ตอนที่249แล้วจะเสียใจ

ตอนที่249แล้วจะเสียใจ “มันเลิกไม่ได้หรอ?” เธอถาม ในใจรู้สึกเศร้า ความจริง เธอก็เคยลองเลิกดูแล้ว แต่ว่า เธอก็ทนไม่ไหวอยู่ดี “ขั้นตอนการเลิกมันทุกข์ทรมานมาก กินไปก่อนสักพักนะ แล้วค่อยเลิกมันช้าๆ” “โอเค ฉันจะเชื่อคุณ” เธอยิ้ม ใบหน้าที่ซีดเซียวแต่กลับยิ้มออกมาแล้วเหมือนดอกไม้ผลิบาน ทำให้นภนต์เหม่อลอย มือใหญ่จับกุมมือของเธอโดยไม่รู้ตัว นำเอาอุณหภูมิของเธอ,ความรักของเขาประทับไว้ตรงริมฝากของเขาอย่างนุ่มนวล “เพ็ญนีต์ ขอโทษนะ” ทั้งหมดเป็นเพราะเขา ถ้าไม่ใช่เขา เธอคงไม่ไปที่อูข่าน และคงไม่ถูกณภัทรวางยา เพื่อที่จะเขาขายชีวิตให้มันอย่างว่าง่าย ณภัทรถึงได้คิดวิธีการที่โหดร้ายได้เพียงนี้ ตอนที่ได้รับรู้เรื่องในสายโทรศัพท์เมื่อกี้ ใจของเขาก็เกือบจะแตกสลาย รอยยิ้มของนางฟ้า เป็นสารเสพติดชนิดที่ผลิตขึ้นโดยเฉพาะจากการผสมสารเคมี ตอนที่เขาอยู่ที่อูข่าน เคยได้ยินคนพูดว่า ตอนที่เริ่มติดแรกๆ อาการจะไม่ค่อยรุนแรงเท่าไหร่ แต่ว่าพอค่อยๆเสพติดไปเรื่อยๆ ก็จะเลิกเสพมันได้ยาก มันไม่เหมือนยาเสพติดทั่วๆไป มือของเธอที่แตะอยู่กับริมฝีปากของเขาเริ่มสั่น “นภนต์ คนที่ต้องขอโทษคือฉันต่างหาก” ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาคงไม่ต้องชดใช้แทนปุริม และผลที่ตามมาคงไม่เป็นแบบนี้ แต่ถ้าตอนนั้นไม่ได้เขา ตอนนี้บริษัทของปุริมอาจจะล้มละลายหรืออาจจะเปลี่ยนเจ้าของไปแล้วก็ได้ “อย่าพูดอย่างนี้ เรื่องพวกนั้นเป็นความเต็มใจของผม ปีนั้น เขาเคยช่วยตระกูลผมไว้ครึ่งหนึ่ง ครั้งนี้ก็ถือซะว่าผมได้ตอบแทนเขาไปหมดแล้ว เพ็ญนีติ์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมอยากบอกคุณ ผมชอบคุณ ผมอยากให้คุณมาเป็นภรรยาผม เพ็ญนีติ์ แต่งงานกับผมนะ ได้ไหม?” ริมฝีปากสัมผัสกับนิ้วมือขาวใสของเธอ คำพูดเหล่านี้เขาอยากพูดมาหลายปีแล้ว เวลานี้ ได้พูดออกไป หัวใจก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะในทันที เพ็ญนีติ์เม้มริมฝีปาก แม้จะรู้ความในใจของณภนต์ตั้งนานแล้ว แต่เขากลับพูดกับเธอตรงๆเป็นครั้งแรก ในใจรู้สึกสับสน “นภนต์ ฉันมีลูกแล้วนะ” อีกทั้งยังไม่ใช่ลูกของเขาด้วย เธอไม่รู้ว่าเธอกับเด็กๆ แล้วไหนจะครอบครัวของนภนต์อีก ไม่รู้ว่าจะถือเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ได้ไหม ครอบครัว เธอมีความปรารถนาต่อสิ่งนี้มาก เมื่อคิดถึงคำว่าครอบครัวขึ้นมา ในความคิดก็มีเรื่องปุริมลอยขึ้นมาทันที คำพูดของเขาตอนที่ช่วยประกันตัวเธอออกมายังคงดังอยู่ในหู ถ้าตอนแรกเขาไม่ตั้งใจทำเรื่องแบบนั้นที่ hok club แล้วคิดว่าเธอจะเกลียดเขาลงหรอ? เขาทำเพื่อเธอ? เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เธอก็ไม่สามารถที่จะไม่รู้สึกอะไรได้แม้แต่น้อย แต่ว่า ยาเสพติดในตัวเธอ....... ณภนต์ยิ้มอ่อนๆ “ผมไม่รีบ ผมจะให้เวลาคุณ ขอแค่คุณอยู่ข้างๆผมก็พอแล้ว เพ็ญนีติ์ เชื่อผมนะ ผมจะทำให้คุณมีความสุข” เขาจะไม่ปล่อยมืออีกแน่ การปล่อยมือเธอไปในหลายปีก่อนมันคือความเสียใจตลอดชีวิต วันนี้ ได้เริ่มชีวิตใหม่แล้ว เขาต้องรักษาเธอไว้ดีๆ บางทีเขาอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ว่าในอาณาจักรแห่งรัก รักมากก็จะสูญเสียมาก และเสียใจมากอยู่แล้ว ในใจอ่อนยวบ เป็นความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้ “ณภนต์ เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในตัวฉันคุณอย่าบอกใครได้ไหม?” เธอไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง กลัวที่สุดก็คือเด็กๆรู้เข้า “ครับ” “อย่าบอกปุริม” เธอโพล่งออกไป ในใจเกิดความขัดแย้ง ทำเหมือนกับว่าจงเกลียดจงชัง ทว่า เธอกลับนึกถึงเขาอีกแล้ว “ได้สิ” นภนต์ตอบโดยเร็ว เขาตบหลังเธอเบาๆ “คนดี นอนเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง ถ้าของมาถึงทุกอย่างจะโอเค” เขาประคองเธอให้เอนกายนอนลงไป มือข้างหนึ่งยังคงกุมมือของเธอไว้แน่น มองเธอหลับตาลง เขารู้ว่าเธอทรมาน แต่ก็ไม่มีใครมาเป็นแทนเธอไม่ได้ “ทนหน่อยนะ อาจจะไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงแล้ว” ณภัทรบอกว่าจะสั่งให้คนส่งของมาให้ เพราะงั้น ในช่วงนี้ เขาคงต้องอยู่ข้างกายเพ็ญนีติ์ตลอดเวลา ไม่ห่างไม่ไกล มอบหมายให้จู๋ตไปตามหาทิพย์แล้ว เขาต้องเริ่มหาทางเลิกเสพรอยยิ้มของนางฟ้าอะไรนั่นสักที ต้องมีวิธีแน่ๆ ในเมื่อเป็นยาที่คนคิดค้นขึ้นมา ก็ต้องมีวิธีเลิกเสพได้เหมือนกัน ในระหว่างที่สารในร่างกายของเพ็ญนีติ์ยังหาทางกำจัดไม่ได้ ก็คงทำได้เพียงพึ่งรอยยิ้มของนางฟ้าที่ณภัทรส่งมาให้ไปก่อนอาการถึงจะไม่กำเริบ อีกอย่าง ตอนนี้เพ็ญนีติ์ก็ขาดสิ่งนั้นไม่ได้แล้ว ยาชนิดอื่นก็ไม่สามารถแทนยาชนิดนี้ได้ มือใหญ่คอยกุมมือเธอไว้ตลอด ทำให้เธอนอนหลับได้อย่างสบาย ในที่สุดนภนต์ก็รู้เรื่อง เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ เพ็ญนีติ์หลับไปนานมาก ณภนต์ก็คอยอยู่กับเธอตลอด ตอนที่ตื่นขึ้นมา เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น อย่างกับรูปปั้นแหนะ ริมฝีปากของเธอแห้งผาก เป็นเพราะความทรมานในตัวเธอปลุกขึ้นเธอมาอย่างเดียวเลย “นภนต์ ทำไมคุณไม่ไปพัก?” “ผมไม่เหนื่อยเท่าไหร่ อยากกินน้ำไหม?” เธอพยักหน้าอย่างยากลำบาก “รินน้ำให้ฉันแล้วคุณก็ไปทำงานเถอะ หลายเรื่องกำลังรอคุณอยู่นะ นภนต์ อย่าทำให้ฉันผิดหวังสิ” “รอให้ของมาแล้วผมค่อยไป ผมไม่รีบหรอก” “ไม่ได้ คูณรีบไปเดี๋ยวนี้”ออกแรงผลักเขา มีเพียงเธอเท่านั้นที่เข้าใจว่าพวกเขากำลังต้องการอะไรที่สุด “แต่คุณ....”