ตอนที่ 248 มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า

ตอนที่ 248 มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า อาหารคือพระเจ้าของมนุษย์ กินอิ่มถึงจะมีสุขภาพที่ดี เมื่อสุขภาพดีแล้วถึงจะมีทุกอย่าง บนโลกใบนี้ สุขภาพเป็นสิ่งที่เงินหาซื้อไม่ได้ เมื่อเช้านี้ตอนที่เพ็ญนีติ์ลุกจากเตียง กลับรู้สึกแปลกๆ เธอยังคงทรมาน ทรมานมากๆ แอบใช้สิ่งนั้นอีกครั้ง แต่เธอก็ยังรู้สึกทรมาน มันเกิดอะไรขึ้น? เธอรู้สึกว่าเธอใกล้จะไม่เป็นตัวของตัวเอง ใช้ยังไงก็ไม่ได้ผล แต่เธอจะใช้มันอีกไม่ได้ ให้ตาย จะใช้มันอีกครั้งในปริมาณที่เยอะๆได้ยังไง เพ็ญนีติ์ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน ความเหนื่อยล้าจากการทนทรมานทำให้อยากหลับทั้งวัน เธอมองเห็นอะไรก็รู้สึกตงิดไปหมด “เพ็ญนีติ์ เป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า?” เธอส่ายหน้า ฝืนสีหน้าให้ดูไม่มีอะไร “เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร” “สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นแบบนี้เลย เพ็ญนีติ์ พูดมา ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” พูดไปมือใหญ่ของเขาก็แตะลงที่หน้าผากของเธอ เขากำลังเป็นห่วงเธอ ทั้งร่างสั่นไหว เป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของร่างกาย เธอยังคงทรมานอยู่ ทรมานต่อสิ่งนั้น แต่ว่า สิ่งนั้นที่อยู่ในห้องใต้ดินเติมเต็มความต้องการที่เธอมีไม่ได้เลย เธออยากได้ชนิดเดียวกับที่อูข่าน แต่เธอไม่รู้เลยว่ามันเป็นชนิดไหน หน้าผากของเธอไม่มีไอร้อน นภนต์เอามือออกแต่ยังคงมีสีหน้าจริงจัง “เพ็ญนีติ์ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล” “ไม่ต้อง ฉันไม่ได้ป่วย ฉันไม่ไป” ถ้าไปโรงพยาบาล เธอต้องถูกส่งตัวไปสถานบำบัดแน่ๆ ไม่อยากไป เธอไม่อยากไปสถานที่ที่ขาดอิสรภาพแบบนั้น เธอน่าจะเลิกเองได้ เหมือนกับณภนต์ไง เธอไม่ได้ใช้มันเยอะขนาดนั้นสักหน่อย แต่ในขณะเดียวกันที่คิดจะเลิกมัน เธอกลับต้องการสิ่งนั้นอีกแล้ว “เพ็ญนีติ์ สองสามวันมานี้คุณได้ลงไปห้องใต้ดินไหม?” จู่ๆณภนต์ก็ถามขึ้นมา เขาถามด้วยเสียงที่ไม่ต่ำไม่สูง แต่กลับทำให้เพ็ญนีติ์นิ่งอึ้ง ในเวลานี้ไม่รู้ต้องตอบเขาไปยังไง การที่เธออึกอักทำให้ณภนต์หลับตาลงอย่างปวดใจ ตอนที่จู๋ตบอกเขา เขายังไม่เชื่อ ตอนนี้ เขาเชื่อแล้ว “ณภัทรใช่ไหม?” ได้ยินนภนต์ถามเสียงต่ำ เพ็ญนีติ์ทำได้เพียงพยักหน้า เธอรู้ว่ายังไงก็ปิดบังนภนต์ไม่ได้ สุดท้าย เธอถึงได้พูดขึ้นเสียงเบา “นภนต์ ช่วยฉันเลิกมันนะ หรือไม่ คุณก็มัดฉันไว้เลยก็ได้” นภนต์ไม่ได้พูดอะไร แต่หันหลังเดินกลับห้องของเขา เพ็ญนีติ์เดาว่าเขาคงจะไปโทรศัพท์หาใครสักคน คนนั้น คงจะเป็นณภัทร เธอนั่งลงเงียบๆ มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ดีว่าตัวเธอเองทรมานแค่ไหน ทั้งร่างกายของเธอเจ็บปวดเหมือนโดนฉีกทึ้ง คิดไปคิดมา เพ็ญนีติ์ก็เดินมาถึงหน้าห้องของนภนต์แล้ว ประตูเปิดแง้มไว้ นภนต์เหมือนจะเพิ่งวางโทรศัพท์ มีจู๋ตนั่งอยู่ตรงข้ามเขา “คุณณภนต์ เป็นอย่างไรบ้าง?” “ปัง” ณภนต์ไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่กลับชกหมัดลงบนโต๊ะอย่างแรง บนนิ้วมีเลือดซิบ เขาพูดขึ้นอย่างเกลียดชัง “ไอ้ณภัทร ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆ จู๋ต นายไปจับตัวทิพย์มาให้ฉัน มันทำกับเพ็ญนีติ์ยังไง ฉันก็จะทำกับทิพย์ยังงั้น” “เกิดอะไรขึ้น?” “มัน....มันให้เพ็ญนีติ์กินรอยยิ้มของนางฟ้า” รอยยิ้มของนางฟ้า? คืออะไรกัน? เพ็ญนีติ์ไม่เข้าใจ แต่ว่าดูจากการที่นภนต์พูดคำนั้นออกมาแล้วร่างกายสั่นเทิ้มไหนจะสีหน้าของเขา ทำให้เธอเข้าใจทันที ต้องเป็นยาเสพติดชนิดที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ และยานั้น ก็มาอยู่ในร่างกายของเธอ ในชั่วพริบตาเดียว ร่างกายทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง เธอหลับตาลงให้น้ำตาไหลออกมา ทำไมต้องเป็นเธอ? ทำไมเป็นเธอ? สองขาหนักอึ้งเหมือนมีเหล็กถ่วงเอาไว้ เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่ากลับเข้าห้องมาได้ยังไง เอนกายนอนลงบนเตียงเงียบๆ ในสมองหวนกลับไปคิดถึงคำพูดของนภนต์ เขาจะลักพาตัวทิพย์มา แล้วทิพย์อยู่ที่ไหน? จู่ๆเธอก็คิดไปถึงตอนที่ทิพย์ถูกส่งไปโรงพยาบาล เป็นเพราะสารเสพติดที่อยู่ในร่างกายทรมานเธอมาตลอด ดังนั้นจึงทำให้ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้รับรู้ข่าวคราวของทิพย์เลย เด็กคนนั้น ตอนนี้น่าจะอยู่กับปุริม หรือไม่ ก็อยู่ที่โรงพยาบาล เธอบาดเจ็บหนิ มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ไม่รู้ว่าต้องถามใคร ระหว่างที่กำลังใจลอย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เสียงเคาะเบาๆทำให้ทั้งร่างสั่นไหว เธอในเวลานี้กลัวการเจอผู้คนที่สุด กัดฟันแล้วพูดเสียงเบาออกไป “เข้ามา” นภนต์เปิดประตูเข้ามาตามเสียงของเธอ เขาเดินมานั่งลงข้างเตียง “เพ็ญนีติ์ ของคงส่งมาช้าหน่อย คุณทนอีกสักนิดนะ ของมาก็ไม่เป็นไรแล้ว” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ได้ต่อว่า และไม่ได้พูดถึงอะไร เขากลัวว่าเธอจะกังวล