已经是第一章了
ตอนที่250 แล้วจะเสียใจ
ตอนที่250 แล้วจะเสียใจ
เธอยิ้ม รู้ว่าเขาไม่วางใจ “เอาอย่างนี้ ฉันจะไปทำงานกับคุณ” พูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็ดึงเขาให้เดินไปยังห้องทำงาน เรื่องเวลาสำหรับพวกเขาแล้ว ทุกวิทุกนาทีล้วนเป็นเงินเป็นทอง วิกฤติในช่วงสามปีนี้ก็คือการนำความลำบากมาแก้ไข
ตอนที่อยู่บ้านของนภนต์ที่อูข่าน หลังจากที่เธอเสนอความคิดออกมา นภนต์ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย เขารู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ และเป็นอะไรที่เหลือเชื่อ แต่เธอก็ยังพูดออกมาอย่างแน่วแน่ว่าถ้าเขากับเธอร่วมมือกันจะต้องทำได้แน่นอน
ใบหน้าที่แสดงออกถึงความมั่นใจทำให้เขาเชื่อใจเธอ
ดังนั้น เขาเลยเลือกที่จะกลับมา
แต่ไม่คิดเลย ว่าจะเป็นการทำร้ายเธอ
ตอนที่ปุริมเปิดประตูเข้ามาในออฟฟิศของนภนต์ ก็เห็นภาพของเพ็ญนีติ์กำลังนั่งอยู่ข้างๆนภนต์ ในขณะที่นภนต์กำลังรัวพิมพ์อักษรบนแป้นพิมพ์อย่างฉับไว
ร่างกายเอนพิงกรอบประตู เขามองแผ่นหลังของทั้งสอง ลึกในใจมีแต่ความไม่สบอารมณ์ แต่ว่า ที่เพ็ญนีติ์ทิ้งเขาแล้วเลือกนภนต์ก็ยังเป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี “เหอะๆ นภนต์ นายเรียกฉันมาเพื่อจะให้มาเห็นฉากนี้หรอ?”
น้ำเสียงร้ายๆดังขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้ร่างกายของเพ็ญนีติ์สั่นขึ้นมาอย่างดื้อๆ แต่กลับทนอยู่นิ่งไม่ได้หันกลับไปมอง เพื่อที่จะให้นภนต์ได้ทำงานอย่างสบายใจ ดังนั้น เธอถึงได้นั่งเงียบๆอยู่ข้างๆณภนต์
ณภนต์ละมือจากแป้นพิมพ์ บนใบหน้าขาวไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ เพียงพูดขึ้นว่า “ นายบอกเองไม่ใช่หรอว่าเย็นๆถึงจะว่าง? ทำไมถึงได้มาตอนนี้เอาซะล่ะ?” น้ำเสียงสักถามบ่งบอกว่ารู้ทันที่ปุริมโกหก
“หึ ตอนแรกก็ไม่ว่างหรอกนะ แต่ผ่านมาแถวนี้พอดีน่ะ ก็เลยแวะเข้ามาสักหน่อย นภนต์ ฉันให้เวลานายแค่สิบนาที เพราะฉันต้องเข้าประชุมต่อ ฉันจะเริ่มนับถอยหลังละนะ หลังจากสิบนาทีฉันจะไปทันที”
ปุริมพูดจบ ตาของเขาก็กวาดมองแผ่นหลังของเพ็ญนีต์ช้าๆ ในแววตาฉายความรู้สึกยากที่จะเข้าใจออกมา ทำให้ณภนต์รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา ขยับตัวเข้าไปขวางระหว่างปุริมและเพ็ญนีติ์ไว้ “ไปกันเถอะ ไปคุยกันที่ห้องรับแขก”
“เอาสิ.....”ลากหางเสียงเบาๆ แต่กลับดังมาถึงหูของเพ็ญนีติ์ค่อนข้างชัดเจน เธอไม่ได้หันกลับไปตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ สีหน้าของเธอต้องดูไม่ได้แน่ๆ สิ่งนั้นของณภัทรยังมาไม่ถึง เธอในตอนนี้ก็เหมือนคนตายไปแล้วครึ่งหนึ่งที่ฝืนมีชีวิตอยู่ต่ออย่างทุรนทุราย
ไม่ได้ จะให้เขาเห็นสภาพเธอตอนนี้ไม่ได้
ชายหนุ่มทั้งสองเดินออกจากห้องนี้ไป เธอเดาว่าก่อนหน้านภนต์คงเคยเชิญปุริมมาที่นี่ จุดประสงค์ทั้งหมดทั้งมวล มีแค่อย่างเดียว ก็คือทิพย์
แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันน่าขันสิ้นดี ณภัทรจะยอมสูตรยากับวิธีเลิกยานั่นกับนภนต์เพียงเพราะทิพย์หรอ?
เพ็ญนีติ์คิดว่าเป็นไปไม่ได้
ณภัทรกล้าที่จะเอาทิพย์มาเป็นหมากตัวหนึ่งในเกม ไม่สนใจไยดี ไม่ได้มีทิพย์อยู่ในหัวใจเลย ซึ่งเหตุผลที่มาตามทิพย์กลับไป คงเป็นเพราะไม่อยากให้คนของตัวเองตกไปเป็นของคนอื่นล่ะมั้ง
หัวใจของผู้ชายคนนั้น เพ็ญนีติ์ไม่ต้องคาดเดาอะไรมากมาย ก็รู้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นใจดำขนาดไหน
นั่งลงเงียบๆ ไม่มีความคิดที่จะลุกขึ้น และไม่อยากที่จะไปได้ยินบทสนทนาระหว่างชายหนุ่มทั้งสองด้วย
ผลลัพท์ช่างยากที่คาดเดา และเธอยิ่งสงสารขวัญทิพย์มากขึ้นไปอีก
โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะดังขึ้นมาในระหว่างที่กำลังครุ่นคิด ณภนต์ไม่อยู่ เพ็ญนีติ์จึงยื่นมือออกไปกดรับสาย “คุณนภนต์ ของที่คุณต้องการมาถึงแล้วนะครับ อยู่ข้างล่างตึก คุณส่งคนมารับได้เลยครับ”
“สวัสดีค่ะ คูณนภนต์ไม่อยู่ ฉันจะไปเรียกเขาให้นะคะ”
“ครับ เร็วหน่อยนะ อากาศร้อนจริงๆ....” คนในสายพูดไปเรื่อย แล้วก็วางสายไป เธอไม่รู้ว่าของที่นภนต์ต้องการคืออะไร ทำได้เพียงลุกขึ้นไปเรียกนภนต์ แค่เรียกอยู่หน้าประตูก็ได้มั้ง เธอไม่อยากเจอปุริมจริงๆ
เดินออกจากห้องทำงาน กลับพบว่าประตูห้องรับแขกเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง เธอถึงคิดได้ว่าห้องนี้ยังไม่ได้ติดแอร์ เห็นบอกว่าอีกสองสามวันค่อยจะติด ทั้งสองต้องร้อนแน่ๆ ถึงได้ไม่ปิดประตูไว้
กำลังจะเปล่งเสียงพูดออกไป ทันใดก็มีเสียง “ปัง” ดังขึ้น เหมือนจะเป็นเสียงทุบโต๊ะ ตามมาด้วยเสียงปุริมตะคอกขึ้นเสียงดัง “ไม่ได้ ทิพย์อยู่กับฉัน แล้วทำไมต้องพาให้นายด้วย ไม่ให้”
“ปุริม ถ้านายไม่พามาแล้วนายจะเสียใจ”
“ไม่มีทาง ฉันปุริม คนที่ไม่เคยเสียใจกับเรื่องอะไรทั้งนั้น ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่”
“แล้วต้องทำยังไงนายถึงจะยอมพาทิพย์มา”
“ง่ายมาก นายก็คืนเพ็ญนีติ์ให้ฉันสิ แล้วฉันจะพาทิพย์มาให้นาย” ปุริมพูดออกไปอย่างไม่ระวัง
หัวใจของเพ็ญนีติ์สั่นจนแทบบ้า เขาเห็นเธอเป็นอะไร?
เขารักเธอจริงๆหรือเปล่า?
มีบางครั้ง ที่เธอก็แอบคิดว่าเขารักเธอ แต่บางครั้งเธอกลับรู้สึกว่าความรู้สึกของเขามันจอมปลอม ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ไม่สามารถลบภาพในความทรงจำที่เขาเคยใจร้ายกับตัวเองได้ นั่นเหมือนกับเข็มแท่งหนึ่ง ทิ่มแทงลึกที่หน้าอกของเธอ สิ่งที่เหลือไว้ก็คือความเจ็บปวดและแผลสด ลบยังไงก็ลบไม่ออก
“นายหยุดคิดได้เลย”นภนต์พูดขึ้นมาเสียงแข็ง ทั้งสองต่างก็ไม่มีใครคิดจะแก้สถานการณ์ในตอนนี้
“นายเรียกฉันมา เพราะเรื่องนี้หรอ?” ตอนแรกปุริมว่าจะไม่มา นภนต์มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้เขามาแล้วเขาต้องมา? แต่เมื่อนึกไปถึงเพ็ญนีติ์ เขาก็มาที่นี้โดยทันที จริงๆแล้ว เขาก็มีช่วงที่รู้สึกว่าเขาเปล่าประโยชน์เหมือนกัน
已经是最新一章了
加载中
