึงจะขยายตัวไปทีละอย่างได้ คิดดูแล้ว เป็นการวางแผนที่ยิ่งใหญ่ดี ในห้องใต้ดินมืดมาก เพ็ญนีติ์เปิดไฟขึ้น สายตากลับเจอแต่พื้นที่โล่งๆ กวาดสายตาไปรอบๆ ถึงได้เห็นสิ่งนั้นที่มุมห้อง เธอตรงเข้าไปหาสิ่งนั้น ดีใจเหมือนกับคนที่กระหายน้ำมานานเจอน้ำดื่มเข้า ทรมานมาทั้งวัน ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใช้เพียงครั้งเดียวก็พอแล้ว แค่ครั้งเดียวจริงๆ เธอเปิดสิ่งนั้นออก ใช้มันอย่างระมัดระวังเป็นอย่างมาก ใจก็บอกกับตัวเองว่าต้องใช้แค่ครั้งเดียว เป็นเวลานาน เธอถึงได้รู้สึกสบายขึ้นมาก หลังจากใช้เสร็จก็รู้สึกมหัศจรรย์รม่งั้นถ้านาวกับฝัน ทำให้เธอหลงลืมไปเลยว่าเมื่อวานกับวันนี้คือวันอะไรไปอย่างรวดเร็ว นานพอสมควร เธอถึงได้ลุกขึ้น มีสติขึ้นมามาก เธอต้องออกจากห้องนี้ ไภนต์รู้เข้าคงเดือดร้อนแน่ๆ ใช้สายตากวาดมองถุงที่เธอเพิ่งเปิด คิดอยู่สักพัก เธอถึงได้หยิบใส่กระเป๋าเสื้อเอาไว้ ถ้าให้นภนต์พบว่ามีถุงหนึ่งที่ถูกเปิด คงจะไม่ดี เพราะงั้น เอาไปด้วยดีกว่า เพ็ญนีติ์กลับมาถึงห้องตัวเอง เธอง่วงแล้ว เมื่อวานยังไม่ได้นอนทั้งคืน อีกทั้งยังทรมาณกับสิ่งนั้นตั้งนาน เมื่อหัวได้สัมผัสกับหมอน เพ็ญนีติ์จึงหลับลึกไปในทันที การนอนครั้งนี้ ยาวนานตั้งแต่บ่ายจนถึงกลางดึก ราวกับต้องการเติมเต็มที่เมื่อคืนไม่ได้นอน นภนต์เปิดประตูห้องแอบดูเงียบๆอยู่กี่ครั้งก็ยังเห็นเพ็ญนีติ์หลับสนิทอยู่ทุกครั้ง เขาไม่ได้ปลุกเธอ ปล่อยให้เธอนอนดีกว่า ขอเพียงแค่เธออยู่กับเขา แค่นั้นเขาก็มีความสุขแล้ว เรื่องที่อยู่เบื้องลึกในใจ คงต้องค่อยเป็นค่อยไป เขาไม่อยากทำให้เธอกลัว เมื่อเป็นเขาแล้วก็ควรจะเป็นเขา ถ้าไม่ใช่เขา ต่อให้ต้องบังคับก็คงไม่มีประโยชน์ ทุกเรื่อง ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติก็พอ ยังไม่มีใครรู้ถึงอาการแปลกๆของเพ็ญนีติ์ ตอนที่ตื่นขึ้นมา ก็ตื่นขึ้นมาเพราะสิ่งนั้นทำให้ตื่น ยื่นมือออกไปเปิดสิ่งนั้นที่อยู่ใต้เตียง เธอมองมันเงียบๆ เธอรู้ว่าสิ่งนี้มันไม่ดี และก็รู้ดีว่าไม่ควรใช้มันอีก แต่ว่า มือของเธอกลับอดไม่ได้ที่จะจับสิ่งนั้นขึ้นมา แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวก็ยังดี พูดกับตัวเองเหมือนกับที่เคยพูดตอนบ่าย เพ็ญนีติ์ใช้มันอีกครั้งจนได้ นภนต์เริ่มที่จะยุ่งจนจะไม่มีเวลาหยุด เพ็ญนีติ์ทำหน้าที่เป็นลูกมือให้ เขาจะทำอะไร เธอรู้หมด เขาไม่ได้ปิดบังอะไรเธอเลย นั่นเป็นเพราะความเชื่อใจทั้งหมด เธอเป็นคนที่เขาให้ความไว้ใจมากที่สุด ฉารามาทำงานที่นี้ตามปกติ งานของเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับสิ่งนั้น เธอทำแค่เกี่ยวกับไม้ เพราะว่าฉาราสามารถพูดภาษาของประเทศใกล้เคียงได้ จึงถือเป็นความสามารถพิเศษของเธอ การที่ให้รับหน้าที่ติดต่อกับฝ่ายจัดหาสินค้าจึงเป็นอะไรที่เหมาะสมที่สุด ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็ได้รู้แล้วว่าทำไมบริษัทของนภนต์ถึงทำเงินได้ ที่แท้ ไม้พวกนั้นไม่ได้มาจากในประเทศ แต่ซื้อมาจากหัวหน้าแก๊งค้ายานอกประเทศ คนพวกนั้นอยากได้อะไรก็ต้องได้ แต่ว่าไม่นับไม้ในมือของพวกเขา พวกเขาให้ความสำคัญกับการค้ายาเสพติด ดังนั้น เรื่องไม้ถึงได้ขายแบบส่งๆ แลกกับเงินได้เท่าไหร่ก็เอา แบบนี้ถึงทำให้นภนต์ซื้อไม้พวกนั้นมาได้ในราคาที่ถูกที่สุด แล้วก็นำมาขายในประเทศ เป็นธุรกิจที่ลงทุนน้อยแต่ได้กำไรมหาศาล ไม่แปลกใจที่เขาทำเงินได้ขนาดนี้ ซึ่งปัจจุบันนี้ถ้าไม่หาเงินคงจะเป็นไปไม่ได้ สมองด้านธุรกิจของผู้ชายคนนี้ดีเลิศอย่างที่คิดไว้ เขาเคยมาที่นี่เพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็หาโอกาสทางธุรกิจจนเจอ เพ็ญนีติ์ยุ่งเป็นเวลาสองวันแล้ว บางวันเป็นเธอที่ทำอาหาร บางวันก็นภนต์เป็นคนทำ ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน เรื่องอาหารการกิน ณภนต์ก็ไม่ละเลย